Hard werken

Dagen en weken verstrijken ongemerkt. Tijd is een terugkerend thema. Het gaat te snel. Maar soms ook te langzaam. Dagen gevuld met allerlei bezigheden behalve tijd voor mijzelf. Wat verlang ik er naar om even, naast het werk, geen verplichtingen te hebben. Om klaar te zijn met de studie die ik naast mijn werk volg.

Laatste loodjes wegen altijd zwaar. Nog een klein half jaar te gaan, die ik in 3 maanden wil proppen. Dat betekent twee keer zo hard werken. Maar met een doel. Een groots, belangrijk doel. Ik wil klaar zijn met de studie. Ik wil nog even tijd voor mezelf voordat een nieuwe periode aanvangt. Even tot rust komen. Even doen waar ik zin in heb (naast de uiteraard noodzakelijke dingen die altijd zullen moeten blijven gebeuren). Even rust voordat er weer nieuwe verantwoordelijkheden zijn.

Maar tot die tijd heb ik nog wat te doen. Heel veel te doen. Het wordt door bikkelen. Het wordt hard werken. Bloed, zweet en tranen. Maar met een goed doel. Want afmaken zal ik het. No matter what. Geen excuses, geen smoesjes. Hard werken. Hard werken loont, en dat zal dit ook doen. Dus ik geef niet op en ga door. Op naar betere tijden!

Ik ben een verschikkelijk mens

Heb jij dat ook? Dat je soms jezelf zo niets waard vindt. Dat je jezelf waardeloos en inmens sleccht voelt.

Ik heb schade berokkent. En waarom? En waarvoor? Ik weet het niet eens. Het gaat zoals gewoonlijk nergens over. En dat maakt het zo erg. Omdat ik iemand pijn doe, boos maak, verdriet doe. Dat is het laatste wat ik wil.

Maar ik ben zo’n idioot.

Zo’n ontzettend stomme domme idioot.

Dat is waar.

Ik heb veels te overtrokken geregeerd. Ik zat weer eens in een emo-bui waarin ik zelf niet eens zag dat ik er in zat. Maar ik zat er al in vanaf vanochtend. Vanochtend was ik bij mezelf al drama aan het schoppen. Irreel te doen tegen mijzelf. En waarom? En waarvoor? Waarom doe ik dat steeds?

Waarom doe ik dat? Ik wil dat helemaal niet. Ik wil niet zo tegen mijzelf doen, over mijzelf denken. En ik wil al helemaal niet gemeen doen tegen anderen. Ik wil niet zo’n vreselijk wezen zijn. Maar ik ben het wel. Elke keer weer.

Elke keer als de druk van anderen weer hoog is. Ik verlies het. Ik verlies mezelf en ik berokken schade aan hen die mij het meest na staan. Want dat is makkelijk, dat is veilig. Maar niet eerlijk. Het is niet eerlijk hen te bombarderen met dingen, terwijl ik mezelf alleen maar moeilijk aan het maken ben. Dat is echt niet eerlijk.

En daarna, als mijn bui over is en ik het weer helder zie, dan voel ik mij rot. Dan schaam ik mij. Voel ik mij ontzettend rot en schuldig. Maar dan is het al te laat. Het is te laat.

En daarna gaat het dan weer even goed. Een paar dagen misschien. En dan sluipt het er stiekem gewoon weer in. Zoals dat gaat. En ik voorkom het niet. Ik laat het maar gebeuren.

Hoe kan ik dit doorbreken?

Ik wil niet zo zijn. Echt niet. Ik haat het. Het mag ook niet. Het is niet goed.

Het is te laat.

Maar nooit helemaal te laat. Want ik heb verantwoordelijkheden. Die moet ik nemen. Die moet ik voor ogen zien. Ik moet veranderen. Koste wat het kost. Ik moet. Niet alleen voor mezelf, maar juist voor hen die mij alles waard zijn.