Luisteren naar anderen

Steeds meer realiseer ik mij dat anderen een grote invloed hebben op wie ik denk te moeten zijn, en hoe ik mij gedraag. Ik hecht veel waarde aan anderen. Aan wat zij belangrijk vinden, wat zij goed achten, wat ze voor mij nodig vinden. Ik luister naar anderen en laat hen bepalen. Gevolg is dat ik soms niet goed weet wat ik werkelijk wil. Wie ik ben. Wat ik wil zijn. Wie ik wil zijn.

Een voorbeeld is het veranderen van baan. Twee mensen stimuleerden mij dat vooral te doen. Een ander iemand niet. Die persoon vond dat ik beter kon blijven waar ik was, dat daar vanzelf kansen zouden komen. Dat ik niet gelukkig zou worden van de verandering, dat ik meer in mijn mars had. Maar ondertussen groeide ik niet door en kwamen er andere plannen voor dat wat eerst voor mij een kans leek te zijn. En ondanks dat ik het echt belangrijk vond om te veranderen van baan om mijzelf weer uit te dagen, meer plezier in het werk te hebben en meer te kunnen doen in datgeen wat ik wil en waar ik goed in ben, begon ik te twijfel. Ik begon dankzij die persoon te twijfelen of deze baanverandering wel het juiste was om te doen. Of ik toch niet beter af zou zijn als ik zou blijven waar ik was. Of ik dan niet meer kansen zou krijgen wat uiteindelijk misschien meer bij mij zou passen. Maar ik deed het niet.

Vandaag de dag ben ik blij dat ik niet geluisterd heb. Dat ik mezelf serieus heb genomen. Dat ik niet langer heb zitten wachten op iets wat misschien nooit zal komen. Ik heb een kans gezien en deze kans gepakt. Ik heb het met beide handen aangegrepen en ondanks de twijfel geen spijt van gehad. Maar wat nu als ik wel naar die persoon had geluisterd? Als ik de twijfel weer de overhand had laten nemen? Niet naar mezelf had geluisterd maar had gedaan van wat een ander van mij verwacht of verlangd? Dan had ik mij vandaag niet zo gevoeld. Dan had ik in dezelfde sleur gezeten en was er niets veranderd. Dan was ik gefrustreerd dat ik weer een mogelijkheid zou hebben laten lopen.

En ondanks deze positieve ervaring om wel mijn eigen hart te volgen en mijn eigen pad op te gaan, betrap ik mezelf er nog steeds veel te vaak op het belang dat ik aan andere meningen hecht. Alsof mijn mening ondergeschikt is aan die van een ander. Soms denk ik dat ik geen mening heb. Dat is echter niet waar. Ik heb wel een mening, maar zoek dan naar goedkeuring van de ander. Alsof ik altijd en overal maar goedkeuring voor nodig heb. Want stel je voor dat ik geen goedkeuring krijg. Nou – dan heb ik het gedaan.

Zo erg is het allemaal niet, het is wat ik er in mijn hoofd van maak. Ik wil geen commentaar, ik wil dat iedereen blij is en dat ik iedereen die ik liefheb tevreden stel. Maar zo werkt het leven niet. Dus ik wil daar echt mee stoppen. Eerst bij mezelf te rade gaan, dan bij een ander. Want ik heb een ander niet nodig. Ik moet enkel leven met mezelf, dus ik kan maar beter zorgen dat ik oké ben met mezelf en de keuzes die ik zelf maak in plaats van mezelf opleg.