Samen thuis

Gedachten,
tollend in mijn hoofd
ronddraaien
door en door.

Gedachten,
sommigen goed
anderen kwaad
het gaat maar door.

Soms zijn er van die dagen
dat ik gewoon even niet denken wil
alleen maar wil voelen
genieten van dat ene moment

Waarom is het moeilijk
moeilijk om helemaal stil te zijn?
Hoe zeg je tegen je hoofd
hou nu eens even op?

Gedachten
het gaat maar door
ook ’s nachts
waar de dromen zijn

Het verlangen naar die stilte
het verlangen naar de rust
wetende dat ik het alleen bereiken kan
als we weer echt samen zullen zijn.

©JaneOnira

Leven in mijn droom

Mijn hart klopt. Klopt sneller als ik aan jou denk. Als ik denk aan hoe je eruit ziet, hoe je ruikt, hoe je voelt, hoe je proeft, hoe je klinkt... Als ik je stem hoor, smelt ik. Als ik je foto zie, wordt ik warm van binnen. Als ik je letters lees verlang ik naar jou. Naar jou, en alleen maar naar jou alleen.

Ik wil bij je zijn. Ieder uur van de dag. Iedere minuut. Iedere seconde. Mijn hart verscheurd bij de enkele gedachte dat je iets zou kunnen overkomen. Dat ik je kwijt zou raken. Ik heb je zo lief.

Je bent er ook. Voor mij. De enige tegen wie ik alles kan zeggen. De enige die mij kent zoals niemand anders mij kent. In en in, door en door. Ik voel me zweven met jou, dankzij jou.

In mijn gedachten en dromen zie ik je steeds weer en weer. Ik zie ons samen. Ik zie de uitjes die we hadden. Ik zie de uitjes die nog komen gaan. Ik zie ons samen staan, hand in hand.

Als ik alleen in bed lig, draai ik mijn hoofd weleens om omdat ik denk dat jij daar ligt. Ik schuif dichter naar de plek waar jij altijd ligt. Ik wil mijn billen tegen jou buik aanduwen. Jouw warmte voelen. Ik zoek met mijn voeten je benen zodat ik ze daar tegen aan kan leggen. Ik zoek jou.

Als ik alleen in de auto zit, steek ik mijn hand uit. Ik leg mijn hand op de bijrijders stoel, en bedenk dat ik jouw been is wat ik voel en niet simpelweg de bekleding van de stoel. Nee jij zit naast me. Je praat en lacht.

Als ik alleen in de rij voor de kassa sta bedenk ik mij dat jij ongeduldig naast me staat. Dat jij in de taal die ik niet spreek commentaar levert op andere mensen. Hoewel ik het niet versta, weet ik precies wat je bedoeld.

Als ik alleen sta te koken, denk ik dat ik voor jou kook. Een beetje extra peper en knoflook erdoor. Net alsof jij elk moment thuis kan komen en we samen kunnen eten.

Als ik slaap droom ik over jou. Dan heb ik verlangende, warme dromen, over jij en ik samen.

Als ik werk, denk ik eraan dat ik straks naar huis mag en jij dan thuis zal zijn. Dat ik je kan begroeten met een omhelzing en een warme kus. Dat je al hebt gekookt, en ik heerlijk onderuit kan zitten. Dat we de after-dinner-hug weer uitvoeren en samen op de ondertussen flink ingezakte bank gaan liggen series kijken. Jij die dan de frikadellen of kipnuggets frituurt.

Als de zon schijnt denk ik aan vakantie. Aan samen erop uit gaan. Op een terrasje zitten. Lachen en genieten. En als het regent denk ik aan een stom spel doen, waar jij natuurlijk wint.

Ik denk, en denk zoveel. Ik denk teveel. Verlangen blijft. Ook al weet ik dat je er niet bent, soms is het fijn om te doen alsof het wel zo is. Om wel te doen alsof je er bent of straks zal zijn. Om te leven in die waan, in die illusie. Om weg te dromen en je even blij en gelukkig te voelen. De realiteit is dan even ver weg. Heel ver weg.

Ik leef in mijn droom.

©JaneOnira

Op een mooie zomerdag

Zweetdruppels glijden van haar hals naar beneden. Haar shirtje plakt aan haar rug. Het interesseert haar niet. Ze blijft zitten waar ze zit. Op het balkon, vol in de zon. Gebiologeerd door een stilstaande rode auto. Wie zit daarin? Wat is het kenteken? De auto trekt langzaam op en rijd hortend en stotend weg.

Een groep wielrenners komen voorbij. Ze schreeuwen vrolijk naar elkaar. “Hier zo links af!” Een man met een hond die naar ze opkijkt. Een ouder echtpaar op de fiets die de wielrenners vrolijk gedag zeggen. En zij, zittend op haar balkon, kijkend naar deze mensen.

Deze mensen, allemaal vrolijk en blij. Leven in vrijheid. Wat zullen hun zorgen zijn? Wat zal hun schaduwzijde zijn? Zullen zij net als haarzelf iets verborgen houden voor de buitenwereld?

“Mama!” Een stem van een kind. “Wanneer zijn we er nou?” Ze lacht als ze het gezinnetje in haar blikveld ziet verschijnen. ‘Niet zo zeuren jij’, bromt de man. “Maar paaaaaap...” ‘Nee, ophouden nu, anders krijg je zo geen ijs.’

Omkoping denkt ze bij zichzelf. Is dat hoe je gezag uitoefent op je kind? Ze schudt met haar hoofd. Ze hoopt dat wanneer het haar gegund is om kinderen te krijgen, ze dat niet op die manier zal doen. Kinderen. Haar gedachten dwalen daarnaar toe en ze voelt een steek van verlangen door haar heen gaan. Hoe zal het voelen? Aarzelend legt ze een hand op haar buik. Op een dag, denkt ze. Op een dag.

“Nee, ik kom morgen niet”, hoort ze de welbekende stem zeggen. De lucht van wiet komt haar tegemoet. Lekker hoor denkt ze, ik blow wel even mee. Medicinaal dan hè. Natuurlijk. ‘Mam.’ “Nee ik ben aan de telefoon nu” klinkt weer die barse stem. Ze schudt haar hoofd, roken is echt niet goed voor je stem.

Dan klinkt er een rinkelend geluid. Ze veert op. De telefoon. Haar telefoon. Ze rent naar binnen en neemt op. Ze glimlacht als ze de bekende warme stem hoort. Nog warmer wordt ze dan ze al was. Liefde stroomt door haar heen. En na het gesprek, na hun “ik hou van je” en “tot snel” gaat ze even op bed liggen. Ze sluit haar ogen en denkt aan hem. Aan hem bij haar. Naast haar. Op haar. Onder haar. Boven haar. In haar. Ze verlangt naar hem zoals ze nooit naar iemand anders ooit heeft of nog zal gaan verlangen. Haar hand glijdt naar haar borsten. Op de huid die door de warmte zo plakkerig aanvoelt. Het is net alsof ze hem voelt. Alsof het zijn hand is. Zijn tong op haar huid. Ze rilt en slaakt een zucht van genot.

©JaneOnira

De woorden op papier

Soms word ik ineens gevuld met verlangen. Of met een stroom van liefde. Bepaalde woorden. Een houding. Een blik. Enkele geschreven woorden op een papier. En bam, daar is het. Liefde en verlangen.

Dagen verstrijken. De liefde blijft. Mensen die niets weten. Mensen die alles weten. Mensen met goede adviezen. Mensen met hele slechte adviezen. Iedereen heeft wel een mening. En iedereen bedoeld het goed. Maar ik zit er niet altijd op te wachten.

Het leven is soms zoals het is. Ingewikkeld. Moeilijk. Vol liefde en haat. Pijn en verdriet. Warmte en geluk. Mooie en slechte momenten. Angst en hoop.

Al die emoties die onderdeel maken van je bestaan. Je ziel. Je verstand en gevoel die weleens door elkaar lopen en het roerend met elkaar eens zijn, of juist helemaal niet. Het leven is zoals het is.

Het beste ervan maken. Van dat leven. Dat is wat je kan doen. Dat is wat je moet doen. Inclusief de toppen en de dalen. Het hoort er allemaal bij.

Aandacht, warmte en liefde. Belangrijke ingrediënten voor een gelukkig bestaan. Geluk, wat voor iedereen weer anders is. Zoals iedereen anders is. Zoals iedereen anders denkt en anders voelt. Hetgeen waardoor ieder mens uniek is.

Uniek is, uniek zijn en uniek blijven. Je ware aard. Wat is dat eigenlijk? Ben je wel wie je bent? Of ben je wie je wilt zijn? Of ben je wie anderen denken of vinden dat jij bent?

Levensvragen. Levenservaringen. De ervaringen, hoe goed of slecht ook, die je maken en je vormen. Die je sterker maken omdat je het overwint. Overleefd. Na regen schijnt de zon.

We doen het niet alleen. We doen het samen. Samen bewandelen we het pad wat voor ons ligt. Hoe moeilijk of lang die ook moge zijn. En uiteindelijk komen we in beter vaarwater. Betere tijden komen. En dan is het belangrijk om vooral niet vergeten te genieten.

Genieten. Genieten van de kleine dingen die het leven biedt. Dat ene woord dat zoveel zegt. Die verzameling woorden op het papier wat mij vervult met warmte en liefde.

©Jane Onira

Spinsels uit hoofd en hart

Ik zou willen dat ik dingen naar mijn hand kon zetten. Dat ik de tijd terug kon draaien of juist vooruit spoelen. Dat dingen niet gebeurd zijn of alweer lang geleden. Dat de gevolgen en het leed gedragen is en er weer vooruit gekeken kan worden. Dat je weer gelukkig bent met het leven. Dat je plezier hebt in je leven. Dat je er van geniet.

Soms zijn er tegenslagen in het leven. Onvoorziene tegenslagen. Ergens had je het misschien wel gezien of al voelen aankomen maar dacht dat je het verbeelde. En dan blijkt een grote angst waarheid te worden. Dan voel je je schuldig; je had eerder al kunnen ingrijpen. Je had meer kunnen doen en het had helemaal niet zover hoeven komen. Als je maar een beetje strenger was geweest.

Iedereen maakt keuzes in zijn en haar leven. Die keuzes zijn niet altijd even verstandig. Zijn niet altijd goed of fout. Zijn niet altijd de beste.

Jezelf kwellen met de ‘waarom’ vraag heeft weinig zin. Jij bent niet degene die de keus heeft gemaakt, maar dat is die ander geweest. De ander heeft een foute keus gemaakt. Heeft daar de redenen voor gehad. Heeft er spijt van en leert ervan. Jij had het kunnen voorkomen. Misschien. Maar daar is het nu te laat voor. Veels te laat en de gevolgen moeten gedragen worden. Niets daaraan te doen. Het enige wat je kan doen is ervan leren. Leren voor de toekomst. Hoe voorkomen we deze keuzes? Hoe gaan we uit dat wereldje? Hoe maken we een beter leven voor onszelf? Want als we dat niet doen hebben we samen geen lang leven meer.

Er zal het een en ander gaan veranderen. Moeten veranderen. Bij ons allebei. Ik ben daartoe bereid. Ik wil ervoor vechten. Of hij dat ook wil is de hoop. Hij zegt van wel, straks, over een poosje, moet hij het ook daadwerkelijk laten zien. Vertrouwen moet weer worden opgebouwd. Samenwerken aan een verder leven. Een nieuw leven. Een ander pad wat leidt tot een nieuwe weg.

Misschien blijkt later dat deze periode wel erg goed voor ons is geweest. Ik hoop het. We zullen ervoor moeten vechten. We zullen er veel voor moeten doen. Het zal niet altijd makkelijk gaan. Oude koeien zullen uit de sloot worden gehaald. Om ze vervolgens er weer in te doen. Pijn moet verwerkt worden. Alles moet een plekje krijgen. Samen sta je sterk. Als je dit eenmaal samen overleefd, dan kan je samen de hele wereld aan.

©JaneOnira

Een groots verlangen

Verlangen 

 

Stil staar ik voor mij uit. Mijn gedachten vliegen naar jou.
Naar hoe je praat, hoe je lacht, hoe je ruikt, hoe je voelt, hoe je proeft.
Ik mis je en het verlangen naar jou word alleen maar groter en groter.

 

Ik verlang

Ik verlang naar je ogen die mij zo indringend aankijken kunnen.
Ik verlang naar je mond die zo heerlijk smaakt
Ik verlang naar je lach die mij altijd weet te beroeren.
Ik verlang naar je stem die zo sexy klinkt en mij altijd weet op te beuren
Ik verlang naar je borst waar ik zo goed tegen leunen kan
Ik verlang naar je armen die je stevig om mij heen slaat
Ik verlang naar je handen die mij zo liefdevol kunnen aanraken
Ik verlang naar je rug die ik altijd mag masseren
Ik verlang naar je benen, ineengestrengeld met de mijne
Ik verlang naar je hersens, die zo ontzettend complex en intelligent zijn
Ik verlang naar je hart waar de ware jij achter heel veel muren verborgen zit
Ik verlang naar jou.

Uren die voorbij gaan. Dagen die weken worden. Weken die veranderen in maanden. Het maakt geen verschil. Het verlangen neemt niet af. Het neemt juist alleen maar toe.

Liefde

Wat kan je doen met zo’n verlangen? Het verlangen naar de liefde. De liefde die er is maar die er nu even niet echt kan zijn.
Ik weet het niet. Ik kan erover denken, ik kan erover schrijven, ik kan erover lachen en ik kan erover huilen.
Dat lucht op, zeker. Maar het is maar tijdelijk. De ene dag gaat het beter dan de andere dag; verdwijnen doet het niet. Het verlangen blijft en gaat gepaard met een gemis, en ook een angst. Wat heeft het leven voor ons in petto? Hoe zal onze toekomst zijn?

Daar is het verlangen weer. Het verlangen naar een rustig leven. Een gezond, fijn, goed, liefdevol, beschermd, veilig en vrij leven samen. Het leven zal nooit onbezorgd zijn, zo is het leven nu eenmaal niet. Maar van alles word je sterker.
Weer een verlangen. Het verlangen naar een nieuw lang leven samen. Met jou.

Just because I love you.

©JaneOnira