Depri

Gordijnen gesloten

ogen dicht
ratelt het brein

Duistere
gedachten
Tollen en tollen
om elkaar heen

Tranen
Pijn
Hart gebroken

Dagen en dagen
Alleen
Alleen

Kwetsbaar

Plots realiseer ik mij hoe kwetsbaar het leven is. Ik weet dat het leven zo is, natuurlijk, maar op sommige momenten word je daar extra mee geconfronteerd. Zo ook vandaag.

Ik raakte betrokken bij een gezin met een verhaal. Een ontzettend verdrietig verhaal. En ook al heb ik in mijn leven en in mijn werk veel verdrietige verhalen gehoord en soms ook aan de zijlijn mogen staan, wennen doet het nooit. Soms is er net een ogenblik en dan komt even heel diep binnen de realisatie hoe kwetsbaar het leven is.

Een oogopslag, een klein gebaar en bam – de tijd staat even stil. Alles waar ik over kan piekeren of mij druk over kan maken is er ineens niet meer. Het is totaal onbelangrijk en staat in schil contrast met het verhaal van het gezin.

Het leven kan soms oneerlijk zijn. Alsof sommige mensen alle pech van de wereld mogen krijgen. Zelfs deze hele lieve mensen. Hoe kan het leven zo bedoeld zijn?

Het is zo’n moment dat je raakt, dat je bij blijft, dat je even doet stilstaan. Het leven is kwetsbaar. Waarom zijn wij hier? Heeft het leven een bedoeling? Heeft het leven een betekenis? Wanneer heeft het leven betekenis? En wat kan de betekenis zijn van al dat verdriet in dat gezin?

De antwoorden op deze vragen heb ik niet. Die zal ik misschien ook nooit krijgen. Maar er is een ding wat ik leer van het verdriet van zo’n gezin en dat is echt dat we het leven moeten omarmen. Omdat het kwetsbaar is. Omdat het waardevol is. Pak het en omarm het. Laat het zijn, leef en beleef. Ervaar. 

Iedereen weet het, op sommige momenten vergeet ik het. Maar op sommige momenten realiseer ik mij vol hoe tevreden ik mag zijn. Hoe ik niet moet vergeten. 

Zal dat nog een bedoeling kunnen zijn? Het verdriet aanschouwen om zo de ander (mij) te doen realiseren? Om bewust te worden? Als een soort hoger goed? Ik heb werkelijk waar geen idee.

Het moment

Soms vergeet ik het. Dan ga ik maar door met alles wat ik mezelf opleg. Door en door en door. Haast, haast, haast. Ik vergeet vaak stil te staan. Stil te staan bij een moment. Stil te staan bij een gevoel. Stil te staan bij een gedachte.

We vergeten vaak stil te staan. Steeds meer en meer worden we geleefd. De druk van alledag maakt dat men maar doorrent. Verwachtingen hoog gespannen. Verwachtingen van anderen en van jezelf. Op de een of andere manier is dat de cultuur waarin wij leven. Of althans het merendeel van ons. Ik hoor het om mij heen, ik zie het als ik om mij heen kijk; ik ben niet de enige. Zeker niet. Er zijn zoveel vrouwen die maar door gaan. Door gaan met presteren. Er leuk uit zien, een goede baan, een fijne relatie, een gezin. We vergeten soms stil te staan.

Even stil staan is zo belangrijk. Even kijken naar het moment. Even diep in en uit ademen. Even die druk van je af laten glijden. Even gewoon er zijn. Even niets moeten. Heel even maar.

We zouden het vaker moeten doen. Even stil staan. Even bezinnen op alles waar we mee bezig zijn. Het is soms toch echt van de gekke. Maar ja, de buurvrouw doet het ook, dus dan moet ik ook. Of zoiets. Het is natuurlijk niet zo maar dat is wat we ons zelf opleggen. Want we kijken graag naar anderen. We spiegelen ons zelf aan anderen. Vinden het belangrijk dat anderen iets van ons vinden. We vergeten daarbij dat onze eigenwaarde niet van anderen komt, maar van onszelf. We vergeten naar ons binnenste te kijken. We vergeten te leven in het hier en nu, en stomen maar door.

Heel even stil staan geeft ruimte. Ruimte in je hoofd en ruimte in je hart. Hoe fijn is dat? Even die rem erop. Even schijt hebben aan alles. Even in het hier en nu leven, puur en alleen met jezelf. Want jij bent belangrijk. Ik ben belangrijk. Een ieder is belangrijk. Belangrijk voor jezelf. Niet voor een ander. Voor jezelf.

Pak jij je moment?

Liefde

Jij
staat daar
Bonzend hart
ik staar

Jij
kijkt naar mij
Bonzend hart
ik voel me blij

Jij
jouw lach
Bonzend hart
ik zag

Ik
ik leef
ik voel
ik beef

Samen
zijn we daar
Niet alleen
maar met elkaar.

Geniet van wat je hebt

Het is lekker weer. De zon schijnt en de mensen zijn vrolijk. Ik zit in een restaurantje aan het strand. Heerlijk buiten, genieten van de warme zonnestralen op mijn huid. Ik hoor het ruisen van de zee. Ik sluit mijn ogen en voel een loomheid over me heen komen.

Dan een paar kinderstemmen. Een gezinnetje. Een man, vrouw en 3 jongens. Ze bestellen wat te drinken en gaan zitten. ‘Mogen we met de bal spelen mam?’, wordt er gevraagd. Ik hoor de vrouw iets mompelen en voel dat een paar kinderen me voorbij rennen. Ik open mijn ogen, neem een slok van het drankje dat voor me staat.

Ik kijk naar de kinderen, ze spelen met het zand en met de bal. ‘Jeroen, Jeroen’, roepen ze. De man staat op en loopt naar ze toe om mee te doen. Ik vraag me af hoe de gezinsverhoudingen liggen. De 2 oudste kinderen noemen hem ‘Jeroen’ en de vrouw gewoon ‘mam’. Hij zal dus waarschijnlijk niet hun vader zijn. De jongste weet ik niet. Hij scheelt denk ik nog wat in leeftijd met zijn oudere broers. Zou de jongste een kind zijn van de man en vrouw samen? Of zijn de man en vrouw geen stel? Ik denk van wel. Ik heb geen argument, het is meer een gevoel. Of vrouwelijke intuïtie. Of hoe je het ook noemen wilt.

De jongens en ‘Jeroen’ spelen lekker met de bal. Van hoopjes zand wordt een doel gemaakt. Ze hebben ontzettend schrik met elkaar en ik heb de neiging om hard met ze mee te lachen. Ik kijk naar de vrouw die daar nog aan het tafeltje zit. Ze merkt niets van de schrik die haar kinderen en ‘Jeroen’ hebben. Ze is verdiept in haar mobiele telefoon. De jongste moet geloof ik wel vier keer roepen voor ze doorheeft dat hij naar de wc moet, of ze daarmee wil helpen.

Ze komt terug. De jongste gaat weer meespelen. Het is nog steeds een gezellige bedoening daar op het strand. Maar de vrouw, de vrouw loopt naar haar tafeltje en is weer verdiept in haar telefoon. Ik heb de neiging om die telefoon uit haar handen te grissen en te schreeuwen ‘kijk eens naar wat er om je heen gebeurd, hoeveel lol je gezin heeft, ga lekker meedoen ofzo in plaats van op dat stomme ding te spelen!’. Maar ik doe het niet.

Ik geniet van het tafereeltje dat daar op het strand afspeelt. Ik zou willen voor de kinderen dat hun moeder dat ook eens zou doen.

©2014, JaneOnira

Keukenprinses

Ik was er helemaal klaar voor. Alles tot in de puntjes voorbereid. Het recept goed bestudeerd. De juiste ingrediënten gekocht. En tadaa..!

Zou je denken.

Hoe moeilijk is het om een recept te volgen? Niet heel moeilijk, zolang het recept duidelijk geschreven is maar daar zoek ik ze op uit.

Ik ben geen keuken held. Ik heb daar gewoon echt geen talent in. Och ja, ik kan een eitje bakken. Ik kan een beetje aanklooien en toch iets redelijk eetbaar op tafel zetten. Maar echt goed in de keuken ben ik niet. Zou willen dat het anders was en ik de meest heerlijke uitgebreide gerechten op tafel kon zetten, maar helaas. De waarheid is anders.

Af en toe vind ik het leuk om een recept te proberen. Aangezien ik zelf niet bepaald origineel ben, volg ik graag ideeën van anderen op. Zo moeilijk is het vaak ook niet. Gewoon lezen wat er staat en alles netjes volgen.

Toch mislukken het merendeel van de mijn zorgvuldig uitgekozen recepten. Nee, het is niet aangebrand (gelukkig). Nou ja, goed eerlijk; meestal is het niet aangebrand (gelukkig). De ingrediënten zijn (meestal) in de juiste hoeveelheden afgemeten. Daar ligt het niet aan.
Als ik een recept kies en me al zit te verlekkeren bij de overheerlijke foto die bij het recept staat, kan ik niet wachten om het te proeven. Het moet gewoon lekker zijn. Lekkere ingrediënten, de foto maakt dat het water me in de mond loopt. En toch. En toch. Toch is het vaak niet echt lekker.

De teleurstelling is groot als ik de eerste hap aan het wegkauwen ben. Hmm. Twijfel. Nog een hap. Mwah. Nog een paar happen. Nee. Heb ik iets fout gedaan? Ik check het recept, maar nee; alles zit erin wat erin moet zitten in de juiste hoeveelheid. Hoe kan het dan dat mijn maaltijd niet helemaal lijkt op de foto die erbij staat? Hoe komt het dat mijn maaltijd niet zo lekker smaakt als het zou moeten smaken?

Ik eet netjes de maaltijd op, want ja, weggooien is ook zo zonde. Maar ik bedenk me voor de zoveelste keer; geen recepten meer. Nee. Geen recepten meer.

Ik wacht gewoon op mijn keukenprins.

©2014, JaneOnira

DE Zondagavond

Het fijne van de zondagavond is dat het vaak toch wel een relaxte avond is. Geen verplichtingen, gewoon lekker niets. Het nare van de zondagavond is dat het weekend voorbij is en het ‘schoolziekgevoel’ zich aandient..

De zondagavond.
Vroeger vond ik hem al vreselijk. Je voelt dat het weekend voorbij is. Het weekend dat natuurlijk veels te snel voorbij is gegaan. Je weet dat de maandag eraan komt. Je weet dat je de volgende dag weer op tijd op moet. Je weet dat er alle verplichtingen op je wachten. Je voelt een soort van gespannen zenuwachtigheid. Een knoop in je buik, het ‘zo geen zin’ gevoel. Schoolziek noemden mijn ouders dat gekscherend als ik weer eens mokkend op de zondagavond voor de buis zat. Jammer alleen dat het in het werkende leven het schoolziekgevoel niet is verdwenen.

Toen ik onregelmatig werkte had ik daar in andere mate last van, uiteraard niet standaar op zondagavond. Het was anders, juist door de onregelmatigheid en het soms weten dat je de volgende dag pas ’s middags of ’s avonds hoefde te beginnen.
Nu ik weer een regelmatig bestaan heb, is op die zondagavond het welbekende ‘schoolziekgevoel’ in alle hevigheid weer de kop op gestoken. Vrijwel elke zondagavond weer. Ik voel het ongemak, de onrust. Alles alweer klaar moeten zetten voor de volgende dag. Ik wil het gevoel niet, maar wegduwen lukt niet echt. Ik negeer het, maar het verdwijnt nooit helemaal. Ik weet dat morgenochtend vroeg die wekker weer gaat. Ik weet dat ik morgen weer van alles moet doen. Het weekend is te snel voorbij gegaan. Zo geen zin om te gaan werken.

Hoewel ik wel verlang naar meer uitdaging is het niet zo dat ik mijn werk vreselijk vind. Maar die zondagavond, die zondagavond. Het blijft een avond waarop ik denk ‘zo geen zin’. Zonde eigenlijk want daardoor blijft die zondagavond altijd een beetje wrang.

©2014, JaneOnira

Het witte scherm en de getypte letters

De laatste tijd heb ik op altijd de meest verkeerde momenten zin om te schrijven. Ik kan dan niet schrijven want tja, het is het verkeerde moment. Soms maak ik een aantekening en hoop ik dat ik het verhaal wat in mijn hoofd zat later alsnog op papier dan wel het scherm krijg. Ik ga tot slot niet schrijven tijdens mijn werk of wanneer ik aan het autorijden ben. Zouden er trouwens waterbestendige tablets bestaan? Onder de douche krijg ik ook vaak fantastische ideeën, waarbij ik mezelf inprent dat ik het ‘meteen op moet schrijven’. En dan hang ik al druppend boven dat kladblokje en denk ik ‘wat had ik nou ook alweer bedacht?’.

Meestal maak ik wel even tijd om te schrijven. Omdat schrijven helpt. Het helpt om even op een andere wereld te zijn. Om even alles om je heen te vergeten of juist om al je gevoel en emotie in het schrijven te leggen. Dus dan zit ik achter dat scherm naar een leeg document te staren. En komt er niks uit mijn handen. Ik staar en staar, maar er gebeurt niks. Mijn vingers willen niet over het toetsenbord bewegen. Er gebeurt helemaal niks. Dan ga ik nadenken of terugkijken waar ik ongeveer over had willen schrijven en dan maak ik er wat van. Maar het is niet echt, niet echt ik. Want als ik als mezelf aan het schrijven bent, dan gaat alles vanzelf. Dan denk ik niet na en gebeurt het gewoon. Dan bewegen mijn vingers automatisch over het toetsenbord en laat ik het gewoon gaan.

De laatste tijd heb ik veel last gehad van die ‘writersblock’. Toch lukt het me nu om dit op te schrijven, als ware bijna vanzelf, bijna als vanouds. En dat voelt goed, dat voelt vertrouwd. Even de andere wereld waar het soms zo heerlijk is om in te begeven. Het witte scherm en de getypte letters. Komt het gevoel weer terug?

©2014, JaneOnira

Vlaag van onzekerheid

Niets menselijks is ons vreemd.

Onzekerheid kennen we allemaal. Zelfs die irritante blaaskaak die denkt dat hij heel wat is, is zo onzeker als de pest. Zelfs die zelfverzekerde rustige vrouw kent haar onzekerheden. Ik dus ook. Maar waarom kan het me dan af en toe nog steeds zo ontzettend overvallen?

Ik heb een hele lange tijd erg veel last gehad van onzekerheid. Mede dankzij lieve mensen die me stimuleren om het beste in mezelf naar boven te halen en bevestigen dat ik mag zijn wie ik ben, ben ik zoveel meer zelfverzekerd geraakt. Ik weet wie ik ben. Ik weet wat ik kan. Ik wil graag leren. Ik wil mezelf verder ontplooien. Ik weet waar ik goed in ben en waar ik beter in zou kunnen worden. Over het algemeen denk ik ‘ja, ik doe het goed’.

Op lichamelijk gebied ken ik meer mijn onzekerheden. Noem het vrouw zijn? Niets is perfect, alles moet beter en mooier. Maar gezegd door de juiste persoon, voel ik me de mooiste vrouw op aarde.

Op mijn werk ben ik zeker van mezelf, ik weet dat ik mijn werk goed doe. Maar sommige mensen kunnen ineens de grond onder mijn voeten vandaan halen en mezelf weer even heel klein laten voelen. Een gesproken woord, een blik. De ander heeft het niet door, maar van binnen klinkt er ‘au’ en word ik weer een beetje kleiner. Ik haat dat gevoel. Dat gevoel minderwaardig te zijn. Er niet toe doen. En soms kan ik het niet loslaten. Bij het minste of geringste word ik bevangen door dat gevoel. Om niks! Ik vind het verschrikkelijk. Ik wil het loslaten en spreek mezelf streng toe, maar feit is dat het niet uit mijn gedachten gaat. Het is stom en het is irreëel. Ik weet het. Het gesproken woord of die ene blik stelde helemaal niet zoveel voor. En wie zegt dat ze bedoelden wat ik ervan maak? Wat maakt nou dat het mij zo raakt? En waarom kom ik er niet vanaf?

©2013, JaneOnira

Alles komt goed

Onrust
ga weg
laat me alleen

donder
bliksem
storm

Het jaagt en jaagt
kruipt en kruipt

Onrust
ongemak
lusteloos
naar

Ga weg
laat me
alleen
tot rust

Alles is goed
alles komt goed
zoals alles
altijd goed gekomen is.

©2013, JaneOnira

Hij is zo lief

Een klein gebaar
even een kort contact
het hart klopt
en maakt een sprongetje

Of ik oké ben
ja, gelukkig wel
kan ook niet veel anders
met alle geluk

Tegenslagen zijn er
tegenslagen waren er
tegenslagen blijven er
tegenslagen komen er

Maar het maakt niet uit
want hij is zo lief

Dat kleine gebaar
dat telefoontje
even aandacht
en weten dat hij aan je denkt

Ik ben gelukkig.

©2013, JaneOnira

God is hip

Waar gebeurd
In de supermarkt liepen 2 jonge meiden:

“Oh my God, deed hij dat echt?”
“Ja serieus!”
“Oh my God.”
“Kijk die zak chips dan, Oh My God!”
“Oh My God, zo groot.”
“Oh my God, die moeten we meenemen.”
“Oh my God, lust X die smaak wel, my God.”
“Oh my God, je hebt een goed punt.”
“Die smaak dan maar?”
“Oh my God!”

....

“Oh my God.”
“Wat?”
“Die appels!”
“Oh my God!”
“Ja echt he!”
“My God!”
“Oh my God, laten we die meenemen!”
“Oh my God, wat wil je ermee doen dan?”
“Tja weet ik het, gewoon, oh my God.”
“Wat?”
“Oh my God.”
“Wat?!”
“My God, ik neem ze mee.”

....

“Zullen we die cola ook meenemen?”
“Oh my God, hoeveel zullen we er nemen?”
“Een stuk of 4 flessen, oh my God, dat moet toch genoeg zijn?”
“Oh My God, ja doe maar.”

......

“Oh my God.”
“Oh my God. 25 Euro?! Oh My God.”
“Oh my God waarom zo veel?”
“Oh my God.”
“Heb jij genoeg bij je?”
“Oh my God, ik moet even kijken hoor.”
“Oh my God, je gaat me toch niet vertellen dat je niet genoeg hebt.”
“Oh my God.”
“Jawel.”
“Oh my God.”
“Oh my god; wacht!”
“Oh my God, heb je toch wat geld bij je?”
“Ja oh my God, in mn jaszak, hier.”
“My God, is dit genoeg?”
“Oh my God, het is genoeg!”
“Jij bent de beste, echt, oh my God”
“Oh my God, het wordt echt leuk vanavond”
“Echt wel.”
Daag (caissière)
“Oh my God”

...

Zucht.

©2013, JaneOnira

Vlucht

Ren
ren
weg
van hier.

Over
onder
ren
snel.

Wind
suist
in mijn
oor.

Ren
rennen
harder
sneller

Drup
drup
het
regent

Ik
moet
door
rennen

Hap
adem
pijn
in mijn zij

Ren
ren
sneller
snelst

Ik spring
heel hoog
en hoger
en ik kom neer

En ben wakker.

©2013, JaneOnira

Hoe blij kan je zijn

De zon schijnt. De vogels fluiten. De vlinders vliegen in je buik. Je hart klopt, sterk en krachtig. Je lacht. Je kan de hele wereld aan.

Ook al is het buiten grijs, nat, donker en koud, bij jou schijnt de zon. Het is warm en vrolijk. Je lach klinkt luid.

Goed nieuws verwarmd je. Maakt je blij. Geeft je weer iets om naar uit te kijken, om naar toe te leven.

Hoe blij kan je zijn?

De donkere wolken verdwijnen. Het stopt met regenen. Scheurtjes worden geheeld en het komt allemaal goed.

Het leven is weer daar.

Nog even.

©2013, JaneOnira

Persoonlijke Ontwikkeling

Het klinkt misschien wat vaag en onduidelijk ‘persoonlijke ontwikkeling’. Dat is het wellicht ook, tot slot gaat het om een persoonlijke ontwikkeling. Persoonlijk dus en voor iedereen anders.

Ik ben veel bezig met mijn eigen ontwikkeling. Wie ben ik, waar sta ik voor, waar wil ik heen, waar krijg ik energie van, wat heb ik in mijn mars, wat kan ik voor anderen betekenen. Het is allemaal niet pasklaar. Er is geen echt antwoord te geven op ‘wie ben ik nou eigenlijk’. Je antwoord vandaag zal anders zijn dan die van gister of van morgen.

Het werken aan je zelf, je kwaliteiten, je inzichten is iets van onschatbare waarde. Het is essentieel om te groeien. Nieuwe inzichten, nieuwe ideeën, nieuwe drijfveren veranderen je leven. Je staat er anders in, denkt anders over dingen na, wordt zelfverzekerder, luistert beter naar een ander.

Persoonlijke ontwikkeling is moeilijk te omvangen en te omschrijven omdat het voor iedereen zo anders is. Hoewel iedereen wel worstelt met vergelijkbare zaken. Je eigen onzekerheid, de vraag hoe je dingen anders aan kan pakken of bespreekbaar kan maken, hoe je een ander kan overtuigen, wat de reden is van je bestaan. Het zijn vragen die vrijwel iedereen heeft, maar waar de een meer of minder van bewust of mee bezig is.

Zo heb ik een collega die erg leeft met het idee ‘het is zoals het is’. Aan de ene kant bewonder ik dat enorm, omdat je dan sneller accepteert dat dingen soms nou eenmaal zijn zoals ze zijn. Wat ze dan weer mist, is hetgeen wat je met het gegeven doet. Het is zoals het is en ze gaat verder.

Bij mij werkt dat anders. Soms zijn dingen inderdaad zoals ze zijn. Op sommige dingen heb je geen invloed. Waar je wel invloed op hebt is wat je ermee doet, en in hoeverre je het je leven laat beheersen, of je het de volgende keer ook zo zou aanpakken of het toch heel anders zal doen. En daarin zit de groei. De persoonlijke ontwikkeling. De effectiviteit. Je kan iets ter kennisgeving aannemen, maar je hebt altijd nog een keus om er wel of niet iets mee te doen.

Mijn collega zal er weinig mee doen, en gaat onverstoord verder. Ik denk erover na, ga na wat het met me doet en waarom het dat met me doet. Ik denk erover waarom zij onverstoord verder kan gaan en realiseer me dat ook dat een keus is.

Je hebt je leven zelf in de hand. Er gebeuren in je leven altijd dingen waar je geen invloed op hebt, of niet meer op kan hebben. Maar het is uiteindelijk je eigen keus wat je ermee doet. Blijf je in je verdriet? Of geef je jezelf de ruimte voor het verdriet? Het is een verschil. Ieder mens is daarin weer anders. Mensen zijn niet te vergelijken. Iedereen ziet de wereld anders. Mijn wereld is niet de jouwe. Mijn blauwe lucht is niet jouw blauwe lucht, omdat je toch iets anders ziet dan ik - al kijken we vanaf dezelfde plek op hetzelfde moment naar diezelfde blauwe lucht. De mate waarin je op zoek bent naar jezelf en je eigen ontwikkeling zal voor een ieder anders zijn, en ook van moment tot moment verschillen. En zelfs die collega maakt een persoonlijke ontwikkeling door ook al lijkt het op het eerste oog van niet.

©2013, JaneOnira

Fileleed

Ik hou niet van file. Wie wel kan je jezelf natuurlijk afvragen. Ik denk dat er weinig mensen zullen zijn die zeggen ‘jeej, ik sta in de file’.

Vroeger vond ik het wel leuk ‘file’ spelen. Met de autootjes van mijn broer maakten we een ellenlange file. Leuk was dat. Van de week zat ik zelf door de voorruit te turen en moest ik daaraan denken. Toen riep ik nog; ‘Ja, leuk! Laten we file spelen!’ Nu zat ik zuchtend en mopperend achter het stuur.

Het geklets op de radio leidde wat af. De liedjes zong ik hard mee, al kende ik de tekst niet eens. Lang leve de smartphone waar ik wat op speelde nu ik toch geen kant op kon.

Maar dan.

Dan komt het moment dat je je twee dingen realiseert.
Ten eerste; je hebt trek. En niet zo’n beetje ook. Je voelt je wat slapjes, handen trillen. Je wilt eten maar hebt niks in de auto liggen. Je tas eenmaal uitgepluist volgt ook daarin de teleurstelling; geen eten. Geen drinken. Hoe lang zal de file nog duren?
Ten tweede; je moet plassen. En niet zo’n beetje ook. Maar echt plassen. Je voelt de druk op je blaas en kijkt om je heen. Wat te doen? Geen boom. Geen struiken. Geen benzinestation voorlopig. Hoe lang zal de file nog duren?

Bijna twee uur later kwam ik thuis. Over een stukje waar ik normaal 25 minuten over doe. Maar goed, thuis is thuis. Toen ik eenmaal die benzinestation had bereikt, reed het overal weer door. Niets plast lekkerder dan zittend op je eigen toilet. En niets is zo goedkoper dan het eten en drinken wat je al in huis hebt, dus ik heb de gok gewaagd en ben zonder te stoppen doorgereden naar huis.

Eenmaal thuis gooide ik mijn spullen op de grond en vluchtte ik naar het toilet. Wat een opluchting! Daarna wist ik niet hoe snel ik wat eten in de magnetron moest gooien en een glas water op moest drinken.

De file.

Wat een leed.
Ze zouden het moeten verbieden.
Of op z’n minst wat dragelijker maken met plasmogelijkheden en het uitdelen van eten en drinken.

©2013, JaneOnira

Vreemd huis

Wie woont daar toch,
in dat huis tegenover de mijne?

Wie zit daar altijd op dat balkon
waarom dagenlang wel en
dan weer dagenlang niet?

Met hoeveel wonen jullie daar?
2 mannen eerst dacht
maar nu zie ik
steeds vaker een vrouw met een jong kind

Op het balkon staat hij en hij regelmatig
bellen en roken.

Het huis lijkt vrij kaal aan de buitenkant
de gordijnen altijd naar beneden
Bij elkaar geraapte, niet goed passende gordijnen

Met die 2 stoeltjes op het balkon
die eerst rood waren
maar nu verschoten zijn

Het wasrekje dat er regelmatig staat
met was, ook kinderkleding,
dat daar hangt te drogen
dagenlang, ook als het inmiddels is gaan regenen

Wie wonen daar toch in dat huis
wat doen ze in het dagelijks leven?

Hoe hebben ze de woonkamer ingericht
en wie slaapt bij wie?

Ik zal het vast nooit weten.

©2013, JaneOnira

Zo slim

Wie in jouw ogen kijkt
echt goed in de ogen kijkt
kan het niet missen

Wie luistert naar wat jij zegt
echt luistert naar wat jij zegt
kan het niet missen

Je intelligentie
is niet te verbergen
en dat hoeft ook niet

Het is goed wie je bent

Je ziet je intelligentie als je kracht
maar ook als een last?
Omdat men zoveel van je verwacht
waar je niet aan wil voldoen

Je ziet zo veel
Je weet zo veel
Je kunt zo veel
Je moet zo veel...

Waar mensen duwden,
verwachtten en pushten
zette jij je af

Wees wie je bent
het is goed wie je bent

Jij bent jij
en jij...
Bent gewoon
Jij.

En dat is goed.

©2013, JaneOnira

Kon ik maar

Je even vasthouden
zachtjes in je oor fluisteren
het komt allemaal goed
je zal het zien

Wees niet bang
wees niet bezorgd
je bent veilig
veilig bij mij

Klaag maar tegen me aan
zeur maar wat je wilt
laat mij je
tot steun zijn

Want waar dagen
soms jaren lijken
en goede momenten
omvliegen

Toch zijn wij
altijd bij elkaar
in gedachten
verbonden.

©2013, JaneOnira

Een moeder en haar kind

Ogen vol onmacht
ogen vol angst
bang dat ze haar
ook verliezen zal

Zoveel leed in het verleden
achtervolgd haar in het heden
niet weer
Helaas er is niets
wat we nog kunnen doen

Gesnik
Pijn
Het leed geleden
het vechten hoeft niet meer

Eenzaam
alleen
staat ze daar
kist gesloten
“lag ik maar daar”

 ©2013,JaneOnira