De foto
Het is een foto van lang geleden. Er staat geen datum op helaas.
Een fotootje van mijn vader en mij, genomen in een fotohokje (bestaan die nog?). Een kleine ik wel te verstaan, en mijn vader met een enorm grote glimlach om zijn mond...
Als ik naar die foto kijk voel ik een heerlijke warmte door mij heen stromen. Mijn vader en ik. Hij leeft nog hoor, gelukkig want wat hou ik vreselijk veel van die man. Mijn lieve, blije papa. Een wat onhandige man soms. Een vriendelijke man, nooit kwaad in de zin. Een man met een hart van goud en altijd positief. Ondernemend. Altijd wat te doen. Sportief. Hard werken voor ons zodat we elk jaar gewoon op vakantie konden gaan. Veel leuke dingen doen. Samen fietsen, samen zwemmen. Er altijd zijn, zelfs nu nog. Hoewel ik al jaren op mezelf woon hoef ik maar een telefoontje of een sms’je te plegen en hij komt hierheen gesneld.
Ik geloof dat het nu zo’n zes jaar geleden is dat deze foto tevoorschijn kwam. Mijn ouders kregen een nieuwe keuken. Bij het slopen van de oude werd dit fotootje ergens in het puin gevonden. Een oude, kleine, verkreukelde foto.
Inmiddels staat hij al weer een aantal jaren op mijn bureau vastgeklipt in een speciaal daarvoor bestemde houder. Regelmatig kijk ik naar die foto en dan voel ik mij blij. Mijn ouders... Ze betekenen heel veel voor me, net als mijn broer. Misschien nog wel meer dan ze zich ooit zullen realiseren. Het is een zeer waardevol bezit.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten