Het leed dat kindermishandeling heet

De arts belt vanaf de Eerste Hulp naar de kinderafdeling "Jullie krijgen zo een opname. Een jongetje, 2maanden oud, is al door de scan geweest, heeft een hersenbloeding, vermoedelijk shaken baby, beide ouders zijn er. Ik vertel jullie straks meer." Even later was hij daar. Een slap bleek ogend jongetje. Hij wordt op een kamer gelegd waar een videocamera staat. Zo kan het kindje goed in de gaten gehouden worden. Gesprek met ouders is al geweest. De ouders zijn geschrokken en bezorgd.

Het shaken baby syndroom is een veelgebruikte term om hersenletsel ten gevolge van het relatief heftig en lang door elkaar schudden van de baby, en kan ernstige gevolgen hebben. Het is een vorm van kindermishandeling.

Vandaag

Vandaag kwam het AD met een artikel over kindermishandeling. Ondanks alle campagnes van de afgelopen jaren worden de aantallen niet lager.
Per jaar zijn er in Nederland zo'n 119.000 kinderen slachtoffer van geweld, mishandeling of verwaarlozing aldus het AD.

Vormen

Er zijn verschillende vormen van kindermishandeling:
- lichamelijke mishandeling; het toebrengen van verwondingen aan het lichaam
- lichamelijke verwaarlozing: als het kind onthouden wordt wat het wel nodig heeft voor de gezondheid en ontwikkeling
- psychische of emotionele mishandeling: stelselmatig bijvoorbeeld kleineren of pesten, ook het getuige zijn van huiselijk geweld valt hier onder
- psychische of emotionele verwaarlozing: het kind onthouden wat het wel voor zijn geestelijke ontwikkeling nodig heeft (als aandacht, liefde, veiligheid, scholing)
- seksueel misbruik; ook het tonen van pornografisch materiaal aan een kind valt hieronder.

Vermoedens

Het kan zo maar zijn dat je een vermoeden hebt dat er ergens een vorm van kindermishandeling plaatsvindt. Je ziet een kind met blauwe plekken, een kind is schichtig, is 's avonds laat alleen buiten. Er kan van alles zijn waardoor je een naar onderbuik gevoel krijgt.
Een eeuwig durende discussie kan zijn; ga ik contact opnemen met het AMK of niet. Het AMK is het Advies en Meldpunt Kindermishandeling die alle meldingen onderzoekt en behandeld. Een vaak gehoorde commentaar is dat het moeilijk is om iets te melden, want wat nou als je spoken ziet? Dan haal je een heel gezin overhoop. En dat is ook lastig. Echter; bij twijfel kan er altijd gebeld worden met het AMK. Je hoeft dan niet meteen een melding te doen, maar kan ook je zorgen uitspreken. Met hun bespreken wat je gevoel is en waarom. Zij kunnen helpen om het duidelijker te maken voor jezelf of je wel of niet terecht zorgen maakt. Bedenk ook; wat als het wel gebeurd en je hebt het niet gemeld? Dan had je een kind kunnen helpen.

Enkele dagen en heel wat gesprekken in het ziekenhuis verder geeft vader toe. Hij heeft zijn zoontje heen en weer geschud. Het jongetje was maar blijven huilen en huilen. De moeder van het jongetje was er niet en vader wist niet meer wat hij moest doen. Hij vond het zo zielig voor zijn kleine mannetje dat hij zo moest huilen en begreep niet wat er aan de hand kon zijn. Dus toen heeft hij zijn zoontje opgepakt en heen en weer geschud om hem stil te krijgen.

Machteloosheid

Kindermishandeling hoeft niet per se door de vader of moeder te gebeuren maar het kan iedereen zijn die (dicht)bij het kind staat. Regelmatig komt het voort uit een machteloosheid, een onmacht. Vaak is er een verstoring van het evenwicht tussen de draagkracht en de draaglast. Wel een wil om goed voor het kind te zorgen maar het niet kunnen.
De gevolgen kunnen echter zeer ernstig zijn; zowel lichamelijke als psychische schade voor het kind zijn of haar hele leven lang.
Er is meer bekendheid aan gegeven. Mensen weten over het algemeen beter wat kindermishandeling is en waar ze terecht kunnen voor meer informatie. Zoals uit het krantenartikel blijkt, gebeurd het echter alsnog veels te veel. Onderkenning dat het gebeurd, maakt niet dat het minder gebeurd. Of bleef het vroeger meer onopgemerkt (en niet geregistreerd als mishandeling) en is er wel degelijk een daling van de cijfers? Hoe dan ook, zelfs één kind is al een kind teveel.

Bronnen en meer informatie is te vinden op:

http://www.ad.nl/ad/nl/1012/Binnenland/article/detail/2937401/2011/09/30/Ouders-blijven-hun-kinderen-slaan.dhtml
www.amk-nederland.nl
www.watkanikdoen.nl
www.kindermishandeling.nl


©JaneOnira
http://www.xead.nl/het-leed-dat-kindermishandeling-heet

De eerste dag

Van haar eerste echte bijbaantje

Ze vind het spannend. Hoewel ze er pas om 7.30uur hoeft te zijn is ze al vanaf een uur of 5 klaarwakker. Echt goed geslapen heeft ze ook niet, ze was steeds wakker, steeds draaien en woelen. Gekriebel in haar onderbuik; zenuwen. Ze dwingt zichzelf om nog even in bed te blijven liggen en denk wat na. Hoe zal het zijn? Wat zal ze moeten doen? Hoe zal het gaan? Hoe zullen de collega's zijn? Hoe zijn de bewoners? Ze vind het best eng eigenlijk, maar ja ze gaat het gewoon doen.
Blij is ze ook als de klok 6.30uur aangeeft en ze van haarzelf mag opstaan. Douchen, aankleden en ontbijten. Haar moeder komt nog even naar beneden en steekt haar hoofd om de deur "En; heb je er zin in?" Ze antwoord 'jawel'. Het komt er nogal vertwijfelend uit. "Maak je niet druk, het komt wel goed, veel succes he!" En haar moeder gaat weer naar boven. Het is zaterdagochtend, zij mag nog even lekker blijven liggen. Ze zucht. Dat is voor haar nu voorlopig voorbij. Ze ruimt de spullen op, pakt haar tas en jas en loopt het huis uit. Ze pakt de fiets uit de schuur en vertrekt naar haar baantje. Haar eerste echte baantje.
Vorige week belde haar tante ineens en vroeg of ze belangstelling had voor een nieuw baantje bij tante op het werk. Het ging om een baantje als weekendhulpje. Op de zaterdagochtend wat klein ondersteunend werk doen voor het personeel. Misschien dat het iets voor haar zou zijn?

Zo gezegd zo gedaan, en nu een week later is ze dan op weg naar de eerste werkdag. Ze hoefde niet eens op gesprek te komen, de aanbeveling van haar tante was voldoende.
Nog even de hoek om en daar ziet ze het al. Het gebouw. Best groot en met een enorme en erg mooie tuin. Ze loopt naar binnen. 3e verdieping moet ze zijn. De zenuwen gieren door haar lijf als ze in de lift staat. Ze haalt nog even diep adem, komt aan op de derde verdieping, draait de hoek om zoals haar tante dat heeft verteld, en wordt opgewcht door een hele aardige vrouw. Anja heet ze. Anja is dit weekend het weekendhoofd en zal haar wegwijs maken in het gebouw en haar taken. Anja kletst honderduit en dat stelt haar op haar gemak. Ze lopen naar de keuken waar ze de pap op gaan halen. Sommige bewoners ontbijten met warme pap. Ieuw denkt ze, daar zal ze zelf echt niet aan moeten denken. Een aardige kok staat er al mee klaar en begroet haar ook enthousiast. Ze gaat zich steeds meer op haar gemak voelen. Samen met Anja gaan ze weer naar boven; ze brengen de pap altijd van boven naar beneden. Het zijn 8 schaaltjes. Best zwaar dat blad. Dan wordt Anja weggeroepen. Snel geeft ze haar nog de sleutel en verteld wat ze moet doen. Eerst kloppen, dan met de sleutel de deur openen.
Daar staat ze dan. Alleen met een blad vol schaaltjes warme pap. De zenuwen zijn ineens weer volop aanwezig. Oke, denkt ze bij zichzelf, gewoon doen. Nummer 512 staat op de deksel van het eerste schaaltje. Ze klopt aan en de deur wordt meteen opengedaan. Een norse man kijkt haar aan "zo dat werd tijd, eindelijk mijn pap." Hij pakt zijn schaaltje van het blad, draait zich om en doet de deur weer dicht. Ze blijft even verbijsterd staan. Ook goedemorgen denkt ze.
Dan een verdieping naar beneden. 410 en 406. Bij 410 klopt ze aan en wordt er opengedaan door een heel vriendelijke mevrouw. Mevroud de Rooij zo stelt ze zichzelf voor, en begint meteen gezellig tegen haar te kletsen. Gelukkig denkt ze, wat een aardige vrouw!
En weer stukken beter op haar gemak loopt ze naar 406. Daar wordt na haar geklop niet opengedaan. Voorzichtig steekt ze de sleutel in het slot. De deur gaat open, ze klopt nogmaals en roept voozchtig 'hallo?' Het is donker en het ruikt er een beetje raar. Voorzichtig loopt ze naar binnen. Rechts van haar zit een klein keukentje. Links een deur van waarschijnlijk de badkamer. Voor haar is een kamer. Een simpele kleine kamer. In de hoek staat een bed. Er ligt nog iemand in. Mevrouw van As stond bij de deur.
Ze vind het een beetje eng, zegt nogmaal zachtjes 'hallo' maar krijgt geen reactie. Ze loopt naar de tafel en zet het blad met de schaaltjes pap daarop neer. Ze wordt toch wel erg gespannen nu. Wat als die vrouw..? Wat als die vrouw niet meer leeft? Ze blijft stil staan en probeert heel goed te luisteren. Ze hoort niets. Dan moet ze toch maar even dichterbij kijken denkt ze. Ze kan die vrouw toch daar niet zomaar laten liggen? Wat als iemand van het personeel haar vind en dan weten dat zij niks gedaan had? Nee, ze loopt voorzichtig dichterbij. Heel voorzichtig, ze durft eigenlijk helemaal niet. Ze is bijna bij het bed en ziet alleen wat grijs haar. De vrouw ligt op haar zij met haar gezicht naar de muur. Even blijft ze stilstaan. Ziet ze nou de dekens bewegen? Ze kijkt goed, maar ziet het niet nog eens. Ze zegt gewoon nog een keer hallo en loopt naar de vrouw toe, zo neemt ze zich voor. Ze haalt een diepe zucht en voelt ineens een hand op haar schouder. Ze slaakt een gilletje. De vrouw in het bed kreunt. Haar tante lacht. "Zet haar pap maar op de tafel, deze dame heeft gisteren haar verjaardag gevierd en waarschijnlijk nu een kater want volgens het dossier heeft ze heel wat advocaatjes achterover geslagen".
Ze lacht. Wat een opluchting! En wat een begin van haar bijbaantje in het plaatstelijke bejaardenhuis. Ze is benieuwd wat de dag nog meer voor haar in petto heeft.

©JaneOnira
http://www.xead.nl/1-de-eerste-dag

Eén op de acht vrouwen...

Krijgt borstkanker

Eén op de acht. Dat is veel. Dat betekend van elke 8 vrouwen om je heen er één borstkanker zal krijgen. Wat een nare gedachte. Het is de meestvoorkomende vorm van kanker hier in Nederland. En niet alleen vrouwen krijgen het, ook mannen kunnen het krijgen.
Waarschijnlijk ken je wel iemand met borstkanker. Die dat gehad heeft. Of misschien ken je iemand via-via. Vroeg of laat komt het ineens dichtbij; iemand in je naaste omgeving kan het zo maar krijgen. De oorzaak is nog onbekend, maar 5% heeft een erfelijke vorm, en bij 20% komt het in de familie wel vaker voor.
De overlevingskans neemt gelukkig wel toe; 85% na 5 jaar en 75% na 10 jaar. Gemiddeld overlijden er per jaar 3200 mensen aan borstkanker in Nederland. En dat is nog veels te veel.

Wat het nu eigenlijk is

Bij kanker is er sprake van een ontregelde celdeling. Ons lichaams is opgebouwd uit cellen. Alle cellen in je lichaam vernieuwen zich regelmatig. Dat is normaal. Het kan echter gebeuren dat er 'fouten' komen in de cel en deze zich onregelmatig en soms ook heel snel gaan delen. Er kan dan een ophoping ontstaan; een 'gezwel'.
Een gezwel kan goedaardig zijn; ze groeien niet door andere weefsels heen en verplaatsen zich niet door het lichaam. Kwaadaardige cellen gedragen zich raar, ze kunnen andere weefsels en organen binnendringen en zich verspreiden; deze vorm noemt men kanker. Dit kan dus ook voorkomen in de borsten van zowel mannen als vrouwen.

Symptomen

- Het voelen van een knobbeltje
- Deukjes of kuiltjes in de huid
- Een sinds kort ingetrokken tepel
- Een verandering van de tepel
- Bruin of bloederig vocht uit de tepel
- Pijn in de bost waar ook het klierweefsel anders aanvoelt
- Een borst die warm aanvoelt en rood is verkleurd
- Een wondje van de huid die niet geneest.
Voor al deze symptomen geldt dat ze niet tegelijkertijd hoeven voor te komen. Daarbij betekend een symptoom niet meteen dat je kanker hebt. Dat hoeft helemaal niet zo te zijn. Het is wel verstandig ermee naar de huisarts te gaan en het te laten onderzoeken. Vaak wordt iemand dan doorgestuurd naar het ziekenhuis waar ze het zullen nakijken. Een foto, een echo, een stukje weefsel weghalen, of een scan om te kijken of het ergens anders zit, bloedafname; kan dan allemaal gedaan worden afhankelijk van de bevindingen van de arts.

Behandeling

Er kunnen verschillende behandelingen plaatsvinden, en ook dat is helemaal afhankelijk van de locatie van de tumor, of er uitbreidingen zijn en welke type cel het is. Daar kunnen allemaal verschil in zitten en dat is ook de reden waarom er voor iedereen weer een andere behandeling kan zijn.
Een behandeling kan zijn: een operatie, bestralingen, chemotherapie of hormonale therapie.
De genezingskans is gelukkig vrij groot. Het kan wel een zwaar proces zijn. Het zijn ontzettende spannende en onzekere tijden, het leven staat op z'n kop, en iemand kan ineens ziek zijn terwijl de persoon zich helemaal niet ziek voelde. De behandeling kan erg zwaar zijn, kan iemand zieker maken. En ook daarna zal iemand met de gevolgen moeten leren leven. Zo is vermoeidheid na genezing nog een veelgehoorde klacht.

Wat als...

Jijzelf of je naaste ermee geconfronteerd wordt? Wat dan? Mijn tip; luister goed naar de eigen behandelend arts, en stel daar ook al je vragen aan. Je kan beter eenzelfde vraag tien keer stellen dan hem niet stellen en erover gaan piekeren.
Op internet is ontzettend veel te vinden. Er is heel veel informatie, en er zijn heel veel ervaringsverhalen te vinden. Kijk altijd goed op welke sites je zoekt voor informatie. Patientenverenigingen zijn vaak het betrouwbaarst. Maar bedenk dan nog altijd; zoveel mensen zoveel wensen. Iedereen is weer anders en bij iedereen verloopt de ziekte ook anders. En bedenk dat ook als je ervaringverhalen zal gaan lezen. Die ervaringen van anderen hoeven niet jouw ervaringen te zijn. Hou dat altijd in je achterhoofd, ook als je in het ziekenhuis met anderen wordt geconfronteerd die het ook hebben. Of wanneer die buurman je aanspreekt die een tante had die dit en dat, of die mevrouw van twee straten verderop die dit of dat en bladiebla. Mensen denken vaak goed advies te geven. Mensen denken vaak veel te weten. Alleen is hun ervaring niet de jouwe. Onthou dat goed.

Bronnen:
www.kwfkankerbestrijding.nl
www.pinkribbon.nl


©JaneOnira
 

Lang leve mijn leven!

Hoe je soms ineens kan realiseren hoe rijk je eigenlijk bent...

De zon schijnt

 Ik stap op mijn fiets. Even naar de winkels. Er is vlakbij pas een nieuw winkelcentrum geopend dus daar wil ik wel even een kijkje nemen. Ik heb niets nodig maar dan heb ik in ieder geval een doel om ergens naar toe te fietsen.
Ik stap op de fiets en besluit de omweg te nemen. Een omweg door het bos. De zonnestralen schijnen door de nog groene bomen heen. Wat een rust heerst hier, wat een stilte. Het enige wat ik hoor zijn de fluitende vogels. Heerlijk is het. Ik geniet en ik bedenk me dat het leven ook zo kan zijn. Even geen zorgen. Even helemaal vrij. Daar op die fiets voel ik mij even helemaal gelukkig. Ik lach, en ik geef me aan het gevoel over.

Ik fiets en ik fiets

Verderop zie ik een man lopen. Met elke trap die ik verzet komt hij dichterbij. Het is een zwerver. Een man met grijs haar en een lange baard. Een uitgemergeld gezicht; grauw en ingevallen. Slordige, onverzorgde kleren dat zijn magere lichaam omhult. Drie grote tassen in de ene hand. Een knijper in de andere hand om alles wat hij kan gebruiken van de grond af te rapen zonder te bukken. Ik fiets langs hem heen zeg gedag en even vang ik een blik. Een verbaasde blik. Een paar helderblauwe ogen kijken mij even indringend aan. Dan is het moment voorbij en ik fiets rustig verder. Ik kijk niet om.

En daar

Ik voel me beduusd. Ik ben onder de indruk, en plots realiseer ik mij hoe mooi het leven is. Mijn leven is echt zo slecht nog niet. Natuurlijk; ik heb zo mijn zorgen, ik heb mijn dingen. Maar ik heb een dak boven mijn hoofd. Ik heb elke dag wat te eten en te drinken. Ik ben gezond. Ik heb lieve familie en vrienden om mij heen. Ik ben een rijk mens. Ik moet blij zijn en mij richten op wat ik heb. Want ik leef, ik besta en ik geniet!

©JaneOnira

Het plotselinge gevoel van alleen zijn

Ineens kwam het over haar heen. Ze was gewoon een beetje tv aan het kijken en plots voelde ze zich eenzamer dan eenzaam. Alleen. Helemaal alleen.
In feite is het niet waar. Ze is niet helemaal alleen. Ze heeft genoeg mensen om haar heen. Een vaste relatie, lieve ouders, een fijne broer, en een paar goede vrienden. Niets te klagen dus. Maar toch doet ze dat wel.
Peinzend kijkt ze voor zich uit. Op de tv begint het nieuws, maar ze kijkt er eigenlijk niet naar. Op de achtergrond klinkt de begintune en de stem van de presentator, maar ze hoort het niet. Ze zit daar en voelt zich rot. Ze weet dat ze zich niet alleen zou moeten voelen maar ze doet het wel.
Ze is nu alleen thuis. En dat blijft voorlopig ook zo, haar vriend zal een poos niet thuis zijn. Ze mist hem. Ja dat doet ze zeker. En hoewel ze wel gewoon regelmatig contact hebben mist ze hem vreselijk veel. Ze mist het gevoel niet alleen te zijn. Ze mist het gevoel om aanbeden te worden. Nou ja, aanbeden is misschien wat overdreven. Ze mist het gevoel om van gehouden te worden. Zijn armen om haar heen.
Tranen rollen over haar wangen. Ze stapt op van de bank, zet de tv uit, kleedt zich uit en gaat in bed liggen. Ze krult zich op. Pakt de knuffel die ze van hem gekregen heeft en houdt die strak tegen haar aan. Bespottelijk denkt ze bij zichzelf. Een volwassen vrouw die hier huilend met een knuffel op bed ligt. Met die gedachte klampt ze de knuffel dichter tegen zich aan. Kan mij het schelen.
Niets kan haar meer schelen. De hele wereld mag van haar instorten, het maakt niet uit. Vanavond is ze alleen. Alleen en verdrietig.
Ze weet dat ze eigenlijk dankbaar zou moeten zijn. Ze zou zich helemaal niet zo mogen voelen! Ze zou dankbaar moeten zijn voor al die lieve mensen die om haar heen staan. De mensen die zo ontzettend veel voor haar betekenen maar waar ze niet alles tegen durft te zeggen. Dat ligt aan haar, niet aan hen. Schaamte en angst. Bang voor reacties enzo. Nee, de gedachte daaraan maar weer wegstoppen. Ze wilt niet dat deze mensen zich zorgen om haar gaan maken. Ze kan beter doen waar ze al mee bezig is, net doen alsof er niets aan de hand is en dat het goed met haar gaat.
Dit vergroot de eenzaamheid des te meer, en dat weet ze ook wel. Als ze er met iemand over zou kunnen praten dan zou die eenzaamheid misschien minder zijn. Hoewel... Toen het goed ging voelde ze zich ook weleens zo. Dan kon ze zich ook zo intens eenzaam voelen. Eenzaam in gezelschap. Het kan. Zou ze de enige zijn die zich soms zo alleen voelt? Waar zou het door komen?
Ze draait zich op de andere zij en krult zich op. Piekeren erover heeft geen zin. Daar gaat ze zich niet beter door voelen. Het maakt allemaal niet uit. Ze is alleen. Het maakt niet uit. Ze overleefd het wel. Morgen weer een nieuwe dag.

 ©Jane.Onira

Al het begin is moeilijk!

Al het begin is moeilijk... Waar of niet?
Vandaag begin ik aan nieuwe mogelijkheden. Waarom zou ik het niet proberen?

Het begin

Schrijven doe ik al lang. Al heel erg lang. Werkstukken en opstellen op de basisschool maakte ik met alle plezier! Heerlijk vond ik dat. Geconcentreerd een leuk opstel schrijven. Naar de bibliotheek op zoek naar boeken over een onderwerp. Deze boeken vervolgens volledig doorspitten, om daar vervolgens een heel lang en uitgebreid werkstuk van te maken. Versierd met allerlei plaatjes die ik dan weer vond in de tijdschriften van mijn ouders. Zo ging dat toen nog, handgeschreven opstellen. Het klinkt alsof ik al heel oud ben terwijl dat ook reuze meevalt. Nog onder de 30, dus zo lang is het nou ook weer niet geleden toch?
In ieder geval, ik vond dat zo leuk! Het schrijven. En niet alleen die werkstukken en opstellen. Nee ook hele verhalen maakte ik. Lange verhalen, korte verhalen. En vooral onafgemaakte verhalen. Ik wist nooit goed waar ik met mijn verhaal heen wilde, of hoe ik verder moest. Vaak las ik weer een boek, en dan kreeg ik ineens weer hele andere ideeen. Lezen dat deed ik ook graag en nog steeds met alle plezier.

 

De ontwikkeling

Verhalen bleef ik schrijven. Verslagen vond ik nog steeds leuk om te maken, in tegenstelling tot de meeste klasgenoten. Ik ging een blog bijhouden. Ik werd gelezen door andere mensen! Eng!
Maar op een gegeven moment werd ik druk. Studie, baan, uitgaan, relatie krijgen en het schrijven verslapte. Niet alleen het schrijven trouwens, ook het lezen werd een stuk minder en er ontstond een enore boekenstapel.

Tot nu!
Tot vandaag, want ik ga weer wat meer schrijven. Gewoon omdat ik het leuk vind.

Wat is er dan zo moeilijk?

Ik wil het goed doen, dat schrijven. Ik wil mezelf verbeteren. Hopelijk is dit een leerschool en kan ik mezelf verbeteren. Maar het begin is moeilijk. Durf ik dit wel? Kan ik het wel? Waar moet ik allemaal over gaan schrijven dan?
Het was even een drempel om overheen te stappen, je geeft toch weer een stukje van jezelf bloot. Een goed begin begint bij de voorbereiding. Al dagenlang surf ik rond, lezend.. Benieuwd wat andere mensen schrijven. Kan ik dat ook?
Maar als je nergens aan begint dan weet je het ook niet. Dus hup, die stoute schoenen aantrekken en actie maken van hetgeen je zo leuk vind om te doen. Zo eng is het niet.
Komen de echte moeilijkheden niet pas als je ergens al mee bezig bent?

©Jane Onira (ook geplaatst op http://www.xead.nl/al-het-begin-is-moeilijk)