Geen berg te hoog

Geen berg te hoog om niet te beklimmen

Ik wil deze berg beklimmen.

Ik moet deze berg beklimmen.

Ik ga deze berg beklimmen.

Alles in je leven is een keuze. Omstandigheden zijn er. Onverhoopt, onverwacht. Niets aan te doen, het is zoals het is. Hoe je ermee om gaat en wat je ermee doet, dat is de keuze.

Ik kan om die berg heen lopen. Dan maar een stukje om, ik hoef er dan in ieder geval niet overheen. Dat scheelt toch weer een hoop energie. Ik doe er dan misschien wat langer over, maar uiteindelijk vind ik wel weer een pad.

Ik kan hem negeren. Ik kan net doen alsof hij er niet is. Alsof die berg er niet staat. Ik wals er zo over heen. Met gemak. Of ik doe alsof. Ik ga gewoon over die berg, doe net alsof het me niets doet.

Ik kan hem kleiner maken dan hij werkelijk is. Dan kost het me ook niet zoveel energie en weinig tijd.
Groter maken, dat kan ook. Er lang over doen, goed nadenken hoe te klimmen. Die berg nog hoger maken dan hij werkelijk is. Het moeilijk voor mezelf maken.

Ik kies ervoor om hem te beklimmen. Dat kost energie. Dat is ook zoeken naar het juiste pad en de juiste klimtechniek. Er zitten steile stukken bij, maar ook goed begaanbare paden. Het zal niet altijd makkelijk zijn, en soms ook wel. Maar ik ga er wel van genieten. Ik zal rijker worden van deze tocht. Ik zal kennis opdoen, vaardiger worden. Ik zal genieten van het uitzicht. Van die kleine punten, dat als je naar beneden kijkt, je weet dat er al een overwinning is behaald. En nog meer zal ik genieten als die top is bereikt. Want dat is waar ik voor ga. Dat is waar ik naar toe ga. Hoe hoog die berg ook mag zijn.

©JaneOnira