Losing

Ik ben de laatste tijd alleen maar bezig geweest met anderen op de ene die mij het meest dierbaar is na. Ik ben alleen maar bezig geweest wat anderen zouden verwachten of anderen zouden denken, of wat ik denk dat zou moeten of zo zou horen. De lijnen lagen er, het pad was gelegd. Hij ging het gebaande pad af. En ik was alleen maar bezig met angst. Ik was continu bang. Bang dat alles kapot zou gaan. Bang dat ik alles kwijt zou raken. Bang dat het leven weer ineens op z’n kop zal staan. Bang voor alles. En ik had niet in de gaten wat ik werkelijk deed.

Ik jaagde hem bij mij weg. Omdat hij niet het pad afliep dat ik had uitgestippeld. Omdat hij een zijtak nam. En ik vroeg er niet eens naar. Ik oordeelde en veroordeelde. Ik loog naar mezelf en daardoor ook naar hem. Ik zie dat nu.

Ik weet niet of het nu te laat is. De kans bestaat dat het te laat is. Ik ben er niet voor hem geweest. Ik heb niet volledig om hem gegeven. Ik heb hem niet in zijn waarde gelaten. Ik heb hem niet de ruimte gegeven. Ik heb niets gevraagd. Ik heb alleen ingevuld en geoordeeld. Ik heb alles goed gepraat voor mezelf. Ik heb mezelf voor de gek gehouden. Waarom was ik niet meer bij mezelf? Waarom heb ik het zo ver laten komen?

Hij heeft het zo vaak aangegeven, en ik dacht echt op zo’n moment dat ik het begreep. Oprecht begreep. Maar verzandde vervolgens weer in hetzelfde gedrag. Omdat ik daar een oordeel over had. Omdat ik het niet zag, niet begreep.

Nu, nu het misschien te laat is, zie ik het. Het hoeft helemaal niet erg te zijn als er een zijpad wordt ingeslagen. Ook al had ik dat niet bedacht. Ook al past dat niet in wat ik denk dat anderen zouden vinden of verwachten. Fuck die anderen!
Het gaat er om dat hij ook een persoon is. Een mens. Iemand die mij zo ontzettend dierbaar is. Ik heb geprobeerd hem in een keurslijf te stoppen en natuurlijk wil hij daaruit schoppen. Natuurlijk. Want er is niets mis mee als hij zichzelf is. Er is niets mis mee om links af te gaan waar ik gedacht had dat we rechtdoor zouden moeten gaan. Ik weet niet eens of ik zelf rechtdoor wil of dat ik denk dat anderen zouden willen dat ik (en daardoor wij) rechtdoor zou gaan.

Het klinkt vermoeiend en dat is het ook. Het zorgt voor onrust in mijn lijf en onrust in mijn hoofd. Het zorgt ervoor dat ik niet de verantwoordelijkheid neem die ik zou moeten nemen. Het zorgt ervoor dat ik niet luister. Het zorgt ervoor dat ik mijzelf voor de gek houd. En oprecht dacht dat ik dat niet deed. Ik dacht dat ik het begreep, maar dat was niet zo.

Ik begrijp het nu pas. Veels te laat. Schade al berokkent. Maar het is nooit te laat dit nu te erkennen. Het is nooit te laat nu wel die verantwoording te nemen. Het is nooit te laat de regie over mijn eigen leven te pakken. Het is nooit te laat dat te laten zien. Ik ben dat verplicht aan hem. Ik ben dat verplicht aan mezelf. Kan niet meer in een leugen leven. Wil niet meer in een leugen leven.

Het is mijn leven, het is zijn leven, het is ons leven.  En van niemand anders.

Verantwoordelijkheidsgevoel

In het proces van loslaten en beter voor mijzelf zorgen houdt het ook het ‘laten van verantwoordelijkheden bij wie ze horen’ bij. Het zit nogal behoorlijk in mijn aard om mij overal verantwoordelijk voor te voelen. Het gevolg is dat ik eerst aan een ander denk in plaats van aan mezelf. En stiekem gaat dat zo in mij knagen dat ik tegelijkertijd juist alleen maar met mezelf bezig ben en amper ruimte heb om naar de beleving van de ander te kijken. Ik kan zelfs zitten met het leed van de ander, mijzelf er druk om maken, maar waarvoor? Waarom en voor wie?

Ik ben niet verantwoordelijk voor het gedrag of de problemen van anderen. Op het moment dat die problemen mij raken en wel invloed op mij hebben, ben ik verantwoordelijk voor dat wat ik daarmee moet – maar niet voor het gedrag of het probleem an sich. Verantwoordelijkheden daar laten waar ze horen.

Het is niet altijd makkelijk, vaak genoeg trap ik er weer in en betrap ik mijzelf er op dat ik werk zit te doen wat niet bij mij hoort, of ben ik mijzelf opzij aan het zetten voor het “team”. Super irritant, want daarna heb ik er weer last van dat ik niet genoeg voor mijzelf ben opgekomen. Het probleem is dat ik mij verantwoordelijk voel; ik kan niet vrij nemen, omdat het naar is voor het team. Maar jammer dan,  het is niet mijn verantwoordelijkheid om het draaiende te houden. Als iemand anders een keer niet kan kraait er ook geen haar naar.

Dus ik stop met de verantwoordelijkheden naar mijzelf toe trekken. Ik stop met mezelf over verantwoordelijk en schuldig over te voelen. Ik ben verantwoordelijk voor mijn eigen gedrag, en dat is ook halt zeggen tegen mijzelf, nee zeggen en loslaten.

Samen met vrienden

Ik houd van mijn vrienden. Ik heb er niet veel, maar dat hindert niet. Geen tijd voor ook. Moet al mijn best doen om tijd te maken voor de al bestaande vrienden. Ik ben ze dankbaar, mijn vrienden. Dankbaar omdat ze mij even hebben laten lachen. Even hebben doen laten vergeten. Even een fijne avond hebben, praten over niets, over oude herinneringen en maken van nieuwe. Een klein beetje ruimte voor het verdriet, omdat dat er ook mag zijn en op zo’n moment ook even goed is om te delen. Om daarna weer te lachen, te verzachten. Het brengt nieuwe energie en goede voornemens. Zou ze vaker willen zien.

Schrijven

Ik hou van schrijven. Mijn spelling en taalgevoel lijkt soms nergens op, maar dat hindert (mij) niet. Ik schrijf voornamelijk voor mijzelf. Omdat het fijn is mijn eigen hersenspinsels aan papier (of aan een scherm) toe te vertrouwen. Om alles was in mijn hoofd verstopt zit te laten gaan. Mijn fantasie de vrije loop te laten. Of mijn ware ik te tonen.

Papier en scherm is veilig. Er is geen directe interactie. Er is geen direct moment van kwetsbaarheid of gekwetst worden. Er is geen ruimte voor schaamte. Het is niet nodig, want ik ben ik. En ik schrijf wat ik schrijf.

Ik zou er graag meer tijd voor nemen, maar heb op dit moment andere prioriteiten. Dat neemt niet weg dat ik, op een dag, mijn eigen boek vol heb gekalkt. Een eigen boek. Een eigen verhaal. Of meerdere verhalen. Ideeën te over. Tijd te weinig.

Het liefst schrijf ik, net als vroeger, schriften en notitieboekjes vol. Ik houd van papier. Ik houd van schriften en notitieboekjes. Soms koop ik ze met het voornemen ze te gebruiken, maar vervolgens gebruik ik ze bijna niet of nooit, begin ik aan iets om het vervolgens nooit af te maken en ligt het zwart te worden in mijn tas en te verteren achter in een kast of onderin een doos. Misschien komt het ook wel omdat niets heerlijker is dan in een nieuw schrift/notitieboekje te gaan beginnen. Alles nog onbeschreven. Het voornemen om vooral heel netjes te gaan schrijven waar na de tweede pagina al klad in komt omdat het hoofd nu eenmaal sneller gaat dan de handen.

Misschien dat ik ooit weer eens mijn cursus Nederlandse taal en spelling weer tevoorschijn haal. Of dat ik misschien wel eens een studie Nederlands ga doen. En een tweede taal leren. Zo goed zodat ik kan vertalen. Van die taal naar het Nederlands. Of zo. Dat lijkt me zo ontzettend heerlijk werk; vertalen. Het is dat ik een talenknobbel heb die nergens te vinden is, maar anders…

Maar och, wat heb ik daar nu zin in. Schrijven. Het liefst pak ik nu zo’n boekje, ga ik lekker aan tafel zitten en schrijf ik uren achtereen in dat boekje. Dat lijkt mij echt even heerlijk om te doen. Maar in plaats daarvan heb ik andere prioriteiten. En dat is prima voor nu. Mijn tijd komt nog wel.

Berusting

Het is niet eenvoudig om berusting te vinden. Althans, ik vind het niet eenvoudig. Ik ben nogal perfectionistisch van aard en houd graag controle over, nou ja, zo ongeveer alles. Het is dan behoorlijk lastig om te berusten als het leven niet loopt zoals ik het graag had gewild of als er situaties zijn waar ik geen enkele controle over heb. Verstandelijk weet ik dan wel dat ik het los moet laten en mij er aan moet overgeven, maar eenvoudig is dat niet.

Door schade en schande wordt men wijs. En dat is werkelijk waar. Mijn leven loopt niet zoals ik het voor mezelf had uitgestippeld of waar ik als klein meisje van had gedroomd. Op sommige zaken heb ik geen enkele vorm van controle gehad, en moet ik accepteren dat ik moet leven met de keuzes die ik maak of gemaakt heb. Acceptatie is belangrijk in loslaten. Acceptatie is berusten. Berusten in het feit dat het is zoals het is. Maar niet zonder meer. Niet alles is zoals het is, want veel is ook een keuze. Je hebt soms een keuze om uit een situatie te stappen of een andere weg in te slaan. En daarin zal je ook moeten berusten dat je die keuze wel of niet maakt. Op het moment dat die keuze er niet is, dan is er enkel de berusting wat overblijft. Accepteren dat het is zoals het is. Dat je er geen enkele invloed op kan uitoefenen.

Wat mij daarin erg helpt is mijzelf vertellen dat het oké is. Dat het mij niet een minder mens maakt omdat ik die ene keuze nu eenmaal heb gemaakt of dat ik door een moeilijke situatie heen moet. Die moeilijke situatie mag dan ook moeilijk zijn. Daar mag ik dan ook verdrietig of boos over zijn.

Soms lijkt het alsof ik leef in een wereld waarin iedereen altijd maar positief en vrolijk moet zijn. Maar dat is een illusie. Niemand is altijd maar positief en vrolijk. Niemand staat continu op 100% van zijn/haar kunnen. Waarom verwachten we dat dan wel van ons zelf? Ik vind het helemaal niet erg als een vriendin huilend haar verhaal doet. Maar waarom durf ik dan zelf niet mijn verhaal huilend bij haar te doen? Ik mag net zo kwetsbaar zijn als zij. Er is niets mis mee om kwetsbaar te zijn. Dat zijn we tot slot allemaal. Daarom is de berusting zo belangrijk.

Die berusting vind je enkel in jezelf. In het diepste van jezelf, in het diepste van je zijn. Zelfacceptatie. Volledige acceptatie van jezelf. Acceptatie van je eigen gevoelens en gedachten. Zonder enig oordeel. Zonder enige druk van buitenaf. Maar volledig in jezelf en voor jezelf.

Soms lukt het mij. Soms lukt het mij daar te komen dat ik de berusting voel. Dat ik mij realiseer dat wat er gebeurd is, ik niet terug kan draaien. Dat ik daar boos over ben geweest en nu nog verdrietig over voel. Maar dat mag ook. Het mag er ook zijn, ik mag er zijn. En daardoor lukt het mij gek genoeg ook om er niet te lang in te blijven hangen. Niet teveel weg te teren in eigen misère. Maar ook weer door kan. En dat lukt echt niet altijd. Heel vaak niet, dan dram ik door, ga ik door, snauw ik mijn frustraties (onbewust) op anderen af. Totdat er weer een moment komt waarbij ik wel weer stil sta en het voel en ervaar. Even diep in de pijn in je diepste wezen.

Het is soms moeilijk te accepteren wie bent, wat je zei of wat je gedaan hebt. Dan ben ik er niet trots op, had ik het liever anders gezien, of zou ik anders willen zijn. Ik moet leven met mijn eigen ik, ook al is dat niet altijd makkelijk en hou ik niet altijd van mijn eigen ik. Maar daardoor kan ik ook veranderen. En verstandelijk weet ik dit allemaal, maar daadwerkelijk daar komen is niet altijd even eenvoudig. Des te meer geniet ik van de momenten dat ik wel daar ben. Dat ik wel even de totale berusting voel. Het is bevrijdend.

Ik ben nu ook oke

“Op weg naar je beste zelf!”

“Alles uit je zelf halen!”

“Op weg naar een beter leven”.

We willen meer en meer en meer. Wij zijn niet snel tevreden. Het moet altijd maar meer en beter. Waarom staan we soms zo weinig stil bij het nu? Is het onze omgeving die van alles op legt? Zoals bovenstaande quotes? Wordt het van ons verwacht? Is dat het beeld dat we hebben dat we zouden moeten zijn? Door social media? Door het buurmeisje wat wel alles voor elkaar lijkt te hebben?

Perfectie is zo overrated. Wat is dat? Wanneer ben je perfect? Of niet perfect maar haal je wel alles uit je zelf? Ben je op weg naar je beste zelf? Alsof je nu niet goed genoeg bent. Of het niet oké is om je imperfecte ik te zijn. Alsof je altijd maar alles en het beste uit je zelf moet halen, terwijl wij dat nooit 24 uur per dag kunnen. Let’s be real. Wanneer ben je je beste zelf? Wat is dat voor jou? Is je beste zelf niet ook dat je je soms echt lamlendig mag voelen? Maakt dat je een minder mens? Haal je dan niet het beste uit je zelf? Maar geef je wel even toe aan het feit dat je je lamlendig voelt omdat je alleen maar aan het doorrennen bent. Dat is oké. Dat mag ook zo zijn. Niemand is perfect. Niemand kan continu presteren. Wie zegt dat hij/zij altijd op de best van zijn/haar kunnen is, bedoelt hopelijk dat die persoon ook heeft geaccepteerd dat hij/zij op dat moment iemand is die hij/zij eigenlijk niet zou willen zijn. Maar even “uit” staat in plaats van altijd maar “aan” en moeten presteren.

Natuurlijk mag je jezelf ontwikkelen. Misschien ben je niet blij met bepaalde karaktereigenschappen of bepaalde gedragingen. Hartstikke goed om daarmee aan de slag te gaan. Maar als je nog niet daar bent waar je zou willen zijn, betekent het niet dat je daardoor een minder mens bent.

We gaan soms te ver voorbij aan het nu. Het hier en nu. Aan het zijn op dit moment. Sta eens stil en kijk om je heen. Waar ben je? Wat hoor je, wat zie je, wat voel je? Proef het leven.