Die prins op het witte paard, we willen hem allemaal

Wij vrouwen willen hem; die prins op het witte paard. (En voor de vrouwen onder ons die op vrouwen vallen geldt hetzelfde al betreft het dan een prinses in plaats van een prins. Voor het gemak echter dus ‘hij’ en ‘prins’) We willen het allemaal. Die ene man. Die prins. Dé man. De man van ons leven.

Daar is hij. Met zijn haren wapperend in de wind komt hij aangereden. Een woeste aanblik van een stoere man op een paard. In ons dromen zien we het al voor ons. Hij komt aangereden, pakt je bij de middel en trekt je voor hem op het paard. Hij redt je van een stel enge bandieten. Hij slaat zijn armen beschermend om je heen en jij leunt rustig tegen hem aan, wetend dat je in veilige handen bent. Snel galoppeert hij weg en neemt je mee naar onbekende bestemmingen en wilde avonturen. En jullie leven nog lang en heel gelukkig.

Het ultieme verhaal. En wie hard roept dat ze niet zo’n prins wilt, wilt dat nog het meest. We willen namelijk allemaal die ene, perfecte, man. De man die alles voor je doet. De man die je op handen draagt. De man die je in vuur en vlam zet. De man die je beschermt. De man die je aanbidt. De man die je altijd en eeuwig lief heeft. De man die altijd aandacht voor je heeft en je het meest goddelijke op aarde vindt. En uiteraard is die man ook een zeer smakelijk hapje en draait elke andere vrouw haar hoofd om als hij langsloopt. Maar hij is van jou, helemaal van jou. Zo trouw als een hond. Vol met humor, verstand en liefde. Zwijmel de zwijmel. We willen het allemaal.

Hoe anders is de werkelijkheid? Die man die languit op de bank onderuit gezakt zit. Zijn bierbuik puilend over zijn broek. Zijn hand in een zak chips. Zijn andere hand een console van een spelcomputer. Boeren en scheten latend. Owee als je hem stoort terwijl hij net zo ver was in het spel. Owee als je hem iets wilt vertellen. Hij doet alsof hij je hoort, maar je weet dat het niet zo is. De hoop dat als je thuiskomt van werk, dat het eten klaar staat, boodschappen zijn gedaan, de was is gedaan, de ramen zijn gelapt, de badkamer schoon is gemaakt en het vuilnis opgeruimd zonder het hem ooit gevraagd te hebben. Hoe anders is het als je thuiskomt en iets ontwaart wat ooit de man was voor wie je gevallen was, maar nu niks uit zichzelf doet. Aan wie je iets 100x moet vragen om iets gedaan te krijgen. Voor wie de spelcomputer, vrienden of die ene gadget belangrijker zijn geworden dan jij. Ja - zucht.

Wij vrouwen willen geliefd worden. We willen voelen dat we belangrijk zijn. We willen speciaal zijn, degene voor wie hij zoveel voelt en zijn leven met je wilt delen. We willen interessante gesprekken en leuke uitjes. We willen het dopje op de tandpasta en een lekkere maaltijd als we thuiskomen. We willen niets vragen, maar dat hij alles uit zichzelf doet omdat hij het ziet. Hij ziet het als je naar de kapper bent geweest. En hoe vreselijk je het zelf vindt zitten, vindt hij je nieuwe kapsel geweldig en maakt het je mooier dan mooi.

De werkelijkheid is echter dat het dan maar saai is. Wij willen stiekem allemaal die ene perfecte man, maar het is de imperfectie van die man die hem perfect maakt.

©JaneOnira