Leiden door emotie

Op sommige momenten (uren, dagen) kan ik mij verschrikkelijk voelen. Zwelgen in zelfmedelijden. Irritaties om allerlei kleine dingen. Ik verzamel het, krop het op. Maar het blijft jeuken. Al die kleine irritaties zitten onder je huid en jeuken zo irritant als muggenbulten. Dan gooi ik het er uit. Altijd bij de persoon of personen die mij het meest dierbaar zijn. Niet eerlijk.

Op zo’n moment heb ik het niet eens door. Ik snauw en ik kat. Ik zeur en ik klaag. Ik ben dan echt een vreselijk, onuitstaanbaar mens. Zelf steek ik mijn kop in het zand, negeer ik alle signalen en blijf ik lekker in mijn emotie hangen.

Soms vraag ik mij af: is dat iets typisch voor vrouwen? Of is dat iets typisch voor mij? Om te lang in gevoel en emotie te hangen en de ratio compleet te verliezen. Want dat is wat op een dergelijk moment gebeurd, de ratio is verdwenen. Ik voel en zwel alleen maar. Wordt opgevreten door irritatie en vergeet na te denken. Ik kan dan niet meer realistisch nadenken of nadenken voor ik iets zeg of doe. Dan ben ik boos, geïrriteerd en dan wil ik de ander die op dat moment dichtst bij staat dat laten voelen, in plaats van er op een normale manier over te praten.

Dat is toch raar gedrag? Waarom kan ik niet doen wat ik ook bij anderen, die verder weg staan, wel kan. Achterover leunen, nadenken voor ik iets doe of zeg (nou ja, hah dat lukt ook heel vaak niet, maar ik ben dan altijd nog wel in een ratio), en behoudend zijn. Dat heb ik hierin niet. Ik ben dan alleen maar fel en naar.

Hoe op te lossen? Geen idee. Ik weet de signalen. Maar ik ben er te weinig alert op. En daardoor gaat het mis. En het mag niet mis. No more.