In het proces van loslaten en beter voor mijzelf zorgen
houdt het ook het ‘laten van verantwoordelijkheden bij wie ze horen’ bij. Het
zit nogal behoorlijk in mijn aard om mij overal verantwoordelijk voor te
voelen. Het gevolg is dat ik eerst aan een ander denk in plaats van aan mezelf.
En stiekem gaat dat zo in mij knagen dat ik tegelijkertijd juist alleen maar
met mezelf bezig ben en amper ruimte heb om naar de beleving van de ander te
kijken. Ik kan zelfs zitten met het leed van de ander, mijzelf er druk om
maken, maar waarvoor? Waarom en voor wie?
Ik ben niet verantwoordelijk voor het gedrag of de problemen
van anderen. Op het moment dat die problemen mij raken en wel invloed op mij
hebben, ben ik verantwoordelijk voor dat wat ik daarmee moet – maar niet voor
het gedrag of het probleem an sich. Verantwoordelijkheden daar laten waar ze
horen.
Het is niet altijd makkelijk, vaak genoeg trap ik er weer in
en betrap ik mijzelf er op dat ik werk zit te doen wat niet bij mij hoort, of
ben ik mijzelf opzij aan het zetten voor het “team”. Super irritant, want
daarna heb ik er weer last van dat ik niet genoeg voor mijzelf ben opgekomen.
Het probleem is dat ik mij verantwoordelijk voel; ik kan niet vrij nemen, omdat
het naar is voor het team. Maar jammer dan,
het is niet mijn verantwoordelijkheid om het draaiende te houden. Als
iemand anders een keer niet kan kraait er ook geen haar naar.
Dus ik stop met de verantwoordelijkheden naar mijzelf toe
trekken. Ik stop met mezelf over verantwoordelijk en schuldig over te voelen.
Ik ben verantwoordelijk voor mijn eigen gedrag, en dat is ook halt zeggen tegen
mijzelf, nee zeggen en loslaten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten