Ik weet het. Ik zou moeten opstaan maar ik heb
geen zin. Ik duw mijn hoofd in mijn kussen. Ik moet opstaan, anders is het te
warm om te sporten. Ik moet nog zoveel doen; een verslagje hier, een
presentatie voorbereiden daar, de was moet nog gedaan worden. Ik weet het
allemaal en ik wil ook wel opstaan maar het lukt me niet. Mijn hoofd is te
zwaar. Te moe. Ik doe mijn best echt wakker te worden, maar het lukt niet. Ik
voel mezelf wegzakken en heb niet meer de energie er tegen te vechten.
Het is middag. Ik wil slapen. Mijn hoofd roept
alleen maar ‘liggen, liggen’, ik moet echt even liggen. Maar dat kan niet. Mijn
ogen dicht doen kan wel, voor heel even. Heel even maar. Gewoon even dicht. Ik voel
mijn hoofd naar voren zakken. Ik leg mijn hoofd op mijn handen. Even maar. Heel
even.
Ik schrik als de telefoon gaat en kijk om mee
heen. Mijn collega’s zijn druk aan het werk. Ik moet even nadenken voor ik mij
realiseer waar ik ook alweer mee bezig was. Ik was verzonken in een staar
sessie, denkend over een project dat gaande is. Ik neem de telefoon op. ‘Wat
klink jij slaperig’, hoor ik aan de andere kant van de lijn.
Het is 18uur. Ik zou eten moeten maken maar ik
heb geen zin. Ik wil gewoon heel even liggen. Heel even maar. Nu ik mij zo voel
lukt het toch niet om eten te maken. Dus even liggen mag best. Ik installeer me
op de bank en trek een fleecedekentje over mij heen. Lekker.
Het is avond. De dag zit er weer op. Heerlijk lig
ik in mijn bed. Ik lees mijn boek uit, en doe daarna het licht uit en sluit
mijn ogen. Lekker slapen. Ik ben echt moe en voel mezelf wegzakken.
Ik word wakker. Ik moet plassen. Maar ik heb
geen zin om op te staan. Ik probeer nog even verder te slapen. Het lukt niet,
ik moet echt plassen. Voorzichtig draai ik mij om. Een oog open. Andere oog
open. Ik staar naar de wekker. 10.30uur. 10.30uur?! Het is al half 11! Ik ben
meteen klaarwakker. Hoe lang is het geleden dat ik tot zo laat heb uitgeslapen?
©JaneOnira
