De worsteling

Ik doe soms dingen waar ik niet trots op ben. Waar ik achteraf spijt van heb. Reageren vanuit emotie in plaats van reageren uit mijn verstand. Iets doen of zeggen zonder na te denken. Zonder stil te staan bij de gevolgen. Gedachteloos doen of zeggen, zonder bewust te zijn wat dat voor gevoel geeft voor een ander. Tegelijkertijd kan ik mijzelf geen flapuit noemen. Ik ben juist vaak bedachtzaam. Behalve als ik mij bij iemand veilig voel. Dan vervliegt die bedachtzaamheid. Alsof ik dan wel alles kan maken en alles kan zeggen. Hoe oneerlijk is dat?

Soms ben ik bezig om van allerlei zaken goed te praten voor mezelf. Terwijl ik tegelijkertijd wel mijn fouten kan toegeven. Alsof ik mij in alle bochten moet wringen om de goedkeuring van de ander te krijgen, terwijl ik die eigenlijk helemaal niet nodig zou hoeven hebben. Naast dat de goedkeuring voor mezelf uit mezelf moet komen, hoef ik, als ik nadenk voordat ik iets doe of zeg, minder zaken goed te praten. Of te rechtvaardigen. Alsof ik anders geen goed mens ben.

Ik ben soms zo bezig om het goed te doen dat ik vergeet het goed te doen. Dan wil ik de perfecte ik zijn, en vergeet ik afspraken die gemaakt zijn. Alsof dat allemaal naar de achtergrond verschuift omdat ik bezig ben met mezelf. Ik zit soms te veel in mijn hoofd denk ik. Of teveel in mijn buik. Of allebei.

Het is soms best een worsteling, omgaan met mijzelf. Ik ben niet eenvoudig. Ik vind mezelf behoorlijk complex. Ik kan ook niet altijd goed omgaan met mezelf. Ik straf mezelf. Ik veracht mezelf. Ik praat dingen goed voor mezelf omdat ik niet kan accepteren dat ik doe wat ik doe, denk wat ik denk, of voel wat ik voel. Omdat ik dan denk dat ik er dan niet mag zijn. Alsof ikzelf er niet mag zijn. Alsof ikzelf dan geen goedkeuring zou hebben of zou krijgen.

Een imperfectie uit het verleden met grote gevolgen in het heden. 

Tijd om het aan te pakken.

- Wordt vervolgd.