In feite is het niet waar. Ze is niet helemaal alleen. Ze heeft genoeg mensen om haar heen. Een vaste relatie, lieve ouders, een fijne broer, en een paar goede vrienden. Niets te klagen dus. Maar toch doet ze dat wel.
Peinzend kijkt ze voor zich uit. Op de tv begint het nieuws, maar ze kijkt er eigenlijk niet naar. Op de achtergrond klinkt de begintune en de stem van de presentator, maar ze hoort het niet. Ze zit daar en voelt zich rot. Ze weet dat ze zich niet alleen zou moeten voelen maar ze doet het wel.
Ze is nu alleen thuis. En dat blijft voorlopig ook zo, haar vriend zal een poos niet thuis zijn. Ze mist hem. Ja dat doet ze zeker. En hoewel ze wel gewoon regelmatig contact hebben mist ze hem vreselijk veel. Ze mist het gevoel niet alleen te zijn. Ze mist het gevoel om aanbeden te worden. Nou ja, aanbeden is misschien wat overdreven. Ze mist het gevoel om van gehouden te worden. Zijn armen om haar heen.
Tranen rollen over haar wangen. Ze stapt op van de bank, zet de tv uit, kleedt zich uit en gaat in bed liggen. Ze krult zich op. Pakt de knuffel die ze van hem gekregen heeft en houdt die strak tegen haar aan. Bespottelijk denkt ze bij zichzelf. Een volwassen vrouw die hier huilend met een knuffel op bed ligt. Met die gedachte klampt ze de knuffel dichter tegen zich aan. Kan mij het schelen.
Niets kan haar meer schelen. De hele wereld mag van haar instorten, het maakt niet uit. Vanavond is ze alleen. Alleen en verdrietig.
Ze weet dat ze eigenlijk dankbaar zou moeten zijn. Ze zou zich helemaal niet zo mogen voelen! Ze zou dankbaar moeten zijn voor al die lieve mensen die om haar heen staan. De mensen die zo ontzettend veel voor haar betekenen maar waar ze niet alles tegen durft te zeggen. Dat ligt aan haar, niet aan hen. Schaamte en angst. Bang voor reacties enzo. Nee, de gedachte daaraan maar weer wegstoppen. Ze wilt niet dat deze mensen zich zorgen om haar gaan maken. Ze kan beter doen waar ze al mee bezig is, net doen alsof er niets aan de hand is en dat het goed met haar gaat.
Dit vergroot de eenzaamheid des te meer, en dat weet ze ook wel. Als ze er met iemand over zou kunnen praten dan zou die eenzaamheid misschien minder zijn. Hoewel... Toen het goed ging voelde ze zich ook weleens zo. Dan kon ze zich ook zo intens eenzaam voelen. Eenzaam in gezelschap. Het kan. Zou ze de enige zijn die zich soms zo alleen voelt? Waar zou het door komen?
Ze draait zich op de andere zij en krult zich op. Piekeren erover heeft geen zin. Daar gaat ze zich niet beter door voelen. Het maakt allemaal niet uit. Ze is alleen. Het maakt niet uit. Ze overleefd het wel. Morgen weer een nieuwe dag.
©Jane.Onira
Geen opmerkingen:
Een reactie posten