Ik hou van kaartjes. Om ze te krijgen en om te versturen.
Helaas krijg ik bijna nooit kaartjes, maar aan de andere kant maakt het des te
leuker als ik er dan wel eens een krijg. Dan sta ik echt te springen in de
kamer van blijdschap. Als de kaart en tekst leuk of persoonlijk genoeg is, dan
bewaar ik ze ook.
Is het een kaartje met een envelop, probeer ik aan het
handschrift te raden wie de afzender is. Meestal is dat niet heel moeilijk,
aangezien het vaak dezelfde mensen zijn die überhaupt kaartjes sturen (en dat
zijn er in mijn omgeving niet zo veel).
Het sturen van een kaartje is even een stukje persoonlijke
aandacht. Hoe gaat het met je? Beterschap. Felicitaties. Sterkte. Of gewoon een
hallo. Anders dan een appje, waarin je weliswaar een wisselwerking hebt (iemand
kan tot slot antwoord geven) maar toch (in mijn ogen althans) onpersoonlijker,
afstandelijker is. Een kaartje geeft warmte. Een kaartje doet goed. Laat de
kerstkaartjes straks maar komen… (ja hoor, ik stuur ze gewoon).
Vandaag kreeg ik er weer een. Zo’n leuk kaartje. Het
handschrift was makkelijk te raden, de vriendin die net zo van kaartjes sturen
(en krijgen) houd als ik J.
Gewoon een hallo omdat we elkaar al een tijdje niet hebben gesproken. Hoe leuk
is dat? Het kaartje staat te pronken op het bijzettafeltje. Daar mag hij een
poosje blijven staan. Omdat ik er blij van word om er naar te kijken, en de
tekst misschien nog een keer te lezen. Omdat die grappig is. Het is eigenlijk
net als bloemen in je huis, het fleurt de boel net weer even op.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten