Die kleine meid

Als een prinsesje zit ze rechtop in bed. Haar kale hoofdje verstopt onder een vrolijk roze hoofddoekje. Gelukkig, ze voelt zich weer beter.

Vanochtend was dat wel anders. Toen was ze een klein, zielig, ziek vogeltje. Verstopt onder de dekens. Een echt meisje van 6 dat niet wilde dat er iets moest gebeuren. Hard huilen en lekker bij mama zitten om daarna weer lekker onder de dekens te verstoppen. Alleen haar voorhoofd en ogen staken boven het dekbed uit zodat ze kon volgen wat er op de televisie gebeurde. Haar favoriete tekenfilm.

Al twee jaar lang is ze aan het strijden. En nog steeds is de strijd nog niet geleverd. Ze blijft vechten, zoals het een dapper klein meisje betaamt. Sterk; dat is ze. Klein en toch ook zo groot. Haar grote zus op wie ze zo trots is. Waarbij haar ogen glimmen als ze over haar verteld. Haar grote zus, haar voorbeeld. En wat leuk als ze weer langskomt! Haar ouders die er altijd voor haar zijn. Ze wisselen elkaar af; de ene keer is vader er de andere keer moeder. Wat een lieve mensen zijn dat en zo goed voor haar. Wat een fijn gezin.

Jammer dat dit gezin zo’n enorme strijd moet leveren. Zij is ziek, die kleine meid. Maar ze vechten samen. Met z’n vieren zijn ze het traject in gegaan, met z’n vieren hopen ze er weer uit te komen.

Ziekenhuis in, ziekenhuis uit. Wat een leven. Genieten van de momenten thuis. Balen als dat weer voorbij is. Zorgen en angsten. Moed en verdriet.

Gelukkig gaat het deze middag weer beter. “Ik heb vanochtend samen met mama even keihard zitten janken”, zegt ze. Die kleine meid. Door alles ook zo volwassen. “Ik wil nooit naar het ziekenhuis. Maar dan denk ik maar, wat moet dat moet. En ik moet beter worden dus moet ik erheen. Of ik nou wil of niet. Daarom zeg ik altijd wat moet, dat moet gebeuren. Niet miepen, maar doen.” Ik slik.

Deze arme kleine meid waarbij de ziekte weer is teruggekomen. Wat hoop ik toch dat jij het redden zal. Wat hoop ik toch dat jij het overleven zal zonder al te veel resterende kwalen. Wat hoop ik dat jij hier goed uitkomt. Zodat je net zo groot als je zus mag worden.

©JaneOnira