Schoon Schip

Verstop jezelf niet langer
laat het nu maar gaan
je tijd alleen is voorbij
je zal sterker in je schoenen staan

Laat me je helpen
laat me er voor je zijn
pak mijn hand
vergeet de pijn

Schaam je niet
wees niet bang
geloof in ons
je hele leven lang

Vertrouw mij
bouw op mij
een toekomst samen
een leven met ons allebei

Laat het los
laat het gaan
het is oke wie je bent
tijd om op te staan

Het is tijd te staan
tijd om schoon schip te maken
het verleden daar laten
en verder te geraken

Sta mij toe
je te helpen
Sta mij toe
de wonden te stelpen

Pak mijn hand
en laat hem niet los
samen gaan we het aan
en laten wij de schepen los

©JaneOnira

Licht en donker

Licht in het hart
dat vol vreugde
klopt

Donker in het hart
dat vol duister
klopt

Duister in het hart
vol angst, spanning en
pijn

Vreugde in het hart
vol herinneringen en
liefde

Warm en koud
Koud en warm
kloppend hart

Wie zegt
dat iemand zijn eigen
duister niet
kent?

Wie zegt
dat iemand zijn eigen
vreugde altijd
heeft?

Niets is wit
Niets is zwart
Altijd grijs

Het een of het ander
Vreugde en duisternis
Warmte en koude
Donker en licht

Zolang het donker
niet overheerst
brandt er altijd
licht.

©JaneOnira

Het morele anker

Het “morele anker”. Moreel anker. Een mooie term, vindt u niet? Een moreel dat verankerd is. Een moreel verankerd in iemands zijn. Moreel; waarden en normen.

Hoewel het mooi klinkt vraag ik mij toch af wat het precies betekend ‘het morele anker’. Het wordt vaak gebruikt in termen van religie; die je een moreel anker geeft. Wikipedia zegt het volgende over het woord moreel:

Moreel wordt gebruikt voor de geestesgesteldheid, geestelijke weerbaarheid, de moed, werkkracht of strijdlust die iemand bezielt of die ontbreekt. Moreel betekent 'zedelijk kracht', 'zedelijke moed', 'zelfvertrouwen' of 'de wil om door te zetten'.

Voor mij is een moreel anker datgene wat in jezelf zit. Hetgeen dat weet wat goed of kwaad is. Je waarden en normen. Je eigen.

Maar wat nu als het iemand aan een moreel anker ontbreekt? Wat als iemand in zijn of haar jeugd nooit de basis waarden en normen heeft geleerd die voor jou heel normaal zijn? En dat het de persoon onevenwichtig maakt, omdat die geen moreel anker heeft. Hoe zorg je er dan voor dat die persoon het wel krijgt?

Het is iets wat in jezelf zit. Iemand anders kan dienen als jouw morele anker, maar wat als de ander wegvalt? Dan moet je het zonder de ander doen. En dan kan je het ook! Natuurlijk, want je weet hoe de ander zal denken of wat de ander zal vinden. Wat maakt dat je daar niet de evenwicht in kan vinden maar toch uit balans raakt? Hoe kan je ervoor zorgen dat dát niet gebeurd? Hoe kan je stabiel blijven staan?

Religie; ja het dient als een moreel anker voor vele mensen. Toch zou ook dat niet het anker moeten zijn. Het is jezelf, je diepste zijn. Je wezen, je ziel. Het weten waar de evenwicht zit, waar je wel in mee zou gaan en waar niet. Een stuk zelfverzekerdheid wellicht? Het is niet alleen zelfkennis. Het is het aanleren van goed en kwaad. Het is het leren dat je jezelf mag zijn en dat het goed is om jezelf te zijn. Het is het leren dat je niet moet meegaan met anderen, maar bij jezelf moet blijven en denken ‘wat vind ik er eigenlijk van’?

Ik heb zo makkelijk praten want ik denk dat ik hem heb, dat morele anker. Niet in de vorm van religie, maar in de vorm van mijzelf. Er zijn dingen die ik nooit zou kunnen doen, omdat mijn morele anker dat niet toelaat. Ik zie het als een soort basis, een huis waar je in kan verschuilen. Want op het moment dat je het huis verlaat wanneer je het eigenlijk niet wilt, en dat gebeurt iedereen wel eens, wordt je onrustig. Onrustig, ongemakkelijk. Niet jezelf. Je weet dat er wat is, kan er vaak niet meteen de vinger op liggen. Het is de anker die uit evenwicht is. Waar een harde storm heeft doen woeden wat de balans even heeft verstoord. En uiteindelijk gaat de storm weer liggen zonder al te veel schade te hebben aangericht. Want dat morele anker in jezelf, dat is er nog en blijft ook, het is ‘je eigen’.

Maar hoe kom je aan zo’n moreel anker als je hem nooit hebt geleerd te hebben? Waar begin je? Hoe leer je dat jezelf?
Wie het weet mag het zeggen... 

©JaneOnira

Verwarring

Ik zou zoveel willen schrijven, maar het lukt mij niet. Ik zou zoveel willen zeggen, maar het lukt mij niet. Het enige wat ik voel is een wirwar van gevoel. Ongerustheid, bezorgdheid, zenuwachtig, angst, spanning, boosheid, verdriet, pijn, noem het maar op. Het is van alles door elkaar, zonder te kunnen benoemen wat het precies is, of waardoor het veroorzaakt wordt. Een allesoverheersend neerslachtig gevoel.

Ik probeer het te omschrijven, maar het lukt mij niet. Misschien omdat ik het zelf niet goed weet. Of waardoor het veroorzaakt wordt. Het zal wel alles bij elkaar zijn. Een vlaag van dit, een vlaag van dit. Een verlangen nu; een verlangen naar andere, betere tijden. Een verlangen naar rust en liefde. Een verlangen naar hem.

Want om hem draait mijn leven, en vergeet ik af en toe mijzelf. Er zijn zoveel dingen, en ik ben zo bang. Bang om het kwijt te raken, ja, volgens mij is dat hetgeen wat mij het meest dwarszit. De angst kwijt te raken. Iemand die je zo liefhebt, en daar vecht je tegen. Tegen die angst, want je wilt hem niet kwijt. Met vallen en opstaan. Tot de dood ons scheidt. Want hoe dan ook, ik ga ervoor; kostte wat het kost.

Maar soms. Soms moet ik even een stapje achteruit doen en ademhalen. Even het benauwde, verstikkende gevoel kwijtraken. Een hap lucht, de zuurstof en energie door mijn lichaam voelen stromen. Even leven in het nu en in het hier. Niet naar daar, wat eens was of worden zal. Geen als, maar of dan. Nee, gewoon nu.

En dan ga je weer door. Omdat het moet, omdat je het wilt. Omdat je het wilt behouden, want je wilt niet loslaten. Absoluut niet. Wij zijn het leven en het geluk waard. In gezondheid en in vrijheid. Want het leven kan ook zo mooi zijn. En van die kleine momenten; het horen van de stem, het zien van de glimlach, daar leef ik voor. Omdat ik van hem hou.

©JaneOnira

Ik wens, ik wens, ik wens....

Ik wens zoveel. Als alles kon wat ik wens dan was ik de gelukkigste persoon op aarde. Als al mijn wensen zouden uitkomen dan viel er nog iets te wensen over; namelijk, dat een wens niet uitkomt. Een leven in perfectie is immers niks aan. Want waar moet je naar verlangen als je alles hebt? Wat valt er dan nog te wensen over?

En toch; toch zou ik graag een paar wensen willen doen. Mijn allerdiepste wens is een hele egoïstische. Mijn diepste wens is niet een van vrede en gezondheid en geluk voor alles en iedereen. Nee, mijn diepste wens heeft betrekking op mijn eigen kleine leventje. Zo egoistisch, maar het zou zoveel voor mij betekenen.

Als alleen deze wens zou uitkomen zou ik de gelukkigste persoon op aarde zijn. Hoewel.. er valt dan nog altijd meer te wensen. Ik zou de wens zodanig kunnen formuleren dat één wens eigenlijk meerdere wensen bevat, of is dat vals spelen?

Stel dat het toch echt zou kunnen. Ik mag mijn wens niet alleen doen, het zou ook nog uitkomen! Wow, hoe zal dat voelen? Bij de gedachte alleen al wordt ik warm van binnen, voel ik de geluk in mij stromen, mijn hart opengaan. Zoveel liefde te geven, zoveel liefde te ontvangen.

Liefde? Ja, mijn wens heeft betrekking op de liefde. De liefde voor de mensen die het dichtst bij mij staan. Die liefde. Die is groot. En mijn wens heeft daar betrekking op. Wat het precies is, kan ik hier niet vermelden. Misschien, op een dag, als mijn wens is uitgekomen. Misschien dat ik het dan naar buiten zal willen brengen. Om dan tegen mensen te kunnen zeggen ‘geef nooit op, alles komt altijd weer goed’. Om de wereld te laten zien dat geluk en liefde bestaat. Om de wereld te laten zien dat juiste de kleine dingen in het leven, het leven zo waardevol maken.

Het is die ene wens. Het diepste verlangen.  Een simpele wens, die allesomvattend is. Mijn wens, die ik koester in mijn hart.

 Geschreven op uitnodiging van Merel: De Wensput

©JaneOnira

Even is alles een beetje veel

Zenuwen gieren en brullen door mijn lijf. Mijn hart bonkt als een bezetene. Spanning, onrust in het lijf. Nog zoveel te doen. Nog zoveel. Kan ik dit allemaal wel? Red ik dit allemaal? Ik wil het allemaal doen, voor de goede orde, voor de goede zaak. Maar het kost tijd, energie. Zoveel te doen. Zoveel staat er nog te wachten. Tijd te kort. Naast het werk nog zoveel andere belangrijke dingen te doen.

Onrust in het lijf, een gejaagd gevoel. Soms is het allemaal even een beetje veel. Een beetje teveel. Te veel stress gehad, teleurstellingen, tegenslag, pijn, verdriet en boosheid. Emotionele achtbanen en ondertussen nog zoveel te doen.

Tijd. Pas op de plaats. Opletten, goed oppassen op jezelf. Je moet blijven staan, en dat kan je ook. Orde maken in je hoofd. Alles één voor één. Stap voor stap. Je komt er wel, je kan het.

Niet elke keer overstuur raken bij het lezen of horen van bepaalde namen. Zij zijn niets, zij zijn niemand. Het is niet belangrijk dat ze over je liegen om daarmee iets voor zichzelf goed te praten. Prima, geef mij de schuld maar. Geen eerlijkheid, geen excuus. Nee, verloochen jezelf en schuif het af op een ander alsof het niks is, alsof het de ander niets doet. Toe maar, doe maar, dat kan er allemaal nog best bij.

Vallen en weer opstaan. Kruipen en rennen. Slapen en wakker worden. Nog zoveel te doen.

Alleen. Alleen thuis. Waar iedereen stappen verder is, blijf jij weer eens hangen. Blij voor hen, maar zelf teleurgesteld. Achter, zoals je altijd achtergebleven bent. Je weet niet beter, maar toch doet het pijn.

Sommige mensen zijn stom. Sommige mensen verdienen het respect van een ander niet. Hoe kan je iemand respecteren, vergeven, blijven zien die zoveel pijn en leed heeft veroorzaakt? Die je maar blijft kwetsen, keer op keer op keer op keer. Wanneer is het genoeg? Waar is het einde? Wanneer zeg je; stop. Stop, met mij zo te behandelen. Je bent zoveel meer waard dan op die manier behandeld te worden. Ik zou het zo graag anders voor je zien. Maar wie ben ik?

Niemand. Nergens. Onzeker en achtergesteld, bevangen door een wil, een moeten. Teveel moeten. Ik leg mezelf teveel moeten op. Ik moet dingen gaan schrappen, dingen gaan loslaten. First things comes first. Het is niet makkelijk maar ik moet. Ook ik moet zeggen; ho, stop tot hier en niet verder. Het belangrijkste eerst. De rest komt later.

De ja-maar en als-dan vliegen door mijn hoofd. Het veroorzaakt de onrust, de chaos. Soms is het allemaal even veel, teveel. Dus ik neem een slok water, en ik zucht.
Dit is eruit.

Laat maar komen, ik ga ervoor!

©JaneOnira

Een sterke mooie vrouw

Een deel uit een bericht: “Een sterke mooie vrouw; ze kan omgaan met stress en hevige problemen dragen. Ze glimlacht als ze eigenlijk wil schreeuwen, en ze zingt als ze eigenlijk wil huilen. Ze huilt als ze gelukkig is en ze lacht als ze bang is.”
Naast het feit dat dit komt uit zo’n vreselijk doorstuur berichtje, waarbij je het als je het naar x aantal “sterke mooie vrouwen” stuurt er iets belangrijks in je leven gebeurd, en als je dan ook nog eens een x aantal dezelfde berichtjes terugkrijgt, je dan vreselijk bijzonder of iets dergelijks bent, naast dit feit; is de tekst complete onzin. Want hoe sterk ben je als je glimlacht als je wilt schreeuwen, gaat zingen als je wilt huilen en lacht als je bang bent? Dat heeft mijn inziens niets met sterk zijn te maken.

Je anders voordoen dan je bent, of voelt, heeft niets met sterk zijn te maken. Integendeel juist. Hoe sterk ben je, als je jezelf anders voordoet? Is dat niet juist een teken van zwakte? De schone, mooie, schijn ophouden terwijl de werkelijkheid zo anders is? Je ware ik niet tonen, dat is geen kenmerk van ‘sterk zijn’. Het is een teken van zwakte. Want waarom zou je jezelf anders voordoen dan wie je bent of hoe je jezelf voelt? Wat levert jou dat op? Je bent oneerlijk naar jezelf en naar anderen. Hoeveel sterker ben je als je durft toe te geven aan emotie en je durft te zijn wie je bent?

Natuurlijk; je hoeft niet over alles naar iedereen volledig open en eerlijk te zijn. Zolang je jezelf maar in de spiegel aankijken kunt. En zodra jij in je de spiegel gaat glimlachen terwijl je eigenlijk wilt schreeuwen, verloochen je dan niet jezelf? Is het juist niet heerlijk om dan even toe te geven, even te schreeuwen, zodat je weer kan glimlachen omdat de pijn er even uit is? Is dat juist niet krachtig, of ‘sterk zijn’?

Je bent sterk als je op de juiste manier met dingen omgaat, al is dat voor iedereen anders. Je bent pas sterk als je weet hoe je met dingen, met tegenslag, moet omgaan. Je bent sterk als je daarin niet blijft hangen, maar ondanks alles geniet van het leven. Je bent sterk als je je eigen emoties niet de rug toekeert maar er eerlijk naar bent. Je bent sterk als je eerlijk naar jezelf bent.

De slachtoffer uithangen, is geen ‘sterk zijn’. Jezelf anders voordoen dan dat je bent is geen ‘sterk zijn’. Jezelf in de spiegel aankijken, eerlijk zijn naar jezelf, een manier vinden om ermee om te gaan; dat is sterk zijn. En die manier van omgaan is voor iedereen anders. En ja, misschien is dat ermee omgaan voor een ander door te glimlachen terwijl je eigenlijk wilt schreeuwen; maar dat geloof ik niet. Je glimlacht omdat het moment je doet glimlachen. Niet omdat je eigenlijk wilt schreeuwen. En natuurlijk moet je niet in het openbaar gaan schreeuwen omdat je dat eigenlijk wilt, zodat al je collega’s je aankijken alsof je gek bent geworden, maar glimlachen hoeft ook niet. Waarom zou je iets anders doen dan wat je daadwerkelijk voelt?

Dingen kunnen ook heel goed naast elkaar bestaan. Verdriet en geluk gaan hand in hand samen. De pijn om wat er wellicht gebeurd is in je leven, maakt niet dat je niet meer kan glimlachen om een situatie. Het één sluit het ander niet uit.

Wanneer ben je nu echt sterk? Hoeveel leed moet je kunnen dragen om ‘sterk’ genoemd te worden? Sterk zijn is voor iedereen anders. Sterk zijn is voor mij dat je jezelf recht in de spiegel aan kan kijken, ondanks al je pijn of fouten, sterk zijn is iets van je leven maken ondanks wat dan ook. Je eigen geluk heb je zelf in de hand.

©JaneOnira

Samen en alleen

Hier zit ik dan
zuchtend naar een scherm
te staren
Alleen

Mijn gedachten
dwalen af steeds weer
naar jou
alleen

Kloppend hart
bonzend voelbaar
overal
alleen

Bloedend hart
gevoel niet welkom
diep daarbinnen
alleen

Ik mis jou
zoals ik jou niet eerder
gemist heb
alleen

Mensen die vragen
hoe het nu eigenlijk
met je gaat
alleen

Die boze stomme
gemene buitenwereld
daar
alleen

Verstoppen
hier heel ver weg
jij en ik
alleen

Opdat wij daar
volledig zijn, samen
niet meer
alleen

©JaneOnira

Samen thuis

Gedachten,
tollend in mijn hoofd
ronddraaien
door en door.

Gedachten,
sommigen goed
anderen kwaad
het gaat maar door.

Soms zijn er van die dagen
dat ik gewoon even niet denken wil
alleen maar wil voelen
genieten van dat ene moment

Waarom is het moeilijk
moeilijk om helemaal stil te zijn?
Hoe zeg je tegen je hoofd
hou nu eens even op?

Gedachten
het gaat maar door
ook ’s nachts
waar de dromen zijn

Het verlangen naar die stilte
het verlangen naar de rust
wetende dat ik het alleen bereiken kan
als we weer echt samen zullen zijn.

©JaneOnira

Kriebels in de buik

Kriebel kriebel
wat jeukt het daar
Kriebel kriebel
wat een gek gevoel

Een vlinder hier
Een vlinder daar
Een paarse, roze,
geel, groen en blauw.

Kriebel de kriebel
Kriebels in de buik.

Jouw stem die mij doet smelten
Je woorden die mij raken
Diep van binnen
Voor eeuwig verankerd in mijn hart.

Het lachen met jou
is als.. tja daar is geen beschrijving voor
zo bijzonder, zo speciaal
zo mooi en zo fijn

Als ik je voel, proef en ruik
alles om dichtbij je te zijn
voel ik ze daar
kriebelen in mijn buik

Kriebel de kriebel
Kriebels in de buik.

©JaneOnira

Geluk zit in jezelf

Een waarheid als een koe. Geluk zit in jezelf; je bent de enige die gelukkig met zichzelf kan zijn. Geluk is voor iedereen dan ook weer anders.

Natuurlijk komt iedereen vroeg of laat dingen tegen, waardoor hij of zij zich niet zo gelukkig voelt. Hij lijdt. Maar wat er ook speelt, de kunst is om het lijden nooit volledig te laten overheersen. Om de pijn, verdriet, woede of wat dan ook niet een allesoverheersende, grote rol in je leven te laten spelen. Je bent de enige die dat in de hand heeft.

Sommige mensen lijken alle tegenslag van de wereld te hebben. Tengevolge van die tegenslagen maken ze verkeerde keuzes en ervaren nog meer tegenslag. Dit verandert pas als je zelf de knop om zet.

Blijven hangen in het leed is een keuze. Jezelf gelukkig voelen is een keus. En uiteraard is geen enkel persoon elke dag volledig gelukkig. Zo is het leven niet. Maar zonder het lijden ken je geen geluk. Zonder pijn geen gelukzalig gevoel. Want hoe weet je wat geluk is, als je het tegenovergestelde niet kent?

Ieder mens streeft er naar; geluk. Sommige mensen laten het van alles afhangen; denken dat ze bij de goede baan, de fijne relatie of dat ene huis, het geluk zullen voelen. Maar zo werkt het niet. Want er zullen altijd tegenslagen op je pad komen. Er zullen altijd momenten van pijn, verdriet en lijden zijn. Dat is het leven. Dat is tegelijkertijd ook wat het leven zo mooi maakt, omdat je juist dankzij die dingen de mooie kanten van het leven kan zien.

Want ook al ervaar je alle tegenslag van de hele wereld, er is altijd iets moois. Altijd iets goed. Altijd een beetje geluk. Je moet het alleen zien. Jezelf er voor open stellen. De keuze maken om ook even te genieten van het mooie en het goede. Al is het nog maar zo klein, het kan zo waardevol zijn.

Geluk zit in jezelf, en jij bent de enige die jezelf gelukkig kan maken.

©JaneOnira

Leven in mijn droom

Mijn hart klopt. Klopt sneller als ik aan jou denk. Als ik denk aan hoe je eruit ziet, hoe je ruikt, hoe je voelt, hoe je proeft, hoe je klinkt... Als ik je stem hoor, smelt ik. Als ik je foto zie, wordt ik warm van binnen. Als ik je letters lees verlang ik naar jou. Naar jou, en alleen maar naar jou alleen.

Ik wil bij je zijn. Ieder uur van de dag. Iedere minuut. Iedere seconde. Mijn hart verscheurd bij de enkele gedachte dat je iets zou kunnen overkomen. Dat ik je kwijt zou raken. Ik heb je zo lief.

Je bent er ook. Voor mij. De enige tegen wie ik alles kan zeggen. De enige die mij kent zoals niemand anders mij kent. In en in, door en door. Ik voel me zweven met jou, dankzij jou.

In mijn gedachten en dromen zie ik je steeds weer en weer. Ik zie ons samen. Ik zie de uitjes die we hadden. Ik zie de uitjes die nog komen gaan. Ik zie ons samen staan, hand in hand.

Als ik alleen in bed lig, draai ik mijn hoofd weleens om omdat ik denk dat jij daar ligt. Ik schuif dichter naar de plek waar jij altijd ligt. Ik wil mijn billen tegen jou buik aanduwen. Jouw warmte voelen. Ik zoek met mijn voeten je benen zodat ik ze daar tegen aan kan leggen. Ik zoek jou.

Als ik alleen in de auto zit, steek ik mijn hand uit. Ik leg mijn hand op de bijrijders stoel, en bedenk dat ik jouw been is wat ik voel en niet simpelweg de bekleding van de stoel. Nee jij zit naast me. Je praat en lacht.

Als ik alleen in de rij voor de kassa sta bedenk ik mij dat jij ongeduldig naast me staat. Dat jij in de taal die ik niet spreek commentaar levert op andere mensen. Hoewel ik het niet versta, weet ik precies wat je bedoeld.

Als ik alleen sta te koken, denk ik dat ik voor jou kook. Een beetje extra peper en knoflook erdoor. Net alsof jij elk moment thuis kan komen en we samen kunnen eten.

Als ik slaap droom ik over jou. Dan heb ik verlangende, warme dromen, over jij en ik samen.

Als ik werk, denk ik eraan dat ik straks naar huis mag en jij dan thuis zal zijn. Dat ik je kan begroeten met een omhelzing en een warme kus. Dat je al hebt gekookt, en ik heerlijk onderuit kan zitten. Dat we de after-dinner-hug weer uitvoeren en samen op de ondertussen flink ingezakte bank gaan liggen series kijken. Jij die dan de frikadellen of kipnuggets frituurt.

Als de zon schijnt denk ik aan vakantie. Aan samen erop uit gaan. Op een terrasje zitten. Lachen en genieten. En als het regent denk ik aan een stom spel doen, waar jij natuurlijk wint.

Ik denk, en denk zoveel. Ik denk teveel. Verlangen blijft. Ook al weet ik dat je er niet bent, soms is het fijn om te doen alsof het wel zo is. Om wel te doen alsof je er bent of straks zal zijn. Om te leven in die waan, in die illusie. Om weg te dromen en je even blij en gelukkig te voelen. De realiteit is dan even ver weg. Heel ver weg.

Ik leef in mijn droom.

©JaneOnira

Spinsels uit hoofd en hart

Ik zou willen dat ik dingen naar mijn hand kon zetten. Dat ik de tijd terug kon draaien of juist vooruit spoelen. Dat dingen niet gebeurd zijn of alweer lang geleden. Dat de gevolgen en het leed gedragen is en er weer vooruit gekeken kan worden. Dat je weer gelukkig bent met het leven. Dat je plezier hebt in je leven. Dat je er van geniet.

Soms zijn er tegenslagen in het leven. Onvoorziene tegenslagen. Ergens had je het misschien wel gezien of al voelen aankomen maar dacht dat je het verbeelde. En dan blijkt een grote angst waarheid te worden. Dan voel je je schuldig; je had eerder al kunnen ingrijpen. Je had meer kunnen doen en het had helemaal niet zover hoeven komen. Als je maar een beetje strenger was geweest.

Iedereen maakt keuzes in zijn en haar leven. Die keuzes zijn niet altijd even verstandig. Zijn niet altijd goed of fout. Zijn niet altijd de beste.

Jezelf kwellen met de ‘waarom’ vraag heeft weinig zin. Jij bent niet degene die de keus heeft gemaakt, maar dat is die ander geweest. De ander heeft een foute keus gemaakt. Heeft daar de redenen voor gehad. Heeft er spijt van en leert ervan. Jij had het kunnen voorkomen. Misschien. Maar daar is het nu te laat voor. Veels te laat en de gevolgen moeten gedragen worden. Niets daaraan te doen. Het enige wat je kan doen is ervan leren. Leren voor de toekomst. Hoe voorkomen we deze keuzes? Hoe gaan we uit dat wereldje? Hoe maken we een beter leven voor onszelf? Want als we dat niet doen hebben we samen geen lang leven meer.

Er zal het een en ander gaan veranderen. Moeten veranderen. Bij ons allebei. Ik ben daartoe bereid. Ik wil ervoor vechten. Of hij dat ook wil is de hoop. Hij zegt van wel, straks, over een poosje, moet hij het ook daadwerkelijk laten zien. Vertrouwen moet weer worden opgebouwd. Samenwerken aan een verder leven. Een nieuw leven. Een ander pad wat leidt tot een nieuwe weg.

Misschien blijkt later dat deze periode wel erg goed voor ons is geweest. Ik hoop het. We zullen ervoor moeten vechten. We zullen er veel voor moeten doen. Het zal niet altijd makkelijk gaan. Oude koeien zullen uit de sloot worden gehaald. Om ze vervolgens er weer in te doen. Pijn moet verwerkt worden. Alles moet een plekje krijgen. Samen sta je sterk. Als je dit eenmaal samen overleefd, dan kan je samen de hele wereld aan.

©JaneOnira