Depri

Gordijnen gesloten

ogen dicht
ratelt het brein

Duistere
gedachten
Tollen en tollen
om elkaar heen

Tranen
Pijn
Hart gebroken

Dagen en dagen
Alleen
Alleen

Vermoeid

Ik ben nogal vermoeid de afgelopen weken. Ik slaap onrustig en overdag moet ik soms echt mijn best doen wakker te blijven en niet te gaan knikkebollen (staat namelijk ook zo stom op het werk). ’s Avonds hang ik alleen maar op de bank en kan ik mezelf er niet toe zetten de dingen te doen die gedaan moeten worden. Dat betekent schema’s in de war, planning in de war en alsnog van alles op eenzelfde dag te moeten doen. Heel irritant.

Hoewel het volledig bij mezelf ligt en ik elke keer het voornemen heb om het vandaag echt anders te gaan doen, lukt het niet. Ik kan de verleiding van even op de bank zitten niet weerstaan, en als ik eenmaal zit kom ik niet overeind. Mijn discipline is tot het nulpunt gedaald. Daar waar ik normaal een ijzersterke discipline heb, word ik nu een soort van laks voor mijn doen.

Ik ben vermoeid. Ontzettend vermoeid. Zelfs als ik dit zit te typen dan moet ik mijn best doen niet even mijn ogen te sluiten. Ik moet mijn drang om even te gaan liggen weerstaan. Ik kan namelijk niet even gaan liggen, want als ik dat doe ben ik weer verloren. Plus dat even liggen niet helpt, ik word er alleen maar vermoeider van.

Mijn energieke zelf is weg. De vermoeidheid is continu aanwezig. Een regelmatig leven heb ik al, daar ligt het niet aan. Het zullen de spanningen zijn. Want ook al lijk ik relaxter volgens mijn omgeving, inwendig zijn er bijna dagelijks momenten van paniek of razernij. Daar komen ook mijn onrustige nachten vandaan. En ja, dat kost energie. Neemt niet weg dat ik het verschrikkelijk irritant vind, deze vermoeidheid. Alles kost mij dubbel zo veel moeite en ik moet moeite doen om wakker te blijven.

Gezonder leven, dat is wat ik sowieso zou moeten doen. Regelmatiger eten, drinken. Gezonder eten. Meer beweging. Soms probeer ik bij zo’n vermoeidheid op te gaan staan en stuk te gaan lopen of iets anders te gaan doen. Soms helpt dat ook wel even, maar al snel komt die enorme vermoeidheid weer op zetten.

Voor nu kan ik verder niets anders dan accepteren dat het er is. En af en toe er ook heerlijk aan toegeven. Dan maar hangen op de bank. Dan maar even overige zaken op een laag pitje. Het zit niet helemaal in mijn aard, maar ik heb het gevoel dat ik nu geen andere optie heb. Dus nestel ik mij zometeen maar weer op de bankt, want ik voel mij zo ontzettend moe. 

Happy Thoughts

Vandaag ben ik een positieve bui. De moodswings die ik heb zijn terug te lezen op dit blog. Van zelfmedelijden, naar onrust, naar nu tevredenheid. Tevredenheid over het nu. Even geen verleden. Even geen toekomst. Gewoon even nu. En vandaag maken een aantal dingen mij blij:

-          De man die nog ligt te slapen. Hij bleef. Ondanks alles.

-          De blauwe lucht die ik zie als ik naar buiten kijk.

-         De geur van net gewassen wasgoed, dat nu al hangt te drogen.

-         Het gedreun van de muziek van de buren. Normaal hou ik niet zo van lawaai, maar deze vaste prik op zaterdagochtend heeft iets gemoedelijks.

-         Het werk wat ik deze ochtend allemaal al verricht heb.

-         Het glas verfrissende water wat naast mijn computer staat. (ja daar kan ik blij van worden ja)

-          De innerlijke rust die ik op dit moment voel. Alsof er even geen zorgen zijn.

Het leven is even goed.

Boos

Hoe lang blijf jij boos?

Als iemand je pijn heeft gedaan, schade heeft berokkent – hoe lang blijf jij dan boos? Uren, dagen, weken, maanden? En hoe ben je boos? Wat doe je wel? Wat doe je niet? Hoe ga je er mee om? Hoe gedraag je naar de buitenwereld? Wie maak je wel of niet deelgenoot van je boosheid?

Ik kan behoorlijk boos worden. Vooral op mezelf. Niet zo snel op een ander. Voor even kan ik heel erg boos zijn, woest misschien wel, maar dat kan ook weer heel snel weg zijn. Zeker als de onderwerp van boosheid weer in mijn blikveld is zakt mijn boosheid. Is dat raar?

Zou ik gewoon eens echt boos moeten zijn? De ander laten voelen hoe boos ik ben? Maar hoe dan? Schreeuwen, slaan? Negeren? Met deuren slaan?

Ik wil dat de ander voelt dat ik boos ben. Dat ik gekwetst ben. Dat ik het zat ben. Maar in plaats van boos te reageren, doe ik normaal. Ik zeg dat ik boos ben. Maar dat is alles. Het voelt verkeerd, alsof ik de ander ‘ermee weg laat komen’. En dat voelt niet goed. Ik doe niet boos, ik ben wel boos. Ik wil boetedoening. Dat de ander het voelt, dat het binnenkomt. Maar op het moment dat ik het meest boos was, was de ander er niet. En ik blijf niet lang boos. Niet zo boos. Ik ben nog steeds wel boos, maar niet zo boos en dat vind ik toch een partij lastig. Ik wil gewoon boos zijn. Boos doen.

Ik wil dat de ander voelt wat ik eerder voelde. Tegelijkertijd weet ik dat ik dat niet kan. Nu geef ik ook heel veel om deze ander, dus dat maakt het misschien extra gecompliceerd omdat ik die ander niet pijn wil doen. Maar tegelijkertijd ook weer wel. Ingewikkeld.

Misschien moet ik het maar loslaten. Deze gedachten. Wel mijn boosheid voelen, ervaren, benoemen. Maar niet piekeren hoe ik moet reageren want daar heb ik op dit moment alleen maar mijzelf mee.