zaterdag 27 juni 2015

Overpeinzing

Rust.
Het enige waar ik naar verlang is rust. Geen gedoe. Geen gezeur. Geen mensen die van alles van mij willen. Niemand die een vervelend bericht stuurt of een bedreiging uit. Geen contact van mensen waar ik geen contact mee wil. Geen mensen die via mij iemand anders willen bereiken. Gewoon niemand. Gewoon rust.

Soms verlang ik naar het leven als kind. Ik had het fijn als kind. Als kind waren er nog geen grote problemen of grote vraagstukken. Het grootste probleem was mijn bedtijd, dat ik natuurlijk veels te vroeg vond. Of dat ik de afwas niet wilde gaan doen. En daar stennis over schoppen.


Alles is relatief. In het volwassen leven komen andere verantwoordelijkheden en problemen. Dan verlang je terug naar een vaste bedtijd en doe je met plezier elke avond de afwas met de hand. Want veel grotere verantwoordelijkheden dan dat was er niet. Had ik niet.


Soms verlang ik naar een ander leven. Onbezonnen en vrij. Doen en laten wat ik wil en waar ik zin in heb. Geen verplichtingen. Geen moeten. Geen andere mensen. Rust en vrijheid. Soms wil ik mij dagen, wekenlang, in huis verstoppen. Zonder de post open te maken, de telefoon op te nemen. Zonder internet en zonder andere mensen. Een leven zonder zorgen.


Maar het leven is niet zo. Het leven bestaat ook uit pijn en verdriet en moeilijke momenten. Want als die er niet zouden zijn zou ik ook geen vreugde en geluk kennen.

zondag 21 juni 2015

Vermoeid

Glazig kijk ik naar buiten. Ik kijk naar de regen die valt, de donkere, grijze lucht. De vogels die voorbij vliegen. De auto’s die voorbij razen. De enkele fietser die ondanks dit slechte weer zich toch naar buiten durft te begeven.

Ik kijk naar buiten. Ik zie van alles en ik zie niets. Ik zie de regendruppels op het raam verschijnen en in elkaar overvloeien. Ik zie mezelf weerspiegeld in het raam. Ik zie een treurig gezicht.

Ik kijk naar buiten en zie niks. Een traan rolt over mijn wang. Ik kijk naar buiten en laat mijn gedachten de vrije loop. De waarom-vragen, de wat als vragen. Ik stel ze aan mezelf. Ik ben boos, verdrietig en gekwetst tegelijkertijd. Ik voel me schuldig en ook weer niet. Ik had het allemaal in eigen hand, ik ben het kwijt geraakt. Ik ben veel kwijt geraakt. Ik ben mezelf kwijt geraakt. Waar ben ik gebleven al die tijd? Waar was ik? Deed ik er nog wel toe?


Ik kijk naar buiten en het klaart op. De lucht wordt iets minder grijs. Ik kan nu wolken onderscheiden. Ze drijven met een aardige snelheid voorbij. Het is nog niet te laat. Wensen aanpassen. Het is niet te laat. Niets is verloren. Het wordt alleen. Anders. Het wordt anders. Hoe weet ik nog niet, maar het wordt anders.
Dit niet meer.

Ik kijk naar buiten en zie meer licht. Ik kijk naar buiten en weet dat het goed gaat komen.

vrijdag 19 juni 2015

Terug van weg geweest

Bijna een jaar geleden.

Bijna een jaar geleden mijn laatste blog, mijn laatste hersenspinsel, mijn laatste schrijfsel. Heb ik het gemist? Ik geloof van wel.

Andere prioriteiten kwamen en gingen. Wat kan er in een jaar tijd toch veel gebeuren. Ik heb het gemist. Ik heb het schrijven gemist. Mijn gevoel, mijn hersenspinsels, toevertrouwen aan een stukje wit scherm. Mijn vingers hun gang laten gaan, toets voor toets. Letters die woorden vormen, woorden die zinnen worden. Zonder van te voren te weten waar het over te hebben. Het gewoon even helemaal laten gaan.


Ik wil mijn blog weer nieuw leven in blazen. Een nieuwe lay-out hoort daar wellicht bij, maar nu nog niet. Nu moet het even in het oude vertrouwde. Gewoon weer stukjes schrijven. Mijn hart toevertrouwen aan de wijde wereld. Aan een ieder die het lezen wil. Of aan niemand, als niemand het lezen wil. Dat mag. Zoveel boeiends heb ik vaak niet te melden. Ik ben denk ik niet heel interessant voor anderen om te lezen of te volgen. Maar dat maakt niet uit. Ik schrijf omdat ik daar behoefte aan heb. Het verlangen om mijn vingers hun werk te laten doen. Om mijn hart te laten spreken. Om alles wat ik niet mondeling zeggen kan, hier voor mij op het scherm te zien.


Ja ik heb het gemist. Misschien hangen mijn fouten van het afgelopen jaar ook wel samen met mezelf onvoldoende uiten. Mezelf onvoldoende laten zien. Waar ben ik gebleven?


Ik ben er weer.
Terug van weg geweest.