maandag 28 december 2015

Van oud naar nieuw

Na de drukke, maar ontzettend gezellige, heerlijk even ontspannende, kerstdagen kijken we nu weer tegen oud-en-nieuw aan. Nog even en dan is de laatste dag van het jaar. Time flies. Hoe ouder je wordt hoe sneller de tijd gaat. Ik klink verschrikkelijk bejaard waarschijnlijk als ik dat zeg, maar het is echt zo. Een jaar gaat snel. Een veelbewogen jaar, waarin weer van alles is gebeurd. Leuke en minder leuke dingen. Maar het was een goed jaar. Er is weer rust gekomen. Met een vorm van rust en acceptatie ga ik het nieuwe jaar in. Hopend het daar een beetje vast te kunnen houden.

Wat het nieuwe jaar zal brengen weet niemand. Ik zie wel wat er komen gaat. Als er iets is wat ik heb geleerd het afgelopen jaar, is om stil te staan bij het nu. Het hier en nu is wat telt. Niet wat er komen gaat omdat je nooit precies weet wat er komen gaat. Ik kan het allemaal leuk bedenken maar heb alleen mezelf ermee. Wat dat betreft was het ook een leerzaam jaar op allerlei fronten. Qua kennis maar ook op persoonlijk vlak. Uitgeleerd ben ik nooit en er valt nog genoeg te veranderen, en dat zal ik ook zeker blijven voortzetten. Wat ik mij wel meer dan ooit realiseer is dat het genieten van het hier en nu iets is om meer stil bij te staan. Om in alle hectiek of sleur van de dag even stil te staan en te bedenken wat er allemaal is en hoe goed het is. Dat het hier en nu goed is, dat er zulke kleine mooie dingen zijn die het leven zo veel waard maken.


De jaarwisseling komt er aan, het oude jaar maakt plaats voor het nieuwe jaar. Ik wens een ieder een prachtig nieuw jaar in liefde, vrijheid en gezondheid!

woensdag 23 december 2015

Merry X-Mas

Ik hou van deze tijd van het jaar. Ik houd van de kerstsfeer. Ik houd van de goede herinneringen dat het met zich mee brengt. Ik houd van de korte dagen. De kerstbomen. De kaarsjes. De lichtjes. Het samenzijn.
Waar ik wel een pokkehekel aan heb, is boodschappen doen. Gewoon simpelweg boodschappen doen. Wij zijn maar kort thuis met de kerstdagen, dus ja, veel kerstinkopen hoeven we niet te doen. Toch is het een lang weekend, dus genoeg brood, groente, fruit en dergelijke in huis hebben is wel handig. Dus op naar de supermarkt voor een paar kleine boodschappen.

Wat een ramp. Overvolle supermarkt, drukker dan de al ontzettend drukke zaterdagen. Een persoon met (serieus) 3 karretjes vol. Mensen die chagrijnig kijken omdat ze elkaar in de weg lopen. Mensen klagend in de lange rijen die rondom de kassa’s staan. Mensen die tegen elkaar opbotsen en tegen elkaar gaan schreeuwen dat ze toch eens ‘uit hun doppen moeten kijken’. Of mopperen op de winkelmedewerker dat het product niet meer aanwezig is (alsof deze medewerker daar wat aan kan doen). Wat een verschrikking.

De kerstgedachte van vrede op aarde, saamhorigheid, gezelligheid en warmte; is in de supermarkt heel erg ver weg. Prima als iedereen zoveel boodschappen gaat doen alsof de wereld vergaat, maar houd elkaar gewoon in elkaars waarde. Heb geduld, wees niet gehaast. Wees gewoon beleefd en respectvol naar elkaar. Dat maakt de boodschappen iets beter te doen (ondanks de drukte).

Fijne feestdagen!

maandag 14 december 2015

Een portie vrolijkheid

Wat zou ik toch ontzettend veel zin hebben in (onder andere):

  •            Minimaal een week vrij zijn
  •          Al mijn opgestapelde boeken achter elkaar uit te lezen
  •          Al mijn opgestapelde tijdschriften achter elkaar uit te lezen
  •           Slechte kerstfilms te kijken - home alone here I come (hell yeah!)
  •          Alle afleveringen en seizoenen van series urenlang achter elkaar bekijken
  •           Hele dagen kleuren (I feel no shame)
  •           Kerstpuzzels maken
  •           Mezelf volproppen met chocolade en allerlei kerst/oud-en-nieuw lekkers zonder daarvan aan te komen
  •           Leren haken
  •           Legpuzzel maken
  •           Om nog af en toe nog eens even te bewegen: een leuke workout online volgen zonder rekening te houden met de benedenburen (lees: ongegeneerd rennen en springen in de huiskamer)
  •           Meebleren met de meest heeeerlijke en foute kerstliedjes
  •           Een leuk kerstverhaal schrijven
  •          Niets moeten


maandag 7 december 2015

Bleh

Hoe krijg je jezelf vrolijk en blij als je jezelf futloos en chagrijnig voelt? Als alles tegenzit en je nergens zin in hebt? Als je nog van alles wilt doen maar je er niet toe kan zetten? Als je stiekem jezelf een aantal dagen ziek wil melden om allerlei andere nuttige dingen te doen?

Dat de dagen zo kort zijn helpt ook niet erg tegen het futloze gevoel. ’s Ochtens vertrekken als het nog donker is. Thuiskomen ’s avonds als het weer donker is. Eten op de bank uit luiheid, in slaap vallen op de bank. Zuchtend weer op staan omdat er nog hard gestudeerd moet worden. Maar eerst nog even de keuken opruimen, vaatwasser aanzetten en een was ophangen. Je kijkt op de klok en het is alweer tijd om te gaan slapen.

Sjokkend de dagen door. Moeite met opstaan, gapen overdag. Niet goed kunnen concentreren en knikkebollen achter de computer. Blij een stukje te lopen. Sjok, sjok. Oladiejee. Vrolijk doen maar niet fit voelen. In bed willen kruipen. Naar huis willen gaan. Weinig gedaan krijgen. Nog maar eens even gapen.


Is dit de befaamde winterdip?

woensdag 2 december 2015

Wat te doen?

Te veel hooi op mijn vork. Te veel te doen in te weinig tijd. Alles moeten. Niets kunnen. Niets mogen. Geen tijd meer voor leuke dingen voor mezelf. Stapels boeken en tijdschriften die alleen maar groter worden. Ontspannende momenten zijn er weinig. Ik moet teveel.

Het punt is niet dat ik van anderen heel veel moet. Het probleem is dat ik van mezelf veel moet. Fulltime werken, actief in een bestuur, lessen geven in mijn vakgebied, een opleiding, het huishouden, het sociale leven. Waar blijf ik zelf? Elke minuut van de dag volgepland. Te lui geweest in voorgaande maanden waardoor tijd ineens door tikt. Ik wil, ik moet en ik zal. Maar niet ten koste van mezelf.

Ik wil van alles, ik wil teveel. Ik zal grenzen moeten stellen. Ik zal grenzen moeten leren stellen. Een pad kiezen en daar niet teveel van afwijken. Keuzes moeten maken in wat ik wel en niet doe. In wat ik wel en niet kan doen. Het is niet anders, want ik kan niet alles doen. Nu doe ik dingen half omdat ik tijd tekort kom. Ik kan beter minder dingen maar wel goed doen. Maar hoe maak je die keuzes? Waarop baseer je dat wel en dat niet? Ik vind alles zo leuk! 

donderdag 26 november 2015

Dag

Het is koud maar de zon schijnt. ‘Ik ga wel weg maar verlaat je niet’ klinkt in mijn hoofd. Je bent er nog steeds. Ergens.

De dood is een gek iets. De ziel, het leven dat uit het lichaam glijdt. Het lichaam waar geen leven, meer in zit. Leeg en koud. Niet meer wat het was. Vergaan. Waar gaat het heen? Waar glijdt het leven, de ziel, naartoe? Is het inderdaad nog ergens? Wat voelt men op het moment dat de laatste adem wordt uitgeblazen, wat ziet men, wat hoort men? Waar gaat het leven heen?

Al wat je niet ziet en niet tastbaar is, weet je nooit zeker. Ik weet niet waar je bent nu. Ik weet niet of je ergens op een mooie plek bent en op ons neerkijkt. Op ons neerkijkt en ziet hoe wij afscheid van je nemen. Iedereen bij elkaar. Lachend om de mooie herinneringen en het plezier elkaar weer te zien. De traan om jouw gemis. Heb je gezien hoe we afscheid van je namen? Was de dag zoals je het gewild had? Vond je het mooi?

Ik hoop het. Ik hoop dat je genoten hebt van de mooie dag. Van het mooie afscheid. Van de dankbaarheid die we hebben mogen tonen. De dankbaarheid om je om ons heen gehad te hebben. Met liefde omringt.

Ik hoop dat je het gezien hebt, ik hoop dat je het gevoeld hebt. Ik hoop dat je genoot van de mooie bloemen, de grapjes die gemaakt werden en dat je onze liefde hebt gevoeld. Ik hoop dat je vanuit een hele mooie plek op ons neerkijkt, ik geloof graag dat je dat doet. Dat het mooi en fijn is daar waar je ook bent. En vanuit daar houd je ons een beetje in de gaten. Opdat we niet vergeten.

Dank voor alles.


Dag.

dinsdag 10 november 2015

Soms...

Soms
Wil ik me verstoppen
In een hoekje
Wegkwijnen
Dat niemand me ziet
Niemand me vind
En ik alleen
Maar ben

Soms…
Wil ik er niet zijn
Weg
Van de wereld
Dat niemand me kent
Niemand weet
En ik alleen
Met mezelf ben

Soms…
Weet ik het niet meer
Waar naar toe
Wie ik ben

Soms…
Is het net alsof ik
Mezelf niet ken
En mezelf
Niet ben.
Soms.

zondag 1 november 2015

Verhuizen?

Na lang wikken en wegen, sparen en wachten tot de tijd daar was, hebben we nu eindelijk de knoop doorgehakt. We gaan verhuizen! Maar dan begint de volgende halte, want waar gaan we naar toe? Blijven we in de plaats waar we nu wonen of gaan we toch ergens anders heen? En bij dat laatste, waar dan naar toe? Waar willen we eigenlijk wonen? Willen we nieuwbouw of een bestaande woning? Met hoeveel kamers? Etcetera.

Ik hou van het huisje waar we nu in wonen. We zijn echter toe aan een volgende stap; een groter huis. Een huis met verdiepingen en een tuin. Heerlijk.

De keuzes die erbij komen zijn echter lastig. Want waar kies je voor? Ons ideale huis is niet te betalen dus welke verwachtingen schaaf je bij? Wat willen we per se wel en waarin kunnen we nog nadenken? Hoeveel spaargeld hebben we eigenlijk nodig? Wat willen we opgeven zodat we ook meer kunnen sparen zodat we een huis toch helemaal naar onze wens kunnen maken?

Lastige keuzes. De stap om te gaan verhuizen is al een, de volgende stap is weer een ander. Maar goed, we hebben geen haast. We nemen de tijd om het internet af te struinen en bewuste keuzes te maken. Soms ook risico’s te nemen (waar ik niet zo goed in ben) en hopen dat de te maken keuzes uiteindelijk de juiste blijken te zijn.


Woonmagazines worden langzaamaan aangeschaft, ideeën worden opgedaan. Een spannende periode! Een drukke tijd! Wat zullen we gaan doen? Waar wonen we over een jaar? We gaan het beleven!

dinsdag 20 oktober 2015

Life changes

Soms is het leven even heel ingewikkeld. Allerlei kansen en mogelijkheden verschijnen aan de horizon. Hartstikke leuk zou je denken. En ach, het is ook leuk. Sterker nog; het is fantastisch. Maar tegelijkertijd is het eng.

Ik ben niet zo goed in risico's nemen. Het veilige haventje achter te laten en een nieuw avontuur beginnen. Het maakt me nerveus. Het maakt me bang. Bang dat het niet loopt zoals ik zou willen dat het loopt. Twijfels of het wel het juiste is. Wil ik dit allemaal wel? Wil ik dit allemaal wel nu? Is het de juiste plek?

Het zijn grote beslissingen, met grote gevolgen. Keuzes die je weloverwogen moet maken. Maar waarbij wel de tijd doortikt, dus enige haast is erbij geboden. En doe je dan het juiste? Maak je de juiste keuzes? De wat-als'en blijven door mijn hoofd schieten. Angst dat de timing slecht is. Angst dat alles niet zo mooi is als het lijkt. Angst dat alles uiteindelijk weer mis gaat. Angst dat alles voor niets is geweest.

Ik wil mij niet laten leiden door angst. Maar het zit er wel, continu. Continu vraag ik mij alles af, steeds opnieuw en opnieuw. Even gerustgesteld totdat de onrust en de vragen een paar uur later weer begint. Verandering is spannend. Veranderingen zijn nieuw. Veranderingen waar je niet overal evenveel grip op hebt. Het leven nemen zoals het is en zoals het komt. Geen controle op kunnen uitoefenen. Enkel op de keuzes die je maakt, maar niet hoe ze uitpakken. Maar hoe weet je of de keuzes juist zijn? Of je iets wel of niet moet doen?
Lastig.

dinsdag 13 oktober 2015

Liefde

Jij
staat daar
Bonzend hart
ik staar

Jij
kijkt naar mij
Bonzend hart
ik voel me blij

Jij
jouw lach
Bonzend hart
ik zag

Ik
ik leef
ik voel
ik beef


Samen
zijn we daar
Niet alleen
maar met elkaar.

zondag 11 oktober 2015

Serie verslaafd

Nu de avonden weer langer zijn, of althans, het weer eerder donker is, vind ik het heerlijk om lekker in huis te hangen. Bij voorkeur op de bank te liggen. Met lekker gemakkelijke (verschrikkelijk uitziende) kleding aan. Fleecedekentje erbij, kopje thee en ja, vaak ook iets lekkers. Lekker op de bank hangen en series kijken! Niet een aflevering, maar een aantal afleveringen achter elkaar. Heerlijk!

Er is dus ook bijna geen enkele serie die ik op tijd volg. Meestal wacht ik tot het seizoen (bijna) afgelopen is voordat ik aan dat seizoen begin. Een week wachten tot een nieuwe aflevering vind ik een ware verschrikking, ik kijk liever lekker een aantal afleveringen (of het hele seizoen als ik de volgende dag niets te doen heb) achter elkaar. Ik hou dan ook een schriftje bij met welke seizoenen en welke afleveringen gezien zijn, dat scheelt weer een teleurstelling voordat je je realiseert dat je die aflevering of dat seizoen al gezien hebt (al doende leert men zeg maar).

Ik denk dat het serie kijken een paar jaar terug begonnen is en een ‘hobby’ is geworden. Ik kan mij serieus ook echt enorm verheugen op een ‘serie-avondje’. Lost, Glee (ja sorry echt), Dexter, Nikita, Criminal Minds, NCIS, Once upon a time, Supernatural, Luther, American Horror Story, Hannibal en (op dit moment favoriet, kom maar op met dat nieuwe seizoen!) The Walking Dead. Heerlijk!


Ik heb nog een aantal series op de ‘to watch list’ staan waarmee ik mij nog uren hoop te kunnen vermaken. Als iemand nog tips heeft voor een leuke serie laat dan een reactie achter, dan check ik even of die op het to watch lijstje staat en zet ik het erbij.
Voor het moment is er nog genoeg te zien, dus ik kom de komende maanden wel door!

dinsdag 6 oktober 2015

Genieten

Van de kleine dingen in het leven. Van die momenten waarop je denkt ‘ik zou dit vaker moeten doen’. Wat je vervolgens niet doet. Maar misschien maakt dat ook wel geluk? Dat je juist geniet van de niet-alledaagse dingen omdat ze bijzonder zijn?

Hoewel het fluiten van een vogeltje ook heel alledaags is, kan het ook even een geniet-moment geven. Vaak geassocieerd met andere omstandigheden. De zon, de geur van bloemen of vers gemaaid gras (hatsjoe). De kleine dingen die alledaags zijn en die ineens opvallen.


Of de lach van een ander, een mooi gebaar of aanwezigheid. De kleine dingen die het leven zo mooi maken, zo waardevol. De kleine dingen die je niet moet vergeten te zien, waarvoor je altijd je ogen open moet houden. Omdat dat het leven mooi maakt.

zondag 4 oktober 2015

Race tegen de klok

Zaten er maar meer uren in een dag. Hadden we maar een vrije dag extra. Konden we alles wat we maar willen doen proppen in die dagen en dan nog tijd overhouden. Waarom moeten en willen we van alles? Waarom zo gehaast? Waarom meteen en direct?

De befaamde balans tussen werk, studie en prive. Hoe ligt die? Wanneer neem je ontspanning? Wanneer doe je echt even iets voor jezelf? Hoe laat sta je op? Hoe laat ga je slapen? Hoeveel uur sport je? Hoeveel uur werk je? Hoeveel uur studeer je? Hoeveel uur kijk je een serie of hang je met je vent op de bank? Hoeveel uur spreek je af met familie of vrienden? En ohja, wanneer doe je het huishouden? En wanneer heb je een moment voor jezelf?


Dagen zijn te kort. Mijn dagen zijn te vol. Mijn planning in de war. Taken naar voren schuiven. Afspraken afzeggen. Race tegen de klok. 

dinsdag 29 september 2015

Een hoofd vol gedachten

Soms zou ik willen dat ik mijn gedachten beter kan beheersen. Is dat herkenbaar? Het gevoel dat je in een rotgevoel blijft hangen, vol zelfmedelijden en narigheid? Dat je gedachten je beheersen, je gevoel hebben overgenomen en je enkel nog maar kan hangen in negatieve gedachten en emotie.

Hoe kom je daar weer uit? Hoe zorg je dat je weer blij wordt? Dat je de gedachten om kan zetten naar iets positiefs? Zodat het nare gevoel en de zelfmedelijden verdwijnen. Soms zijn deze gevoelens best even lekker. Even. Maar na een tijdje vreten ze je op. Van binnen. En word je niet bepaald een leuker mens.

Niet dat ik nu hele dagen vol zelfmedelijden zit. Maar soms laat ik mij teveel meevoeren. Teveel in die sleur. Te veel in de verdriet. Te kortaf naar andere mensen. Niet meer jezelf kunnen zijn. Het wel willen omdraaien maar niet weten hoe. Gek worden van het rotgevoel. Het weg eten met ongezonde dingen en dan nog rotter voelen.


Waar blijft de happiness?

zaterdag 26 september 2015

Pasfrustratie

Heb jij dat ook wel eens?

Dat je zin hebt om nieuwe kleding te kopen, maar niet de deur uit wil? Lang leve het online shoppen. Op zoek naar leuke kleding voor een leuke prijs, je kan er uren zoet mee zijn. Het is hard nodig, want mijn stapel herfst/winterkleding is verdacht klein.

Vorige week deed ik dat, dat online shoppen. Voor mezelf en voor vriendlief. Helemaal blij met het pakketje wanneer deze arriveerde. Hoe leuk is het eigenlijk toch ook om zo’n pakket te krijgen! Ook al heb je die zelf besteld en weet je wat erin zit (of zou moeten zitten), het blijft toch leuk. Meteen open willen maken, nieuwsgierig of alles erbij zit en of alles er ook zo uit ziet als op de afbeeldingen op de website.

En dan begint het passen.

Kledingstuk 1. Het past, maar tekent net wat te veel. Weg ermee.

Kledingstuk 2. Het past, maar kan mijn armen niet zo goed bewegen. Deze moet ook terug.

Kledingstuk 3. Krijg de broek niet eens over mijn knieen. GRRRRR! Weg.

Kledingstuk 4. Past voor geen meter. *piep*                   ------>

Kledingstuk 5. Ieuw, niet zo leuk als op de afbeelding. *piep piep* Staat ook nog eens afschuwelijk.

Er ontstaan 2 stapels. Houden en niet-houden.

Mijn houden stapel blijft verdacht klein. Sterker nog, er belandt niets op. Waar de houden-stapel van vriend stijgt, blijft de mijne leeg. Alles wat hij houdt doe ik terug.

Frustrerend. Tegenvallend. Weg goede humeur. Welkom chagrijn.

Zie je wel, ik ben te dik. Veels te dik geworden. Pas niets. Lelijke troela dat ik ben. Stomme doos dat ik ben. Denken dat ik wel in een maatje M pas. Ha! Had je gedroomd. Muts.

En zo begint het terugstuur proces. Nadeel van online bestellen: het terugsturen. Alles weer in de doos. Juiste documenten erin en erop. Doos dichtplakken. Doos weer naar beneden sjouwen (zo leuk appartement zonder lift in combinatie met een veels te grote doos) en doos naar postkantoor brengen wat natuurlijk net dicht is op het moment dat je er na het werk langs rijd. Zucht.

Op het moment dat de opluchting komt omdat de doos met die verschrikkelijke kleding eindelijk weggebracht is, realiseer ik het me pas. Mijn kledingstapel is nog steeds even klein...


Dit keer toch maar de stad in?

zondag 20 september 2015

Boekenwurm

Ik hou van boeken. Als het zou kunnen zou ik bijna niets anders doen dan hele dagen doorbrengen met het lezen van boeken. Dit kan van alles zijn; fictie, non-fictie, wetenschappelijk, het maakt mij eigenlijk niet uit. Ik vind het heerlijk om meegevoerd te worden in andere werelden, andere situaties. Niet in het hier zijn, maar daar waar het boek zich in bevindt. Of veel leren van een boek. Nieuwe weetjes opdoen, interessante wetenswaardigheden lezen (en vervolgens proberen te onthouden natuurlijk).

Ik lees vrijwel altijd voor het slapen gaan. Op een enkele keer na moet ik toch altijd even lezen. Meestal is dit fictie of non-fictie. Een wetenschappelijk boek, zelfhulp boek of wat dan ook, zal niet snel te vinden zijn op mijn nachtkastje.Voor het slapen moet ik ontspannen en niet (teveel) aan het denken gezet worden. Op dit moment ligt er een boek van Nicci French, "Dinsdag is voorbij". Ik kan hun boeken altijd wel waarderen. Ik heb geen lievelingsboeken, ik heb geen voorkeursgenre. Ik lees eigenlijk alles zolang het maar leesbaar is, dat wil zeggen: het gaat ergens over (hoewel boeken met 'slap gelul' voor de afwisseling ook best eens leuk zijn maar dan moet het boek wel samenhang hebben en toch ergens over gaan) en het leest makkelijk weg. De zinsopbouw moet zodanig zijn dat het makkelijk te lezen is, niet te lange zinnen, zeker ook niet te korte (dan heb ik het gevoel een kinderboek te lezen, hoewel ik kinderboeken zeker ook kan waarderen past dat niet bij boeken voor volwassenen) en niet volstouwen met allerlei bijvoeglijke naamwoorden of ingewikkelde woorden. Er moet wat vaart in zitten, als je 3 bladzijdes vol maakt over het beschrijven van een boom dan ben ik er snel klaar mee. Tenzij de boom natuurlijk allerlei mysteries bevat...

Daarnaast lees ik op dit moment veel studieboeken. Een noodzaak, het hoort tot slot bij de studie, maar meestal wel interessant genoeg om mij geboeid te houden. Ook 'zelfhulpboeken' of hoe je die categorie ook mag noemen ligt op dit moment op tafel (kom ik later nog eens op terug). Verhalen - of dichtenbundels, ook heerlijk. Ik lees eigenlijk van alles. Zelden gebeurt het dat ik een boek niet uitlees.

Als ik alle tijd van de wereld had, dan zou ik het wel weten. Dan zou ik elke dag minimaal een boek lezen. Weer lid worden van de bibliotheek en een eigen 'bibliotheek' in huis. Zo'n kamer vol met gevulde boekenkasten en heerlijke fauteuils.Wat heerlijk zou dat zijn!

dinsdag 15 september 2015

Goedemorgen

Ik hou van de ochtend. Als je mij vraagt of ik een ochtend of avond mens ben, dan zeg ik zeker weten de ochtend. Vroeg in de ochtend is alles nog stil. De wereld slaapt nog (althans zo voelt het) en ontwaakt langzaam. Heerlijk om vroeg in de ochtend een stukje te gaan wandelen of fietsen zonder dat er veel verkeer is. Heerlijk om op tijd uit het bed te komen, op de bank of aan tafel te gaan zitten met een kopje thee terwijl het buiten langzaam lichter wordt. Heerlijk om even stil te staan bij wat de dag brengen zal.

Behalve op werkdagen.

Op werkdagen schrik ik vaak van de wekker, kom ik traag op gang, voer mijn routines uit en ga naar het werk. Dan luister ik niet naar de vogeltjes of zit ik rustig op de bank met een kop thee. Nee, ik schiet meteen in de werkmodus. Natuurlijk zou ik dat kunnen aanpassen door de wekker eerder te zetten. Maar ondanks dat ik van de ochtenden hou, ben ik geen vroege vogel. Zes uur is echt de grens voor mij anders voelt het wat mij betreft nog als nacht.

Mijn vrije dagen, mijn vrije ochtenden, die zijn heerlijk. Een moment van ontspanning en bezinning voordat de beslommeringen van alledag gewoon weer begint. Eventjes 'me-time'. Love it!

zaterdag 12 september 2015

Kaartjes

Ik hou van kaartjes. Om ze te krijgen en om te versturen. Helaas krijg ik bijna nooit kaartjes, maar aan de andere kant maakt het des te leuker als ik er dan wel eens een krijg. Dan sta ik echt te springen in de kamer van blijdschap. Als de kaart en tekst leuk of persoonlijk genoeg is, dan bewaar ik ze ook.

Is het een kaartje met een envelop, probeer ik aan het handschrift te raden wie de afzender is. Meestal is dat niet heel moeilijk, aangezien het vaak dezelfde mensen zijn die überhaupt kaartjes sturen (en dat zijn er in mijn omgeving niet zo veel).

Het sturen van een kaartje is even een stukje persoonlijke aandacht. Hoe gaat het met je? Beterschap. Felicitaties. Sterkte. Of gewoon een hallo. Anders dan een appje, waarin je weliswaar een wisselwerking hebt (iemand kan tot slot antwoord geven) maar toch (in mijn ogen althans) onpersoonlijker, afstandelijker is. Een kaartje geeft warmte. Een kaartje doet goed. Laat de kerstkaartjes straks maar komen… (ja hoor, ik stuur ze gewoon).

Vandaag kreeg ik er weer een. Zo’n leuk kaartje. Het handschrift was makkelijk te raden, de vriendin die net zo van kaartjes sturen (en krijgen) houd als ik J. Gewoon een hallo omdat we elkaar al een tijdje niet hebben gesproken. Hoe leuk is dat? Het kaartje staat te pronken op het bijzettafeltje. Daar mag hij een poosje blijven staan. Omdat ik er blij van word om er naar te kijken, en de tekst misschien nog een keer te lezen. Omdat die grappig is. Het is eigenlijk net als bloemen in je huis, het fleurt de boel net weer even op.

dinsdag 8 september 2015

Waarom laat het mij niet alleen?

Het duister in mij
het jaagt
en jaagt
en blijft jagen

Onrust
ongemak
eenzaamheid
rotgevoel

Laat mij met rust
Laat mij alleen
Ga weg
Ga weg!

Ik wil dit niet
net was alles nog goed.
Waarom moet het weer verschijnen?

Ik ben bang
bang voor de onrust in mij
die jaagt en jaagt
en daar niet hoort

Ik wil gillen,
schoppen
slaan
huilen.

Ik wil dat het weg gaat
ik wil nergens aan denken
ik wil vrolijk zijn

Ik wil mezelf weer zijn.

zaterdag 5 september 2015

Goede voornemens

Huh, in september beginnen over goede voornemens? Tja, nu er ook al lang weer sinterklaas-meuk in de supermarkten te vinden is, kan ik het ook best hebben over goede voornemens. J
Van mijn goede voornemens om het blog weer nieuw leven in te blazen komt nog maar weinig terecht. Ik was voornemens om met grote regelmaat nieuwe blogs, verhaaltjes en wat ook maar in mijn hoofd opkomt, online te zetten. Een actieve blog moest het gaan worden, en ook zou ik actiever worden in het lezen, volgen en reageren op/bij andere blogs. Net als dat boek dat ik ooit nog ga schrijven. Mooie voornemens die toch al snel bij voornemens blijven. Tijd ontbreekt.

Soms zou ik willen dat er meer tijd in een dag zat. Of dat ik minder slaap nodig zou hebben, dat 4 uurtjes slapen op een nacht ook meer dan genoeg is om mezelf fit te voelen, zodat er lekker veel tijd over zou blijven voor andere leuke dingen.

Maar het mag niet zo zijn. De voornemens blijven bestaan, maar de realiteit is toch anders. Ik kom gewoon tijd te kort, en prioriteiten liggen anders. Fulltime werken, bestuurswerk, studeren, huishouden een soort van bijhouden, vriendlief aandacht geven en andere sociale activiteiten of verplichtingen nakomen; kosten gewoon tijd. Een blog schrijven is meestal niet zo veel werk, meestal laat ik eruit wat in mijn hoofd zit en is dat vrij snel gebeurd. Soms heb ik stiekem al een paar blogs klaar staan om ze met een druk op de knop online te zetten. Het is dus niet dat het bloggen zo tijdrovend is, alleen maak ik er te weinig tijd voor. Soms wel jammer, want het is ook heerlijk om te doen en alles wat zich in mijn hoofd bevindt op het witte schermpje te plaatsen.

Ik neem mijzelf altijd graag dingen voor, allerlei dingen die ik anders zou willen en kunnen doen. Dingen waar ik (bijna) elke dag de tijd voor wil nemen. Mooie, strakke planningen waar ik mij uiteraard precies aan kan houden. Zo werkt het helaas in de praktijk niet. Een dag is niet vol te plannen, want er zijn altijd weer onverwachte zaken die ‘tussendoor’ komen en prachtige plannen in de war schoppen. Goede voornemens blijven bij mij helaas dus vaak voor een deel goede voornemens en geen werkelijkheid.

woensdag 26 augustus 2015

Bonkend hart

Gespannen kijk ik om me heen. Wat doe ik eigenlijk hier? Waar ben ik mee bezig? Goede voornemens vervlogen. Te veel en te diep en te snel.

Tijd gaat snel. Dingen lopen niet zoals ik zou willen. Te veel te doen. Te weinig tijd. Te onoverzichtelijk. Steeds weer botsen. Steeds weer vechten. Ik ben moe van het vechten. Ik ben moe van de strijd. Ik heb er geen zin meer in.

Het moet anders, maar het gewone overheerst. Hoe snel is alles weer als het oude. Hoe moeilijk is het gaan naar het nieuw?

Te veel energie verloren. Te veel willen. Te weinig tijd. Te veel weerstand. Moe gestreden.

woensdag 19 augustus 2015

Orde en structuur

Ik hou van notitieboekjes. Altijd als ik in een winkel loop waar ze mogelijk notitieboekjes verkopen, ga ik er bewust naar zoeken. (En dan hevig teleurgesteld zijn wanneer die winkel het toch niet blijkt te hebben.) Ik moet ze dan even vasthouden, openslaan en bladeren. Ik word hebberig, wil het boekje kopen. Negen van de tien keer doe ik dat niet, ik kan mezelf dan beheersen. Ik weet dat als ik het koop het of lang ongebruikt in de kast blijft liggen, of er 3 blaadjes in geschreven worden en ik dan weer stop. Tel daarbij op dat ik nog heel wat boekjes heb liggen en dat het dus een onnodige uitgave is. En nu zit ik thuis te bedenken hoe graag ik toch een mooi, nieuw notitieboekje zou willen hebben. Waar ik uiteraard dan heel netjes in ga schrijven (dat lukt meestal ook de 1e 3 regels waarna ik het goed voornemen ‘vergeet’ en er lelijk op los pen) en leuke dingen in ga schrijven. Verhaaltjes, blog ideeën, ander soortige gedachten of dingen die ik wil onthouden. En dat doe ik ook, de eerste dag, misschien twee dagen. Maar dan komt de klad erin, en vind ik 2 maanden later het boekje ergens onderin mijn tas, ondertussen met verkreukeld papier en donkere vegen. Of weggestopt in een kastje of in een doos. Waardeloos dus.

Ik hou van lijstjes. Ik zweer bij mijn ‘things to do’ schriftje. En daarbij strepen / krullen als ik iets gedaan heb wat ik van mezelf moest doen. Heerlijk is dat. Eens in de zoveel tijd word ik bevangen door orde en ga ik mijn to do lijst herzien. Schrappen, herschrijven, andere prioriteiten. Heerlijk voelt dat, alsof ik in mijn hoofd en mijn leven weer even opruim. Alles bevangen in de te doen dingen.

Nu wil ik een agenda. Een nieuwe agenda. Waar ik uiteraard ook netjes in ga schrijven en het ga gebruiken voor de to-do dingen en de opdrachten die ik voor mijn studie wil doen. Daarnaast natuurlijk werk- en andere nevenzaken. Heerlijk lijkt me om dat weer op papier te doen.

Het afgelopen jaar heb ik mijn agenda bijgehouden op mijn telefoon. Hoewel dat op zich prima werkt, verlang ik nu toch naar een papieren agenda. Een agenda op papier geeft mij toch meer overzicht, kan ik makkelijker in strepen en makkelijk dingen inzetten of doorkrassen. Ik kijk er nu al naar uit om de agenda te vullen.

Ik hou van orde. Ik heb het nodig om het leven beheersbaar te houden, om mezelf beheersbaar te houden en niet ondergesneeuwd te raken in alles wat ik zou kunnen of willen doen. Waarbij ik wel moet letten dat ik niet teveel van mezelf eis, en niet alles tot de nok vol plan, en ook ruimte overlaat voor spontaniteit of als dingen toch anders lopen dan gepland. Maar ik verheug mij op morgen. Want morgen ga ik een agenda kopen. Jeej.

dinsdag 18 augustus 2015

Genieten

Soms sta ik er te weinig bij stil. Dan ga ik maar door en door. Doen wat ik moet doen. Of denk te moeten doen. Hier en daar. Overal en nergens. Maar het moment van stilstaan, dat doe ik te weinig.

Hoe vaak pak ik echt een rustmoment voor mezelf? Hoe vaak vind ik de echte ontspanning? Werkelijke ontspanning? De ontspanning die je voelt in je lijf en in je hoofd? Meer dan alleen maar een boek lezen op de bank, maar de echte rust, de echte ontspanning? Veels te weinig, dat is zeker.

Hoge verwachtingen. Door anderen en door mezelf. Van alles moeten. Allerlei angsten en onzekerheden. De lat die hoog ligt en ik zelf nog een beetje hoger maak. Best lastig om daar over heen te komen.

Het hier en nu. Ik vergeet te vaak het hier en nu. Ik adem te weinig. Ik leef te weinig. Ik geniet te weinig.

En natuurlijk; het leven is en kan niet altijd maar goed zijn. Verdrietige en nare dingen gebeuren. Dat is het leven. Maar dat neemt niet weg dat het belangrijk is even volledig te ontspannen en even volledig te genieten van het zijn en het hier en nu.

Ik ben meer ontspannen nu. Ik kan het weer even aan. Ik doe op mijn gemakje mijn dingen en bedenk dat een dag echt wel genoeg uren heeft. En wat vandaag niet lukt komt morgen wel, of overmorgen, of helemaal niet.


Ik snuif nog een keer de zilte lucht van de zee op. Ik neem de golven in mij op. Het geluid van de zee, de vogels, ik hoor het. Dan draai ik mij om. Terug naar het gewone leven. Maar wel met meer genieten.

woensdag 12 augustus 2015

Rot dag

De onrust jaagt in mij voort. Het duwt. Het prikt. Het jaagt. En jaagt. Alle kanten op.

Ik weet niet wat ik er aan kan doen. Niets helpt. Bezig zijn. Niets doen. Alles doen. Slapen. Het houdt niet op. Het blijft jagen en jagen.

Het irriteert mij. Mateloos. Waarom blijft deze onrust in mij? Hoe krijg ik het weg?

Het jaagt en het irriteert. Het maakt mij onrustig en ongemakkelijk. Ik voel mij zenuwachtig, continu.

Ik verzet mij ertegen. Ik geef er aan toe. Het maakt niet uit. Niets helpt. Het verdwijnt niet.

Dagen weggeweest. Vandaag weer in alle hevigheid aanwezig. Die onrust in mij. Die jaagt en jaagt. Mij opeet, mij verscheurt van binnen. De onrust die ik niet kwijt kan. De onrust die ik niet beheersen kan.


Het jaagt en jaagt en gaat niet weg.

maandag 10 augustus 2015

Op een dag

Zal ik een boek geschreven hebben. Dat lijkt mij nou echt wat. Een eigen boek. Dan zou ik nu schrijven dat ik een boek geschreven heb. Sterker nog, dat het boek te koop is. En mooier, dat mensen het boek ook kopen. Dat andere mensen het willen lezen. Dat lijkt me toch zo machtig.

Het lijkt me ook geweldig om te doen. Een eigen boek schrijven. Uren achtereen achter je laptop. Een notitieboekje in de tas zodat als er tussentijds ideeën opgedaan worden, dat meteen ook opgeschreven kan worden, waar je ook bent, en dat later kan verwerken in het boek dat je aan het schrijven bent. Je ziel en zaligheid in dat boek. En ondertussen ook nog wat inkomsten eruit genereren. Hoeft niet veel te zijn, gewoon een extra zakcentje. Omdat mensen je boek willen lezen. Dat ze denken ‘wat een origineel boek’ ‘wat prachtig geschreven’ ‘heb je dat boek al gelezen?’. Mijn hart gaat al sneller kloppen bij die gedachten.

Dromen zijn vaak mooier dan het werkelijke leven. Want waar haal je de tijd vandaan? Waar haal je de inspiratie uit? Hoe hou je het vol om dat wat je begint ook echt af te maken? Hoe weet je of het goed is? Hoe verbeter je eigen Nederlandse taal, waarvan je weet dat de grammatica niet je sterkste kant is?

Ik ben er al een paar keer aan begonnen. Maar geen enkel stuk heeft een einde. Een paar A4’tjes. Hooguit. Meer niet. Dan ben ik het weer zat. Of heb ik er geen zin meer in. Of vind ik het niet goed genoeg. Heb ik andere prioriteiten. En vergeet ik het.

Tot die dag dat je weer zin hebt om te schrijven. En dan niet een klein stukje, maar een echt verhaal. Een boek. Met een begin en een eind. Pagina’s dik. Omdat ik dat leuk vind. Niet om iets waaraan begonnen is af te maken. Nee, een nieuw verhaal. Een nieuw boek.

Leuk vinden is niet genoeg. Je moet het ook nog kunnen. Doorzetten. Het hoeft niet in een dag af te zijn maar het laten liggen er nooit meer mee verder gaan schiet ook niet op.

Ach, wie weet. Wie weet op een dag. Misschien wel. Misschien ook niet. We zullen zien. Vandaag begin ik weer aan een nieuw boek...


zondag 2 augustus 2015

Verandering

Ik heb een disfunctioneel, destructief, gedachtepatroon. Dat klinkt wellicht ernstiger dan het is. Ik heb tot slot mijn hele leven deze denkpatronen al en het leven is mij tot nu toe toch best prima afgegaan. Toch begin ik daar nu last van te krijgen en is het iets waar ik nu erg mee geconfronteerd wordt.

Ik zie snel beren op de weg. Ik maak mij snel zorgen. De ‘wat-als’ en ‘ja-maar’ zijn mij niet vreemd. Ik belemmer mezelf veels te veel. En dat is zonde. Ik doe alles graag goed. Ik leg de lat daarbij best hoog. Ik moet van alles van mezelf en maak daar bij voorkeur geen fouten in. Daarbij vergeet ik soms mezelf en wat ik eigenlijk zelf wil.

Dit alles omzetten is niet eenvoudig. Hoe leer je denkprocessen, die je al zo verschrikkelijk lang hebt, nou omzetten in betere, positieve, gedachten? Hoe leer je meer ontspannen in het leven te staan? De druk niet te hoog te maken voor jezelf? Dat is verre van eenvoudig.

Ik heb nu hulp. Een relatief vreemde die tegen mij zegt wat voor irrationele gedachten ik heb. Dat ik het mezelf zoveel moeilijker maakt dan het eigenlijk is. Dingen die je heel goed en ook al heel lang weet, maar nooit echt iets mee deed. De gedachten en gevoelens die je dan wegstopt. Omdat wegstoppen fijner is dan confronteren. Niet pijnlijk. En daarom is het goed, om alles wat je eigenlijk stiekem al wel weet, te leren erkennen. Het is er. Niet meer ontkennen omdat het er niet mag zijn van mezelf of omdat ik vind dat ik mij dan aanstel (er zijn mensen die het veel moeilijker hebben in deze wereld, waar maak ik mij eigenlijk druk om). Ik ben er. Ik besta. Het is mijn leven.


Ik ga mijn gedachtenpatronen omzetten. Het zal vast niet makkelijk zijn en van de een op de andere dag beter zijn. Maar dat is niet erg. Ik werk eraan. Het word beter. Misschien voel ik mij daarna wel meer ontspannen, kan ik meer ontspannen zijn en meer genieten van het leven. Het leven dat soms veel te snel gaat en waar ik zoveel uit wil halen. Maar niet alles moet vandaag. Of gister. Er is ook een morgen. Er is ook een nu.

zondag 26 juli 2015

Niet langer

De vermoeidheid slaat toe. Ze wil niet meer. Ze kan niet meer. Tot hier en niet verder. Maar ze moet verder. Ze wil niet verder. Ze verlangt naar haar bed. Ze verlangt naar rust. Maar het kan niet. Niet nu.

Er is zoveel te doen. Zoveel te regelen. Zoveel in orde te maken. Zoveel mensen die iets van haar willen. Zoveel plekken waar ze naartoe moet gaan. Zoveel telefoontjes die ze nog moet plegen. Zoveel duidelijkheid dat nog geschept moet worden. Orde in de chaos brengen, maar hoe doe je dat?

Dus ze gaat maar door. En door. En door. Alle gevoelens komen in veelvoud naar boven drijven. Alle gevoelens van afgelopen jaren. De gevoelens die waren weg gestopt. Goed verborgen, voor niemand zichtbaar, zelf niet voor haarzelf. Nu zijn ze er, die gevoelens. In alle hevigheid.

Ze wil zich verstoppen. De computer uit. De telefoons uit. De deurbel uit. De brievenbus gesloten. Geen post. Geen e-mail. Geen telefoon. Geen bezoek. Geen whatsappjes. Geen contact met iemand. Gewoon niets.

Maar het kan niet. Ze heeft dingen te doen. Op te lossen. Eerst duidelijkheid scheppen, dan oplossen. Waar kan ze beginnen? Er is zoveel. Te veel. Te veel te doen. Te veel emoties.

Ze wil niet maar ze moet. Mensen duwen. Mensen trekken. Iedereen wilt wat. En zij probeert op haar benen te blijven staan. Zo goed als ze kan. Ze doet haar best.

Het is niet eenvoudig. De grond wankelt onder haar voeten. En plots is daar de rust. Alles in gang gezet. Niets wat ze nu kan doen, behalve zich overgeven aan alles waar ze geen invloed op heeft. Misschien is dat nog het allermoeilijkst. Alles loslaten en overgeven aan het niets en alles. Het gaat allemaal door. Het jaagt haar op, het achtervolgd haar. De rust is maar schijn.

Het beklemmende gevoel benauwd haar. Het kost haar energie. Te veel energie. Ze weet niet meer waar ze het moet zoeken. Ze wilt dit niet. Ze wil de rust weer voelen, zichzelf weer zijn.


Ze weet dat ze zich eraan moet overgeven. Moet accepteren dat na al die tijd de rek er nu uit is. Dat het nu even genoeg is. Dat ze er gewoon moet zijn. Bestaan. Niets meer niets minder. En dan zal het beter worden. Dat hoopt ze. Nee, dat wilt ze. Het moet en het zal. Maar hoe?

zaterdag 25 juli 2015

Damn it

Te lang gewacht. Ik heb te lang gewacht. Eindelijk de knoop doorgehakt. Te laat.

Het is niet anders, maar balen is het wel. Eindelijk had ik besloten te solliciteren. Iets heel anders. Andere functie, andere werkgever. Voor minder uren en een jaarcontract. Eindelijk besloten de gok te wagen, de kans te pakken. Te laat besloten. De vacature is gesloten vanwege de hoeveelheid aan reacties. Balen. Echt balen.

Het besluit blijft. Ik ben klaar op mijn huidige werkplek. Ik kan meer dan wat ik doe. Ik sta stil in mijn ontwikkeling. Ik doe mijn werk maar haal er geen plezier meer uit. Sterker nog, het gaat me steeds meer tegenstaan. Kleine irritaties worden groter. Het werk wordt een verplichting.

Nu heb ik besloten. Te laat besloten. Eigen schuld, dikke bult. Ik zou eens minder beren op de weg moeten zien. Niet alle mitsen en maren zien en laten overrulen. Gewoon doen. Waarschijnlijk was ik niet eens uitgenodigd, ik heb de juiste papieren (nog) niet. Maar dan had ik het tenminste geprobeerd. Nu heb ik niets gedaan en is de kans aan mijn neus voorbij gegaan. Een unieke vacature. Eigen schuld.

Damn.


Volgende keer beter.

zaterdag 18 juli 2015

Holiday

Vakantie, vakantie.

Het lijkt wel het gesprek van de dag. Ineens is het vakantietijd. Iedereen gaat weg of komt lekker bruin gekleurd en uitgerust weer terug. Vakantieverhalen en de vragen ‘wanneer heb jij vakantie’ en ‘waar ga je heen’?

Die laatste vraag wordt altijd met een zekere vanzelfsprekendheid uitgesproken. Alsof je in de vakantie weg moet gaan. Terwijl je vakantie ook prima thuis kan houden. Vakantie is niets moeten, niet werken, even ontspannen, even niets. Dat is waar vakantie om gaat. En natuurlijk, weg gaan, even weg van huis is heerlijk. Het weg zijn van de sleur en de gewoonte van alledag, het verblijven in een andere omgeving; niets is fijner dan dat. Maar het is niet zomaar voor iedereen weg gelegd.

Niet veel mensen staan daarbij stil. Dat ‘op vakantie gaan’ niet vanzelfsprekend is. Op vakantie gaan, weg gaan van huis, verblijven op een andere locatie, is niet een vanzelfsprekendheid. De financiële middelen zijn niet toereikend of privé omstandigheden laten het niet toe. En die vragen over waar je dan naartoe op vakantie gaat, maakt dat je bijna gaat verontschuldigen waarom je niet weg gaat, maar de vakantie doorbrengt in eigen huis. Waar overigens helemaal, maar dan ook helemaal, niets mis mee is. Tot slot is het niets moeten al heerlijk. Maar toch blijft stiekem het gevoel het te moeten verantwoorden, het moeten uitleggen dat je niet op vakantie gaat maar gewoon thuis blijft. Omdat het niet voldoet aan de standaard en andere mensen dat (lijken?) te verwachten.


Vanaf nu kan ik ook zeggen ‘ja, ik ga ook op vakantie’. Weg van huis en haard. Geen vakantie op ‘balkonia’ dit jaar. Maar lekker een paar dagen weg. Even naar een andere omgeving en hopelijk genieten van de rust en het even niets moeten. Hopen op mooi weer, dat wel. Maar als het minder mooi weer is, vermaken we ons vast ook wel. Ik blijf wel in Nederland. Zal ik dat ook moeten gaan uitleggen? Waarom ik in Nederland blijf en niet het vertier ga opzoeken in een of ander zonnig prachtig klinkend land? We zullen zien. Het maakt mij niet uit. Ik heb binnenkort vakantie en ik ga weg. Jeej.

zondag 12 juli 2015

Een heerlijke dag

De zon schijnt. Niet te fel. Het voelt heerlijk aan buiten, zacht met een lekker klein briesje af en toe. Ik zit in een tuin en kijk om mij heen. Mensen die mij het meest dierbaar zijn. Plantjes en bloemetjes. De vogeltjes die fluiten. De vlinders die fladderen in de lucht. De blauwe lucht. De kleine witte wolken die af en toe in de lucht hangen. De geluiden op de achtergrond; geklets en gelach. Het lekkere eten en het lekkere drinken.

Wat kan het leven, soms even, zo ontzettend heerlijk zijn. Even zijn er geen zorgen. Even is er helemaal niets, behalve dit moment. Dit moment van rust en genieten. Een moment van zijn en leven.


Ik kijk om mij heen en slaak een zucht. Wat een heerlijke dag.

zondag 5 juli 2015

Alles of niets?

Stel dat alles zou mogen en kunnen in het leven. Niets is een probleem. Wat zou ik dan willen?

Ik zou willen studeren, 2 dagen per week besteden aan studie. En als ik de ene studie klaar heb, begin ik aan de volgende. Ik zou huiswerk maken en af en toe naar de universiteit gaan. Heerlijk lijkt me dat.

De andere 3 dagen zou ik willen werken. Ik zou boeken willen recenseren. Ik zou boeken willen vertalen. Ik zou boeken willen inspreken als luisterboeken. Ik hou van boeken. Lekker vanuit huis werken, zelf je tijd bepalen. Nooit meer in de file staan. Nooit meer druk en moeten. Gewoon doen omdat ik het wil en er lol in heb.

In de weekenden zal ik doen waar ik op dat moment zin in heb.
Lekker erop uit, leuke dingen doen met manlief, familie bezoek, vrienden bezoek, series kijken op de bank, boeken lezen voor mijn plezier, lekker niksen, kleuren. Ja kleuren voor volwassenen. Deze rage (is het nog wel een rage?) heeft ook mij in zijn (haar?) greep. Lekker kleuren, verstand op nul en lekker doen. Luisterboek of muziek op de achtergrond.
Ik zou een huishoudster hebben en een tuinier. Ik zou genieten van het schone huis en de mooie en verzorgde tuin. Ik woon in een fijne woning. Hoeft niets bijzonders te zijn. Gewoon een woning, een eengezinswoning. Geen appartement meer, maar lekker de tuin in kunnen lopen als je dat wil. Beneden leven, boven slapen. Heerlijk lijkt me dat.

Ik zou willen dat in dat leven iedereen die mij dierbaar is gezond en gelukkig is. Net zo veel plezier heeft in het leven dat ik dan heb. Ik zou genieten van de kleine dingen. Van de vogels die fluiten, de bloemen die bloeien, of de bladeren die vallen als het herfst is. Ik zou gezond leven, regelmaat hebben in mijn leven. Misschien wel een paar kinderen. Ik zou regelmatig sporten en ga dagelijks naar buiten. Een stukje fietsen of een stukje lopen, en genieten van de wereld om mij heen.

Maar de werkelijkheid is anders.
Er moet geld verdiend worden. De studie moet ergens van betaald worden. Echt taalgevoel heb ik niet, ook al heb ik nog een extra cursus spelling gedaan. Ik spreek geen andere taal vloeiend, dus dat boeken vertalen wordt lastig. Vanuit huis werken kan niet in de zorg. Een eengezinswoning heb ik niet. Een huishoudster en een tuinder kan ik mij nu niet veroorloven. Gezond leven doe ik niet, hoewel ik wel stappen heb gemaakt (kom ik later op terug). In het leven is niet altijd iedereen gezond en gelukkig, zo werkt het leven niet.


Maar toch. Ook al is de werkelijkheid anders, het is prima. Het is goed. Het is niet het ideaal, maar dat zegt niet dat het nooit komen gaat. Wie weet wat de toekomst brengt. Wie weet hoe het leven loopt. Het is goed dat het niet te voorspellen is, het zou anders maar een saaie boel worden.

zaterdag 4 juli 2015

Hitte

Zweetdruppel

Glanzend naar beneden

Gezucht

Gesteun

Kreun

Warm

Heter

Heetst

Hittegolf



zaterdag 27 juni 2015

Overpeinzing

Rust.
Het enige waar ik naar verlang is rust. Geen gedoe. Geen gezeur. Geen mensen die van alles van mij willen. Niemand die een vervelend bericht stuurt of een bedreiging uit. Geen contact van mensen waar ik geen contact mee wil. Geen mensen die via mij iemand anders willen bereiken. Gewoon niemand. Gewoon rust.

Soms verlang ik naar het leven als kind. Ik had het fijn als kind. Als kind waren er nog geen grote problemen of grote vraagstukken. Het grootste probleem was mijn bedtijd, dat ik natuurlijk veels te vroeg vond. Of dat ik de afwas niet wilde gaan doen. En daar stennis over schoppen.


Alles is relatief. In het volwassen leven komen andere verantwoordelijkheden en problemen. Dan verlang je terug naar een vaste bedtijd en doe je met plezier elke avond de afwas met de hand. Want veel grotere verantwoordelijkheden dan dat was er niet. Had ik niet.


Soms verlang ik naar een ander leven. Onbezonnen en vrij. Doen en laten wat ik wil en waar ik zin in heb. Geen verplichtingen. Geen moeten. Geen andere mensen. Rust en vrijheid. Soms wil ik mij dagen, wekenlang, in huis verstoppen. Zonder de post open te maken, de telefoon op te nemen. Zonder internet en zonder andere mensen. Een leven zonder zorgen.


Maar het leven is niet zo. Het leven bestaat ook uit pijn en verdriet en moeilijke momenten. Want als die er niet zouden zijn zou ik ook geen vreugde en geluk kennen.

zondag 21 juni 2015

Vermoeid

Glazig kijk ik naar buiten. Ik kijk naar de regen die valt, de donkere, grijze lucht. De vogels die voorbij vliegen. De auto’s die voorbij razen. De enkele fietser die ondanks dit slechte weer zich toch naar buiten durft te begeven.

Ik kijk naar buiten. Ik zie van alles en ik zie niets. Ik zie de regendruppels op het raam verschijnen en in elkaar overvloeien. Ik zie mezelf weerspiegeld in het raam. Ik zie een treurig gezicht.

Ik kijk naar buiten en zie niks. Een traan rolt over mijn wang. Ik kijk naar buiten en laat mijn gedachten de vrije loop. De waarom-vragen, de wat als vragen. Ik stel ze aan mezelf. Ik ben boos, verdrietig en gekwetst tegelijkertijd. Ik voel me schuldig en ook weer niet. Ik had het allemaal in eigen hand, ik ben het kwijt geraakt. Ik ben veel kwijt geraakt. Ik ben mezelf kwijt geraakt. Waar ben ik gebleven al die tijd? Waar was ik? Deed ik er nog wel toe?


Ik kijk naar buiten en het klaart op. De lucht wordt iets minder grijs. Ik kan nu wolken onderscheiden. Ze drijven met een aardige snelheid voorbij. Het is nog niet te laat. Wensen aanpassen. Het is niet te laat. Niets is verloren. Het wordt alleen. Anders. Het wordt anders. Hoe weet ik nog niet, maar het wordt anders.
Dit niet meer.

Ik kijk naar buiten en zie meer licht. Ik kijk naar buiten en weet dat het goed gaat komen.

vrijdag 19 juni 2015

Terug van weg geweest

Bijna een jaar geleden.

Bijna een jaar geleden mijn laatste blog, mijn laatste hersenspinsel, mijn laatste schrijfsel. Heb ik het gemist? Ik geloof van wel.

Andere prioriteiten kwamen en gingen. Wat kan er in een jaar tijd toch veel gebeuren. Ik heb het gemist. Ik heb het schrijven gemist. Mijn gevoel, mijn hersenspinsels, toevertrouwen aan een stukje wit scherm. Mijn vingers hun gang laten gaan, toets voor toets. Letters die woorden vormen, woorden die zinnen worden. Zonder van te voren te weten waar het over te hebben. Het gewoon even helemaal laten gaan.


Ik wil mijn blog weer nieuw leven in blazen. Een nieuwe lay-out hoort daar wellicht bij, maar nu nog niet. Nu moet het even in het oude vertrouwde. Gewoon weer stukjes schrijven. Mijn hart toevertrouwen aan de wijde wereld. Aan een ieder die het lezen wil. Of aan niemand, als niemand het lezen wil. Dat mag. Zoveel boeiends heb ik vaak niet te melden. Ik ben denk ik niet heel interessant voor anderen om te lezen of te volgen. Maar dat maakt niet uit. Ik schrijf omdat ik daar behoefte aan heb. Het verlangen om mijn vingers hun werk te laten doen. Om mijn hart te laten spreken. Om alles wat ik niet mondeling zeggen kan, hier voor mij op het scherm te zien.


Ja ik heb het gemist. Misschien hangen mijn fouten van het afgelopen jaar ook wel samen met mezelf onvoldoende uiten. Mezelf onvoldoende laten zien. Waar ben ik gebleven?


Ik ben er weer.
Terug van weg geweest.