Serie-Addict

Ik ben tegenwoordig serieverslaafd. Hoe leuk is het; lekker voor de tv je laten meeslepen in een andere wereld? Wegdromen naar een ver en vreemd land. Meeleven met personen die je in het echte leven eigenlijk niet zou willen tegenkomen. Het niet kunnen laten om toch maar weer een aflevering te kijken. Heerlijk wat mij betreft!

Lang leve het internet waar je series door middel van een stream kan blijven volgen. De net uitgezonden aflevering meteen via het internet te kunnen zien zonder een jaar te moeten wachten vooraleer het hier op televisie wordt uitgezonden. Zonder ondertiteling dan, dat wel. Ach, is het ook nog eens goed voor je taal-ontwikkeling, wat wil je nog meer? Elke dag wel een aflevering, of twee, of drie, of ...

Vooral op regenachtige dagen een leuke bezigheid. Of op dagen dat je niet lekker bent. En als het echt een goede serie is wil je ook niets liever dan de volgende aflevering bekijken. Dan moét je echt weten hoe het verder gaat. Dat maakt een serie goed; je moet verder willen blijven kijken. Lost, 24, NCIS, Glee, Criminal Minds, Dexter, Once Upon a Time... Zeg het maar; en ik kijk het.

De ultieme ontspanning en ik vlieg dan ook door de seizoenen en afleveringen heen. Zo ver dat ik nu denk; hmm.. wat zal ik vanavond eens gaan kijken.

Iemand tips? Wat zijn jouw favoriete series?

©JaneOnira

Die eenzaamheid

Omringt door vele lieve mensen
zit ik daar
mijzelf niet zo alleen te wensen

Omringt door liefde en geluk
zit ik daar
van binnen stuk.

Dagen die komen en die gaan
en ik zit daar maar
in mijn ooghoek welt een traan

Een traan van verdriet
van wat niet is
Een traan van verlangen
naar wat komen zal

Op een dag zal het anders zijn
zit ik daar
en voel ik mij geweldig en fijn

Dan hoor ik erbij
en zit ik daar
en is ik weer wij

Een lach en geluk
zit ik daar
en kunnen mijn dagen niet meer stuk

Die dag die komen gaat
die nog even op zich laat wachten
maar daar in volledigheid zal zijn
maakt dat die eenzaamheid
zal verdwijnen.

©JaneOnira

De wondere wereld der communicatie

Alles zeggen wat je wilt, alles wat je dan ook maar dwarszit. Je gevoel kunnen opmerken en benoemen. Je bewust zijn van je houding en wat het doel is van wat je zeggen wilt. Bewust in het hier en nu zijn zonder je boodschap tekort te doen of af te zwakken. Duidelijk hebben wat je zeggen wilt, en het dus ook gewoon zeggen. Omdat jij ergens last van hebt.

Het klinkt best eenvoudig en dat zou het ook moeten zijn. Echter neem je altijd jezelf mee, en daarmee je eigen valkuil. Iets maar niet zeggen omdat je iemand niet wil kwetsen. Je boodschap afzwakken omdat je bang bent dat de ander je anders ‘stom’ gaat vinden. Doen alsof het wel meevalt, terwijl je het eigenlijk toch dwarszit maar het best spannend is om dat te zeggen om wat voor een reden dan ook.

Wat is echter het ergste wat er kan gebeuren als je zegt wat je zeggen wilt? Dat iemand boos op je wordt? Dan wat? Dan heb je wel gezegd wat je wilde zeggen namelijk; iets wat je dwars zat. De manier waarop je het zegt doet ook veel. De boodschap bij jezelf houden, bedenken wat je ermee wil zeggen en wat je van een ander verwacht. Dat helpt om iets duidelijk te kunnen overdragen. Communiceren is een spel. Best een leuke als je er op gaat letten.

Zit met een paar mensen bij elkaar en zie hoe de een op de ander reageert. Zie waar iemand begint te wiebelen of uit het raam gaat staren. Kijk en leer. Doe en probeer.

Ik heb bewondering voor mensen die met hun gevoel en verstand op een lijn zitten. Die zichzelf van een afstand kunnen bekijken, en daarmee zichzelf niet verliezen. Dat laatste is heel essentieel, anders wordt het ‘nep’. Iedereen kent wel iemand met wie je praat maar waarbij je het gevoel hebt dat het niet aankomt, de ander trekt een ‘masker’ op. Je voelt je niet gehoord of begrepen, en dat is jammer.

Communiceren; weten wat je hoe wilt zeggen. Dat is de essentie. Jezelf daarin niet verliezen is van belang. En ook niet jezelf daarin tegenhouden om wat voor reden dan ook. Zelfbewustzijn en zelfverzekerdheid is belangrijk. Je bent een persoon, en als je ergens iets van vindt mag je dat best zeggen.

Uiteraard moet je wel letten op hoe je iets zegt. Pratende vanuit jezelf, zonder beschuldigen, zonder dingen in te vullen. Hou het open. Luisteren is daarbij natuurlijk ook van essentieel belang. Luisteren naar wat de ander te vertellen heeft, die iets misschien wel of niet herkend. Die het wel of niet met je eens is. Een persoon, een individu en dus ook waard is om naar geluisterd te worden. Essentieel ook als je iets met je gesprek wil bereiken. Maar weet dan wel wát je wil bereiken.

Toch nog best lastig allemaal. Maar wie doet die leert. Wie oefent maakt eigen. Wie kijkt leert. En wordt zo vanzelf een communicatiewonder. Ooit.

©JaneOnira

Van weinig naar alles

Pats, boem, au. Waarom laat ik mij zo kennen? Waarom laat ik mij meeslepen? Waarom kan ik niet een stap terug doen en het gewoon rustig van een afstand bekijken zonder mij direct aangesproken te voelen? Hoe kan ik ervoor zorgen dat ik dit niet meer doe? Waarom laat ik het mij überhaupt raken?

Het ging over niets bijzonders. En toch voel ik mij boos. Waarom? Ik begrijp het zelf niet goed. Waarom raakt het mij zoals het mij deed? Omdat het mijn idee was wat daar wordt geopperd? Omdat er conclusies worden getrokken die helemaal niet kloppen? Ik denk dat het dat is.

Collega’s. Ja, ik heb het over collega’s. Waar de één mij irriteert omdat ze de deur altijd te hard open of dicht doet en vervelend hard zucht, irriteert de ander omdat ze vreselijk snel overal conclusies maakt die vaak helemaal niet kloppen. Of die ander, die altijd maar twijfelt en ongemakkelijk doet. Of die zweverige, die altijd en eeuwig praat over de wandelingen, musea, tentoonstellingen, en allerlei spirituele poeha. Ik kan spirituele poeha best waarderen, maar niet zoals deze het brengt. Of wat dacht je van die ander, waarbij ik mij soms meer volwassen voel dan haar ook al is zij 20 jaar ouder. Of die collega’s die zo hard door de telefoon praten dat ik mezelf niet meer kan horen denken.

Het nadeel van fulltime werken in een wat kleiner team; je gaat je sneller irriteren. Aan allerlei kleine dingen. Zit ik dan wel op de goede plek? Ik vind het werk leuk, maar ik kan meer. Ik weet het en ik voel het. Ik moet meer opkomen voor mezelf, meer staan voor wat ik denk en voel zodat ik mij niet zo snel zal irriteren aan de collega’s die dingen hardop roepen die ik zelf allang had bedacht. Alsof het hun idee is. Alsof het überhaupt klopt wat ze zeggen. Waar bemoeien ze zich eigenlijk mee?

Net als mijn privéleven. Wat gaat het mijn collega’s aan waarom ik niet op vakantie ga of waarom ik nog geen kinderen heb? Wat gaat hen aan of dat de financiën zijn of anderszins? Ik zal je zeggen; helemaal niets. Maar het irriteert me. Alles enorm.

Dat had ik niet van mezelf ooit gedacht. Wie had gedacht dat ik; die altijd iedereen lief en aardig vond en vooral ook zelf aardig gevonden wilde worden, helemaal niet iedereen even lief en aardig vind of zou willen vinden. Ik; het brave, lieve, kleine meisje wat luisterde naar anderen en gehoorzaam volgde. Die is er niet meer. Die is aan het veranderen. Op zoek naar wie ze nog meer is. Naar wie ik nog meer ben.

Ik leer veel nu. Ik denk over mezelf na. Mijn rol, mijn houding. Mijn irritaties. Mijn drive. Mijn ambities. Ambitie? Ja; ambitie. Deze altijd ambitieloze tuthola denkt ineens ‘ik wil groeien’. Die denkt bij een leidinggevende ‘ik kan zoveel beter’. Ik die moeite om doet om niet ineens in een enorme zelfvoldane lach te schieten als iemand stellig zegt ‘ik zie jou echt nog wel verder groeien’. Ik zie het ook. En het gekke is; ik wil het ook.

Weg irritaties. Dit wordt mijn weg. Mijn kans. Mijn drive. Ik ga doen wat ik leuk vind en waar ik goed in ben. Ik ga daar beter in worden. Zodat niemand meer om mij heen kan. Gek om een verhaal wat ik met een ander idee begon, omvormt tot iets wat ik nu pas echt realiseer. Ik wil groeien op die ladder. Ik kan het ook. En ik weet het.

©JaneOnira

Ben ik een vrek?

Wikipedia noemt een vrek: een zuinig persoon die zich voornamelijk op financieel gebied opstelt als weigerachtig in uitgeven van geld. Tevens getuigt hij meestal van een overdreven spaarzaamheid, vaak zelfs ten koste van basiscomfort en basisbehoeften. Ook zal dit vaak gepaard gaan met enerzijds onwil bezit te delen en anderzijds een drang tot hebzucht.

Wellicht niet een geheel positieve benaming, maar toch vind ik mezelf wel onder de ‘vrekken’ vallen.

Zuinig; dat ben ik zeker. Weigerachtig in uitgeven van geld; absoluut. Overdreven spaarzaamheid; spaarzaam wel, overdreven? Ik vind van niet. Ten koste van basiscomfort en basisbehoeften? Nee, dat dan weer niet. Gelukkig staat er het woordjes ‘vaak’ bij dus niet altijd. Klopt het toch. Onwil bezit te delen, ja en nee. Drang tot hebzucht; in zekere zin wel ja. Maar...

Ik vind het leuk. Ik heb er lol in. Uit noodzaak gedwongen mijn financiën eens onder de loep te nemen en goed op de uitgaven te letten, is het vrekken ontstaan. Ik hou van zekerheid, dus ook de financiële zekerheid. Dat is iets wat ik altijd al heb gehad, wat ik uit mijn opvoeding al heb meegekregen. Zonder een kleine spaarbuffer voel ik mij ongemakkelijk. Wanneer ik een maand meer heb uitgeven dan er binnen gekomen is, word ik zenuwachtig. Kasboekjes en budgetteren, plannen maken vind ik leuk. Blij word ik als ik geld overhoud. Blij word ik als ik iets op mijn spaarrekening kan zetten, al is het maar €2,-. Ik wil zoveel en ik ben soms ook bang. Bang om terug te vallen in inkomsten, bang niet meer in mijn woning te kunnen blijven wonen, bang om eventuele kinderen later niet te kunnen laten studeren. En daarom vind ik het zo belangrijk om op te letten. Om goed doorgedacht met geld om te gaan.

Het gaat niet ten koste van mijn basiscomfort en basisbehoeften. Folders gebruiken als toiletpapier. Het toilet niet doortrekken. Zonder licht aan douchen (ik heb geen raam in de badkamer); dat zijn voorbeelden die voor mij te ver gaan. Veels te ver. Ik ben wat dat betreft geen ‘echte’ vrek zoals de definitie van Wikipedia, een ‘lichte’ vrek zou ik mezelf liever willen noemen. Ik let op wat ik uitgeef, ik bespaar waar ik kan maar ik leef wel.

Het is leuk; het is een sport om van zo min mogelijk geld rond te komen. Om aanbiedingen te bekijken en te bedenken waar en hoe je het budget van deze maand zal uitgeven. Maar daarnaast ben ik wel gesteld op mijn luxe. Verstandig omgaan met geld, dat is wat ik doe. Soms misschien iets te voorzichtig. Ik laat ook veel dingen omdat ik denk/vind dat het niet kan, terwijl dat wellicht wat te overdreven is. Maar des te meer blij ben ik als ik eens uit eten ga of naar de film. Omdat ik dat maar zelden doe, kan ik er extra van genieten. Want hoe leuk is het om geld uit te geven wat je ook hebt, en gewoon bedoeld is om jezelf eens lekker te verwennen? Zo af en toe dan.

©JaneOnira