woensdag 28 augustus 2013

Hieperdepiep Hoera!


Verjaardagen. Ik ben er niet zo van. Gezellig met z’n allen zitten en zogenaamd sociaal gezellig doen met mensen die je amper kent, die je niet zou willen zien of er niet eens een echt gesprek te voeren valt omdat er altijd iemand het hoogste woord moet hebben. Ik ben dan dus ook niet echt van de verjaardagen. Naar de verjaardagen van mijn naasten (als ze het vieren) ga ik – als ik kan. Naar verjaardagen van kleine kinderen ga ik ook. Bij kinderverjaardagen heb je zelf nog enigszins plezier omdat die kleintjes nog vol enthousiasme het cadeau uit je handen rukken en het papier open scheuren op zoek naar wat er toch onder verstopt zit. Ook al ga je na een uurtje weg met bonkende koppijn – het was vermakelijk en kind is blij want die kreeg een cadeautje (en snoep en taart). Maar volwassen verjaardagen? Nee. Oké, je ziet weer eens mensen die je anders niet zou zien en dat is waarom het vaak toch altijd wel meegevallen is als je van een verjaardag afkomt. Maar dat ik sta te springen om leuk en ‘gezellig’ naar een verjaardag te gaan? Nee.
Het  mag dan ook geen verassing zijn dat ik mijn verjaardag niet vier. Mijn directe naasten daar kom ik niet onder uit, die staan gewoon op de stoep en kan ik natuurlijk niet de toegang weigeren. Verder laat ik het zoals het is en schenk ik er vooral geen aandacht aan. Behalve het trakteren op werk, dat is zo’n verplichte cultuurding op mijn werk. Hoewel ik het wel leuk vind en het waardeer als mensen aan mijn verjaardag denken en een kaartje of berichtje sturen – en ik toch teleurgesteld ben als ze dat niet doen.
Het lastige van jarige mensen vind ik ook cadeaus. Leuk om te krijgen zeker, leuk om te geven ook. Een echt cadeau is leuker geven dan enkel wat geld. Het probleem is alleen dat ik vaak niet weet wat te geven. Zeker als iemand geen wensen heeft (en anders dat koopt wat de persoon hebben wilt, dat is ook saai) kom je toch al snel op de standaard dingen uit. Originaliteit is leuk, maar wat is nog origineel en heeft de ander ook echt iets aan? Originele flutcadeaus die bovenop de kast belanden vind ik ook niet leuk om te geven. Je komt al zo snel uit op de standaard dingen; een luchtje, boeken, bloemen, een cadeaubon. Een uitje cadeau doen (of iemand ergens mee naartoe nemen) is altijd leuk, maar ook daarin is het soms best lastig, te duur of heb je dat vorig jaar al gedaan. Soms is een envelop met inhoud toch het beste, er is in ieder geval niemand die daarvan zegt: ‘euh, bedankt, maar...’
Tja; het zijn van die belangrijke levensvragen he? Wel of niet een cadeau? Wel of niet gaan? Maar de (volwassen) persoon die zijn/haar verjaardag viert is het waarschijnlijk niet (meer) te doen om de cadeaus of de hoeveelheid geld die het oplevert; meer om samen te zijn met mensen om wie je het meeste geeft. Deze mensen maak je ook blijer met je aanwezigheid dan met een geweldig al dan niet origineel cadeau of envelop met geld. Tenzij het een kind is natuurlijk. Die interesseert het niet dat jij er bent, als hij/zij maar een cadeau (of geld) krijgt en taart en snoep mag eten...

©2013, JaneOnira

donderdag 22 augustus 2013

Een moeder en haar kind


Ogen vol onmacht
ogen vol angst
bang dat ze haar
ook verliezen zal
Zoveel leed in het verleden
achtervolgd haar in het heden
niet weer
Helaas er is niets
wat we nog kunnen doen

Gesnik
Pijn
Het leed geleden
het vechten hoeft niet meer
Eenzaam
alleen
staat ze daar
kist gesloten
“lag ik maar daar”
 ©2013,JaneOnira

zaterdag 17 augustus 2013

Op zoek naar


Verlangen
kronkels
buitelingen
onder en over elkaar heen
Aantrekken
afstoten
ik vind je lief
ik vind je stom
Dagen samen
dagen alleen
hoe verder
spannend
Vermoeid
verwacht
blij en
energiek
Wel
of
toch
niet
Struikelen
vallen
opstaan
doorlopen
Stap terug
en weer vooruit
Lawaai
stilte.
©2013, JaneOnira

woensdag 14 augustus 2013

Als ik het toch eens voor het zeggen had


Dan veranderde ik eigenhandig de wereld. Dan is er vrede op aard.
Ach, wat een mooie gedachte. Maar ook een gedachte die nooit waarheid zou worden. Ik heb tot slot enkel invloed op mijn eigen leven – niet die van anderen. Ik kan hoogstens anderen bewegen of aan het denken zetten, maar ik kan ze nergens toe verplichten iets te doen.
Soms vraag ik me af waarom ik zo lui ben. Dan heb ik zoveel te doen. Begin ik ergens aan met zoveel enthousiasme, maar op een gegeven moment overvalt de vermoeidheid en kom ik tot weinig. Zonde van mijn tijd. Hoewel die vermoeidheid waarschijnlijk ook ergens vandaan komt en het ook goed is naar je lichaam te luisteren. Maar als ik het toch voor het zeggen had dan heb ik alle energie die nodig is. En ben ik in vakanties lui. En slaap ik ’s nachts altijd goed.
Als ik het toch voor het zeggen had dan volgde men mijn ideeën. Dan veranderde ik de wereld misschien wel een klein beetje voor de mensen met wie ik zo begaan ben.
Als ik het voor het zeggen had dan werkte ik lekker vanuit huis, huismus als ik ben. Deed ik ontzettend leuk werk waar ik veel energie uit haal, maar ook veel energie in kan stoppen. Dan verdien ik genoeg om een leuk huis en gezin te onderhouden, twee keer per jaar op vakantie te gaan en mooie kleding te kopen.
Als ik het voor het zeggen had dan wil ik nog meer dan al het bovenstaande gelukkig zijn. Ellende in de wereld neem je niet weg. Je naasten hou je niet voor eeuwig bij je. Maar de momenten van geluk die zouden er zijn. En ik zou ze voelen en proeven, elke dag weer. Ik zou me bewust zijn van mijn eigen geluk. Want soms leef je teveel naar je eigen leven zonder stil te staan bij het geluk dat je hebt.

©2013, JaneOnira

zaterdag 10 augustus 2013

De dag na morgen


Ik moet dit
ik moet dat.
Ga toch weg
ik moet helemaal niks!
Alles voor de goede sfeer
de vredelievende vrede
Tot hoever?
Wanneer wordt heden verleden?
Laat me
Geen getouwtrek
ik heb geen zin
laat me gewoon
Mijn hart bonst in mijn keel
ik wil het niet
keuzes allang gemaakt
nu nog uit te voeren
Met lood in de schoenen
op gaan staan
Morgen zal het zijn
hoe zal het gaan?
Geen zin, totaal geen zin
maar misschien valt alles mee
Het laten gebeuren
en we zien wel.
Het wordt vanzelf
de dag na morgen.

©2013, JaneOnira

woensdag 7 augustus 2013

De zinvolle zinloosheid


Ik ben lui. Ja, ik durf dat best hardop uit te spreken; ik ben een lui persoon. Ik ben echt liever lui dan moe. Als ik een naaste kan bewegen om iets voor mij te doen, dan zal ik dat ook zeker niet laten. Zolang ik maar lui op de bank kan hangen.
Net zoals nu. Eigenlijk zou ik nu driftig in een Excel bestand leuke grafiekjes enzo moeten maken. Tja, dat zou ik eigenlijk wel moeten doen. Tijd begint te dringen en er is nog veel te doen. Maar. En daar komt ie, de eeuwig en altijd bestaande ‘maar’. Maar; ik heb er geen zin in. Gewoon niet. Echt totaal niet. In plaats daarvan heb ik net 4 afleveringen Once Upon a Time gekeken (ja, nu kan ik echt niet meer verder kijken) en vreet ik me vol aan chocolade.
Eigenlijk voel ik mij schuldig; want ik ‘moet’ nog zoveel. Dat Excel bestand blijft maar trekken. Gelukkig is het net als een klein kind niet sterk genoeg en heb ik de volle macht over mijn luiheid.
Het goede eraan is dat luiheid goed is. Het ontspant. Ook al weet je dat je wat anders zou moeten doen; waarom die druk op jezelf leggen? Ik werk de hele week al hard genoeg, als ik nu even niets wil doen prima. En ach, dat Excel bestand? Dat komt vanzelf wel eens af.
Zo werkt het natuurlijk niet; maar toch heeft het wel enige nut. Je moet jezelf tot slot wel altijd iets van ontspanning blijven gunnen. Des te harder en beter kun je werken en presteren. Maar presteren hoeft niet altijd. Niet 24 uur per dag.
Aan het begin van een relatie wilde ik alles heel graag goed doen. Ik was ook wel wat lui, dat kan je nooit helemaal verbergen, maar ik deed ook erg mijn best. Zo stond ik wel op om als een bezetene het huis schoon te gaan maken en boodschappen te doen want dat “moest” nu eenmaal. Van wie? Van mezelf. Terwijl ik er geen zin in had; ik deed dat.
En op het moment dat ik weer alleen woonde dacht ik f*ckit. Het is mijn huis, en als ik geen zin heb om de vuile vaat in de vaatwasser te stoppen doe ik het lekker niet. Er is toch niemand die het ziet. Totdat een week later de keuken echt een ontplofte bende was en ik niet helemaal meer lui kon en mocht zijn.
Dat brengt mij weer terug op waarom ik dit schrijf; soms is het gewoon goed om lui te zijn. Om je even over te geven. Om lekker even niks te doen. Om even lekker recalcitrant uit je neus te eten terwijl er nog van alles te doen op je wacht en de tijd doortikt. Soms leg ik de lat voor mezelf hoog. Soms te hoog. Maar de boog kan niet altijd strak gespannen blijven staan. En daarom is de zinloosheid van een dag of een paar uur helemaal niks doen, in werkelijkheid heel zinvol. Het geeft weer nieuwe energie, nieuwe kracht om weer iets zinvols te doen. Zinloos staat aan de basis van zinvolheid.

©2013, JaneOnira

zondag 4 augustus 2013

Het weer


Deze dagen raken we er maar niet over uitgepraat – het weer.
“Pfoe, wat is het warm!”
“Lekker dat zuchtje wind.”
“Eindelijk eens wat regen, goed voor de plantjes.”
“Wat ben jij nog wit.”
“Hoe warm is het in jou huis?”
“Blij dat ik mag werken, fijn hoor die airco.”
“Veels te heet buiten.”
“Ik slaap zo slecht door die hitte.”
Enzovoort.
Enzovoort.
Het maffe is – ik doe er net zo hard aan mee. Ik klaag alsof het mij een lieve lust is. Ik klaag over hoe warm mijn flatje is waar ik bovenin woon en de hele dag de zon op heb staan. Ik klaag als ik het gebouw waar ik werk uitloop en de warmte als een hele warme deken over me heen valt. Ik klaag over het slechte slapen en je na het douchen meteen weer vies voelen gezien warme en klamme flatje.
Er valt heel wat af te klagen. Zo veel dat we bijna vergeten te genieten. Lekker veel buiten zijn, mensen die blij zijn en je glimlachend groeten, het vakantiegevoel die de zon oproept, tot ’s avonds laat buiten kunnen zitten... Het is zo slecht allemaal nog niet! Waarom klagen we eigenlijk? Is het eens mooi weer is het nog niet goed!
Tja, niets in het leven is perfect helaas. Niets loopt zoals je wilt. Zo ook het weer.

©2013, Jane Onira