Dat is een roeping

Een roeping. Is het?

“Dat je dat kan doen zeg. Het is vast een roeping.” Nee hoor. Gewoon een manier om geld te verdienen. Niets meer. Niets minder. Waar iemand dat doet door in de stromende regen vuilnis op te halen, voor de klas te staan, hele dagen op een bureaustoel te zitten of iets te doen met zieke kinderen. Wat is het verschil? Niets is meer of minder. Alles is even hard nodig. Alles is ooit een keus geweest.

“Je doet het met je hele ziel en zaligheid”. Nou, nee hoor. Het is gewoon een manier om geld te verdienen. Ik ben er goed in, en ik wil er nog beter in zijn. Dus zet ik mij volledig in, zoveel als ik kan. Is dat met mijn hele ziel?

Wat is dat eigenlijk ‘ziel’? Je geest, je wezen, je zijn? Als je ooit iemand dood hebt zien gaan dan heb je gezien dat het leven eruit glijdt. Is het dan de ziel die uit het lichaam glipt? Waar gaat je ziel dan heen? Wat is je wezen, je zijn, je kern? Waar komt je morele anker vandaan? Hoe weet je wat goed is of fout? Is dat iets wat je hebt aangeleerd? Of is het ook iets wat al in je zat en alleen maar gevoed of ondervoed wordt?

Ja, ik leg mijn ziel en zaligheid erin. Ik ga ervoor. Zoveel mogelijk, zoveel als ik kan. Meestal dan. Lang niet altijd. De boog kan tot slot niet altijd strak gespannen staan. Is het dan ook automatisch mijn roeping omdat ik iets graag doe? Wanneer is iets dan een roeping? Bestaat wel zoiets als een roeping? Is niet alles een keuze? Gebaseerd op je zijn, je wensen, willen en kunnen?

©JaneOnira

Hart gevuld

Jij raakt mij
zoals niemand anders raken kan
Diep van binnen
hart gevuld

Jij lacht
zoals niemand anders lachen kan
Diep van binnen
hart gevuld

Jij praat
zoals niemand anders praten kan
Zo overtuigd
van jezelf

En stiekem daar
ben jij
die kleine jongen
die de liefde nodig heeft

Zo groot
zo stoer
zo machtig
zo intelligent

Jij raakt mij
zoals niemand anders raken kan
Diep van binnen
hart gevuld

Jij lacht
zoals niemand anders lachen kan
Diep van binnen
hart gevuld

Wanneer jij zo naar mij kijkt
en praat zoals je praat
zo irritant doet als geen ander kan
hou ik nog meer van jou

Blijf
Ga niet weg
Blijf hier
Bij mij

Jij raakt mij
zoals niemand anders raken kan
Diep van binnen
hart gevuld

©JaneOnira

De confrontatie

-->

Na lange tijd ga ik je weer zien. Ik heb er geen zin, van mij had het niet gehoeven. Maar ik doe het voor de ander, voor de persoon om wie we allebei, op ons eigen manier, geven. Daarom moet ik met jou door een deur. Niet hand in hand, dat is het nooit geweest en zal het ook nooit worden. Ik ben allang blij als ik mijn gezicht neutraal kan houden.

Ik ben geen haatdragend persoon. Ik behandel mensen zoals ik zelf behandeld wil worden. Ik wil graag aardig gevonden worden. Maar op het moment dat er echt een enorme pijnlijke, gevoelige, snaar wordt geraakt ben ik niet wie ik dacht te zijn. Dan komt het kleine kind naar boven die boos is. Heel erg boos. Zeg maar gerust woest. Die tegelijkertijd heel bang en onzeker is; want hoe zal het contact verlopen? Het liefst zou ik op elke opmerking een venijnige opmerking terugmaken. Elk woord zal ik in twijfel trekken. Alles wat je doet en zegt zal ik wantrouwend over zijn. Het liefst schreeuw ik, gedraag ik mij arrogant en maak ik een enorme scene. Maar ik zal het niet doen.

Ik zal me gedragen. Ik zal wel moeten. Ik zal vriendelijk blijven al staan de opmerkingen mij niet aan. Ik zal glimlachen waar verwacht wordt dat ik glimlach. Ik zal antwoord geven als mij een vraag wordt gesteld. Maar...
Ik laat me niet manipuleren. Ik laat me niet meer voor een karretje spannen. Ik zal mijn best doen de vrede te bewaren, zelfs bij onderhuidse venijnige opmerkingen. Maar als de opmerkingen te ver gaan zal ik niet over mij heen laten lopen. Dat heb ik al veel te veel en veel te lang gedaan.

Ik zal het professioneel benaderen. Ik wil dat de andere persoon gelukkig is, en als dat betekend dat ik jou weer zie dan is dat zo. Al zie ik het liever anders, het is iets wat ik moet accepteren en respecteren. Uiteraard gaat dat voor een deel ten koste van mezelf, maar soms moet een anders belang voorop staan. En hoe moeilijk ik het ook vind en hoe graag ik het anders zou willen zien, begrijp ik dat jij er altijd zal zijn. Maar ik doe het voor die ander, niet voor mezelf en uiteraard ook niet voor jou.

In mijn hoofd passeren de mogelijke gesprekken continu. Elke mogelijke opmerking geanalyseerd en voorbereid. Het is niet eenvoudig, want jij bent verbaal zoveel sterker dan ik. De enige manier is om het professioneel te zien. Niets meer, niets minder. Dat is de enige manier om te voorkomen dat mijn emoties de overhand zullen nemen.

Het zal heel wat van mij vragen. Het kost me heel veel energie, hoofdbrekens, slapeloze nachten en bovenal: beheersing. Beheersing, moed en kracht om hier boven te kunnen blijven staan. Ik zie er nu al tegenop.

©JaneOnira

Maar de tijd tikt wel

Ja hoor, daar is het weer. Die opmerking. “Wordt het geen tijd voor kinderen?” Of “de tijd tikt wel door he”. “Nouuu, je loopt al richting de 30 toch?”. “Op jouw leeftijd had ik...”. Waarom is het zo dat je soms zo aangesproken wordt? Alsof kinderen krijgen ten eerste zo vanzelfsprekend is! Je ‘krijgt’ kinderen tot slot niet zomaar, en niet iedereen heeft het geluk ook samen een kind te kunnen krijgen. Maar goed, als je een relatie hebt dan is het toch raar dat wanneer de 30 nadert je nog niet getrouwd bent of kinderen hebt. Want och die tijd he.. Die tijd tikt toch door!

Dus bij deze voor iedereen die mij ooit deze vragen/opmerkingen gaat stellen: Nee, ik ga niet trouwen en nee ik ben ook niet bezig om kinderen te krijgen. Niet dat het jullie wat aangaat overigens, want dat zijn mijn privé zaken. Maar toch bedankt dat je zo op mijn geweten en mijn gevoel inpraat. Denk je nou echt dat ik niet weet dat risico’s groter worden? Denk je nou echt dat ik weet dat ik straks misschien een oude moeder zal zijn? Denk je nou echt dat ik niet de droom had om voor mijn 30^e gelukkig getrouwd en een paar kinderen te hebben? Denk je nou echt dat ik dat niet het liefst had gewild?

Soms loopt het leven gewoon niet zoals je dat het liefst zou willen, of gepland had te gaan lopen. En daar is niks mis mee! Je zou er bijna het gevoel bij krijgen, met zulke opmerkingen helemaal. En het is pijnlijk. Heel pijnlijk dit soort opmerkingen. Zeker als je omgeven bent door een getrouwde en zwangervolle vriendengroep. Meiden die het net even anders hebben dan ik. Ik; het buitenbeentje. Omdat mijn leven nu eenmaal niet zo ‘sprookjesachtig’ verloopt. So be it.

Eigenlijk ben ik enorm jaloers op die vriendinnen met die leuke mannen en die geweldige kinderen of kind-op-komst. Natuurlijk wil ook ik dat het liefst. Huisje, boompje, beestje. Enorm burgerlijk, maar zo heerlijk. Natuurlijk wil ik dat. En daarom doen opmerkingen daarover stiekem best wel een beetje pijn. Maar ja, wat zeg je terug op zo’n moment?

Ik wou dat mensen eens meer met hun eigen leven bemoeiden in plaats van met het leven van anderen. Is het dat hun eigen leven niet zo interessant is dat de ander die afwijkt van het ‘normale’ wel interessant is? Lekker roddelmateriaal? En wijk ik wel zo af van het ‘normale’? Wat is tegenwoordig ‘normaal’? En waarom zou je jezelf houden aan wat dat ‘normaal’ ook mag zijn?

Het leven komt zoals het komt. Keuzes maak je zelf. Soms pakken die goed uit. Soms wat minder. Trek geen vergelijkingen. Oordeel niet over een andermans leven terwijl je er niets van weet.

©JaneOnira