“Kijk eens”, hoort ze achter haar klinken. Het bekende hoge
kinderstemmetje deed haar al grijnzen voordat ze zich
omdraaide.”Papaaaaa, kijk nou” klinkt er vol ongeduld. Haar glimlach
wordt nog groter, hij is met zijn vader.
Ze draait zich om, doet twee stappen naar voren en zegt ‘Boe!’! Hij
slaakt een gilletje van schrik. “Heeee”, klinkt het. “Joepie! Ben jij
ook boodschappen aan het doen.” Terwijl het ventje zijn armen ter hoogte
van haar bovenbenen om haar heen slaat, kijkt ze naar zijn vader en
glimlacht. “Hoi”. Hij knikt haar toe en spreekt zijn zoon toe “kom, laat
haar ook rustig boodschappen doen.” “Ja maar, ja maar...”
“Niks geen ge-ja-maar, mee komen jij.”
‘Maar ik vind het niet erg’, klinkt het alsnog uit haar mond nu die twee
al omgedraaid zijn en zich begeven naar de rij met snoep. Teleurgesteld
kijkt ze weer naar haar mandje. Boodschappen. Wat moet ze ook alweer
halen?
Ze weet het even niet, het liefst laat ze alles staan en gaat gewoon
weer naar huis. Waarom kan hij nou nooit normaal doen tegen mij vraagt
ze zichzelf af. Ze slaakt een zucht en probeert het van zich af te
schudden. Boodschappen. Boodschappen dus.
Ze kijkt weer in het vriesvak. Welke pizza voor vanavond? Dan hoort ze
een stemmetje zeggen “Lien, wil je vanavond bij ons komen eten?” Even
denkt ze dat ze het droomt, dat ze het niet goed gehoord heeft. Ze
draait zich om, kijkt hem in ogen aan. Hij glimlacht en knikt “hij wilt
het graag”.
“Alsjeblieft, alsjeblieft, alsjeblieeeeeffft? We gaan heeel lekker voor
je koken, je vind het vast lekker, toch pap? Ach pleeeaasse...?” Ze doet
alsof ze er hard over moet nadenken. Dan verschijnt er een glimlach om
haar mond. “Joepie!” klinkt het. “Zie je wel pap, ze doet het, ze doet
het, ja toch Lien?”
‘Ja schat, ik doe het.’
“Yes!”
Zenuwachtig strijkt ze haar rok glad. Stel je niet aan, spreekt ze
zichzelf toe en belt aan. Ze ziet de lange gestalte voor de deur
verschijnen. Haar adem stokt in haar keel als hij de deur open doet.
‘Hoi’, zegt ze voorzichtig. Lien doe normaal, denkt ze bij zichzelf.
“Kom verder, het eten staat al in de oven.”
Ze kijkt goed om zich heen terwijl ze naar de keuken lopen. ‘Je hebt het
mooi opgeknapt.’ “Dank je, het was een hele klus maar, nou ja, je weet
wel.” Hij haalt zijn schouders op. Ze kijkt hem aan. “Roseetje?”
‘Lekker’, antwoordt ze.
“Ja met dit mooie weer is dat toch wel het lekkerst om te drinken,
nietwaar”, zegt hij terwijl hij een glas voor haar vult. ‘Euhm.. is je
kleine man buiten?’, vraagt ze terwijl ze het glas van hem aanpakt, en
al een klein slokje neemt. ‘Mm, lekker.’
“Nee, hij is bij mijn broer. Hij logeert daar vanavond.” Haar ogen
worden groot van verbazing als hij dichter bij komt en het glas weer uit
haar handen pakt en op tafel neerzet.
“Ik wilde met jou alleen zijn Lien, dat wil jij toch ook” zegt hij
terwijl hij haar diep in de ogen aankijkt. ‘Ja, ik, euh, ik..’ Ze slaakt
een zucht als zijn lippen de hare beroeren. “Dit is toch wat je wilt?”
‘Ja, nee, ja, ik...’
“Zeg het.”
‘Ja maar..’
“Zeg het.”
Ze zucht en kijkt hem diep in de ogen aan. ‘Ik wil dit’.
Niet veel later ligt ze nog in een heerlijke roes tegen hem aan. Haar
ene been half over hem heen geslagen, haar hoofd op zijn blote borstkas.
Hij streelt haar door haar haren en drukt er voorzichtig een kus op.
Loom heft ze haar hoofd op en kijkt hem aan. ‘Ik hou van je.’
“Ik weet het”.
‘Nee, ik meen het.’
“Ik ook. Shit!”
Hij duwt haar van zich af en springt op. Verward kijkt ze hem na als hij
de kamer uit rent. Ze pakt het laken, slaat het om zich heen en loopt
eveneens de kamer uit.
Ze lacht als ze hem ziet staan. Met een fronsend, teleurgesteld gezicht
staat hij met een zwartgeblakerde gevulde ovenschaal in zijn handen.
“Sorry, ik kan best lekker koken weet je, alleen...”
‘Ik weet het.’
“Je weet het?”
‘Ja.’
Ze loopt naar hem toe, en streelt met haar vingertoppen over zijn buik.
‘Zet de schaal maar neer, dat ruimen we later wel op’. Ze pakt zijn hand
en neemt hem weer mee waar ze vandaan kwamen.
“Ik ook van jou” zegt hij.
‘Ja’, zegt ze, ‘ik weet het.’
©JaneOnira
