maandag 21 augustus 2017

De worsteling

Ik doe soms dingen waar ik niet trots op ben. Waar ik achteraf spijt van heb. Reageren vanuit emotie in plaats van reageren uit mijn verstand. Iets doen of zeggen zonder na te denken. Zonder stil te staan bij de gevolgen. Gedachteloos doen of zeggen, zonder bewust te zijn wat dat voor gevoel geeft voor een ander. Tegelijkertijd kan ik mijzelf geen flapuit noemen. Ik ben juist vaak bedachtzaam. Behalve als ik mij bij iemand veilig voel. Dan vervliegt die bedachtzaamheid. Alsof ik dan wel alles kan maken en alles kan zeggen. Hoe oneerlijk is dat?

Soms ben ik bezig om van allerlei zaken goed te praten voor mezelf. Terwijl ik tegelijkertijd wel mijn fouten kan toegeven. Alsof ik mij in alle bochten moet wringen om de goedkeuring van de ander te krijgen, terwijl ik die eigenlijk helemaal niet nodig zou hoeven hebben. Naast dat de goedkeuring voor mezelf uit mezelf moet komen, hoef ik, als ik nadenk voordat ik iets doe of zeg, minder zaken goed te praten. Of te rechtvaardigen. Alsof ik anders geen goed mens ben.

Ik ben soms zo bezig om het goed te doen dat ik vergeet het goed te doen. Dan wil ik de perfecte ik zijn, en vergeet ik afspraken die gemaakt zijn. Alsof dat allemaal naar de achtergrond verschuift omdat ik bezig ben met mezelf. Ik zit soms te veel in mijn hoofd denk ik. Of teveel in mijn buik. Of allebei.

Het is soms best een worsteling, omgaan met mijzelf. Ik ben niet eenvoudig. Ik vind mezelf behoorlijk complex. Ik kan ook niet altijd goed omgaan met mezelf. Ik straf mezelf. Ik veracht mezelf. Ik praat dingen goed voor mezelf omdat ik niet kan accepteren dat ik doe wat ik doe, denk wat ik denk, of voel wat ik voel. Omdat ik dan denk dat ik er dan niet mag zijn. Alsof ikzelf er niet mag zijn. Alsof ikzelf dan geen goedkeuring zou hebben of zou krijgen.


Een imperfectie uit het verleden met grote gevolgen in het heden. 
Tijd om het aan te pakken.

- Wordt vervolgd.

donderdag 17 augustus 2017

Kwetsbaar

Plots realiseer ik mij hoe kwetsbaar het leven is. Ik weet dat het leven zo is, natuurlijk, maar op sommige momenten word je daar extra mee geconfronteerd. Zo ook vandaag.

Ik raakte betrokken bij een gezin met een verhaal. Een ontzettend verdrietig verhaal. En ook al heb ik in mijn leven en in mijn werk veel verdrietige verhalen gehoord en soms ook aan de zijlijn mogen staan, wennen doet het nooit. Soms is er net een ogenblik en dan komt even heel diep binnen de realisatie hoe kwetsbaar het leven is.

Een oogopslag, een klein gebaar en bam – de tijd staat even stil. Alles waar ik over kan piekeren of mij druk over kan maken is er ineens niet meer. Het is totaal onbelangrijk en staat in schil contrast met het verhaal van het gezin.

Het leven kan soms oneerlijk zijn. Alsof sommige mensen alle pech van de wereld mogen krijgen. Zelfs deze hele lieve mensen. Hoe kan het leven zo bedoeld zijn?

Het is zo’n moment dat je raakt, dat je bij blijft, dat je even doet stilstaan. Het leven is kwetsbaar. Waarom zijn wij hier? Heeft het leven een bedoeling? Heeft het leven een betekenis? Wanneer heeft het leven betekenis? En wat kan de betekenis zijn van al dat verdriet in dat gezin?

De antwoorden op deze vragen heb ik niet. Die zal ik misschien ook nooit krijgen. Maar er is een ding wat ik leer van het verdriet van zo’n gezin en dat is echt dat we het leven moeten omarmen. Omdat het kwetsbaar is. Omdat het waardevol is. Pak het en omarm het. Laat het zijn, leef en beleef. Ervaar. 
Iedereen weet het, op sommige momenten vergeet ik het. Maar op sommige momenten realiseer ik mij vol hoe tevreden ik mag zijn. Hoe ik niet moet vergeten. 

Zal dat nog een bedoeling kunnen zijn? Het verdriet aanschouwen om zo de ander (mij) te doen realiseren? Om bewust te worden? Als een soort hoger goed? Ik heb werkelijk waar geen idee.

dinsdag 1 augustus 2017

Het evenwicht

Het wijkt, het draait en het scheurt.
Alles is wankel.
Het evenwicht is kwijt.

Het jaagt, het stormt in mij. Mijn bloed raast en kolkt. Mijn hoofd tolt en tolt. Mijn buik is van slag. Ik ben van slag. Alles staat wankel.

Hoe bied ik het hoofd.
Hoe blijf ik.
Hoe sta ik.
Hoe vind ik.
Hoe beleef ik.
Hoe ervaar ik.
Hoe weet ik.

Ik kan niet naar onderen gaan.
Het mag mij niet omringen.
Ik moet er boven blijven.
Het evenwicht.

Er is angst in mij.
Er is schuld in mij.
Er is boosheid in mij.
Er is verdriet in mij.

Maar het mag mij niet verzuipen.

Dus ik omhels het.
Ik omhels het.
Dit is wie ik ben.
Ook.

Het is lelijk.
Ik zou willen dat het er niet was.
Maar het mag er zijn.
Ik mag er zijn.
Want ik ben.
En ik besta.

Ik wil niet mee in die kolk.
Dus ik moet het omarmen.
Ik moet het wiegen.
Vrede vinden.

Ook al ben ik niet trots op mezelf.
Ook al had ik dingen anders moeten doen.
Ik moet mezelf omarmen.
Anders verlies ik.
Ik wil geen slachtoffer meer zijn.

Het evenwicht.
Ik moet het vinden.
Omarmen van mezelf.
Angst laten verdwijnen.
Accepteren van wat is.
Van fouten en van lelijkheden.
Van wat is geweest.

Dus ik omarm het.
Ik houd het stevig vast
En laat niet los.
Opdat ik daar weer ben.
En het evenwicht weer voel.