Altijd maar alles moeten

Ik schrijf er vaker over. Het vliegen van de tijd. Tijd te kort komen. Te veel te doen hebben in te weinig tijd. Waar blijft de tijd? Hoe lastig is het om je tijd zodanig in te vullen dat naast alles wat ‘moet’ er ruimte over blijft voor alles wat ‘mag’?

We moeten veel van ons zelf. De ideale werknemer zijn, de ideale partner zijn, altijd bereikbaar zoals in het nieuws was deze week. Ik moet ook veel van mezelf. Niet alleen op gebied van werk en relatie maar ook in alles daarbuiten. De perfecte dochter, vriendin, de beste student, de hardwerkende vrouw die carrière wil maken, de beste huisvrouw willen zijn. Maar ja, ten koste van wat?

Soms wordt alle tijd zo opgeslokt door al die dingen die van mezelf ‘moeten’. Omdat ik de lat hoog leg. Omdat ik van alles wil, ik van alles ook leuk vind, en ik alles ook vooral goed wil doen. Hierdoor leg ik een onevenredige druk op mezelf. En het moment is gekomen dat mijn lichaam en geest zeggen ‘no more’.

Het is genoeg geweest. Ik moet gaan zoeken naar een betere balans. Ik kan niet alle ballen hoog in de lucht houden en dan ook op alles nog goed willen presteren. Ik zal keuzes moeten maken. Waar steek ik mijn energie in en waar niet? Wat wil ik echt? Waar ga ik voor? Waar zet ik mij voor in en waarin vind ik daarna ontspanning?

Het is een zoektocht. Ik weet dat ik keuzes moet maken, maar ze zijn niet eenvoudig. Ik vind tot slot alles wat ik doe leuk en belangrijk. Maar nu het ten koste gaat van mezelf zal ik die keuzes wel moeten gaan maken. Moeten? Willen! Ik wil die keuzes maken. Want het leven is te kort en te waardevol om continu te besteden aan dingen waarvan ik dacht dat het belangrijk was, maar daarbij uit het oog verloor wat nu werkelijk leven is. Leven is namelijk niet alleen maar de dingen doen die verwacht worden van anderen of die ik van mezelf verwacht. Leven is ook stilstaan in het hier en nu. Genieten van de weg die je bewandelt. Ontspanning zoeken en ontspanning nemen. Niet continu bezig zijn. Lekker voor jezelf zorgen. Er zijn en het ervaren. Zodat niet alles moet, maar alles kan en alles mag. Zodat alles makkelijker wordt omdat je door de ontspanning meer energie hebt. Daar wil ik naartoe.

Maar het is een lange weg. Het is een weg die ongetwijfeld obstakels zal hebben. Het zal een zoektocht zijn, een moeilijke zoektocht ook. Ik zal keuzes gaan maken, lastige keuzes, nadenken over wat de juiste keuzes voor mij zijn. Ik ben onderweg naar een nieuw leven. Een leven waarin ik niet achter de tijd aan hol, maar waarin ik in het nu leef. Waarin ik een nieuw balans heb gevonden. Een leven waarin ik meer voor mezelf kies; wat ik leuk en wat ik belangrijk vind. Daar ga ik voor. 

Een verlate Sinterklaasviering

Afgelopen zondag was het dan zover... Met vrienden Sinterklaas vieren! Terwijl veel mensen zich klaarmaakten voor de komende Kerstdagen zaten wij zingend op Sinterklaasliedjes ons vol te eten aan pepernoten en speculaas.

Deze vriendengroep bestaat uit 6 personen. Een divers clubje. We kennen elkaar van de middelbare school. Zien elkaar als groep erg weinig, individueel worden er weleens wat afspraken gemaakt. Sinterklaas is ‘ons’ hoogtepunt van het jaar. Iets wat we al jarenlang vieren, en wat we ook blijven doen. Tradities dienen nu eenmaal in stand te worden gehouden. Het is ook eigenlijk het enige moment in het jaar geworden dat we de agenda’s trekken en een datum (dat begint al ruim van te voren, ergens wanneer de zon nog volop hoort te schijnen en iedereen met plezier buiten is) zoeken dat we ook echt allemaal kunnen. Het is ‘ons’ ding. Ons als meiden zijnde. Zonder aanhang. Gewoon lekker ouderwets samen.

Traditioneel beginnen we de avond met gourmetten. Er is goed inkopen gedaan dit jaar en de grote tafel staat vol met allerlei lekkers. We praten bij. We praten over onze levens en de gebeurtenissen die het afgelopen jaar hebben plaatsgevonden. We zien elkaar als groep dan weinig, maar het voelt meteen alweer vertrouwd. Er wordt druk gekletst en hard gelachen.

Enigszins uitgelaten worden we er allemaal van. We zijn druk, willen allemaal ons verhaal vertellen en de één doet nog harder zijn best om het stemgeluid boven de ander uit te laten komen. We lijken weer de pubers van toen. Schunnige grappen rollen over tafel. Er wordt gek gedaan. Precies zoals het altijd al is geweest. Precies zoals het hopelijk ook altijd blijven zal. Zorgen worden even vergeten. Er bestaat alleen het hier en nu, en deze groep meiden.

Nadat we allemaal echt niets meer opkunnen beginnen we met het Sinterklaas-dobbel-spel (Zie hier) We worden stuk fanatiek. Fanatieker dan ooit lijkt het wel. Snel dobbelen om zoveel mogelijk te bereiken in de tijd die rest. Proberen het grootste aantal cadeaus te verzamelen, en hopen om vooral niet de opdrachtkaart te bemachtigen waarbij je moet ruilen met de persoon met het minste aantal cadeaus. Proberen de cadeaus te raden. Goed voelen. Afpakken bij de één. Een iets vermoedelijk stoms weer wegleggen. We schreeuwen, zijn hebberig, fanatiek. We lachen. We lachen ons suf om de ander. We lachen eigenlijk gewoon om helemaal niets.

Dan komt het moment om de cadeaus uit te pakken. De stemming slaat wat om. De rust keert weer terug. Enkelen zeer teleurgesteld omdat ze de pech hadden geen leuke cadeaus verzameld te hebben, maar van die flauwe cadeaus waar je echt niets aan hebt en die elk jaar weer in het spel terugkomen.

Het was geweldig. Het was heerlijk. Wat doet zo’n avond je beseffen hoe belangrijk deze mensen zijn. Hoe gelukkig ik mag zijn dat ik deze mensen ken. Stuk voor stuk. Ieder weer anders, maar zo belangrijk. Even een avond onbezorgd genieten. Even niet hoeven nadenken, even niet hoeven piekeren. Gewoon een avondje lol. We zouden het vaker moeten doen.

©JaneOnira

Lang leve mijn leven!

Hoe je soms ineens kan realiseren hoe rijk je eigenlijk bent...

De zon schijnt

 Ik stap op mijn fiets. Even naar de winkels. Er is vlakbij pas een nieuw winkelcentrum geopend dus daar wil ik wel even een kijkje nemen. Ik heb niets nodig maar dan heb ik in ieder geval een doel om ergens naar toe te fietsen.
Ik stap op de fiets en besluit de omweg te nemen. Een omweg door het bos. De zonnestralen schijnen door de nog groene bomen heen. Wat een rust heerst hier, wat een stilte. Het enige wat ik hoor zijn de fluitende vogels. Heerlijk is het. Ik geniet en ik bedenk me dat het leven ook zo kan zijn. Even geen zorgen. Even helemaal vrij. Daar op die fiets voel ik mij even helemaal gelukkig. Ik lach, en ik geef me aan het gevoel over.

Ik fiets en ik fiets

Verderop zie ik een man lopen. Met elke trap die ik verzet komt hij dichterbij. Het is een zwerver. Een man met grijs haar en een lange baard. Een uitgemergeld gezicht; grauw en ingevallen. Slordige, onverzorgde kleren dat zijn magere lichaam omhult. Drie grote tassen in de ene hand. Een knijper in de andere hand om alles wat hij kan gebruiken van de grond af te rapen zonder te bukken. Ik fiets langs hem heen zeg gedag en even vang ik een blik. Een verbaasde blik. Een paar helderblauwe ogen kijken mij even indringend aan. Dan is het moment voorbij en ik fiets rustig verder. Ik kijk niet om.

En daar

Ik voel me beduusd. Ik ben onder de indruk, en plots realiseer ik mij hoe mooi het leven is. Mijn leven is echt zo slecht nog niet. Natuurlijk; ik heb zo mijn zorgen, ik heb mijn dingen. Maar ik heb een dak boven mijn hoofd. Ik heb elke dag wat te eten en te drinken. Ik ben gezond. Ik heb lieve familie en vrienden om mij heen. Ik ben een rijk mens. Ik moet blij zijn en mij richten op wat ik heb. Want ik leef, ik besta en ik geniet!

©JaneOnira