Eters

Het ingewikkelde aan het krijgen van een groep eters is dat je (of in ieder geval ik) iedereen tevreden wil stellen en dus een menu wil waarbij iedereen goed gevuld naar huis kan gaan. Het lastige is dat iedereen weer eigen smaken, wensen, voorkeuren, diëten, allergieën etc heeft. Dat maakt het samenstellen van een succesvol menu nog best een klus.

Heerlijk vind ik het om in kookboeken te bladeren, recepten te zoeken en te bekijken wat voor lekkers er allemaal te maken valt. Niet te bijzonder, niet te exclusief (want speciaal voor een keer ingredienten kopen vind ik ook weer zo zonde), niet te moeilijk, van te voren voor te bereiden en vooral lekker en voedzaam. Niets is leuker dan dat de eters je huis vol tevredenheid verlaten.

Het is tijd om na te gaan denken, de menu’s uit te pluizen en voorbereidingen te treffen. Menu’s samenstellen en de boodschappen in huis halen (of laten bezorgen als het heel veel wordt – ja gemak dient de mens hoor). Nu al verheugen op de aankleding, de voorbereiding. Waarschijnlijk op de dag zelf stressen om alles op tijd voorbereid en klaar te hebben en enigszins nerveus zijn omdat je hoopt dat iedereen heel blij wordt als ze je huis binnenstappen. Omdat het huis dan heerlijk ruikt naar allerlei etenswaar ruikt en hun magen al beginnen te knorren en ze al beginnen te watertanden op het moment dat ze over de drempel stappen. En dat ze dan vooral rollend naar huis mogen gaan.

Maar ach – belangrijker dan lekker eten, is de gezelligheid. De warmte, vrolijkheid en plezier. Ik hoop op een leuke avond met dierbare mensen. Ik kijk er naar uit.

Pre-Kerst

Ik hou ervan! Sinterklaas was nog niet weg of ik was al in de kerst-stemming. Heerlijk! Het enige leuke aan deze koude en donkere tijd vind ik de Kerst. Ik geniet van de heerlijk foute kerstmuziek, heb het ook het liefst de hele dag aan staan. De lichtjes, de sfeer, de geuren.

Ik associeer Kerst erg met gezelligheid en lekker eten. Een rustige periode, met vrij zijn, slechte kerstfilms, boeken, tijdschriften en een kerstpuzzel. Heerlijk! Ontspannen, relaxed.

Deze Kerst zal niet geheel ontspannen zijn want er moet rondom ook gewerkt en gestudeerd worden, maar ik zal er alles aan doen er toch zoveel mogelijk van te genieten. Achterover te leunen en blij te zijn met alle lieve, fijne mensen om mij heen en hoe goed ik het heb. Ik kan dan wel vaak klagen, het is goed om ook even bij deze momenten stil te staan. Juist goed, om weer even op te laten en te zien hoe waardevol het leven is.

Ik wens iedereen hele fijne pre-Kerst dagen!

Leiden door emotie

Op sommige momenten (uren, dagen) kan ik mij verschrikkelijk voelen. Zwelgen in zelfmedelijden. Irritaties om allerlei kleine dingen. Ik verzamel het, krop het op. Maar het blijft jeuken. Al die kleine irritaties zitten onder je huid en jeuken zo irritant als muggenbulten. Dan gooi ik het er uit. Altijd bij de persoon of personen die mij het meest dierbaar zijn. Niet eerlijk.

Op zo’n moment heb ik het niet eens door. Ik snauw en ik kat. Ik zeur en ik klaag. Ik ben dan echt een vreselijk, onuitstaanbaar mens. Zelf steek ik mijn kop in het zand, negeer ik alle signalen en blijf ik lekker in mijn emotie hangen.

Soms vraag ik mij af: is dat iets typisch voor vrouwen? Of is dat iets typisch voor mij? Om te lang in gevoel en emotie te hangen en de ratio compleet te verliezen. Want dat is wat op een dergelijk moment gebeurd, de ratio is verdwenen. Ik voel en zwel alleen maar. Wordt opgevreten door irritatie en vergeet na te denken. Ik kan dan niet meer realistisch nadenken of nadenken voor ik iets zeg of doe. Dan ben ik boos, geïrriteerd en dan wil ik de ander die op dat moment dichtst bij staat dat laten voelen, in plaats van er op een normale manier over te praten.

Dat is toch raar gedrag? Waarom kan ik niet doen wat ik ook bij anderen, die verder weg staan, wel kan. Achterover leunen, nadenken voor ik iets doe of zeg (nou ja, hah dat lukt ook heel vaak niet, maar ik ben dan altijd nog wel in een ratio), en behoudend zijn. Dat heb ik hierin niet. Ik ben dan alleen maar fel en naar.

Hoe op te lossen? Geen idee. Ik weet de signalen. Maar ik ben er te weinig alert op. En daardoor gaat het mis. En het mag niet mis. No more.

Tijden veranderen

Steeds iets ouder. Steeds iets wijzer. Althans, dat laatste hoop ik. Levenservaring maakt wijzer, maar de vraag blijft of je er wel of niet iets mee doet.

Vorige week is de wereld weer even 180 graden gedraaid. Iets wat ik nooit voor mogelijk had gehouden is gebeurt. Dat maakt dat ik voor andere keuzes kom te staan, andere beslissingen zal nemen. Ten goede, overigens. Denk ik. Prioriteiten worden anders.

Ik zal mensen teleur stellen en dat vind ik lastig. Ik voldoe niet aan de verwachtingen. Men zal er ‘iets’ van vinden. Dat raakt mij, want ik wil het toch zo graag allemaal perfect doen en voldoen aan ieders verwachtingen. Maar dit keer ben ik zelf belangrijker. Mijn leven, mijn keuzes, mijn prioriteiten. Niets in de wereld dat mij in dit geval tegen gaat houden of andere keuzes laat maken. Anderen zullen teleurgesteld zijn en dat is jammer voor hen. Mijn geluk staat nu voorop.

Tijden veranderen en ik verander mee. Ik wil mij niet laten leiden door anderen, maar door mijzelf. En soms loopt het leven anders dan gewenst, bedacht en gepland. Maar dat is misschien ook wat het leven zo leuk maakt. Spontane verrassingen en niet te voorspellen.

Tijden veranderen en we gaan zien wat het de komende tijd brengen zal. Ik ben er klaar voor.

Luisteren naar anderen

Steeds meer realiseer ik mij dat anderen een grote invloed hebben op wie ik denk te moeten zijn, en hoe ik mij gedraag. Ik hecht veel waarde aan anderen. Aan wat zij belangrijk vinden, wat zij goed achten, wat ze voor mij nodig vinden. Ik luister naar anderen en laat hen bepalen. Gevolg is dat ik soms niet goed weet wat ik werkelijk wil. Wie ik ben. Wat ik wil zijn. Wie ik wil zijn.

Een voorbeeld is het veranderen van baan. Twee mensen stimuleerden mij dat vooral te doen. Een ander iemand niet. Die persoon vond dat ik beter kon blijven waar ik was, dat daar vanzelf kansen zouden komen. Dat ik niet gelukkig zou worden van de verandering, dat ik meer in mijn mars had. Maar ondertussen groeide ik niet door en kwamen er andere plannen voor dat wat eerst voor mij een kans leek te zijn. En ondanks dat ik het echt belangrijk vond om te veranderen van baan om mijzelf weer uit te dagen, meer plezier in het werk te hebben en meer te kunnen doen in datgeen wat ik wil en waar ik goed in ben, begon ik te twijfel. Ik begon dankzij die persoon te twijfelen of deze baanverandering wel het juiste was om te doen. Of ik toch niet beter af zou zijn als ik zou blijven waar ik was. Of ik dan niet meer kansen zou krijgen wat uiteindelijk misschien meer bij mij zou passen. Maar ik deed het niet.

Vandaag de dag ben ik blij dat ik niet geluisterd heb. Dat ik mezelf serieus heb genomen. Dat ik niet langer heb zitten wachten op iets wat misschien nooit zal komen. Ik heb een kans gezien en deze kans gepakt. Ik heb het met beide handen aangegrepen en ondanks de twijfel geen spijt van gehad. Maar wat nu als ik wel naar die persoon had geluisterd? Als ik de twijfel weer de overhand had laten nemen? Niet naar mezelf had geluisterd maar had gedaan van wat een ander van mij verwacht of verlangd? Dan had ik mij vandaag niet zo gevoeld. Dan had ik in dezelfde sleur gezeten en was er niets veranderd. Dan was ik gefrustreerd dat ik weer een mogelijkheid zou hebben laten lopen.

En ondanks deze positieve ervaring om wel mijn eigen hart te volgen en mijn eigen pad op te gaan, betrap ik mezelf er nog steeds veel te vaak op het belang dat ik aan andere meningen hecht. Alsof mijn mening ondergeschikt is aan die van een ander. Soms denk ik dat ik geen mening heb. Dat is echter niet waar. Ik heb wel een mening, maar zoek dan naar goedkeuring van de ander. Alsof ik altijd en overal maar goedkeuring voor nodig heb. Want stel je voor dat ik geen goedkeuring krijg. Nou – dan heb ik het gedaan.

Zo erg is het allemaal niet, het is wat ik er in mijn hoofd van maak. Ik wil geen commentaar, ik wil dat iedereen blij is en dat ik iedereen die ik liefheb tevreden stel. Maar zo werkt het leven niet. Dus ik wil daar echt mee stoppen. Eerst bij mezelf te rade gaan, dan bij een ander. Want ik heb een ander niet nodig. Ik moet enkel leven met mezelf, dus ik kan maar beter zorgen dat ik oké ben met mezelf en de keuzes die ik zelf maak in plaats van mezelf opleg.

Depri

Gordijnen gesloten

ogen dicht
ratelt het brein

Duistere
gedachten
Tollen en tollen
om elkaar heen

Tranen
Pijn
Hart gebroken

Dagen en dagen
Alleen
Alleen

Vermoeid

Ik ben nogal vermoeid de afgelopen weken. Ik slaap onrustig en overdag moet ik soms echt mijn best doen wakker te blijven en niet te gaan knikkebollen (staat namelijk ook zo stom op het werk). ’s Avonds hang ik alleen maar op de bank en kan ik mezelf er niet toe zetten de dingen te doen die gedaan moeten worden. Dat betekent schema’s in de war, planning in de war en alsnog van alles op eenzelfde dag te moeten doen. Heel irritant.

Hoewel het volledig bij mezelf ligt en ik elke keer het voornemen heb om het vandaag echt anders te gaan doen, lukt het niet. Ik kan de verleiding van even op de bank zitten niet weerstaan, en als ik eenmaal zit kom ik niet overeind. Mijn discipline is tot het nulpunt gedaald. Daar waar ik normaal een ijzersterke discipline heb, word ik nu een soort van laks voor mijn doen.

Ik ben vermoeid. Ontzettend vermoeid. Zelfs als ik dit zit te typen dan moet ik mijn best doen niet even mijn ogen te sluiten. Ik moet mijn drang om even te gaan liggen weerstaan. Ik kan namelijk niet even gaan liggen, want als ik dat doe ben ik weer verloren. Plus dat even liggen niet helpt, ik word er alleen maar vermoeider van.

Mijn energieke zelf is weg. De vermoeidheid is continu aanwezig. Een regelmatig leven heb ik al, daar ligt het niet aan. Het zullen de spanningen zijn. Want ook al lijk ik relaxter volgens mijn omgeving, inwendig zijn er bijna dagelijks momenten van paniek of razernij. Daar komen ook mijn onrustige nachten vandaan. En ja, dat kost energie. Neemt niet weg dat ik het verschrikkelijk irritant vind, deze vermoeidheid. Alles kost mij dubbel zo veel moeite en ik moet moeite doen om wakker te blijven.

Gezonder leven, dat is wat ik sowieso zou moeten doen. Regelmatiger eten, drinken. Gezonder eten. Meer beweging. Soms probeer ik bij zo’n vermoeidheid op te gaan staan en stuk te gaan lopen of iets anders te gaan doen. Soms helpt dat ook wel even, maar al snel komt die enorme vermoeidheid weer op zetten.

Voor nu kan ik verder niets anders dan accepteren dat het er is. En af en toe er ook heerlijk aan toegeven. Dan maar hangen op de bank. Dan maar even overige zaken op een laag pitje. Het zit niet helemaal in mijn aard, maar ik heb het gevoel dat ik nu geen andere optie heb. Dus nestel ik mij zometeen maar weer op de bankt, want ik voel mij zo ontzettend moe. 

Happy Thoughts

Vandaag ben ik een positieve bui. De moodswings die ik heb zijn terug te lezen op dit blog. Van zelfmedelijden, naar onrust, naar nu tevredenheid. Tevredenheid over het nu. Even geen verleden. Even geen toekomst. Gewoon even nu. En vandaag maken een aantal dingen mij blij:

-          De man die nog ligt te slapen. Hij bleef. Ondanks alles.

-          De blauwe lucht die ik zie als ik naar buiten kijk.

-         De geur van net gewassen wasgoed, dat nu al hangt te drogen.

-         Het gedreun van de muziek van de buren. Normaal hou ik niet zo van lawaai, maar deze vaste prik op zaterdagochtend heeft iets gemoedelijks.

-         Het werk wat ik deze ochtend allemaal al verricht heb.

-         Het glas verfrissende water wat naast mijn computer staat. (ja daar kan ik blij van worden ja)

-          De innerlijke rust die ik op dit moment voel. Alsof er even geen zorgen zijn.

Het leven is even goed.

Boos

Hoe lang blijf jij boos?

Als iemand je pijn heeft gedaan, schade heeft berokkent – hoe lang blijf jij dan boos? Uren, dagen, weken, maanden? En hoe ben je boos? Wat doe je wel? Wat doe je niet? Hoe ga je er mee om? Hoe gedraag je naar de buitenwereld? Wie maak je wel of niet deelgenoot van je boosheid?

Ik kan behoorlijk boos worden. Vooral op mezelf. Niet zo snel op een ander. Voor even kan ik heel erg boos zijn, woest misschien wel, maar dat kan ook weer heel snel weg zijn. Zeker als de onderwerp van boosheid weer in mijn blikveld is zakt mijn boosheid. Is dat raar?

Zou ik gewoon eens echt boos moeten zijn? De ander laten voelen hoe boos ik ben? Maar hoe dan? Schreeuwen, slaan? Negeren? Met deuren slaan?

Ik wil dat de ander voelt dat ik boos ben. Dat ik gekwetst ben. Dat ik het zat ben. Maar in plaats van boos te reageren, doe ik normaal. Ik zeg dat ik boos ben. Maar dat is alles. Het voelt verkeerd, alsof ik de ander ‘ermee weg laat komen’. En dat voelt niet goed. Ik doe niet boos, ik ben wel boos. Ik wil boetedoening. Dat de ander het voelt, dat het binnenkomt. Maar op het moment dat ik het meest boos was, was de ander er niet. En ik blijf niet lang boos. Niet zo boos. Ik ben nog steeds wel boos, maar niet zo boos en dat vind ik toch een partij lastig. Ik wil gewoon boos zijn. Boos doen.

Ik wil dat de ander voelt wat ik eerder voelde. Tegelijkertijd weet ik dat ik dat niet kan. Nu geef ik ook heel veel om deze ander, dus dat maakt het misschien extra gecompliceerd omdat ik die ander niet pijn wil doen. Maar tegelijkertijd ook weer wel. Ingewikkeld.

Misschien moet ik het maar loslaten. Deze gedachten. Wel mijn boosheid voelen, ervaren, benoemen. Maar niet piekeren hoe ik moet reageren want daar heb ik op dit moment alleen maar mijzelf mee.

Losing

Ik ben de laatste tijd alleen maar bezig geweest met anderen op de ene die mij het meest dierbaar is na. Ik ben alleen maar bezig geweest wat anderen zouden verwachten of anderen zouden denken, of wat ik denk dat zou moeten of zo zou horen. De lijnen lagen er, het pad was gelegd. Hij ging het gebaande pad af. En ik was alleen maar bezig met angst. Ik was continu bang. Bang dat alles kapot zou gaan. Bang dat ik alles kwijt zou raken. Bang dat het leven weer ineens op z’n kop zal staan. Bang voor alles. En ik had niet in de gaten wat ik werkelijk deed.

Ik jaagde hem bij mij weg. Omdat hij niet het pad afliep dat ik had uitgestippeld. Omdat hij een zijtak nam. En ik vroeg er niet eens naar. Ik oordeelde en veroordeelde. Ik loog naar mezelf en daardoor ook naar hem. Ik zie dat nu.

Ik weet niet of het nu te laat is. De kans bestaat dat het te laat is. Ik ben er niet voor hem geweest. Ik heb niet volledig om hem gegeven. Ik heb hem niet in zijn waarde gelaten. Ik heb hem niet de ruimte gegeven. Ik heb niets gevraagd. Ik heb alleen ingevuld en geoordeeld. Ik heb alles goed gepraat voor mezelf. Ik heb mezelf voor de gek gehouden. Waarom was ik niet meer bij mezelf? Waarom heb ik het zo ver laten komen?

Hij heeft het zo vaak aangegeven, en ik dacht echt op zo’n moment dat ik het begreep. Oprecht begreep. Maar verzandde vervolgens weer in hetzelfde gedrag. Omdat ik daar een oordeel over had. Omdat ik het niet zag, niet begreep.

Nu, nu het misschien te laat is, zie ik het. Het hoeft helemaal niet erg te zijn als er een zijpad wordt ingeslagen. Ook al had ik dat niet bedacht. Ook al past dat niet in wat ik denk dat anderen zouden vinden of verwachten. Fuck die anderen!
Het gaat er om dat hij ook een persoon is. Een mens. Iemand die mij zo ontzettend dierbaar is. Ik heb geprobeerd hem in een keurslijf te stoppen en natuurlijk wil hij daaruit schoppen. Natuurlijk. Want er is niets mis mee als hij zichzelf is. Er is niets mis mee om links af te gaan waar ik gedacht had dat we rechtdoor zouden moeten gaan. Ik weet niet eens of ik zelf rechtdoor wil of dat ik denk dat anderen zouden willen dat ik (en daardoor wij) rechtdoor zou gaan.

Het klinkt vermoeiend en dat is het ook. Het zorgt voor onrust in mijn lijf en onrust in mijn hoofd. Het zorgt ervoor dat ik niet de verantwoordelijkheid neem die ik zou moeten nemen. Het zorgt ervoor dat ik niet luister. Het zorgt ervoor dat ik mijzelf voor de gek houd. En oprecht dacht dat ik dat niet deed. Ik dacht dat ik het begreep, maar dat was niet zo.

Ik begrijp het nu pas. Veels te laat. Schade al berokkent. Maar het is nooit te laat dit nu te erkennen. Het is nooit te laat nu wel die verantwoording te nemen. Het is nooit te laat de regie over mijn eigen leven te pakken. Het is nooit te laat dat te laten zien. Ik ben dat verplicht aan hem. Ik ben dat verplicht aan mezelf. Kan niet meer in een leugen leven. Wil niet meer in een leugen leven.

Het is mijn leven, het is zijn leven, het is ons leven.  En van niemand anders.

Verantwoordelijkheidsgevoel

In het proces van loslaten en beter voor mijzelf zorgen houdt het ook het ‘laten van verantwoordelijkheden bij wie ze horen’ bij. Het zit nogal behoorlijk in mijn aard om mij overal verantwoordelijk voor te voelen. Het gevolg is dat ik eerst aan een ander denk in plaats van aan mezelf. En stiekem gaat dat zo in mij knagen dat ik tegelijkertijd juist alleen maar met mezelf bezig ben en amper ruimte heb om naar de beleving van de ander te kijken. Ik kan zelfs zitten met het leed van de ander, mijzelf er druk om maken, maar waarvoor? Waarom en voor wie?

Ik ben niet verantwoordelijk voor het gedrag of de problemen van anderen. Op het moment dat die problemen mij raken en wel invloed op mij hebben, ben ik verantwoordelijk voor dat wat ik daarmee moet – maar niet voor het gedrag of het probleem an sich. Verantwoordelijkheden daar laten waar ze horen.

Het is niet altijd makkelijk, vaak genoeg trap ik er weer in en betrap ik mijzelf er op dat ik werk zit te doen wat niet bij mij hoort, of ben ik mijzelf opzij aan het zetten voor het “team”. Super irritant, want daarna heb ik er weer last van dat ik niet genoeg voor mijzelf ben opgekomen. Het probleem is dat ik mij verantwoordelijk voel; ik kan niet vrij nemen, omdat het naar is voor het team. Maar jammer dan,  het is niet mijn verantwoordelijkheid om het draaiende te houden. Als iemand anders een keer niet kan kraait er ook geen haar naar.

Dus ik stop met de verantwoordelijkheden naar mijzelf toe trekken. Ik stop met mezelf over verantwoordelijk en schuldig over te voelen. Ik ben verantwoordelijk voor mijn eigen gedrag, en dat is ook halt zeggen tegen mijzelf, nee zeggen en loslaten.

Samen met vrienden

Ik houd van mijn vrienden. Ik heb er niet veel, maar dat hindert niet. Geen tijd voor ook. Moet al mijn best doen om tijd te maken voor de al bestaande vrienden. Ik ben ze dankbaar, mijn vrienden. Dankbaar omdat ze mij even hebben laten lachen. Even hebben doen laten vergeten. Even een fijne avond hebben, praten over niets, over oude herinneringen en maken van nieuwe. Een klein beetje ruimte voor het verdriet, omdat dat er ook mag zijn en op zo’n moment ook even goed is om te delen. Om daarna weer te lachen, te verzachten. Het brengt nieuwe energie en goede voornemens. Zou ze vaker willen zien.

Schrijven

Ik hou van schrijven. Mijn spelling en taalgevoel lijkt soms nergens op, maar dat hindert (mij) niet. Ik schrijf voornamelijk voor mijzelf. Omdat het fijn is mijn eigen hersenspinsels aan papier (of aan een scherm) toe te vertrouwen. Om alles was in mijn hoofd verstopt zit te laten gaan. Mijn fantasie de vrije loop te laten. Of mijn ware ik te tonen.

Papier en scherm is veilig. Er is geen directe interactie. Er is geen direct moment van kwetsbaarheid of gekwetst worden. Er is geen ruimte voor schaamte. Het is niet nodig, want ik ben ik. En ik schrijf wat ik schrijf.

Ik zou er graag meer tijd voor nemen, maar heb op dit moment andere prioriteiten. Dat neemt niet weg dat ik, op een dag, mijn eigen boek vol heb gekalkt. Een eigen boek. Een eigen verhaal. Of meerdere verhalen. Ideeën te over. Tijd te weinig.

Het liefst schrijf ik, net als vroeger, schriften en notitieboekjes vol. Ik houd van papier. Ik houd van schriften en notitieboekjes. Soms koop ik ze met het voornemen ze te gebruiken, maar vervolgens gebruik ik ze bijna niet of nooit, begin ik aan iets om het vervolgens nooit af te maken en ligt het zwart te worden in mijn tas en te verteren achter in een kast of onderin een doos. Misschien komt het ook wel omdat niets heerlijker is dan in een nieuw schrift/notitieboekje te gaan beginnen. Alles nog onbeschreven. Het voornemen om vooral heel netjes te gaan schrijven waar na de tweede pagina al klad in komt omdat het hoofd nu eenmaal sneller gaat dan de handen.

Misschien dat ik ooit weer eens mijn cursus Nederlandse taal en spelling weer tevoorschijn haal. Of dat ik misschien wel eens een studie Nederlands ga doen. En een tweede taal leren. Zo goed zodat ik kan vertalen. Van die taal naar het Nederlands. Of zo. Dat lijkt me zo ontzettend heerlijk werk; vertalen. Het is dat ik een talenknobbel heb die nergens te vinden is, maar anders…

Maar och, wat heb ik daar nu zin in. Schrijven. Het liefst pak ik nu zo’n boekje, ga ik lekker aan tafel zitten en schrijf ik uren achtereen in dat boekje. Dat lijkt mij echt even heerlijk om te doen. Maar in plaats daarvan heb ik andere prioriteiten. En dat is prima voor nu. Mijn tijd komt nog wel.

Berusting

Het is niet eenvoudig om berusting te vinden. Althans, ik vind het niet eenvoudig. Ik ben nogal perfectionistisch van aard en houd graag controle over, nou ja, zo ongeveer alles. Het is dan behoorlijk lastig om te berusten als het leven niet loopt zoals ik het graag had gewild of als er situaties zijn waar ik geen enkele controle over heb. Verstandelijk weet ik dan wel dat ik het los moet laten en mij er aan moet overgeven, maar eenvoudig is dat niet.

Door schade en schande wordt men wijs. En dat is werkelijk waar. Mijn leven loopt niet zoals ik het voor mezelf had uitgestippeld of waar ik als klein meisje van had gedroomd. Op sommige zaken heb ik geen enkele vorm van controle gehad, en moet ik accepteren dat ik moet leven met de keuzes die ik maak of gemaakt heb. Acceptatie is belangrijk in loslaten. Acceptatie is berusten. Berusten in het feit dat het is zoals het is. Maar niet zonder meer. Niet alles is zoals het is, want veel is ook een keuze. Je hebt soms een keuze om uit een situatie te stappen of een andere weg in te slaan. En daarin zal je ook moeten berusten dat je die keuze wel of niet maakt. Op het moment dat die keuze er niet is, dan is er enkel de berusting wat overblijft. Accepteren dat het is zoals het is. Dat je er geen enkele invloed op kan uitoefenen.

Wat mij daarin erg helpt is mijzelf vertellen dat het oké is. Dat het mij niet een minder mens maakt omdat ik die ene keuze nu eenmaal heb gemaakt of dat ik door een moeilijke situatie heen moet. Die moeilijke situatie mag dan ook moeilijk zijn. Daar mag ik dan ook verdrietig of boos over zijn.

Soms lijkt het alsof ik leef in een wereld waarin iedereen altijd maar positief en vrolijk moet zijn. Maar dat is een illusie. Niemand is altijd maar positief en vrolijk. Niemand staat continu op 100% van zijn/haar kunnen. Waarom verwachten we dat dan wel van ons zelf? Ik vind het helemaal niet erg als een vriendin huilend haar verhaal doet. Maar waarom durf ik dan zelf niet mijn verhaal huilend bij haar te doen? Ik mag net zo kwetsbaar zijn als zij. Er is niets mis mee om kwetsbaar te zijn. Dat zijn we tot slot allemaal. Daarom is de berusting zo belangrijk.

Die berusting vind je enkel in jezelf. In het diepste van jezelf, in het diepste van je zijn. Zelfacceptatie. Volledige acceptatie van jezelf. Acceptatie van je eigen gevoelens en gedachten. Zonder enig oordeel. Zonder enige druk van buitenaf. Maar volledig in jezelf en voor jezelf.

Soms lukt het mij. Soms lukt het mij daar te komen dat ik de berusting voel. Dat ik mij realiseer dat wat er gebeurd is, ik niet terug kan draaien. Dat ik daar boos over ben geweest en nu nog verdrietig over voel. Maar dat mag ook. Het mag er ook zijn, ik mag er zijn. En daardoor lukt het mij gek genoeg ook om er niet te lang in te blijven hangen. Niet teveel weg te teren in eigen misère. Maar ook weer door kan. En dat lukt echt niet altijd. Heel vaak niet, dan dram ik door, ga ik door, snauw ik mijn frustraties (onbewust) op anderen af. Totdat er weer een moment komt waarbij ik wel weer stil sta en het voel en ervaar. Even diep in de pijn in je diepste wezen.

Het is soms moeilijk te accepteren wie bent, wat je zei of wat je gedaan hebt. Dan ben ik er niet trots op, had ik het liever anders gezien, of zou ik anders willen zijn. Ik moet leven met mijn eigen ik, ook al is dat niet altijd makkelijk en hou ik niet altijd van mijn eigen ik. Maar daardoor kan ik ook veranderen. En verstandelijk weet ik dit allemaal, maar daadwerkelijk daar komen is niet altijd even eenvoudig. Des te meer geniet ik van de momenten dat ik wel daar ben. Dat ik wel even de totale berusting voel. Het is bevrijdend.

Ik ben nu ook oke

“Op weg naar je beste zelf!”

“Alles uit je zelf halen!”

“Op weg naar een beter leven”.

We willen meer en meer en meer. Wij zijn niet snel tevreden. Het moet altijd maar meer en beter. Waarom staan we soms zo weinig stil bij het nu? Is het onze omgeving die van alles op legt? Zoals bovenstaande quotes? Wordt het van ons verwacht? Is dat het beeld dat we hebben dat we zouden moeten zijn? Door social media? Door het buurmeisje wat wel alles voor elkaar lijkt te hebben?

Perfectie is zo overrated. Wat is dat? Wanneer ben je perfect? Of niet perfect maar haal je wel alles uit je zelf? Ben je op weg naar je beste zelf? Alsof je nu niet goed genoeg bent. Of het niet oké is om je imperfecte ik te zijn. Alsof je altijd maar alles en het beste uit je zelf moet halen, terwijl wij dat nooit 24 uur per dag kunnen. Let’s be real. Wanneer ben je je beste zelf? Wat is dat voor jou? Is je beste zelf niet ook dat je je soms echt lamlendig mag voelen? Maakt dat je een minder mens? Haal je dan niet het beste uit je zelf? Maar geef je wel even toe aan het feit dat je je lamlendig voelt omdat je alleen maar aan het doorrennen bent. Dat is oké. Dat mag ook zo zijn. Niemand is perfect. Niemand kan continu presteren. Wie zegt dat hij/zij altijd op de best van zijn/haar kunnen is, bedoelt hopelijk dat die persoon ook heeft geaccepteerd dat hij/zij op dat moment iemand is die hij/zij eigenlijk niet zou willen zijn. Maar even “uit” staat in plaats van altijd maar “aan” en moeten presteren.

Natuurlijk mag je jezelf ontwikkelen. Misschien ben je niet blij met bepaalde karaktereigenschappen of bepaalde gedragingen. Hartstikke goed om daarmee aan de slag te gaan. Maar als je nog niet daar bent waar je zou willen zijn, betekent het niet dat je daardoor een minder mens bent.

We gaan soms te ver voorbij aan het nu. Het hier en nu. Aan het zijn op dit moment. Sta eens stil en kijk om je heen. Waar ben je? Wat hoor je, wat zie je, wat voel je? Proef het leven. 

De worsteling

Ik doe soms dingen waar ik niet trots op ben. Waar ik achteraf spijt van heb. Reageren vanuit emotie in plaats van reageren uit mijn verstand. Iets doen of zeggen zonder na te denken. Zonder stil te staan bij de gevolgen. Gedachteloos doen of zeggen, zonder bewust te zijn wat dat voor gevoel geeft voor een ander. Tegelijkertijd kan ik mijzelf geen flapuit noemen. Ik ben juist vaak bedachtzaam. Behalve als ik mij bij iemand veilig voel. Dan vervliegt die bedachtzaamheid. Alsof ik dan wel alles kan maken en alles kan zeggen. Hoe oneerlijk is dat?

Soms ben ik bezig om van allerlei zaken goed te praten voor mezelf. Terwijl ik tegelijkertijd wel mijn fouten kan toegeven. Alsof ik mij in alle bochten moet wringen om de goedkeuring van de ander te krijgen, terwijl ik die eigenlijk helemaal niet nodig zou hoeven hebben. Naast dat de goedkeuring voor mezelf uit mezelf moet komen, hoef ik, als ik nadenk voordat ik iets doe of zeg, minder zaken goed te praten. Of te rechtvaardigen. Alsof ik anders geen goed mens ben.

Ik ben soms zo bezig om het goed te doen dat ik vergeet het goed te doen. Dan wil ik de perfecte ik zijn, en vergeet ik afspraken die gemaakt zijn. Alsof dat allemaal naar de achtergrond verschuift omdat ik bezig ben met mezelf. Ik zit soms te veel in mijn hoofd denk ik. Of teveel in mijn buik. Of allebei.

Het is soms best een worsteling, omgaan met mijzelf. Ik ben niet eenvoudig. Ik vind mezelf behoorlijk complex. Ik kan ook niet altijd goed omgaan met mezelf. Ik straf mezelf. Ik veracht mezelf. Ik praat dingen goed voor mezelf omdat ik niet kan accepteren dat ik doe wat ik doe, denk wat ik denk, of voel wat ik voel. Omdat ik dan denk dat ik er dan niet mag zijn. Alsof ikzelf er niet mag zijn. Alsof ikzelf dan geen goedkeuring zou hebben of zou krijgen.

Een imperfectie uit het verleden met grote gevolgen in het heden. 

Tijd om het aan te pakken.

- Wordt vervolgd.

Kwetsbaar

Plots realiseer ik mij hoe kwetsbaar het leven is. Ik weet dat het leven zo is, natuurlijk, maar op sommige momenten word je daar extra mee geconfronteerd. Zo ook vandaag.

Ik raakte betrokken bij een gezin met een verhaal. Een ontzettend verdrietig verhaal. En ook al heb ik in mijn leven en in mijn werk veel verdrietige verhalen gehoord en soms ook aan de zijlijn mogen staan, wennen doet het nooit. Soms is er net een ogenblik en dan komt even heel diep binnen de realisatie hoe kwetsbaar het leven is.

Een oogopslag, een klein gebaar en bam – de tijd staat even stil. Alles waar ik over kan piekeren of mij druk over kan maken is er ineens niet meer. Het is totaal onbelangrijk en staat in schil contrast met het verhaal van het gezin.

Het leven kan soms oneerlijk zijn. Alsof sommige mensen alle pech van de wereld mogen krijgen. Zelfs deze hele lieve mensen. Hoe kan het leven zo bedoeld zijn?

Het is zo’n moment dat je raakt, dat je bij blijft, dat je even doet stilstaan. Het leven is kwetsbaar. Waarom zijn wij hier? Heeft het leven een bedoeling? Heeft het leven een betekenis? Wanneer heeft het leven betekenis? En wat kan de betekenis zijn van al dat verdriet in dat gezin?

De antwoorden op deze vragen heb ik niet. Die zal ik misschien ook nooit krijgen. Maar er is een ding wat ik leer van het verdriet van zo’n gezin en dat is echt dat we het leven moeten omarmen. Omdat het kwetsbaar is. Omdat het waardevol is. Pak het en omarm het. Laat het zijn, leef en beleef. Ervaar. 

Iedereen weet het, op sommige momenten vergeet ik het. Maar op sommige momenten realiseer ik mij vol hoe tevreden ik mag zijn. Hoe ik niet moet vergeten. 

Zal dat nog een bedoeling kunnen zijn? Het verdriet aanschouwen om zo de ander (mij) te doen realiseren? Om bewust te worden? Als een soort hoger goed? Ik heb werkelijk waar geen idee.

Het evenwicht

Het wijkt, het draait en het scheurt.
Alles is wankel.
Het evenwicht is kwijt.

Het jaagt, het stormt in mij. Mijn bloed raast en kolkt. Mijn hoofd tolt en tolt. Mijn buik is van slag. Ik ben van slag. Alles staat wankel.

Hoe bied ik het hoofd.
Hoe blijf ik.
Hoe sta ik.
Hoe vind ik.
Hoe beleef ik.
Hoe ervaar ik.
Hoe weet ik.

Ik kan niet naar onderen gaan.
Het mag mij niet omringen.
Ik moet er boven blijven.
Het evenwicht.

Er is angst in mij.
Er is schuld in mij.
Er is boosheid in mij.
Er is verdriet in mij.

Maar het mag mij niet verzuipen.

Dus ik omhels het.
Ik omhels het.
Dit is wie ik ben.
Ook.

Het is lelijk.
Ik zou willen dat het er niet was.
Maar het mag er zijn.
Ik mag er zijn.
Want ik ben.
En ik besta.

Ik wil niet mee in die kolk.
Dus ik moet het omarmen.
Ik moet het wiegen.
Vrede vinden.

Ook al ben ik niet trots op mezelf.
Ook al had ik dingen anders moeten doen.
Ik moet mezelf omarmen.
Anders verlies ik.
Ik wil geen slachtoffer meer zijn.

Het evenwicht.
Ik moet het vinden.
Omarmen van mezelf.
Angst laten verdwijnen.
Accepteren van wat is.
Van fouten en van lelijkheden.
Van wat is geweest.

Dus ik omarm het.
Ik houd het stevig vast
En laat niet los.
Opdat ik daar weer ben.
En het evenwicht weer voel.

Long time no writing

Twee maanden geleden schreef ik mijn laatste blog hier. Voor ik erg in had zijn er alweer twee maanden verstreken. Zonder dat er iets bijzonders in mijn leven heeft plaatsgevonden vond ik niet de tijd, noch prioriteit, om iets te schrijven. (Of te typen, wat jij wilt) Niet dat ik geen zin had, maar omdat ik andere prioriteiten had. Thuis, werk, studie. Het vergde allemaal even veel. Of eigenlijk nog steeds. Maar vandaag heb ik heel even een klein beetje tijd om mijn gedachten aan het wereldwijde web toe te vertrouwen. Want dat is wat het is, het bloggen.

Er zijn niet veel mensen die mijn stukjes lezen, en dat is prima. Ik schrijf omdat ik wil schrijven. Omdat ik moet schrijven. Omdat alles wat in mijn hoofd opgekropt zit er soms even uit moet. Omdat mijn handen als vanzelf over het toetsenbord glijden. De woorden komen vanzelf op het scherm, soms nog sneller dan dat ik heb bedacht waarover ik het nu ga hebben. Daarom gaat het meestal ook nergens over. Of wel ergens, maar zonder doel. Mijn stukjes hebben geen doel. Ik wil niemand iets duidelijk maken, iets meegeven of wat dan ook. Ik wil gewoon mijn verhaal even kwijt. Dat is het; niet meer en niet minder.

Waarom dan toch op het internet en niet thuis in een dagboekje? Tja. Omdat ik hier 100 jaar geleden (of nou ja oke, iets minder dan 100 jaar, zo oud ben ik nu ook weer niet) mee begonnen ben? Omdat ik de reacties die ik af en toe krijg wel leuk vind. Omdat het makkelijk terug te vinden is. Omdat ik het gewoon fijn vind om te typen.

Soms schrijf ik ook op papier hoor, zeker. Af en toe word ik bevangen door schrijfkriebels en als ik het mezelf toelaat kan ik van alles op het papier kalken. Heerlijk vind ik dat. Dat is en zal zo blijven. De droom van ooit een boek schrijven blijft bestaan. Het idee dat ik ervoor heb ook.

Ach; op een dag zal het zover zijn. Dan neem ik de tijd ervoor. Misschien over 1,5 jaar. Als de studie klaar is en ik een jaar lang mijzelf geen verplichtingen op ga leggen (behalve het ‘moeten’ werken, er moet toch geld binnenkomen). Of ik zal heel hard kunnen gaan sparen, om dan een jaar lang van spaargeld te leven, maar dat lijkt mij een utopie.

In ieder geval. Ik ben er weer. Voor nu. Voor even. Geen idee wanneer weer. Volgende week? De week erna? Over een maand of weer over twee maanden? Ik heb geen idee. We zien wel.

Jij

Er is niemand zoals jij. Gelukkig maar. Want jij bent jij omdat jij zo uniek bent. Uniek in je eigen ik.

Jij maakt mij blij met jou liefde. Jij maakt van mij een gelukkige vrouw. Jij stimuleert mij als geen ander. Jij waardeert mij als geen ander. Het maakt voor jou niet uit wat ik denk, voel of zeg, jij houdt onvoorwaardelijk van mij. Hoe bijzonder is dat? Dat jij mij zo lief hebt. Ik ben je er dankbaar voor, elke dag.

Jij zorgt ervoor dat mijn hart met licht is gevuld.

Jij bent bijzonder. Jij bent onwijs irritant. Soms. Echt, de plagerijtjes zijn soms echt heel irritant. Maar stiekem ook best leuk. Omdat jij dan lacht. En als jij lacht, lach ik ook.

Je ogen zitten soms vol met pijn. Pijn, verdriet en zorgen. Het verleden wat invloed houdt op het heden. Maar waar jij je niet door laat kennen. Jouw doorzettingsvermogen is ongekend. Jij weet dat het leven waard is.

Jij zit vol kennis. Vol verhalen. Jij bent grappig en jij bent lief. Lief voor een ieder die je dierbaar is. Jij bent als niemand anders. En daar ben ik trots op.

Ook al mopper en zeur ik regelmatig. Ook al voel ik mij soms ongemakkelijk als je iets zegt wat andere mensen “vreemd” vinden. Ook al maken we soms ruzie. Ik ben trots op jou. Ik heb je lief om wie jij bent.

Jij bent de enige die mijn hart verwarmd.

Jij.

Het moment

Soms vergeet ik het. Dan ga ik maar door met alles wat ik mezelf opleg. Door en door en door. Haast, haast, haast. Ik vergeet vaak stil te staan. Stil te staan bij een moment. Stil te staan bij een gevoel. Stil te staan bij een gedachte.

We vergeten vaak stil te staan. Steeds meer en meer worden we geleefd. De druk van alledag maakt dat men maar doorrent. Verwachtingen hoog gespannen. Verwachtingen van anderen en van jezelf. Op de een of andere manier is dat de cultuur waarin wij leven. Of althans het merendeel van ons. Ik hoor het om mij heen, ik zie het als ik om mij heen kijk; ik ben niet de enige. Zeker niet. Er zijn zoveel vrouwen die maar door gaan. Door gaan met presteren. Er leuk uit zien, een goede baan, een fijne relatie, een gezin. We vergeten soms stil te staan.

Even stil staan is zo belangrijk. Even kijken naar het moment. Even diep in en uit ademen. Even die druk van je af laten glijden. Even gewoon er zijn. Even niets moeten. Heel even maar.

We zouden het vaker moeten doen. Even stil staan. Even bezinnen op alles waar we mee bezig zijn. Het is soms toch echt van de gekke. Maar ja, de buurvrouw doet het ook, dus dan moet ik ook. Of zoiets. Het is natuurlijk niet zo maar dat is wat we ons zelf opleggen. Want we kijken graag naar anderen. We spiegelen ons zelf aan anderen. Vinden het belangrijk dat anderen iets van ons vinden. We vergeten daarbij dat onze eigenwaarde niet van anderen komt, maar van onszelf. We vergeten naar ons binnenste te kijken. We vergeten te leven in het hier en nu, en stomen maar door.

Heel even stil staan geeft ruimte. Ruimte in je hoofd en ruimte in je hart. Hoe fijn is dat? Even die rem erop. Even schijt hebben aan alles. Even in het hier en nu leven, puur en alleen met jezelf. Want jij bent belangrijk. Ik ben belangrijk. Een ieder is belangrijk. Belangrijk voor jezelf. Niet voor een ander. Voor jezelf.

Pak jij je moment?

Een nieuw jaar

De tijd vliegt voorbij. Naarmate ik ouder word lijken de dagen steeds sneller voorbij te gaan. Dat klinkt alsof ik bejaard ben en af en toe voelt dat met mijn 30+ status ook zo. Voor ik er erg in had is er weer een jaar voorbij. Het was een roerig jaar, met veel positieve maar ook met veel mindere, verdrietige perioden. Het was ook een jaar vol drukte en een start van een hernieuwde zoektocht naar mijzelf. De start van een soort tweede puberteit, zo voelt dat soms.

Nu is het 2017. Weer een nieuw jaar. Zo’n jaarwisseling is goed voor een moment van reflectie, terugkijken op het jaar dat geweest is, maar ook op vooruitkijken naar het nieuwe jaar. Mooie plannen, wensen en doelen voor het nieuwe jaar.

Vorig jaar rond deze tijd schreef ik over energie terugvinden, genieten van het leven, mijn eigen plan trekken, minder snoepen, meer bewegen, een nieuwe baan, ontspanning…

Het is om te lachen. Of om te huilen. Ik weet het niet. Er is weinig van deze zaken terecht gekomen. Uitgeblust voel ik mij nog vaak, genieten van het leven vergeet ik vaak in alle hectiek, mijn eigen plan trekken blijkt toch nog heel lastig te zijn, minder snoepen lukt steeds maar even, hetzelfde geldt voor meer bewegen, een nieuwe baan heb ik niet, en wekelijkse ontspanning (me-time) heb ik ook nog steeds niet. Opgeslokt door mijn eigen drukte, mijn eigen misère, heb ik er weinig van gemaakt.

Tegelijkertijd is het niet alleen maar negatief geweest. Ik ben namelijk wel met al deze onderwerpen bezig gegaan. Ik ben aan de slag gegaan met mezelf. Met een psycholoog en met een coach probeer ik mijzelf weer te vinden. Ik herken gedragingen, maar veranderen vind ik nog lastig. Het is moeilijk om vaste patronen te doorbreken, al weet ik verstandelijk dat het belangrijk is om het te doorbreken, het ontbreekt mij nog aan moed om het daadwerkelijk te doen.

Het is nu een nieuw jaar, met nieuwe kansen. Ik kan gaan zitten sikkeneuren dat ik niet zo ver ben als ik had willen zijn, maar dat helpt niet.

Mijn kernvoornemens dit jaar:

-          Rust: rust nemen in alles wat ik doe. Beter rustig en goed, dan gehaast en slordig. Dit betekent ook keuzes maken: delegeren en nee zeggen. Het betekend ook ontspannen, momenten voor mezelf zoeken.

-          Positiviteit: zelfcompassie, aardig zijn voor mezelf, niet mezelf continu straffen, niet de lat hoog leggen, positief kijken naar mijzelf en mijn eigen kunnen.

-          Gezondheid: gewicht verliezen, niet te veel snoepen, meer bewegen. Het blijft op mijn lijst staan, ik wil hier nu echt mee aan de slag.

Meestal vergeet ik dit soort voornemens al snel en word ik al snel weer meegezogen in alle drukte van de dag. Het is aan mij om dat niet te laten gebeuren, om even stil te staan en te bezinnen. Het wordt een uitdaging, zeker. Maar dat betekent niet dat ik het daarom bij voorbaat al opgeef. Juist niet. Als ik vooruit wil, zal ik actie moeten ondernemen. Niemand kan dat voor mij doen. Enkel ik zelf.

Gelukkig nieuwjaar.