Hoop doet leven

Stilletjes kijk ik voor me uit. Heb ik het goed gedaan? Heb ik het juiste gezegd? Heb ik goed gehandeld? Wat denkt de ander? Gelooft hij mij? Vind hij hetzelfde als wat ik vind? Kan hij zich vinden in wat ik heb gezegd? Is dit eindelijk iemand die niet denkt dat ik naïef ben? Is het iemand die hetzelfde ziet als ik?

Ik hoop het allemaal.

Soms gebeuren er dingen in het leven die je liever anders had gezien. Dingen die gezegd of gedaan zijn. Dingen die onomkeerbaar zijn. Gebeurd is gebeurd. Zo is het leven.

Je zou willen dat je de tijd kon terugdraaien, zodat je alles anders had gedaan. Maar heeft dat ook zin? Misschien zijn het juist die dingen in het leven die je leven zo waardevol maakt. Slechte dingen kunnen altijd weer goed uitpakken. Je gaat terug naar de basis, leert weer om hele kleine dingen te waarderen. Misschien is het dan toch ergens goed voor. Je groeit, je wordt er sterker van.

Lastig is het ook om er vrijwel alleen voor te staan. Niemand die het helemaal begrijpt. Niemand die voelt wat ik voel. Iedereen die twijfels heeft en het allemaal niet begrijpen. Begrijpen doe ik het ook niet, en ik weet ook niet of begrip ooit zal komen. Sommige dingen zijn gewoon moeilijk te bevatten en niets is moeilijker te begrijpen dan de menselijke geest.

Dan heb je ineens een gesprek en krijg je een beetje het gevoel dat iemand je wel begrijpt. Dat alle anderen het fout hebben en dat je eigen gevoel goed is. Iemand die ziet wat ik ook zie. Iemand die denkt wat ik ook denk. Een extra bevestiging aan mijn gedachtes. Extra hoop levert het op. Extra kansen.

De tijd zal het moeten uitwijzen. Misschien valt het allemaal toch weer tegen. Wijze lessen zijn geleerd. Ik reken nergens op. Ik verwacht niets. Ik hoop alleen maar.

Omdat hopen nooit slecht is. Omdat hoop doet leven.

©JaneOnira