donderdag 17 november 2011

Pas op! Hier komt de oppas!


Om een beetje extra bij te verdienen heb ik een oppasbaantje. Het was nog even zoeken want aan de grote vraag naar een oppasser op vaste dagen kon ik niet voldoen. Ik heb niet de mogelijkheid om een x aantal dagen per week op te passen. Ik heb niet de mogelijkheid om dat elke week te doen of op vaste dagen. Na lang zoeken en wachten heb ik uiteindelijk een oppasadres gevonden. Een adres redelijk in de buurt. Bij mensen die mij zo af en toe eens nodig hebben.
Zo af en toe pas ik dus op 2 kleine donderstenen van 3 en 5 jaar oud. Twee jongens. En donderstenen zijn het. Lekker druk. Veel willen en steeds maar even. Moeilijk rustig kunnen zitten. Even een boekje lezen? Dat is na 2 bladzijdes al niet meer leuk! (en dat terwijl ik meestal ‘geroemd’ wordt om mijn voorleeskunsten)
Ze probeerden mij in het begin ook erg uit. Als ’s avonds de ouders weg waren was het natuurlijk leuk om weer naar beneden te komen onder het mom van ‘ik kan niet slapen’ of ‘ik ben bang’ of ‘ik wilde nog even wat pakken’. Of overdag door honderduizendmiljoen keer te vragen of ze ‘een snoepje mogen’, ‘buiten mogen spelen’, ‘of het ene vriendje ook hier mag spelen’ om vervolgens als dat niet mocht enorme stampij te maken. Gillen, huilen, met speelgoed gooien. Ik heb het allemaal meegemaakt. En overleefd.
Nu zijn het twee schatjes. De baldadige kleine etters hebben plaatsgemaakt voor twee leuke kinderen die erg goed luisteren. Ze zijn blij als ik kom, ze vinden het leuk. Verhalen lezen kan met gemak. Met speelgoed wordt niet meer gegooid. ’s Avonds laat met smoesjes naar beneden komen gebeurd nooit meer. Er wordt niet meer gebedeld om snoep, en gillen doen ze nooit.
Ze moesten even aan mij wennen, deze twee kereltjes. Logisch ook. Waar ze bij hun ouders van alles voor elkaar kregen en er geen duidelijke grenzen waren, waren die er als ik er was wel. Ook al ‘mag het altijd van papa en mama wel’, als de oppas er was dan mocht het niet. Dan gelden er regels. Spelen mag. Af en toe een snoepje ook. Gillen niet. Met speelgoed gooien niet. Zomaar elke keer naar beneden komen als er geslapen moet worden niet.
Ik gaf ze duidelijkheid. Bij mij weten ze waar ze aan toe zijn. Bij mij gedragen ze zich. Dit tot grote verbazing van de ouders. Zij snappen maar niet dat ik hun kinderen zo leuk vind. Dat de kinderen lief zijn. Dat ze een keer geen speelgoed kapot hebben gemaakt, en dat als ze binnenkomen ze gewoon netjes lief zitten te spelen of liggen te slapen. Hoe ik dat dan voor elkaar krijg. En hoe ik dat ook uitleg, ze kunnen het niet. Ze kunnen er zelf niets mee en dus leven deze kinderen in een onduidelijk en verwarrend bestaan. De kinderen weten niet waar ze aan toe zijn. Zijn de baas over hun ouders. En ouders worden radeloos omdat ze dingen toelaten die ze eigenlijk niet willen, of gedrag zien bij hun kind waar ze niet weten hoe ze daarmee om moeten gaan. Ik ben geen pedagoog. Maar ik weet wel hoe belangrijk duidelijkheid is voor een kind. Duidelijk zijn en grenzen stellen. Zo belangrijk.
Hopelijk komt er binnenkort verandering in. Ouders ‘vonden’ ineens een folder. Ze gaan nu een cursus volgen om het gedrag van hun kinderen beter te begrijpen. Hopelijk gaan ze daar leren dat er veel van het probleem bij henzelf ligt. Dat ze leren om duidelijk te zijn en grenzen te stellen. Dat zal vast niet makkelijk zijn en een hele omschakeling betekenen voor het hele gezin. Veranderen en volhouden lijkt mij. Ik ga het merken.
Morgen mag ik weer. Even een paar uurtje oppassen, ik heb er weer zin in!
©JaneOnira
Oppassen 

Geen opmerkingen:

Een reactie posten