zondag 27 november 2011

Met dikke tranen


Ik rijd naar huis. In de auto laat ik de tranen de vrije loop. Het is zoals het is. Ik ben alleen.
Het was een lange dag. Een dag vol gezelligheid. Een dag vol plezier en veel lachen. Met veel mensen om mij heen. Een aantal mensen die alles weten, en een hoop mensen die van niets weten. Ik zat daar, het was leuk, maar ik voelde mij alleen. Ik had daar niet alleen moeten zijn. Ik daar niet alleen hoeven te zijn. Het gemis is groot. Misschien nog wel groter dan ooit. Dit is confronterend.
Ik hou mij groot. Ik verdring mijn gedachten en de pijn. Ik praat volop mee en ik lach soms misschien net iets te hard. Ongemak wat ik niet wil laten zien, wat ik niet wil laten blijken. Want ik ben niet zielig en alles gaat goed.
Op weg naar huis gaat het niet meer. Op de achtergrond klinkt een te bekend nummer en de tranen rollen over mijn wangen. Geen hysterische huilbui. Alleen maar tranen.
Ze bleven rollen. Dikke tranen over mijn wangen. De hele rit naar huis.
Eenmaal thuis slaak ik een zucht. Wat een opluchting. Soms is het fijn en moet je ook aan die tranen toegeven.
Ik ga slapen en ik droom.
Ik ren. Ik ren harder. Nog harder. Weg, weg van hier. Ik wil hier niet zijn. Weg moet ik. Ver weg.
Daar bomen. Even bijkomen. Even terug op adem komen. Een slokje water drinken. Tot rust gekomen.
Daar. Weer gaan. Rennen. Ik vlieg. Ik kan niet meer. Ik vlieg en ik vlieg. Ik vlieg weg van hier. Ik vlieg naar daar waar niemand me kent. Daar waar ik gewoon ik mag zijn. Daar waar geen zorgen zijn. Daar waar daar gewoon is.
Een gelukkig leven. Huisje, boompje, beestje. Het was de reis waard.
©JaneOnira

2 opmerkingen:

  1. Wat mooi geschreven.....
    Ik heb net mijn moeder verloren en je verhaal greep mij heel erg aan.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. @deborah, ach wat spijtig.. gecondoleerd nog. Veel sterkte en bedankt voor je compliment :)

    BeantwoordenVerwijderen