woensdag 28 november 2012

Beste Sinterklaas,


Ik weet nog vroeger toen was ik met uw komst zo blij,
net als vele andere kinderen stond ik in die rij
Om uw aankomst in ons stadje bij te wonen,
en vooral te wachten tot de pieten het wachten zouden belonen
Nog steeds vind ik dit een heerlijke tijd van het jaar
al die speculazen en pepernoten staan weer klaar!
Dat wordt echt weer lekker smullen
met al het lekkers die buikjes goed vullen.
Ik ben echt blij dat u er weer zijn mag
het tovert op elk kindergezichtje wel een lach
Die pepernoten en dat cadeautje eens in de schoen
ik weet nog precies hoe dat voelde toen!
Maar, beste Sinterklaas, er zijn kinderen in dit land
die helaas in armoede zijn beland
Gezinnen waar u niet komt,
kinderen waarvan het lachen verstomd
Daarom beste Sinterklaas, vergeet hen niet
en maak hen gelukkig met een bezoekje van U en Piet
En voor ieder die deze Sinterklaas helpen wil
neem een kijkje op http://www.sinterklaasbank.nl/
Dank!
Groetjes,
Jane

©JaneOnira

zondag 25 november 2012

Hou me vast


Ik voel je. Ik leg mijn hoofd op je schouder en voel je sterke armen om mij heen. Ik druk mij tegen je aan, nog steviger, nog vaster. Opdat je niet zal loslaten.
Nooit meer loslaten. Voor eeuwig vast en verbonden. Nooit meer alleen. Voor altijd bij elkaar.
De wereld is de wereld niet meer. De aarde is niet meer de aarde. Ik probeer te lopen, maar het lukt niet. Ik zweef. Iets boven de grond schrijd ik voort. Ik zie andere mensen, ik zie auto’s, ik hoor lawaai, ik zie gebouwen, ik ruik de geur van de stad, maar ik ben er niet. Ik ben niet op aarde. Zal dit de hemel zijn?
Mensen die iets tegen me zeggen, maar ik hoor het niet. Laat mij ook met rust, ik wil door. Door naar daar waar die armen zijn. Die armen om mij heen. Snel, ik wil daar weer heen. Ik wil daar zijn. En ik wil daar blijven. Nooit meer weg.
Daar waar geen ellende is. Daar waar gewoon zijn genoeg is. Daar waar je niet druk hoeft te maken over van alles en nog wat. Nee, gewoon daar zijn. In alle rust en stilte. Complete harmonie. Gewoon die armen om mij heen.
En laat mij dan niet gaan. Hou me vast en laat me niet gaan. Nooit meer. Laat mij nooit meer alleen. Laat mij nooit meer pijn en verdriet voelen. Laat mij gelukkig zijn. Samen zijn. Hou mij gewoon vast. Dat is het enige wat ik wil.
©JaneOnira

woensdag 7 november 2012

Wanneer de dagen duren


Wanneer de dagen duren
Ze komen en gaan
Zit ik hier te turen
Eenzaam uit het raam.
Waar gedachten tuimelen
Over, onder en door elkaar heen
Zit ik hier te luimelen
Helemaal alleen.
Waar mijn hart bonst
Harder slaat dan ooit
Is hetgeen wat in mijn hoofd gonst
De werkelijke vraag.
Wat is ons lot?
Waar zal dit toe leiden?
Voel ik mij straks niet langer rot?
En brengt de dag geluk?
Nog enkele ogenblikken te gaan
Het verlossende woord gezegd
Zit ik daar eenzaam bij het raam
Te wachten.
©JaneOnira

zondag 4 november 2012

"15 Jaar Geeist Voor Poging Moord"


Het zou de kop van een krantenartikel kunnen zijn. Zet er bij dat de verdachte van nog andere feiten wordt verdacht, en men heeft een oordeel klaar. “15 jaar, is nog te weinig” zou een veelgehoorde reactie zijn en nog zwak uitgedrukt. Sla elk nieuwsbericht erop na en harde woorden volgen.
Dat mensen zo reageren snap ik ergens wel. De berichtgeving omtrent strafprocessen is vaak eenzijdig. Enkel het standpunt van het OM wordt belicht. De verdenkingen worden genoteerd, en enkele ‘schrikopwekkende’ uitspraken vanuit het OM aangehaald. Is dit goede journalistiek?
Toevallig volg ik een aantal strafprocessen op de voet. En uiteraard lees ik daarbij ook de berichtgeving vanuit de media. Ik lees de reacties van mensen die de behoefte hebben om daarop te reageren en bijna zelf onderwerp van het artikel worden op moment dat ze gaan dreigen dat zo iemand ‘opgehangen moet worden’. Zou je dan niet zelf schuldig zijn?
Waar ik mij aan irriteer, is die eenzijdige berichtgeving. De verdachten zijn vaak niet zomaar verdachten, maar wel zoals het woord al zegt; verdachten. Het is aan de rechter te oordelen of deze verdachten ook daadwerkelijk schuldig zijn. Het is aan dezelfde rechter om daarvoor een straf op te leggen. En bij deze straf gaat het niet om vergelding of wraakneming, maar om rechtspraak. De verdachte die dan schuldig wordt bevonden, moet deze strafoplegging ondergaan en daarna weer een mogelijkheid tot een normaal leven krijgen.
Wat essentieel in het strafrecht is, in mijn optiek, het waarom achter de daad. Want waarom doet iemand wat hij/zij doet? Dat is iets wat geanalyseerd moet worden door professionals en zorg op moet worden aangepast. Als de verdachte de dader blijkt, op basis van een psychische ziekte; moet de dader daaraan geholpen worden. Als de verdachte de dader blijkt door een samenloop van omstandigheden; moet de dader geholpen worden om te voorkomen dat die omstandigheden ooit weer gebeuren. Zorg op maat in de gevangenis dus.
Niemand doet iets zonder reden. Niemand bedenkt van te voren lekker eens mensen pijn te doen omdat ze zo graag die mensen pijn doen. De mensen die dat wel bedenken, die moeten daar hulp voor krijgen. Maar de mensen die dat niet denken maar waarbij het toch gebeurd is, moet er meer gebeuren.
‘Een vijfsterrenhotel in de gevangenis’ is vaak wat er gezegd wordt. Men denkt soms echt dat het leven daar een hotel is. Voor mensen die op straat leven is dat misschien ook wel zo. Maar niet voor de andere, grote, groep mensen. Opgesloten worden in een klein hokje, leven volgens de regels van de instelling, een uur per dag een luchtje mogen scheppen op de binnenplaats, boodschappen kunnen bestellen als je geld hebt, mensen voor vijf minuten om de dag kunnen bellen als je geld hebt. Uiteraard zijn er de mogelijkheden tot sport en wat ze noemen ‘recreatie’. Dat moet ook wel, en is belangrijk. Uiteraard hebben ze de mogelijkheden tot een tv, koelkast en magnetron. Als ze er maar voor betalen. Uiteraard is er de mogelijkheid, danwel verplichting, tot het deelnemen aan arbeid. Leuk schroefjes in een zakje stoppen. Maar wat niemand zich kan bedenken is voor een impact het heeft om zo opgesloten te zitten. Om niet zelf mogen te besluiten om even een stukje te lopen op een moment dat jij dat wilt. Om niet even lekker te gaan douchen, want dat mag morgen pas weer. En wat denk je van de sfeer in de gevangenis? De grootste plannen worden daar beraamd. Drugs blijft een probleem. Vechtpartijen, onderdrukkingen, diefstal, mishandeling, (zelf)moorden, verkrachtingen; het gebeurd daar allemaal.
Er zijn groepen gevangenen die niets of niemand meer hebben. Geen mens die om ze geeft, niemand die ze bezoekt of van wie ze een kaartje ontvangen of eens kunnen bellen, mensen die geen werk meer hebben, geen huis, en ‘alleen’ maar hun ‘oude’ contacten. Hoe haal je deze mensen uit dit isolement? Hoe haal je deze mensen uit de ontstane vicieuze cirkel? Hoe voorkom je dat deze mensen andere keuzes gaan maken? Hoe voorkom je dat wanneer deze mensen uit de gevangenis lopen, hun oude bekenden weer opzoeken, en binnen een paar weken weer gezellig ‘binnen’ zijn?
Er is ook een groep gevangenen die het beter hebben; die nog iemand hebben, die misschien nog een relatie hebben, die nog een huis hebben of een plek om naartoe te gaan. Maar toch zitten ze waar ze zitten. Hoe is dat gekomen? En hoe zorg je ervoor dat deze mensen nooit meer terug komen?
Elk mens heeft een verhaal. Elke verdachte, elke dader heeft een verhaal. Men kan gaan roepen om hardere en hogere straffen zodat ‘ze hun lesje leren’. Maar dit bereik je niet door een straf. Dit bereik je door zorg op maat. Door te kijken naar een persoon en diens verhaal. Door goed gedrag te belonen. Door een start te maken met een nieuw leven zodat als ze vrijkomen er iets op hen wacht. Want wat doe je als je niets hebt om voor te leven?
In artikelen als ’15 jaar geĆ«ist voor poging moord’ mag er wat mij betreft minder eenzijdig bericht worden. Hoewel ik mij afvraag of ‘men’ het standpunt van een advocaat van een verdachte serieus neemt. Want tot slot kunnen we elkaar natuurlijk makkelijk beoordelen en veroordelen door iets wat iemand anders zegt of schrijft. Zonder de situatie of de persoon te kennen. Zonder te weten of wat er in het artikel staat daadwerkelijk klopt. Zonder de details en de beide kanten van het verhaal te kennen. En dat is een valkuil voor ieder mens; oordelen zonder dat je iets weet.
©JaneOnira