Licht en donker

Licht in het hart
dat vol vreugde
klopt

Donker in het hart
dat vol duister
klopt

Duister in het hart
vol angst, spanning en
pijn

Vreugde in het hart
vol herinneringen en
liefde

Warm en koud
Koud en warm
kloppend hart

Wie zegt
dat iemand zijn eigen
duister niet
kent?

Wie zegt
dat iemand zijn eigen
vreugde altijd
heeft?

Niets is wit
Niets is zwart
Altijd grijs

Het een of het ander
Vreugde en duisternis
Warmte en koude
Donker en licht

Zolang het donker
niet overheerst
brandt er altijd
licht.

©JaneOnira

Verkouden? Jippiejajeej!?

Hatsjie! Hatsjoe! Snotter de snotter. Ze snottert zich suf. Bah, wat vindt ze dat gevoel toch vreselijk. Ergens zou ze zich willen verstoppen in bed met een stapel films en pakken vol zakdoekjes. Maar helaas, dat zit er niet in. En aan de andere kant is dat ook goed, want je voelt jezelf vaak beter als je toch iets doet dan wanneer je lamlendig gaat zijn. Ze is vroeger ook zo vaak verkouden geweest, toen ging ze ook door. Ze moest wel, anders had ze heel wat school gemist. En na heel wat tegensputteren ging dat vaak ook wel, het viel altijd mee! Op de momenten dat het echt koorts werd, ja dan mocht ze thuis blijven. Achteraf denkt ze dat het best goed is geweest. Het heeft haar doorzettingsvermogen geleerd en om ze is niet snel klein te krijgen. Pas wanneer het echt niet gaat, of wanneer ze met volle liefde en aandacht wordt omringd, dan pas mag ze zich eraan toegeven dat ze zich eigenlijk beroerd voelt.

Voor anderen is dat weer anders, een verkoudheid wordt vaak ‘griep’ genoemd, terwijl een echte griep meer is dan een verkoudheid. Zo ook een collega van haar, die meldt zich altijd ziek met ‘griepklachten’ waar zij gewoon door zou werken. De reacties daarop zijn verschillend. De ene persoon vindt het hartstikke goed dat wanneer je niet lekker bent, je toch komt werken. De ander is bang aangestoken te worden. Tja, er is nooit een goed iets denkt ze bij zichzelf. Gelukkig hoeft ze daar nu even niet over na te denken, want ze is lekker vrij. En daar gaat ze van genieten ook. Hup, lekkere kloffie aan, tv aan en dvd’tje op...

Hatsjie!

©JaneOnira

Roddel en achterklap

Wij vrouwen houden van roddelen. Het is een enorm vooroordeel dat we graag ontkennen. Wij, vrouwen, houden helemaal niet van geroddel. Dat het daarbij gaat dat we niet houden van geroddel over ónszelf, dat vergeten we er vaak bij te zeggen. Want roddelen over een ander, tja, daar maken wij ons allemaal schuldig aan.

Zet een stel vrouwen bij elkaar en het begint al snel. “Heb je gehoord dat...” ‘Nee!!’ “Wist je dat...” ‘Dat meen je!’ En zo verder. Bla bla bla. Praat. Praat. Praat. We kunnen het heel hard ontkennen maar vrijwel iedereen maakt zich er schuldig aan. Mannen, let op, het is niet iets typisch vrouwelijks. Wij, vrouwen, weten heus wel dat jullie ook wel kunnen roddelen hoor, vergis je niet!

Er wordt al een oordeel geveld zonder dat een ander eraan te pas is gekomen. De roddel van de één, wekt een reactie op bij de ander. Die ander reageert emotioneel en triggert de roddelaar tot het aanzetten van wat zij er zelf allemaal wel niet van vindt. Zonder dat de persoon om wie het draait gehoord wordt. Niet netjes.

Sommige personen leven om te roddelen lijkt het wel. Geen geheim zal echt veilig zijn bij deze persoon. Wat is dat toch? Is dat omdat deze, vrouwelijk, persoon geen leven heeft? Haar eigen leven niets waard vindt en daarom spanning en sensatie van andermans leven opzoekt? Omdat het lever van een ander wel die ‘kick’ geeft die zij zelf niet kent? Wat maakt het toch dat we zo graag praten over een ander?

Ik weet het niet. Ik weet niet wat het precies is. Soms irriteert het mij, omdat het leven van een ander mij niets aangaat. Maar soms is het ook heerlijk om even goed te roddelen. Ja, dat zeg ik eerlijk. Ik kan heel schijnheilig opschrijven in het bekende ‘vriendenboekje’ bij de vraag ‘ik hou niet van...’: roddelen, maar zoals gezegd, schijnheilig. Want hoe je het ook went of keert, we doen het allemaal. Bewust of onbewust. Altijd gaat het gesprek wel eens die kant op dat we zeggen ‘ja maar die...’ of ‘de buurvrouw dat...’. Wat dan ook; we roddelen allemaal. Een uitlaatklep, een afleiding van ons eigen leventje?

Wat het ook is, ik doe het. Soms. En soms ook niet. Soms denk ik ‘laat maar’. Lekker belangrijk. Leven en laten leven. Ik trek mijn eigen plan.

©JaneOnira

Het morele anker

Het “morele anker”. Moreel anker. Een mooie term, vindt u niet? Een moreel dat verankerd is. Een moreel verankerd in iemands zijn. Moreel; waarden en normen.

Hoewel het mooi klinkt vraag ik mij toch af wat het precies betekend ‘het morele anker’. Het wordt vaak gebruikt in termen van religie; die je een moreel anker geeft. Wikipedia zegt het volgende over het woord moreel:

Moreel wordt gebruikt voor de geestesgesteldheid, geestelijke weerbaarheid, de moed, werkkracht of strijdlust die iemand bezielt of die ontbreekt. Moreel betekent 'zedelijk kracht', 'zedelijke moed', 'zelfvertrouwen' of 'de wil om door te zetten'.

Voor mij is een moreel anker datgene wat in jezelf zit. Hetgeen dat weet wat goed of kwaad is. Je waarden en normen. Je eigen.

Maar wat nu als het iemand aan een moreel anker ontbreekt? Wat als iemand in zijn of haar jeugd nooit de basis waarden en normen heeft geleerd die voor jou heel normaal zijn? En dat het de persoon onevenwichtig maakt, omdat die geen moreel anker heeft. Hoe zorg je er dan voor dat die persoon het wel krijgt?

Het is iets wat in jezelf zit. Iemand anders kan dienen als jouw morele anker, maar wat als de ander wegvalt? Dan moet je het zonder de ander doen. En dan kan je het ook! Natuurlijk, want je weet hoe de ander zal denken of wat de ander zal vinden. Wat maakt dat je daar niet de evenwicht in kan vinden maar toch uit balans raakt? Hoe kan je ervoor zorgen dat dát niet gebeurd? Hoe kan je stabiel blijven staan?

Religie; ja het dient als een moreel anker voor vele mensen. Toch zou ook dat niet het anker moeten zijn. Het is jezelf, je diepste zijn. Je wezen, je ziel. Het weten waar de evenwicht zit, waar je wel in mee zou gaan en waar niet. Een stuk zelfverzekerdheid wellicht? Het is niet alleen zelfkennis. Het is het aanleren van goed en kwaad. Het is het leren dat je jezelf mag zijn en dat het goed is om jezelf te zijn. Het is het leren dat je niet moet meegaan met anderen, maar bij jezelf moet blijven en denken ‘wat vind ik er eigenlijk van’?

Ik heb zo makkelijk praten want ik denk dat ik hem heb, dat morele anker. Niet in de vorm van religie, maar in de vorm van mijzelf. Er zijn dingen die ik nooit zou kunnen doen, omdat mijn morele anker dat niet toelaat. Ik zie het als een soort basis, een huis waar je in kan verschuilen. Want op het moment dat je het huis verlaat wanneer je het eigenlijk niet wilt, en dat gebeurt iedereen wel eens, wordt je onrustig. Onrustig, ongemakkelijk. Niet jezelf. Je weet dat er wat is, kan er vaak niet meteen de vinger op liggen. Het is de anker die uit evenwicht is. Waar een harde storm heeft doen woeden wat de balans even heeft verstoord. En uiteindelijk gaat de storm weer liggen zonder al te veel schade te hebben aangericht. Want dat morele anker in jezelf, dat is er nog en blijft ook, het is ‘je eigen’.

Maar hoe kom je aan zo’n moreel anker als je hem nooit hebt geleerd te hebben? Waar begin je? Hoe leer je dat jezelf?
Wie het weet mag het zeggen... 

©JaneOnira

Verwarring

Ik zou zoveel willen schrijven, maar het lukt mij niet. Ik zou zoveel willen zeggen, maar het lukt mij niet. Het enige wat ik voel is een wirwar van gevoel. Ongerustheid, bezorgdheid, zenuwachtig, angst, spanning, boosheid, verdriet, pijn, noem het maar op. Het is van alles door elkaar, zonder te kunnen benoemen wat het precies is, of waardoor het veroorzaakt wordt. Een allesoverheersend neerslachtig gevoel.

Ik probeer het te omschrijven, maar het lukt mij niet. Misschien omdat ik het zelf niet goed weet. Of waardoor het veroorzaakt wordt. Het zal wel alles bij elkaar zijn. Een vlaag van dit, een vlaag van dit. Een verlangen nu; een verlangen naar andere, betere tijden. Een verlangen naar rust en liefde. Een verlangen naar hem.

Want om hem draait mijn leven, en vergeet ik af en toe mijzelf. Er zijn zoveel dingen, en ik ben zo bang. Bang om het kwijt te raken, ja, volgens mij is dat hetgeen wat mij het meest dwarszit. De angst kwijt te raken. Iemand die je zo liefhebt, en daar vecht je tegen. Tegen die angst, want je wilt hem niet kwijt. Met vallen en opstaan. Tot de dood ons scheidt. Want hoe dan ook, ik ga ervoor; kostte wat het kost.

Maar soms. Soms moet ik even een stapje achteruit doen en ademhalen. Even het benauwde, verstikkende gevoel kwijtraken. Een hap lucht, de zuurstof en energie door mijn lichaam voelen stromen. Even leven in het nu en in het hier. Niet naar daar, wat eens was of worden zal. Geen als, maar of dan. Nee, gewoon nu.

En dan ga je weer door. Omdat het moet, omdat je het wilt. Omdat je het wilt behouden, want je wilt niet loslaten. Absoluut niet. Wij zijn het leven en het geluk waard. In gezondheid en in vrijheid. Want het leven kan ook zo mooi zijn. En van die kleine momenten; het horen van de stem, het zien van de glimlach, daar leef ik voor. Omdat ik van hem hou.

©JaneOnira