donderdag 27 oktober 2011

De oerkracht van een mens


Het werken in een ziekenhuis. Een altijd afwisselende baan. Elke dag weer anders. Totaal anders soms. In de ene kamer geluk. In de andere kamer verdriet.
Ik verbaas me altijd weer over de kracht die mensen in zich hebben. De vechtlust die vaak ineens naar boven komt als men wordt geconfronteerd met een zorgwekkende diagnose. Alsof vrijwel iedereen over een soort overlevingsdrang beschikt. Een wilskracht. Een vechtlust. Dat kan mij echt versteld doen staan.
In het ziekenhuis gebeuren veel goede dingen. Gelukkig worden er nog steeds veel mensen beter gemaakt. Alleen die mensen zien de werknemers van een afdeling meestal niet meer. Deze mensen gaan naar huis en komen misschien nooit meer of alleen op de polikliniek. Heel af en toe dat er eens iemand langskwam, een kaartje stuurt, of dat we via-via horen dat het goed gaat. Mooie berichten waar men als afdeling erg blij mee is. Dat is hoe het hoort en zou moeten. Dat is waar de kracht vandaan wordt gehaald als er weer eens teveel mensen wegglijden.
Soms is er zo’n periode. Raar maar waar. Zo’n periode dat de mensen hard gevochten hebben maar het niet heeft mogen baten. Het lijkt soms in golven voor te komen. Dat zijn moeilijke periodes, ook voor het personeel. Mensen die ze hebben mogen leren kennen en helaas niet meer onder ons zijn. Die het leed geleden hebben. Die niet meer hoeven te vechten. Die hun laatste adem hebben uitgeblazen.
Erg opbeurend is dit stukje niet. Dat is het werk soms ook niet. Het hoort bij het leven. Je weet waar je aan begint als je gaat werken in een ziekenhuis. Maar dat maakt het niet makkelijker. Hoe vaak je zoiets ook mee mag maken, wennen doet het (gelukkig) nooit.
En soms rouw ik. Dan treur ik om hen waarvan het vechten niet gebaad heeft. Om als die mensen die ik ooit heb mogen ontmoeten. Om de naasten de verder moeten met een groot gemis. Het leed dat sommige mensen moeten lijden. Soms huil ik er even om.
Dan is er weer een nieuwe dag. Een dag waarop ook weer veel mensen beter gemaakt worden. Waar gelachen wordt. Waar geleefd wordt. Waar de oerkracht van de mens weer zichtbaar wordt. Het leven is heel veel waard.
©JaneOnira

Geen opmerkingen:

Een reactie posten