Te lang gewacht. Ik heb te lang gewacht. Eindelijk de knoop
doorgehakt. Te laat.
Het is niet anders, maar balen is het wel. Eindelijk had ik
besloten te solliciteren. Iets heel anders. Andere functie, andere werkgever.
Voor minder uren en een jaarcontract. Eindelijk besloten de gok te wagen, de
kans te pakken. Te laat besloten. De vacature is gesloten vanwege de
hoeveelheid aan reacties. Balen. Echt balen.
Het besluit blijft. Ik ben klaar op mijn huidige werkplek.
Ik kan meer dan wat ik doe. Ik sta stil in mijn ontwikkeling. Ik doe mijn werk
maar haal er geen plezier meer uit. Sterker nog, het gaat me steeds meer
tegenstaan. Kleine irritaties worden groter. Het werk wordt een verplichting.
Nu heb ik besloten. Te laat besloten. Eigen schuld, dikke
bult. Ik zou eens minder beren op de weg moeten zien. Niet alle mitsen en maren
zien en laten overrulen. Gewoon doen. Waarschijnlijk was ik niet eens
uitgenodigd, ik heb de juiste papieren (nog) niet. Maar dan had ik het
tenminste geprobeerd. Nu heb ik niets gedaan en is de kans aan mijn neus
voorbij gegaan. Een unieke vacature. Eigen schuld.
Damn.
Volgende keer beter.
Vastigheid is fijn. Maar zodra het tegen gaat staan en werk een heuse opgave gaat worden (ondanks dat een inkomen erg handig is...) wordt het tijd je open te stellen voor iets nieuws.
BeantwoordenVerwijderenSucces met een volgende poging.