zondag 8 januari 2017

Het moment

Soms vergeet ik het. Dan ga ik maar door met alles wat ik mezelf opleg. Door en door en door. Haast, haast, haast. Ik vergeet vaak stil te staan. Stil te staan bij een moment. Stil te staan bij een gevoel. Stil te staan bij een gedachte.

We vergeten vaak stil te staan. Steeds meer en meer worden we geleefd. De druk van alledag maakt dat men maar doorrent. Verwachtingen hoog gespannen. Verwachtingen van anderen en van jezelf. Op de een of andere manier is dat de cultuur waarin wij leven. Of althans het merendeel van ons. Ik hoor het om mij heen, ik zie het als ik om mij heen kijk; ik ben niet de enige. Zeker niet. Er zijn zoveel vrouwen die maar door gaan. Door gaan met presteren. Er leuk uit zien, een goede baan, een fijne relatie, een gezin. We vergeten soms stil te staan.

Even stil staan is zo belangrijk. Even kijken naar het moment. Even diep in en uit ademen. Even die druk van je af laten glijden. Even gewoon er zijn. Even niets moeten. Heel even maar.

We zouden het vaker moeten doen. Even stil staan. Even bezinnen op alles waar we mee bezig zijn. Het is soms toch echt van de gekke. Maar ja, de buurvrouw doet het ook, dus dan moet ik ook. Of zoiets. Het is natuurlijk niet zo maar dat is wat we ons zelf opleggen. Want we kijken graag naar anderen. We spiegelen ons zelf aan anderen. Vinden het belangrijk dat anderen iets van ons vinden. We vergeten daarbij dat onze eigenwaarde niet van anderen komt, maar van onszelf. We vergeten naar ons binnenste te kijken. We vergeten te leven in het hier en nu, en stomen maar door.

Heel even stil staan geeft ruimte. Ruimte in je hoofd en ruimte in je hart. Hoe fijn is dat? Even die rem erop. Even schijt hebben aan alles. Even in het hier en nu leven, puur en alleen met jezelf. Want jij bent belangrijk. Ik ben belangrijk. Een ieder is belangrijk. Belangrijk voor jezelf. Niet voor een ander. Voor jezelf.


Pak jij je moment?

Geen opmerkingen:

Een reactie posten