De laatste tijd heb ik op altijd de meest
verkeerde momenten zin om te schrijven. Ik kan dan niet schrijven want tja, het
is het verkeerde moment. Soms maak ik een aantekening en hoop ik dat ik het
verhaal wat in mijn hoofd zat later alsnog op papier dan wel het scherm krijg.
Ik ga tot slot niet schrijven tijdens mijn werk of wanneer ik aan het
autorijden ben. Zouden er trouwens waterbestendige tablets bestaan? Onder de
douche krijg ik ook vaak fantastische ideeën, waarbij ik mezelf inprent dat ik
het ‘meteen op moet schrijven’. En dan hang ik al druppend boven dat kladblokje
en denk ik ‘wat had ik nou ook alweer bedacht?’.
Meestal maak ik wel even tijd om te schrijven.
Omdat schrijven helpt. Het helpt om even op een andere wereld te zijn. Om even
alles om je heen te vergeten of juist om al je gevoel en emotie in het
schrijven te leggen. Dus dan zit ik achter dat scherm naar een leeg document te
staren. En komt er niks uit mijn handen. Ik staar en staar, maar er gebeurt
niks. Mijn vingers willen niet over het toetsenbord bewegen. Er gebeurt
helemaal niks. Dan ga ik nadenken of terugkijken waar ik ongeveer over had
willen schrijven en dan maak ik er wat van. Maar het is niet echt, niet echt
ik. Want als ik als mezelf aan het schrijven bent, dan gaat alles vanzelf. Dan denk
ik niet na en gebeurt het gewoon. Dan bewegen mijn vingers automatisch over het
toetsenbord en laat ik het gewoon gaan.
De laatste tijd heb ik veel last gehad van die
‘writersblock’. Toch lukt het me nu om dit op te schrijven, als ware bijna
vanzelf, bijna als vanouds. En dat voelt goed, dat voelt vertrouwd. Even de
andere wereld waar het soms zo heerlijk is om in te begeven. Het witte scherm
en de getypte letters. Komt het gevoel weer terug?
©2014, JaneOnira
Geen opmerkingen:
Een reactie posten