zondag 16 februari 2014

DE Zondagavond


Het fijne van de zondagavond is dat het vaak toch wel een relaxte avond is. Geen verplichtingen, gewoon lekker niets. Het nare van de zondagavond is dat het weekend voorbij is en het ‘schoolziekgevoel’ zich aandient..
De zondagavond.
Vroeger vond ik hem al vreselijk. Je voelt dat het weekend voorbij is. Het weekend dat natuurlijk veels te snel voorbij is gegaan. Je weet dat de maandag eraan komt. Je weet dat je de volgende dag weer op tijd op moet. Je weet dat er alle verplichtingen op je wachten. Je voelt een soort van gespannen zenuwachtigheid. Een knoop in je buik, het ‘zo geen zin’ gevoel. Schoolziek noemden mijn ouders dat gekscherend als ik weer eens mokkend op de zondagavond voor de buis zat. Jammer alleen dat het in het werkende leven het schoolziekgevoel niet is verdwenen.
Toen ik onregelmatig werkte had ik daar in andere mate last van, uiteraard niet standaar op zondagavond. Het was anders, juist door de onregelmatigheid en het soms weten dat je de volgende dag pas ’s middags of ’s avonds hoefde te beginnen.
Nu ik weer een regelmatig bestaan heb, is op die zondagavond het welbekende ‘schoolziekgevoel’ in alle hevigheid weer de kop op gestoken. Vrijwel elke zondagavond weer. Ik voel het ongemak, de onrust. Alles alweer klaar moeten zetten voor de volgende dag. Ik wil het gevoel niet, maar wegduwen lukt niet echt. Ik negeer het, maar het verdwijnt nooit helemaal. Ik weet dat morgenochtend vroeg die wekker weer gaat. Ik weet dat ik morgen weer van alles moet doen. Het weekend is te snel voorbij gegaan. Zo geen zin om te gaan werken.
Hoewel ik wel verlang naar meer uitdaging is het niet zo dat ik mijn werk vreselijk vind. Maar die zondagavond, die zondagavond. Het blijft een avond waarop ik denk ‘zo geen zin’. Zonde eigenlijk want daardoor blijft die zondagavond altijd een beetje wrang.

©2014, JaneOnira

zaterdag 15 februari 2014

Het witte scherm en de getypte letters


De laatste tijd heb ik op altijd de meest verkeerde momenten zin om te schrijven. Ik kan dan niet schrijven want tja, het is het verkeerde moment. Soms maak ik een aantekening en hoop ik dat ik het verhaal wat in mijn hoofd zat later alsnog op papier dan wel het scherm krijg. Ik ga tot slot niet schrijven tijdens mijn werk of wanneer ik aan het autorijden ben. Zouden er trouwens waterbestendige tablets bestaan? Onder de douche krijg ik ook vaak fantastische ideeën, waarbij ik mezelf inprent dat ik het ‘meteen op moet schrijven’. En dan hang ik al druppend boven dat kladblokje en denk ik ‘wat had ik nou ook alweer bedacht?’.
Meestal maak ik wel even tijd om te schrijven. Omdat schrijven helpt. Het helpt om even op een andere wereld te zijn. Om even alles om je heen te vergeten of juist om al je gevoel en emotie in het schrijven te leggen. Dus dan zit ik achter dat scherm naar een leeg document te staren. En komt er niks uit mijn handen. Ik staar en staar, maar er gebeurt niks. Mijn vingers willen niet over het toetsenbord bewegen. Er gebeurt helemaal niks. Dan ga ik nadenken of terugkijken waar ik ongeveer over had willen schrijven en dan maak ik er wat van. Maar het is niet echt, niet echt ik. Want als ik als mezelf aan het schrijven bent, dan gaat alles vanzelf. Dan denk ik niet na en gebeurt het gewoon. Dan bewegen mijn vingers automatisch over het toetsenbord en laat ik het gewoon gaan.
De laatste tijd heb ik veel last gehad van die ‘writersblock’. Toch lukt het me nu om dit op te schrijven, als ware bijna vanzelf, bijna als vanouds. En dat voelt goed, dat voelt vertrouwd. Even de andere wereld waar het soms zo heerlijk is om in te begeven. Het witte scherm en de getypte letters. Komt het gevoel weer terug?

©2014, JaneOnira