Berusting

Het is niet eenvoudig om berusting te vinden. Althans, ik vind het niet eenvoudig. Ik ben nogal perfectionistisch van aard en houd graag controle over, nou ja, zo ongeveer alles. Het is dan behoorlijk lastig om te berusten als het leven niet loopt zoals ik het graag had gewild of als er situaties zijn waar ik geen enkele controle over heb. Verstandelijk weet ik dan wel dat ik het los moet laten en mij er aan moet overgeven, maar eenvoudig is dat niet.

Door schade en schande wordt men wijs. En dat is werkelijk waar. Mijn leven loopt niet zoals ik het voor mezelf had uitgestippeld of waar ik als klein meisje van had gedroomd. Op sommige zaken heb ik geen enkele vorm van controle gehad, en moet ik accepteren dat ik moet leven met de keuzes die ik maak of gemaakt heb. Acceptatie is belangrijk in loslaten. Acceptatie is berusten. Berusten in het feit dat het is zoals het is. Maar niet zonder meer. Niet alles is zoals het is, want veel is ook een keuze. Je hebt soms een keuze om uit een situatie te stappen of een andere weg in te slaan. En daarin zal je ook moeten berusten dat je die keuze wel of niet maakt. Op het moment dat die keuze er niet is, dan is er enkel de berusting wat overblijft. Accepteren dat het is zoals het is. Dat je er geen enkele invloed op kan uitoefenen.

Wat mij daarin erg helpt is mijzelf vertellen dat het oké is. Dat het mij niet een minder mens maakt omdat ik die ene keuze nu eenmaal heb gemaakt of dat ik door een moeilijke situatie heen moet. Die moeilijke situatie mag dan ook moeilijk zijn. Daar mag ik dan ook verdrietig of boos over zijn.

Soms lijkt het alsof ik leef in een wereld waarin iedereen altijd maar positief en vrolijk moet zijn. Maar dat is een illusie. Niemand is altijd maar positief en vrolijk. Niemand staat continu op 100% van zijn/haar kunnen. Waarom verwachten we dat dan wel van ons zelf? Ik vind het helemaal niet erg als een vriendin huilend haar verhaal doet. Maar waarom durf ik dan zelf niet mijn verhaal huilend bij haar te doen? Ik mag net zo kwetsbaar zijn als zij. Er is niets mis mee om kwetsbaar te zijn. Dat zijn we tot slot allemaal. Daarom is de berusting zo belangrijk.

Die berusting vind je enkel in jezelf. In het diepste van jezelf, in het diepste van je zijn. Zelfacceptatie. Volledige acceptatie van jezelf. Acceptatie van je eigen gevoelens en gedachten. Zonder enig oordeel. Zonder enige druk van buitenaf. Maar volledig in jezelf en voor jezelf.

Soms lukt het mij. Soms lukt het mij daar te komen dat ik de berusting voel. Dat ik mij realiseer dat wat er gebeurd is, ik niet terug kan draaien. Dat ik daar boos over ben geweest en nu nog verdrietig over voel. Maar dat mag ook. Het mag er ook zijn, ik mag er zijn. En daardoor lukt het mij gek genoeg ook om er niet te lang in te blijven hangen. Niet teveel weg te teren in eigen misère. Maar ook weer door kan. En dat lukt echt niet altijd. Heel vaak niet, dan dram ik door, ga ik door, snauw ik mijn frustraties (onbewust) op anderen af. Totdat er weer een moment komt waarbij ik wel weer stil sta en het voel en ervaar. Even diep in de pijn in je diepste wezen.

Het is soms moeilijk te accepteren wie bent, wat je zei of wat je gedaan hebt. Dan ben ik er niet trots op, had ik het liever anders gezien, of zou ik anders willen zijn. Ik moet leven met mijn eigen ik, ook al is dat niet altijd makkelijk en hou ik niet altijd van mijn eigen ik. Maar daardoor kan ik ook veranderen. En verstandelijk weet ik dit allemaal, maar daadwerkelijk daar komen is niet altijd even eenvoudig. Des te meer geniet ik van de momenten dat ik wel daar ben. Dat ik wel even de totale berusting voel. Het is bevrijdend.