maandag 7 november 2011

Leven als een zombie


De wekker gaat. Is het al tijd? Ja nu al. Het opstaan is een ramp. Ik draai en woel. Ik wil er niet uit. Ik wil blijven liggen. Ik wil verder slapen. Maar het mag niet, ik moet er uit. Ik moet opstaan. Ik moet wat gaan doen. Anders slaap ik vannacht niet.
Het omschakelen na een reeks nachtdiensten; het is niet makkelijk. Zit je eindelijk in het ritme van overdag slapen en ’s nachts werken moet je weer terugschakelen naar het ‘normale’ leven. Dat doe ik dus om na de laatste nachtdienst maar 4 uurtjes te slapen, mezelf vervolgens het bed uit te schoppen, om dan ’s avonds enigszins op tijd weer het bed in te duiken. Om dan de volgende dag weer op tijd op te staan in de hoop dat er op die manier iets van ritme terugkomt. Ervaring leert dat het altijd moeilijk gaat en die nacht die dan komen gaat het zwaarst is waarbij je lang wakkeer ligt, om vervolgens overdag weer moe te zijn, op tijd te gaan slapen die avond en dan eindelijk weer in een wat ‘normaler’ ritme komt. Volgt u het nog? Nee? Is niet gek hoor. Ik volg mezelf ook niet allemaal.
Het fijne van zo’n nachtdienst is dat je tijdens de diensten, maar ook nu ik er net uit ben, je voelt alsof je enorme kater hebt maar dan zonder de plezier van de avond ervoor. Een wandelende zombie. Zeg maar niet teveel tegen mij. Laat mij maar mijn ding doen. Laat mij maar gaar zijn. Morgen zal ik mij ietsje beter voelen, de dag erna brakker dan brak. Het hoort erbij. Het is niet anders. Alles kost moeite, alles kost veel energie. Tijd om niet meer te schrijven. Even lekker lezen en dan heerlijk het bed weer induiken. Bedje; ik kom eraan hoor!
©JaneOnira

Geen opmerkingen:

Een reactie posten