Samen thuis

Gedachten,
tollend in mijn hoofd
ronddraaien
door en door.

Gedachten,
sommigen goed
anderen kwaad
het gaat maar door.

Soms zijn er van die dagen
dat ik gewoon even niet denken wil
alleen maar wil voelen
genieten van dat ene moment

Waarom is het moeilijk
moeilijk om helemaal stil te zijn?
Hoe zeg je tegen je hoofd
hou nu eens even op?

Gedachten
het gaat maar door
ook ’s nachts
waar de dromen zijn

Het verlangen naar die stilte
het verlangen naar de rust
wetende dat ik het alleen bereiken kan
als we weer echt samen zullen zijn.

©JaneOnira

Waarom vrouwen altijd over alles moeten praten

Vraag je jezelf dat nooit af? Waarom moet altijd overal over gepraat worden? Waarom vinden wij vrouwen het zo belangrijk om te praten? Wat is dat toch?

In onze relatie willen we dat. Manlief moet zich openstellen. Je moet ergens je verhaal kwijt kunnen, en bij de ideale partner kan je dat. Die luistert naar je. Of... nou ja, die geeft je het gevoel dat hij daadwerkelijk luistert. Ook al weet je stiekem best wel dat hij je niet echt hoort, je negeert het maar (meestal, behalve als het van levensbelang is) want je moet je verhaal kwijt. Je moet praten. En natuurlijk wil je dat de ander dat ook met jou doet. Dat hij met alles bij je terecht kan en zijn hele ziel en zaligheid bij je blootlegt. Maar lieve vrouwen, ik zal je vertellen; dat gebeurd niet. Op ongetwijfeld een enkele uitzondering na. Mannen praten niet. Of ze praten juist heel veel, maar niet over wat hen nou eigenlijk allemaal bezighoudt daar diep van binnen. En dat willen wij vrouwen wel maar al te graag weten. Waarom? Omdat we van die nieuwsgierige wezens zijn? Omdat we denken dat hij toch ook ergens zijn verhaal kwijt moet, want ja ‘dat is goed voor je’? Omdat het goed is voor je relatie om elkaar volledig open te stellen? Of is het omdat wij dan het gevoel hebben dat we gewaardeerd worden als manlief alles aan je verteld? Is het een stuk bevestiging dat iemand echt om je geeft? Iedereen wil dat de ander bij jou je hart uit kan storten, maar kan hij dat ook? Geef je hem ook daadwerkelijk de ruimte ervoor? En wilt hij überhaupt wel praten?

Werk. Op werk moet ook overal over gepraat worden. Werk samen met een team van vrouwen en er wordt alleen maar geëvalueerd en overlegd. Om moe van te worden. (En precies de reden waarom een team beter is als er een man bij is). Maar ja het moet nu eenmaal, want ‘we moeten overal over kunnen praten’. En dan zijn er ook nog die vreselijke pauzes die je moet zien te vullen met ja... gepraat. Niet over werk, nee want het is pauze. Nee, we proberen over elkaars leven van alles te weten te komen. Want dat vinden we leuk en boeiend ofzo. Wat mij betreft is mijn werk mijn werk en thuis mijn huis, en dus gescheiden van elkaar. Maar nee, vrouwen moeten weten wat je het weekend allemaal wel niet gedaan hebt, hoe dit of dat was, wat je in de vakantie gaat doen en bladiebladiebla.

Vriendinnen. Die zijn het allerergst. Want als je ergens mee zit, waar kan je dan altijd terecht...? Precies, bij je vriendinnen. Meerdere oren horen erg graag al je relatieproblemen aan. We smullen van de liefdesperikelen van een ander. Omdat je eigen leven zo saai is, of omdat je man precies hetzelfde is als de hare en je dus bevestigd wordt dat echt ‘alle mannen’ zo zijn.
Heeft iemand problemen, dan moet daar over gepraat worden. Ook al wilt iemand dat liever niet, bijvoorbeeld omdat ze graag bij haar vriendinnen bezig wilt zijn met leuke andere dingen in plaats van haar eigen sores, moet toch altijd iemand het ter sprake brengen. Want ja, ‘het er niet over hebben’ is ook zo raar. Dus dan moet er maar weer verplicht over gepraat worden, want als je zegt dat je het er niet over wilt hebben dan is dat toch wel een beetje raar. Misschien komt er in eerste instantie een ‘oké’. Maar wij vrouwen zouden geen vrouwen zijn als we er dan toch later niet even op terugkomen, want ja, het zit toch niet helemaal lekker, moet er toch naar vragen... En ‘je weet mij te vinden hè als je wilt praten....’

Zucht.

©JaneOnira

Kriebels in de buik

Kriebel kriebel
wat jeukt het daar
Kriebel kriebel
wat een gek gevoel

Een vlinder hier
Een vlinder daar
Een paarse, roze,
geel, groen en blauw.

Kriebel de kriebel
Kriebels in de buik.

Jouw stem die mij doet smelten
Je woorden die mij raken
Diep van binnen
Voor eeuwig verankerd in mijn hart.

Het lachen met jou
is als.. tja daar is geen beschrijving voor
zo bijzonder, zo speciaal
zo mooi en zo fijn

Als ik je voel, proef en ruik
alles om dichtbij je te zijn
voel ik ze daar
kriebelen in mijn buik

Kriebel de kriebel
Kriebels in de buik.

©JaneOnira

Kritiek uiten

Waarom hebben sommige mensen altijd kritiek op een ander? Is dat openheid, eerlijkheid, directheid? Wanneer is het kritiek en wanneer is het feedback?

Waarom hebben mensen altijd een oordeel over een ander? Waarom laten mensen elkaar niet in hun waarde? Waarom maken mensen zich soms vreselijk druk over een ander?

Iedereen heeft een eigen mening. Daar zijn we allemaal mensen voor. Niets meer niets minder. Iedereen vindt wat die vindt. Dat mag, en dat is ook alleen maar goed. Als we allemaal dezelfde mening hadden is er ook niet veel aan op deze wereld toch? Dus prima als iemand een eigen mening heeft en dat verkondigt. Geen enkel probleem. De manier waarop, dat kan echter wel problemen geven.

Over positieve meningen zijn we het over eens, dat is altijd prima (al wordt de één daar verlegen van en gaat de ander naast zijn of haar schoenen lopen). Over negatieve meningen, negatieve feedback, negatieve uitlatingen over iets of iemand, schuilt gevaar. Niet het uiten daarvan, maar de manier waarop.

Directheid wordt vaak als negatief gezien. Dat hoeft echter niet altijd. Het is wel weer de vraag hoe direct iemand is, op wat voor een manier. Zeggen wat je denkt mag, maar let er wel op hoe je iets zegt. Wees altijd ervan bewust dat woorden wel degelijk pijn kunnen doen. Moet je daarom je mening maar voor je houden? Soms is dat wel verstandig. Soms ook niet. Want van negatieve meningen kan iemand leren.

Maar zoals gezegd, de manier waarop, is allesbepalend hoe het op de ander overkomt en wat de ander er vervolgens mee doet. Geef je de negatieve mening in het openbaar zodat iedereen ervan mee kan genieten, of doe je het één op één? Ben je volledig overtuigd van je eigen gelijk, of je geef de ander de kans iets toe te lichten of uit te leggen? Spreek je vanuit jezelf of haal je meteen jan en alleman erbij? Gebruik je harde woorden als ‘ik vind’ en ‘jij bent dat’? Of zeg je ‘in mijn ogen’, ‘op mij komt het over als’? Verkondig je alleen je mening? Of noem je ook dingen waar iemand iets mee kan?

De manier waarop je iets brengt kan veel goed maar ook heel veel kwaad teweeg brengen. Let daarom altijd op wat je zegt en vooral de manier hoé je iets zegt. Natuurlijk kunnen woorden verkeerd opgevat worden of verdraaid. Het verhaal van zender en ontvanger, en de ruis die tussen beiden kan zijn. Maak daarom van een punt een puntkomma zodat een dialoog altijd open kan blijven. En als jij degene bent die het kritiek over zich heen krijgt, probeer niet te snel in de verdediging te schieten. Denk erover, kom erop terug. Op een normale, rustige en goede manier. Vraag waarom iemand iets bedoeld. Wees bewust van jezelf, en verzekerd van je eigen kunnen. Laat iemand je niet krenken of pijn doen omdat die persoon toevallig iets op een andere manier ziet. Dat kan tot slot heet goed, daarvoor zijn we allemaal verschillende mensen voor. Makkelijker gezegd dan gedaan, en zowel negatieve meningen (feedback) geven als het ontvangen blijft best lastig.

©JaneOnira

Van supermarkt naar...

“Kijk eens”, hoort ze achter haar klinken. Het bekende hoge kinderstemmetje deed haar al grijnzen voordat ze zich omdraaide.”Papaaaaa, kijk nou” klinkt er vol ongeduld. Haar glimlach wordt nog groter, hij is met zijn vader.

Ze draait zich om, doet twee stappen naar voren en zegt ‘Boe!’! Hij slaakt een gilletje van schrik. “Heeee”, klinkt het. “Joepie! Ben jij ook boodschappen aan het doen.” Terwijl het ventje zijn armen ter hoogte van haar bovenbenen om haar heen slaat, kijkt ze naar zijn vader en glimlacht. “Hoi”. Hij knikt haar toe en spreekt zijn zoon toe “kom, laat haar ook rustig boodschappen doen.” “Ja maar, ja maar...”
“Niks geen ge-ja-maar, mee komen jij.”

‘Maar ik vind het niet erg’, klinkt het alsnog uit haar mond nu die twee al omgedraaid zijn en zich begeven naar de rij met snoep. Teleurgesteld kijkt ze weer naar haar mandje. Boodschappen. Wat moet ze ook alweer halen?
Ze weet het even niet, het liefst laat ze alles staan en gaat gewoon weer naar huis. Waarom kan hij nou nooit normaal doen tegen mij vraagt ze zichzelf af. Ze slaakt een zucht en probeert het van zich af te schudden. Boodschappen. Boodschappen dus.

Ze kijkt weer in het vriesvak. Welke pizza voor vanavond? Dan hoort ze een stemmetje zeggen “Lien, wil je vanavond bij ons komen eten?” Even denkt ze dat ze het droomt, dat ze het niet goed gehoord heeft. Ze draait zich om, kijkt hem in ogen aan. Hij glimlacht en knikt “hij wilt het graag”.
“Alsjeblieft, alsjeblieft, alsjeblieeeeeffft? We gaan heeel lekker voor je koken, je vind het vast lekker, toch pap? Ach pleeeaasse...?” Ze doet alsof ze er hard over moet nadenken. Dan verschijnt er een glimlach om haar mond. “Joepie!” klinkt het. “Zie je wel pap, ze doet het, ze doet het, ja toch Lien?”
‘Ja schat, ik doe het.’
“Yes!”


Zenuwachtig strijkt ze haar rok glad. Stel je niet aan, spreekt ze zichzelf toe en belt aan. Ze ziet de lange gestalte voor de deur verschijnen. Haar adem stokt in haar keel als hij de deur open doet. ‘Hoi’, zegt ze voorzichtig. Lien doe normaal, denkt ze bij zichzelf. “Kom verder, het eten staat al in de oven.”

Ze kijkt goed om zich heen terwijl ze naar de keuken lopen. ‘Je hebt het mooi opgeknapt.’ “Dank je, het was een hele klus maar, nou ja, je weet wel.” Hij haalt zijn schouders op. Ze kijkt hem aan. “Roseetje?” ‘Lekker’, antwoordt ze.
“Ja met dit mooie weer is dat toch wel het lekkerst om te drinken, nietwaar”, zegt hij terwijl hij een glas voor haar vult. ‘Euhm.. is je kleine man buiten?’, vraagt ze terwijl ze het glas van hem aanpakt, en al een klein slokje neemt. ‘Mm, lekker.’
“Nee, hij is bij mijn broer. Hij logeert daar vanavond.” Haar ogen worden groot van verbazing als hij dichter bij komt en het glas weer uit haar handen pakt en op tafel neerzet.
“Ik wilde met jou alleen zijn Lien, dat wil jij toch ook” zegt hij terwijl hij haar diep in de ogen aankijkt. ‘Ja, ik, euh, ik..’ Ze slaakt een zucht als zijn lippen de hare beroeren. “Dit is toch wat je wilt?”
‘Ja, nee, ja, ik...’
“Zeg het.”
‘Ja maar..’
“Zeg het.”
Ze zucht en kijkt hem diep in de ogen aan. ‘Ik wil dit’.



Niet veel later ligt ze nog in een heerlijke roes tegen hem aan. Haar ene been half over hem heen geslagen, haar hoofd op zijn blote borstkas. Hij streelt haar door haar haren en drukt er voorzichtig een kus op. Loom heft ze haar hoofd op en kijkt hem aan. ‘Ik hou van je.’
“Ik weet het”.
‘Nee, ik meen het.’
“Ik ook. Shit!”
Hij duwt haar van zich af en springt op. Verward kijkt ze hem na als hij de kamer uit rent. Ze pakt het laken, slaat het om zich heen en loopt eveneens de kamer uit.
Ze lacht als ze hem ziet staan. Met een fronsend, teleurgesteld gezicht staat hij met een zwartgeblakerde gevulde ovenschaal in zijn handen. “Sorry, ik kan best lekker koken weet je, alleen...”
‘Ik weet het.’
“Je weet het?”
‘Ja.’
Ze loopt naar hem toe, en streelt met haar vingertoppen over zijn buik. ‘Zet de schaal maar neer, dat ruimen we later wel op’. Ze pakt zijn hand en neemt hem weer mee waar ze vandaan kwamen.
“Ik ook van jou” zegt hij.
‘Ja’, zegt ze, ‘ik weet het.’

©JaneOnira

Vrouwen, hou die benen bij elkaar!

Hou ze dicht, gesloten. Knieën tegen elkaar aan. Of draag een broek. Mocht je toch besluiten om een rok aan te doen, let dan op en hou die benen bij elkaar. Zelfs al denk je dat de rok ontzettend degelijk is, dan nog, hou die benen bij elkaar.

Als je op een terrasje zit, dan zie je nogal eens wat. Een zonnige dag op een terras aan een boulevard levert heel wat op. Mensen wanen zich onbespied, maar niets is minder waar. Mensen denken dat ze best even aan kont mogen krabben of een vinger in de neus mogen doen, stiekem, zonder dat iemand het ziet. Maar met mooi weer en overvolle terrassen kom je er niet onderuit; je wordt geobserveerd.

Wat doen vrouwen? Vrouwen observeren andere vrouwen. Hoe zien ze eruit, slank of te dik. Hoe is de kleding en wie loopt ernaast. Wij vrouwen kijken graag, en vellen daar al dan niet een oordeel over. Een meisje dat naast haar vol getatoeëerde vermoedelijke moeder loopt dat uitermate geschikt zou zijn voor het tv programma Hotter Than My Daughter. Het arme kind. Die vrouw met de zwarte burka waarvan je alleen maar een schimp van haar ogen ziet, die je zielig vind en het vast ontzettend warm moet hebben. Die vrouw die achter haar man aan sjokt alsof ze liever ergens anders zou willen zijn. En dan heb je nog de zittende vrouwen.

Want vrouwen die zitten, zitten meestal met een been over de ander geslagen. Of ze hebben de benen dicht naast elkaar, of languit waar de enkels elkaar dan kruisen. Ook is een grote groep vrouwen, dat blijkt op zo’n terrasdag, die zonder enkel benul hun slipje aan de hele boze grote buitenwereld laat zien.

Ik bedoel, beste vrouwen, als je zit, en zelfs al denk je een degelijke rok aan te hebben, hou die benen eens dicht bij elkaar. Ga niet wijdbeens zitten, zet er geen tas tussen. Probeer erop te letten hoe je zit. Want het is eigenlijk geen gezicht om als vrouw zo vreselijk wijdbeens te gaan zitten.

Ik snap het best dat op een warme dag het allemaal ontzettend plakt en het best lekker is om daaronder ook de wind of frisse lucht toe te laten. Dat je dat thuis doet, prima. Maar liever niet daar waar iedereen mee kan kijken. Of waar ik, laat ik voor mezelf spreken, zo middenin het kruis kan kijken. Voor een man is het denk ik ook niet erg aantrekkelijk om een wit stuk ondergoed te zien, als je goed kijkt zag je bij een enkeling zelfs een lekkere vlek zitten. Was het afscheiding of iets anders? Niet erg smaakvol wat mij betreft.

Rokken klimmen omhoog als je gaat zitten. En al denk je dat ‘ze’ niets zien, geloof mij;‘ze’ zien het wel. Er was een tweetal vrouwen die dag die geen slipje droegen en waarbij je dus letterlijk naar een stuk vlees zat te kijken. Niet erg smakelijk als je net op dat moment op dat bewuste terrasje een lekkere maaltijd aan het eten bent. Maar goed, zoals gezegd, ik ben geen man. Er zullen ongetwijfeld mannen zijn die het spannend vinden om naar te kijken, maar wat mij betreft; pas een beetje op jezelf en hou die benen bij elkaar.

©JaneOnira

Zoals het klokje tikt...

Tik. Tik.
De klok tikt en tikt.
Door en door.
Weer een seconde verder.
Weer een uur voorbij.
Weer een dag verder.
Een jaar.
Door en door.

Tik. Tik.
Ging het maar iets sneller.
Kon ik die klok maar verder doorzetten.
Of wacht, misschien juist trager.
Op die mooie momenten.
Of een stuk terug.
Even terug in de tijd.
Het verleden veranderen.
Zodat de huidige tijd anders is.

Tik. Tik.
De toekomst.
Het komt eraan.
Hoe zal het eruit zien?

Tik. Tik.
Sneller draait de klok.
Na elke seconde.
Minuut. Uur. Dag.
Dagen. Weken. Maanden.
Jaar.

Tik. Tik.
Bij het ouder worden slaat de klok steeds iets sneller.
Tijd vliegt voorbij.
Niet bij te houden.

Tik. Tik.
Zoveel te doen.
Zoveel te beleven.

Tik. Tik.
De tijd tikt door.
Te snel.
Of niet snel genoeg.

Tik. Tik. Tik. Tik.
Tik.

©JaneOnira