Ik heb een verslaving. En ik durf dat hier eerlijk neer te zetten. Of eigenlijk, ik HAD een verslaving. Een koekjesverslaving. Of nou ja, heel eerlijk, die heb ik nog steeds, met het enige verschil dat ik er nu veel beter vanaf kan blijven.
Ik weet niet wat het is maar ik ben gewoon dol op koekjes. Kleine koekjes, grote koeken, roze koeken, boterkoeken, ach noem het maar op en ik eet ze. Behalve als er veel nootjes opzitten, dat vind ik dan weer niet zo lekker. Snoep, chips of chocolade? Nee hoor, wel lekker af en toe maar valt volledig in het niets bij het koekje.
Wat het koekje nou zo lekker maakt weet ik eigenlijk niet. Ik kan ze gerust de hele dag door eten. Ik kan, want ik ben er nu mee gestopt. Sowieso veel beter voor de lijn en mijn gezondheid. Dat is al mooi meegenomen toch? Daarom koop ik ze niet meer. Als ik ze niet in huis heb kan ik ze ook niet eten.
Soms mis ik het wel; die koekjes. Dan zit ik thuis, knort mijn maag en zegt mijn hoofd; koooooeeeeekkkkkjjjjeeeeesssssss, op zo’n ontzettend plagerig toontje. Je kent het wel. Het liefst spring ik dan op mij fiets en race ik naar de eerste de beste winkel om ze te halen. Mijn portemonnee houd die drang gelukkig tegen. En dan schrijf je er maar een stukje over. Omdat je ze toch ook best wel heel erg mist, die koekjes. Ach wie weet komt er binnenkort bezoek en mag ik een pak koekjes in huis halen van mezelf. Wie weet... En tot die tijd... Tsja. Een appel is ook best lekker :)
©JaneOnira
Geen opmerkingen:
Een reactie posten