Wie ben ik?

Ik weet het niet meer.

Ik weet niet meer wie ik ben, wat ik ben. Ik trek facades op. Ik doe nep. Ik speel een rol. Een rol thuis. Een rol bij familie. Een rol bij vrienden. Een rol op werk. Een rol op alle andere momenten. En waar ben ik zelf gebleven? Waar is ik gebleven? Ben ik echt zo nep geworden?

Ik draai eromheen. Ik konkel, kronkel. Om maar naar andermans pijpen te dansen. In plaats van opkomen voor mezelf ben ik alleen maar aan het draaien, draaien en draaien. Ik weet niet eens meer wat mijn eigen belangen zijn, wat mijn eigen behoeftes zijn, wat mijn eigen gevoelens zijn. Als ik iets voel stop ik het weg, negeer ik het. Net alsof het gevoel niet bestaat. En maar goed praten, rechtvaardigen. Zonder eerlijk en oprecht naar mij zelf te kijken.

Ergens onderweg ben ik mijzelf kwijt geraakt, mijzelf verloren. Ik ben niet altijd zo geweest, en de grote vraag is hoe kom ik er vanaf? Hoe voel ik weer mijzelf? Hoe zorg ik ervoor dat ik echt oprecht ben naar mijzelf als ik al lange tijd alles weg aan het duwen ben? Zodanig dat ik het niet eens opmerk dat ik een gevoel wegduw. Hoe vind ik die rust en bewustzijn van mijzelf?

Ik ben er wel bang voor. Bang om mezelf te vinden. Bang dat ik daar dingen vind die heel veel pijn en verdriet doen. Ik denk dat dat mijn blokkade is. Dat ik het daarom uit de weg ga. Dat ik daarom zeg en roep dat ik ga veranderen, maar dat vervolgens niet doe. Omdat ik te schijterig ben om mezelf onder ogen te zien.

Het klinkt belachelijk en het lijkt allemaal zo simpel. Maar het is het niet. Hoe kom ik in contact met mezelf? Hoe hef ik die blokkade op en geef ik mijzelf de ruimte? Hoe ga ik die confrontatie met mijzelf aan? Hoe doorbreek ik patronen?

Door gewoon te doen, zal je denken. En dat is het waarschijnlijk ook. Gewoon doen. Tegelijkertijd merk ik dat ik meteen al smoesjes zit te bedenken ‘nee, dat kan niet want..’. Maar nee. No more. Ik moet mezelf onder ogen komen als ik meer uit mijn leven wil halen. De enige weg is door het te doen en niets meer uit de weg te gaan. Ook al maakt het mij zo bang, het is de enige weg. Ook al heb ik de moed er niet voor, ik zal er doorheen moeten. Door al die pijn. Door al dat verdriet. Gewoon doen.

Studeren als je geen 18 meer bent

Studeren op volwassen leeftijd, hoe is dat?

Ik ben iemand die graag leert, die zichzelf graag verder ontwikkelt, die nieuwsgierig is en het leuk vindt om huiswerk te maken. Ja, dat laatste staat er echt. Die mensen bestaan. Echt. Mensen als ik. Ik vind dat nu eenmaal echt gewoon heel erg leuk.

Tegelijkertijd ben ik de 18 al gepasseerd. Sterker ik ben de 30 al gepasseerd. Een studie al lang achter de rug. Werkend. Cursussen en kortdurende opleidingen op of via het werk gevolgd. Allemaal werk gerelateerd. Maar het bleef kriebelen, echt kriebelen. Ik wil verder, ik wil meer, ik kan meer. En dus besloot ik mij eens te gaan verdiepen in deeltijd- en afstandsonderwijs.

Mogelijkheden zijn er genoeg. Kosten helaas ook. Het volgen van een studie is duur. Het volgen van een tweede studie is extra duur. Je behoort dan instellingsgeld te betalen, in plaats van het collegegeld. Dit kan dubbel tot triple zoveel duurder zijn dan het collegegeld. En je moet het qua tijd ook nog eens redden. Ook al is het allemaal hartstikke leuk om te doen, het gaat helaas niet vanzelf.

Dus na een onderzoek over welke vervolgopleiding ik eventueel zou willen doen, een financieel plan en een zekere naïviteit (tijd?, ach dat komt wel goed) besloot ik het maar te doen. Gewoon te doen. Ik ging weer studeren.

Ik heb bewust gekozen voor een opleiding wat niet per se direct met mijn werk te maken heeft, ik wilde mijn horizon verbreden. Een opleiding met een studiebelasting van ongeveer 16 uur per week, makkelijk te redden met fulltime werk, allerlei nevenactiviteiten en sociaal leven (ha ha ha ha, ik naïef? Welnee.). Een uitdaging, zou ik het universitaire niveau redden?

Ik heb nog geen moment spijt gehad. Hoewel het zwaar is. Echt zwaar. Van een sociaal leven is bijna geen sprake meer. Alles moet strak gepland, ruimte voor impulsiviteit is er nauwelijks of voel ik mij direct schuldig over. Tijdsinvestering is fors. En toch is het mij waard. Omdat dit proces het waard is. Omdat ik het kan. Omdat ik het leuk vind. Omdat ik superveel nieuwe dingen leer. Theorie. Maar ook over mijzelf. Eigenlijk ben ik stiekem best een beetje trots op mijzelf. Ondanks dat het niet makkelijk is, en met veel steun van mij naasten (zonder die steun zou het echt lastig worden) lukt het. Het lukt. Het gaat. Het is af en toe bikkelen. Absoluut. Soms denk ik er even aan om te stoppen en ben ik het helemaal zat. Maar het is zo leuk en zo goed voor mijzelf. Dus voor iedereen die twijfelt; als je de financiële middelen hebt, als je partner/naasten erachter staan; doe het. Voor jezelf. Omdat het ook gewoon ontzettend stoer is.

Vang me

Ik ga maar door

En door en door

Niet te stoppen

Kan niet stoppen

Te veel

Er is nog te veel

Wat ik kan doen

Wat ik wil doen

Wat ik moet doen

Nog dit

En nog dat

En dit

En dat ook nog

Om dit maar niet te vergeten

En dat al helemaal niet

Door en door

Het gaat maar door

Te veel

Te veel te doen

Te weinig tijd

Hoe nog langer

Door en door

En door en door

Te veel

Hoe lang

Ik val

Bijna

Bijna

Val ik

Vang me.

Liefde

Soms haat ik je. Echt. Waarom kan het nooit lang leuk zijn tussen ons? Ben ik het probleem? Wat is het probleem? Mijn liefde voor jou of de liefde voor mezelf?

Steeds vaker heb ik het gevoel dat ik mezelf aan het kwijt raken ben. Ik doe jou pijn. Keer op keer op keer. En elke keer weer beloof ik beterschap. En elke keer weer faal ik. Hard. 

Ik vraag mij af waar het mis is gegaan. De bewuste keuze van mijzelf om te liegen voor jou en over jou? Omdat ik mij schaam? Mij schaam omdat ik niet ben wie ik altijd dacht te zijn? 

Waar zijn de leuke tijden gebleven? Waar is de tijd dat we lachten, plezier hadden en genoten van elkaar? Waarom ben ik jou steeds pijn aan het doen? Om te voorkomen dat jij mij pijn doet? Wil ik jouw straffen voor mijn eigen gemaakte keuzes? Of wil ik liever zelf de pijn veroorzaken zodat jij het niet hoeft te doen?

De menselijke geest zit raar in elkaar. Ik zit raar in elkaar. Altijd denk ik dat het niet zo moeilijk moet zijn. Hoef te zijn. En toch doe ik het elke keer weer. Ik doe jou pijn en daarmee ook mijzelf.

Ik vind dit niet leuk. Ik vind het afschuwelijk. Tijd om het anders aan te pakken. Maar waar te beginnen? Hoe ga ik weer tevreden zijn met mezelf? Hoe ga ik weer tevreden zijn met mijn leven? Hoe ga ik eindelijk accepteren dat mijn leven niet is zoals ik het altijd heb gewild? Ik heb die keuzes zelf gemaakt. Het wordt tijd dat te accepteren.

Ik voldoe niet aan mijn eigen kleine meisjesdroom. Ik ben niet wie ik wil zijn. Ik veracht mezelf. 

Ik haat jou niet. Helemaal niet. Natuurlijk ben je af en toe verschrikkelijk irritant, ben ik het regelmatig niet met je eens en reageer je niet altijd zoals ik het had gewild. Maar ik hou van jou. Meer dan wat dan ook in de wereld. 

Het word tijd dat ik je dat laat zien en dat ik dat aan je bewijs. Ik vind het alleen nog lastig hoe. Ben bang om mezelf nog meer kwijt te raken.

Ik leef te veel vanuit angst. Het valt me nu weer op. Het wordt tijd om dat los te laten. Meer naar het hier en nu te gaan. Naar het moment.

Ik kom er wel. Heus. Waar een wil is, is een weg. En die weg wil ik nemen. Geen geslingerd en omwegen meer, maar recht op het doel af. 

Het wordt tijd dat ik ga veranderen. Het wordt tijd dat ik jou laat zien en merken  wat jij voor mij betekend. Het wordt tijd om het weer leuk te hebben samen.

Eerlijkheid

In alle eerlijkheid: ben jij altijd eerlijk tegen jezelf?

Ik niet. Ik verdraai soms mijn eigen gedachten en mijn eigen woorden. Waarom? Om het minder pijnlijk te maken denk ik. Om minder het gevoel van falen te hebben. Om minder schaamte te voelen. Denk ik. Ik weet het niet precies.

Soms beloof ik iets aan mijzelf en dan ‘vergeet’ ik dat weer. Stop het weg, in een hoekje, ergens achterin mijn geest. Als iemand mij dan confronteert vind ik wel een reden waarom ik mijn eigen belofte niet ben nagekomen. Niet bewust, dat gaat vol op automatisme. Ik geloof het namelijk zelf ook nog. Ik geloof mijn eigen verhaal. Ik geloof mijn eigen motivatie. Maar is het de waarheid? Of zijn het gewoon excuses om de eigen gemaakte belofte aan mijzelf niet na te komen?

Het is ingewikkeld. Want hoe kan ik iets beloven en het vervolgens vergeten? Er niet bewust van zijn totdat escalatie plaatsvindt. Hoe kan dat? Hoe kan ik in die tussenliggende periode alsof doen? Alsof het er niet is en niet bestaat? Is dat omdat ik te lang iets verborgen houd voor een aantal mensen die mij dierbaar zijn? Dat ik toen ergens in dat proces, mezelf heb geschaamd en in smoezen ben gaan leven? Is het zodanig erg geworden dat ik daarom er maar omheen blijf praten? Ik het daarom zo makkelijk weg stop? Ik daarom doe alsof het niet bestaat? Is dat het? Is het de schaamte die mij parten speelt? Is dit een tweede natuur van mij geworden?

Ik ben niet altijd eerlijk tegenover mezelf omdat ik niet altijd eerlijk ben tegenover anderen. Ik houd iets verborgen. Maakt mij dat een minder mens? Maakt mij dat afschuwelijk? Dat ik mensen niet in vertrouwen durf te nemen? Dat de schaamte en de angst van oordelen te groot is? Dat ik mijzelf heb verloochend? Dat ik smoezen en excuses heb bedacht om te kunnen leven met mijzelf?

Ik ben bang dat dit de redenen zijn waarom het zo makkelijk is. Zo makkelijk om alles wat ik heb beloofd een dag later alweer te vergeten. Het is niet oké. Het is niet goed. Ik word er niet gelukkig van, dus ik moet veranderen, ik wil veranderen. En hoe verander je? Door te doen. Door simpelweg te doen. Te doen wat je zegt en beloofd. Door bij mezelf te blijven en na te gaan wat ik echt voel of denk. Niet wat ik denk dat anderen zouden kunnen denken of vinden. No more. Het is makkelijk gezegd, maar in de praktijk doen is lastig. Terugvallen in gewoontes is eenvoudig, daar hoef je niet zoveel je best voor te doen. Een automatisme.

Hoe wordt je volledig bewust van jezelf? Hoe leef je in het nu? Hoe leef in jezelf en met jezelf? Hoe accepteer je jezelf?

Ontsnapping

Je komt dichterbij. Ik voel de kriebels in mijn buik. Je mond raakt mijn lippen. Ik ben verkocht. Ik denk niet meer. Ik voel alleen maar. Ik voel jouw mond op mijn mond. Jouw tong spelend met mijn tong. Je handen die mijn shirtje omhoog doen. Ik voel mezelf natter worden. Mijn handen pakken je billen en ik druk mijn lijf tegen de jouwe aan. Plots zijn je handen overal. Je zoenen worden dringender, gehaaster. Ik kreun. Ik hijg. Dit is lekker. Ik wil meer. Ik help je mijn kleding uit te doen. Snel. Je mond verlaat mijn mond en verplaatst zich. Je tong komt overal. Ik ril. Ik wil je in mij voelen.

Ik kijk naar je terwijl je je laatste kleding uittrekt. Ik vind je het mooiste, het lekkerste en het wildste wat er bestaat. Je bent zo ontzettend sexy. Ik vergeet alles en leef enkel in het nu. In het nu met jou, bij jou, onder jou en op jou. Ik kijk je aan en houd je vast. Ik voel je harder worden. Ik kreun. Jij kreunt. Ik kom klaar. Je pakt mij vast en zoent mij hard. Je wordt harder en wilder. Ik kreun. Jij komt ook.

Ik lig in jouw armen. Mijn hoofd op jouw borst. Ik voel mij zoals nooit tevoren. 

Zonnig

Ik zie het al door de verduisterde gordijnen heen, de zon lijkt te schijnen. Ik doe de gordijnen open en laat de zonnestralen mijn zicht verblinden. Even adem ik diep in en uit. Het is net alsof ik de warmte van de zon voel, al sta ik achter glas.

De zon heeft iets magisch. Als het schijnt lijkt de wereld meteen iets vriendelijker. Gelukkiger. Vrediger. Of ligt dat puur aan mezelf, en voel ik meer de rust in mijzelf? Ik kijk naar buiten en zie de toppen van de bomen dansen op de wind. Ik zie de vogels met elkaar spelen. Ik hoor kinderen lachen. Ik voel zelf even geen zorgen.

De zon verwarmt mij. Alsof de stralen zeggen dat alles goed is. Dat het goed is zoals het is. Dat ik goed ben zoals ik ben. Dat het allemaal oké is. 

Zorgen voor mijzelf

Zorgen voor mijzelf. Het klinkt eenvoudig; eerst voor mij zelf zorgen en dan pas voor anderen. Hoe makkelijk kan het zijn? Hoe moeilijk is echter de werkelijkheid? De werkelijkheid waarin ik ben verzand? De werkelijkheid dat ik eigenlijk niet weet hoe ik voor mezelf moet zorgen, hoe voor ik mezelf op moet komen, wat wel of niet normaal is.

Ik heb mijn grenzen verlegd, steeds een beetje meer. Ik zorg voor anderen. Maar zorgen voor mezelf? Wat is dat? Als ik denk dat ik voor mezelf zorg – blijk ik dat helemaal niet te doen. Foute denkpatronen. Al zo lang in mijn bestaan dat het moeilijk is om te realiseren dat ze fout zijn. Het is zo gewoon om excuses in mijn hoofd te maken, om te doen wat ik denk dat anderen van mij verwachten, om te doen wat ik denk dat zo ‘hoort’.

Er is geen waarheid. Er is niets wat zo ‘hoort’. Wat zo moet. Ik hoef mij niet te voegen aan anderen. Waarom zou ik dat doen? Om aardig gevonden te worden? Maar ik wil niet door iedereen aardig gevonden worden! Omdat ik mij schaam voor mijzelf? Omdat ik mezelf stom vind? Lelijk? Dik? Waardeloos en idioot? Omdat ik mijzelf slap vind, een mietje, een luilak en een schijterd? Omdat ik overal maar bang voor ben? Bang voor de onzekere enge buitenwereld, die mij kan verslinden. Bang om de controle kwijt te raken en geen invloed te hebben. Bang voor pijn.

Ergens onderweg ben ik het allemaal kwijt geraakt. De liefde voor mezelf. Ik ben zo onbewust altijd weer bezig met anderen of in wat ik denk dat goed is of ‘zo hoort’ dat ik mezelf vergeet. Dat ik vergeet te luisteren naar mijzelf. Naar mijn hart, mijn gevoel, mijn lichaam. Ik luister niet. Ik negeer het. Ik doe alsof het er niet is. Ik rechtvaardig van alles, zonder echt eerlijk te zijn naar mij zelf.

De waarheid is dat ik niet goed voor mezelf zorg. De waarheid is ook dat ik niet weet hoe ik voor mijzelf moet zorgen. De waarheid is ook dat ik bang om te verliezen. Om mezelf te verliezen of anderen kwijt te raken. Ik wil niet zorgen voor mezelf. Ik wil niet nadenken over mijzelf.

Het is niet goed. Ik weet dat ik mijn denkpatroon moet omzetten. Maar hoe doe je dat? Hoe zorg ik er voor dat ik wel wil? Dat ik wel wil zorgen voor mezelf? Dat ik dat werkelijk belangrijk vind? Dat ik weet wat het is, dat zorgen voor mijzelf? Dat ik voel dat ik dat verdien?

Als ik zo doorga, gaat het ten koste van mijzelf. En van degene van wie ik zoveel houd. Als ik zo doorga breng ik schade toe aan mezelf en ook aan anderen. Bereik ik daarmee juist niet het tegenovergestelde? Waarom maak ik het mijzelf zo moeilijk? Het is gewoon een kwestie van doen zou je denken. Maar toch houd ik mezelf daarin tegen. Omdat ik het niet werkelijk geloof? 

Plotselinge liefde

Wij zijn bij vrienden. Het gesprek gaat over serieuze onderwerpen. Ik kijk naar je terwijl je praat en ineens slaat het in. Man, wat houd ik toch veel van jou.

Soms zijn er van die onverwachte momenten. Onverwachte momenten dat je hart overstroomt met liefde. Liefde voor een ander, liefde voor jezelf, of liefde voor je omgeving. Dat is mooi, is het niet? Tegelijkertijd is er een gevoel van berusting, zo is het nu. Hier en nu, en ik ben hier met al de liefde in mij. Een vredig moment. Zo’n moment is niet op te roepen, het gebeurt gewoon. Zomaar, onverwachts. Je denkt er niet eens aan, je voelt ineens. Ineens is het daar. De liefde die je overstroomt. Die je hele wezen vult. Een prachtig, vredig moment. Die bruut verstoord wordt door een “gaat het”?

Ben ik wie ik wil zijn of wil ik zijn wie ik ben?

Soms weet ik niet wat ik met mezelf aan moet. Alsof ik mijzelf volledig kwijt ben geraakt. “Luisteren naar jezelf” is het advies. Maar hoe doe je dat als je probeert te luisteren maar niets hoort? Dat je niet meer weet wat je eigenlijk wil of wat je eigenlijk voelt? Dat je jezelf in de loop der tijd bent verloren. Kwijt geraakt, verdwenen. Last van onzekerheden, ongemakkelijkheden, ontevredenheid, en niet bij machte om het op te lossen. Ik verzand in zelfmedelijden en excuses, ben hard voor mezelf.

Hoe ga ik mezelf weer vinden? Hoe ga ik mijzelf weer waarderen? Hoe ga ik weer van mijzelf houden? Hoe ga ik voor mij zelf opkomen? Hoe weet ik waar mijn grenzen liggen? Hoe geef ik die grenzen aan? Hoe zorg ik ervoor dat ik niet bij iedereen om bevestiging jengel? Hoe zorg ik ervoor dat ik kan staan voor wat ik denk, vind en voel zonder mij iets van anderen aan te trekken? Hoe stop ik met zorgen voor anderen en zorg ik voor mezelf? Hoe zorg ik ervoor dat ik niet op anderen afreageer? Hoe zie ik wat mij daadwerkelijk dwars zit? Hoe stop ik met alles wegstoppen of weglopen? Hoe zorg ik ervoor dat ik lekkerder in mijn vel zit? Hoe zorg ik ervoor dat ik weer weet wie ik ben? En wat ik wil zijn – en niet wat ik denk dat anderen willen dat ik ben of wil zijn?

Het is ingewikkeld. Echt ingewikkeld. Het is moeilijk uit te leggen. Het is als het zoeken naar het spreekwoordelijke speld in de hooiberg. Ergens in die hooiberg zit mijn ware ik verstopt. Ik moet deze vinden. En niet alleen vinden, maar ook accepteren. Ook al voldoet het niet aan mijn eigen verwachtingen of aan verwachtingen van alle anderen.

Het kan niet zo langer doorgaan. Het is niet goed voor mezelf en zeker niet voor de mensen dicht om mij heen. Waar te beginnen?

Ik verzand in excuses, ik hoor het mezelf al doen. Ik ben veels te druk om mij bezig te houden met mijzelf. Andere dingen zijn belangrijk, ja. Maar dit is ook belangrijk. Misschien nog wel belangrijker dan alle andere dingen. Want als ik beter in mijn vel zit, gaan de andere dingen ook makkelijker. Of neem ik minder hooi op mijn vork. Verander de wereld en begin bij jezelf. Ik weet het. Ik weet het allemaal. Het zou niet moeilijk moeten zijn. Het is feitelijk een keuze. Ik wil dat er iets verandert, dus ik moet daar iets voor doen. Ik weet alleen niet goed hoe dat aan te pakken.

Ochtendliefde

Ik houd van de vroege morgen. Ik houd van de stilte die er dan heerst. Geen mens te bekennen, het is net alsof iedereen nog slaapt.

Ik houd van de wolken. Van donker wordt het langzaam licht. Ik zie de wolken in rustig tempo vooruit drijven.

Ik houd van de geluiden in de ochtend. Het praten van de vogels. Wat zullen ze tegen elkaar zeggen?

Ik houd van de geur buiten in de ochtend. Nog puur. Onaangeroerd.

De ochtend is heerlijk, en ik sta dan ook graag bijtijds op om deelgenoot te zijn van het tot leven komen van de mensheid. Toen ik nog nachtdiensten had vond ik de ochtend ook het leukste moment. Het moment dat er rustig aan weer leven komt. Het moment dat je zelf mag gaan slapen terwijl heel veel andere mensen met een chagrijnig gezicht zich naar hun werk haasten.

Stilstaan bij de ochtend is heerlijk. Even naar buiten, de geur, de rust in je opnemen. Even laten betoveren door de ochtend. Kijkend naar de lucht, kijken naar het opkomen van de zon, kijken naar hoe de wolken voorbij drijven.

De ochtend geeft een moment van bezinning. Omdat er even rust is. Totale rust. Het geeft mij een moment van berusting. Berusting dat alles is zoals het is, en het goed is zoals het is. Even een moment voor mijzelf voordat de wereld weer begint. Voordat er weer van alles moet, voordat er weer gehaast moet worden.

De ochtend is mijn ochtend. 

Teleurstelling

Soms loopt het leven niet zoals ik dat graag had gezien. De werkelijkheid is anders dan ik mij had bedacht. Mijn dromen, wensen en doelen lopen niet synchroon met de werkelijkheid.

De realiteit is soms hard. Ik ben niet wie ik wil zijn. Ik gedraag mij niet zoals ik wil dat ik mij gedraag, hoe ik dat van mezelf verwacht. Er wordt mij iets niet gegund waar ik dacht zo hard voor gewerkt te hebben. Ik denk ergens te zijn, maar als ik opkijk slaat het in met een mokerslag. Het is niet wat het lijkt. Of wat ik dacht. Nee, de realiteit is soms hard, confronterend.

Het leven is niet altijd maakbaar. Het beste uit jezelf halen, de beste versie van jezelf. Kreten die ons veelvuldig om de oren vliegen, gevoed in social media. Het lijkt soms alsof iedereen weet wat hij/zij waarom doet. Alsof iedereen een doel heeft en het leven toelacht. Social media is zeker niet de realiteit. En soms is dat wat je in je hoofd ervan maakt ook niet de realiteit.

Het is niet erg om in je hoofd de perfecte zelf te zijn. Om in je hoofd je eigen droomwereld te creëren. Mits de werkelijkheid niet uit het oog verloren wordt. De realiteit is er, altijd. En je hebt niet altijd invloed op de realiteit, de werkelijkheid. Je hebt enkel invloed op jezelf, hoe je ermee om gaat. Maar confrontatie met factoren die buiten of in jezelf liggen, daar ontkom je niet aan.

Soms is daar teleurstelling. Een verwachting die niet uitkomt. Dat doet pijn, soms. Zo’n steek dat door je heen gaat. Een gevoel van pijn en verdriet. Radeloosheid soms. Want hoe nu verder? Maar eerst de pijn van de teleurstelling. De teleurstelling waar je doorheen moet. Daar wordt je hard van of zoiets.

Confrontatie is nooit leuk, maar soms wel nodig. Ik weet het, maar het voelt niet zo. Ik ga de confrontatie graag uit de weg, blijf graag leven in mijn eigen veilige droomwereld. Om het niet te voelen, om blij te zijn. Blij met mezelf. Ontkennen en weglopen, lukt echter niet. Misschien even, maar niet langdurig. Vroeg of laat valt er niets meer te vermijden en is er die confrontatie met bijbehorende teleurstelling. Teleurstelling om een ander of een teleurstelling in jezelf. Het “had ik maar” gevoel. Alsof dat wat had uitgemaakt.

De confrontatie brengt ons, hoe moeilijk ook, levenslessen. Dat is iets wat ik mezelf graag voorhoud. “Het moest blijkbaar niet zo zijn”, ook zo’n leuke. Omgaan met teleurstellingen kan ik niet goed. Ik betrek teleurstellingen graag op mezelf, en loslaten van dat gevoel is soms moeilijk. Ik ben niet perfect (duh), maar wil het wel graag. Een leven vol paradoxen, en druk maken in mijn hoofd.

Ik weet niet of er ooit een dag komt waarop teleurstellingen er niet zijn. Misschien is het wel iets dat er bij hoort. Misschien wordt het daarom ook tijd er beter mee om te leren gaan. Met mijn eigen imperfectie en de niet-maakbaarheid van mijn eigen wereld. Maar wel mijn eigen invloed op het omgaan met.

Geen idee hoe ik dat moet doen of waar te beginnen. De lat niet te hoog leggen, dat is misschien een goede start. Anders wordt het weer zo’n teleurstelling.

Geld, geld, geld

Wat betekent geld voor jou?

Of geld gelukkig maakt? Nee, dat denk ik niet. Geld maakt het leven wel gemakkelijker, dat wel. Het is makkelijker boodschappen doen als je niet bij elk product hoeft na te denken of je het je wel kan veroorloven.

Ik vind geld belangrijk. Ik weet wat ik ongeveer op mijn rekening heb staan en wat ik uit te geven heb. Ik ben zuinig, ik ben absoluut niet iemand die zomaar overal geld aan uitgeeft. Elke dag lunchen in het bedrijfsrestaurant bijvoorbeeld, dat kost een fortuin als ik dat elke werkdag zou doen! Ja, er is wel een geweldige keuze aan (gezonde) etenswaar, maar ik neem vaak genoeg net zo lief mijn eigen gesmeerde bammetjes mee. Net als dat ik liever een eigen flesje water meeneem als ik ergens naartoe ga, dan dat ik het onderweg ga kopen. Tenzij het vakantie is, dan ben ik iets makkelijker, dan “mag” het even.

Ik ben ook een spaarder. Hoewel dat niet elke maand lukt, vindt ik het erg fijn als ik iets opzij kan zetten. Al is het maar een klein bedrag. Een spaarpotje voor onverwachte uitgaven is echt heel fijn. Ik weet dat als de koelkast en de wasmachine er tegelijkertijd mee ophouden, ik beide zou kunnen kopen. Dat soort zekerheid is fijn.

Geld maakt niet gelukkig maar wel het leven makkelijker; zoals ik bovenaan al schreef. Stel dat ik de loterij eens zou winnen. Dat ik een mooi, niet al te groot, vrijstaand huis kan kopen en geheel naar mijn eigen smaak zou kunnen inrichten. Met een hulp voor de huishouding en de tuin. Wat zou dat heerlijk zijn! Dat ik een dag of twee per week minder hoef te werken. Heerlijk zou dat zijn! Dan zou ik meer tijd hebben voor de dingen die ik het liefste doe.

Het hoeft allemaal niet over de top. Ik hoef geen multimiljardair te zijn. Want ik geloof echt dat geld niet gelukkig maakt. Stel dat je zoveel geld heb, dat je niet weet waar je het aan zou moeten uitgeven. Je zou dan echt moeten zoeken naar een tijdsbesteding en een goed doel. Misschien kan je dan wel alles doen wat je leuk vindt, maar gaat dat ook niet vervelen? Is het niet ook fijn je nuttig te maken, van betekenis te zijn? Waarmee ik overigens niet wil zeggen dat het niet kan als je miljardair zou zijn. Het zou alleen anders zijn. Denk ik. Of misschien ook niet. Het staat en valt vast ook met je eigen instelling. Alleen maar meer, meer, meer willen hebben, of kijken naar waar je goed mee kan doen. Dat zou wel weer een voordeel zijn van miljardair zijn. Doen en laten wat je wilt, maar ook goed doen. Goed doen aan mensen die het minder hebben, op die manier van betekenis zijn. Hm, dat is misschien toch ook zo slecht nog niet.

Ach, een miljardair zal ik vast nooit worden. Maar dat is niet erg. Zolang ik mijn hoofd boven water kan houden is het goed. Gezond zijn, een dak boven mijn hoofd, een bed om in te slapen, een douche, schone kleding, wat te eten en drinken, en ik ben tevreden. 

Ik weet het even niet meer

Ik ren

hard, harder

Nog harder
moet ik rennen

Snel, ik moet
sneller rennen

Zweet gutst langs mijn hoofd
onder mijn oksels
tussen mijn billen

Mijn hart klopt in mijn keel
ik mag niet opgeven nu
ik moet door
door en door
doorgaan

Renner, harder rennen
sneller rennen
Vluchten voor alles
Snel, sneller
kom op, ik moet

Links, rechts, rechtdoor
het maakt niet uit
zolang ik maar ga
rennen

Harder
harder rennen

Weg van hier
weg van daar

Op weg naar
beter

Vermoeid

Ik staar voor mij uit. Als ik niet oppas, zit ik zo knikkebollend achter de computer. Mijn ogen worden lomer en zwaarder. Ik besluit op te staan. Even een rondje lopen. Even een beetje frisse lucht. Even een beetje energie.

Waar komt de vermoeidheid toch vandaan? Waarom slaap ik onrustig en licht? Ik heb nu geen stress, geen spanning, geen zorgen. Hoe komt het dan dat ik mij zo futloos voel? Dat alles teveel is? Dat ik eigenlijk geen stap wil verzetten?

Ik voel mij werkelijk een zoutzak. Ik sjok voort. Ik bedenk mij hoe dat er uit zou zien. Als ik mijzelf van een afstand zou bekijken zou ik een vermoeide uitgeputte vrouw zien. Maar ik weet niet waarom. Ik weet niet waardoor. En het duurt al zo lang.

Het is even beter gegaan met de vermoeidheid, een paar dagen vorige week had ik even meer energie. En nu weer zo futloos, al 3 weken lang. Zal het misschien vermoeidheid zijn van de periode ervoor? Zal ik de vermoeidheid eindelijk voelen nu ik wat minder druk op mezelf leg? De vermoeidheid van al die weken en maanden ervoor. Van al die tijd dat ik van alles moest, de lat veels te hoog legde en maar doorging? Misschien is dat het.

Misschien is dit de vermoeidheid die ik mezelf de afgelopen maanden heb aangedaan. Het teken dat het goed is het anders te doen. De lat lager te leggen. Meer te leven in het nu. Meer te ontspannen, meer tijd voor mezelf. Niet nog veel meer uren stoppen in nevenzaken dan nodig is. Pas op de plaats maken. Het leven overdenken. Andere keuzes maken, het allemaal anders gaan doen.

Ik ben tevreden. Tevreden met hoe het nu is. Besluiten die zijn genomen. Besluiten die ik hier en daar graag anders had gezien, maar het is ook goed te weten waar je aan toe bent. Om verder te kunnen. Om weer te gaan. Om rust te vinden. Omdat je dan even niet meer moet. Omdat je er dan even klaar voor bent. Omdat ik er klaar voor ben.

Klaar voor een nieuwe periode in mijn leven.

Ik kijk om mij heen. Mensen praten, lachen, of kijken ernstig. Ik voel de rust in mij. Ik slaak een diepe zucht en draai mij om. Sjokkend keer ik terug naar mijn werkplek.

De eerste stap

De eerste stap naar verandering. Wat is dat eigenlijk, die eerste stap? Is dat het moment dat je denkt ‘er moet iets veranderen’? Of is dat het moment waarop je ook daadwerkelijk besluit en uitspreekt dat er iets gaat veranderen? Of is dat het moment waarop je eindelijk een andere keus maakt om daadwerkelijk tot verandering te komen? Ik weet niet waar die eerste stap precies zit. Ik weet wel dat denken en doen twee verschillende zaken zijn.

Het denken aan verandering en alles wat je zou willen veranderen, is niet zo moeilijk. Het denken wordt pas moeilijk als je jezelf gaat afvragen hoe je dat veranderen dan precies gaat doen of aanpakken. Waarbij het denken nog een ding is, maar het daadwerkelijk doen… Tja, dat is niet eenvoudig.

Het is de strijd waar ik in zit. Ik wil veranderen. Ik uit naar anderen dat ik ga veranderen. Ik heb voor mijzelf besloten dat het allemaal maar anders moet. Ik weet eigenlijk alleen niet zo goed hoe. Hoe verander je? Hoe blijf je bewust van je eigen gevoel en de keuzes die je maakt? Waar begin je überhaupt?

HELP!

WAAR IS DE HANDLEIDING: IK WIL HET ANDERS AANPAKKEN?

Ik ben nu maar begonnen met eerst ruimte in mijn hoofd creëren. Een goed begin? Ik heb echt geen flauw idee. Ik weet alleen wel dat ik onrustig wordt van alle dingen wat ik van mezelf nog moet doen of waar ik aan moet denken. Dus ben ik ze nu beetje bij beetje (er komen steeds weer nieuwe dingen in mij op) aan het opschrijven. Om zo beetje bij beetje het lijstje af te werken. Of, misschien beter nog, te bekijken of hetgeen wat in mijn hoofd zit ook zo noodzakelijk is om aan te pakken en op welk termijn. Om dan vanuit daar doelen te maken?

Ik heb geen idee wat de beste manier is. Ik doe maar wat. In het kader van iets is beter dan niets, is dit in ieder geval iets. De eerste mini-stap naar verandering. Naar een beter leven.

Altijd maar alles moeten

Ik schrijf er vaker over. Het vliegen van de tijd. Tijd te kort komen. Te veel te doen hebben in te weinig tijd. Waar blijft de tijd? Hoe lastig is het om je tijd zodanig in te vullen dat naast alles wat ‘moet’ er ruimte over blijft voor alles wat ‘mag’?

We moeten veel van ons zelf. De ideale werknemer zijn, de ideale partner zijn, altijd bereikbaar zoals in het nieuws was deze week. Ik moet ook veel van mezelf. Niet alleen op gebied van werk en relatie maar ook in alles daarbuiten. De perfecte dochter, vriendin, de beste student, de hardwerkende vrouw die carrière wil maken, de beste huisvrouw willen zijn. Maar ja, ten koste van wat?

Soms wordt alle tijd zo opgeslokt door al die dingen die van mezelf ‘moeten’. Omdat ik de lat hoog leg. Omdat ik van alles wil, ik van alles ook leuk vind, en ik alles ook vooral goed wil doen. Hierdoor leg ik een onevenredige druk op mezelf. En het moment is gekomen dat mijn lichaam en geest zeggen ‘no more’.

Het is genoeg geweest. Ik moet gaan zoeken naar een betere balans. Ik kan niet alle ballen hoog in de lucht houden en dan ook op alles nog goed willen presteren. Ik zal keuzes moeten maken. Waar steek ik mijn energie in en waar niet? Wat wil ik echt? Waar ga ik voor? Waar zet ik mij voor in en waarin vind ik daarna ontspanning?

Het is een zoektocht. Ik weet dat ik keuzes moet maken, maar ze zijn niet eenvoudig. Ik vind tot slot alles wat ik doe leuk en belangrijk. Maar nu het ten koste gaat van mezelf zal ik die keuzes wel moeten gaan maken. Moeten? Willen! Ik wil die keuzes maken. Want het leven is te kort en te waardevol om continu te besteden aan dingen waarvan ik dacht dat het belangrijk was, maar daarbij uit het oog verloor wat nu werkelijk leven is. Leven is namelijk niet alleen maar de dingen doen die verwacht worden van anderen of die ik van mezelf verwacht. Leven is ook stilstaan in het hier en nu. Genieten van de weg die je bewandelt. Ontspanning zoeken en ontspanning nemen. Niet continu bezig zijn. Lekker voor jezelf zorgen. Er zijn en het ervaren. Zodat niet alles moet, maar alles kan en alles mag. Zodat alles makkelijker wordt omdat je door de ontspanning meer energie hebt. Daar wil ik naartoe.

Maar het is een lange weg. Het is een weg die ongetwijfeld obstakels zal hebben. Het zal een zoektocht zijn, een moeilijke zoektocht ook. Ik zal keuzes gaan maken, lastige keuzes, nadenken over wat de juiste keuzes voor mij zijn. Ik ben onderweg naar een nieuw leven. Een leven waarin ik niet achter de tijd aan hol, maar waarin ik in het nu leef. Waarin ik een nieuw balans heb gevonden. Een leven waarin ik meer voor mezelf kies; wat ik leuk en wat ik belangrijk vind. Daar ga ik voor. 

En dan wordt het weer beter

Beter op alle fronten. Weer iets meer rust. Hoewel de zorgen niet weg zijn, is er wel meer rust. En dat is goed, rust. Meer ruimte voor ontspanning. Want hoe leuk alles ook is, nooit vergeten te ontspannen. Ik probeer de betere balans tussen werk, studie, privé en alle andere zaken, te vinden, te krijgen en vooral ook te behouden. Omdat er meer in het leven is. Omdat alle zwaarte dragelijker is, als er rust is.

En ook het weer is beter. De temperatuur is zachter, de zon laat zich vaker zien. Bloemen komen in boei. Er is niets fijner dan de geur van de lente. Zeer goed voor je gemoedstoestand. Zeer goed voor mij. Ik snuif de lucht op, ontspan en voel dat ik leef. Heerlijk.

Dus gaat het weer wat beter voor even. Weer even een beetje rust. Weer een beetje ontspanning. Op naar betere tijden.

Even tot rust

Heel even maar. Even bewust zijn in de stilte.

Even luisteren naar de geluiden om mij heen en even nergens aan denken. Gewoon even zijn. Inademen en uitademen. Even stil staan. Bij het nu. Bij de zon die schijnt en de vogeltjes die ik hoor fluiten. Verderop klinkt een sirene. Maar niet bij mij. Bij mij is er even rust.

In alle hectiek van de afgelopen tijd voel ik mij vandaag opvallend rustig. Ontspannen bijna. Er zijn wel gedachten, maar ik voel mij er niet rot bij. Even kan ik alles laten zoals het is. Even kan ik mij erbij neerleggen dat ik niet overal invloed en controle op heb. Even ben ik er gewoon, en dat is genoeg.

Even daarna droom ik weg. Over wat ik zou willen en wat zou zijn. Toekomstplannen worden weer wat bijgesteld. Maar dat is niet heel erg. Want er is altijd een weg. Vandaag is het allemaal niet erg. Vandaag is er even rust.

Dus staar ik weer voor mij uit. Zet ik mijn gedachten weer stil en luister. Ik ben en luister. Niets meer en niets minder. Even maar.

Vergeet nooit de hoop

Er zijn periodes in het leven die duister lijken, die duister zijn. Die momenten waarvan je weet dat het niet goed is. Dat het donker is. Waarin je even geen uitweg ziet. Alles is donker en zwart om je heen. En alsof het zo moet zijn, komt er van alles tegelijk. Allerlei nare dingen die je niet zou willen, die je niet gewenst had, maar die er wel onomstotelijk zijn.

De vraag is hoe je daarmee om moet gaan. Dat is een worsteling. Het bevinden in die draaikolk van het duister, en het zoeken naar een uitweg. Het willen trappelen om weer boven te komen, of het opgeven en mee laten voeren in die draaikolk totdat je de ondergrond bereikt en er enkel duister is?

Ik kom graag weer boven. Want ondanks alles heb ik hoop. Houd ik hoop. Hoop op betere tijden. De hoop en de verwachting van mezelf dat ik ook dit weer zal doorstaan. Dat dit mijn weg in het leven is. Dat ik dit mee maak om mijzelf dingen te laten zien. Helaas ben ik nogal hardleers gebleken, en daarom zit ik weer omringd door duister.

Tijd voor verandering. Ik weet niet hoe ik uit die duister moet opkrabbelen. Ik weet niet waar ik moet beginnen, waar ik moet zijn of wat ik moet doen. Wat ik wel weet is dat het beter wordt. Dat ik ook hierin een weg vind. Een weg om ermee te leven, ermee om te gaan. Dat het allemaal veel erger had gekund en het zijn weg wel weer vindt. Ook al is het niet de weg die ik voor me zag, of is het de weg die ik had willen bewandelen. Ik verander niets aan het verleden, ik verander niets aan het nu, ik kan alleen ervan leren en mijn toekomst beter maken.

Want ik houd hoop. Hoop op betere tijden. Hoop op de prachtig strak blauwe lucht wanneer ik uit die draaikolk ben. Ik ben er nog niet, maar ik voel het al wel. Ik laat mij niet klein krijgen. Ik vecht. Ik bid. Ik smeek. Ik hoop. Ik geloof. Betere tijden komen.

Tijden veranderen

Dagen gaan voorbij. Ene moment vervangen door een ander. Het andere moment alweer weggestopt voor een ander. Er kan veel gebeuren in een paar dagen tijd. Heel veel.

Dat dan het leven weer even anders is. Bam, voeten op de grond. Terug in realiteit. Maar ik wil niet in realiteit. Ik wil in mijn eigen veilige wereldje. Daar waar alles mooier is dan de werkelijkheid. Want de werkelijkheid is even niet zo mooi.

En toch ben ik daar. In de realiteit. In het zijn. In hoe het daadwerkelijk is. En ja, dat is zwaar en moeilijk. Maar het overheerst niet. Gek genoeg, het overheerst niet. Zinnen ook op andere dingen, want de wereld gaat door. Het gaat door alsof het allemaal niet gebeurd is. Op een vlak staat alles stil, op het andere vlak gaat alles door en door en door.

Maf om te merken. Daar waar ik stil wil staan ga ik door. Een gevaar ook, want als ik te veel door ga sta ik niet meer stil. Als ik niet meer stil sta weet ik niet meer. Hoe het was en wat ik niet meer wil. Dingen moeten veranderen. En verandering komt door stil te staan. Door anders te doen en anders te zijn. En daar gaan we heen. Denk ik.

Blijf

Blijf staan. Val niet. Gebruik mij als steunpilaar wanneer je te lang staat. Wanneer je denkt dat je het niet volhoudt of eerder nog. Gebruik mij als steunpilaar. Ik val niet om. Ik wil er zijn voor jou net als jij altijd voor mij bent.

Ook al is je wereld nu zo donkergekleurd. En zie je de mooie dingen van het leven even niet. Al is het egoïstisch van mij om je bij me te houden, je niet willen te laten gaan. Het is het waard. Het zal. Het moet.

Blijf staan. Val niet om. Struikel, tril, maar sta. Ga niet. Maar blijf. Hier.

Let's go

Soms is het allemaal even niet zo makkelijk. De ene dag vol positiviteit en hoop, en de andere dag vol stress en zorgen. Hoe kan het zo omslaan? Wat is er allemaal gebeurt?

Vierentwintig. Vierentwintig uren zijn we verder. En dan is het er ineens weer. Die zorgen. De angst. De spanning.

Je kijkt even om en het gebeurt. Een flits van een seconde. Maar houd moed, houd hoop. Omdat alles altijd weer goed komt. Het is niet verloren. Nooit. Het is nooit verloren. We vinden wel een weg. Altijd. Omdat we dat altijd gevonden hebben en dat ook zullen blijven vinden. We vallen, we staan op, we hebben geleerd. En de volgende keer struikelen we over iets anders, vallen we weer en staan we ook weer op. Want we blijven opstaan, we blijven niet liggen. Want als we gaan liggen dan gaat het niet meer. We moeten staan, overeind, en gaan.

Hier en nu

Ren, ren, ren maar door
Struikel
Sta op
En weer verder

Verder tot het niet meer gaat. Hoe ver is dat? Hoe lang houd je het uit?
Hoe lang kan je rennen zonder naar adem te happen? Zonder neer te vallen, volledig buiten adem met een torenhoge hartslag?
Wanneer val je om? Ploef. Neer. Zonder adem. Zonder hartslag.
Wanneer komt dat moment?

Niet opgeven. Doorgaan, doorgaan en doorgaan. Het uiterste van jezelf vragen. En nog meer. Meer dan het uiterste van jezelf. Tot hoe ver? Tot hoe lang?

De continue strijd. Het continue gevecht. Het lekken van energie. Waar krijg je nog energie van? Wanneer ben je blij? Wanneer ben je tevreden? Wanneer ben je even volledig ontspannen?

Zelfs in je slaap een grimas of een kreun. Onrust. Continu weer die onrust.

Ik wil je zo graag helpen maar weet niet hoe. Ik sta machteloos aan de zijkant toe te kijken hoe je jezelf pijnigt. Keer op keer. Dag na dag. Met de goede intenties, dat wel. Je vecht. Je vecht voor jezelf. Je eigenwaarde. Je gelijk. En tegelijkertijd voor ons.

Wat gebeurt er als je in een diepe put valt? Ik weet dat er altijd weer licht schijnt aan het eind van die diepe tunnel, jij weet dat ook. Maar kan je dat nog eens aan?

Daarom werk je zo hard. Om het te laten slagen. Jezelf te laten slagen. Ik snap het maar vind het moeilijk. Ik wil niet zonder. Ik wil met.

Ik wil je laten zien hoe mooi het is. De zon die schijnt. De sneeuw die valt. De vogel die op het balkon staat. De bloemen die bloeien. De dansende vlam van een kaars. De regen die tegen het raam tikt. De muziek wat op de achtergrond zachtjes speelt. Het leven en het zijn. Het hier en het nu.

En daar zijn we weer

Tijd geleden. Weinig veranderd. Of toch ook veel.

Hoe moeilijk als iemand die je zoveel lief hebt het allemaal niet meer ziet zitten. Hoe moeilijk als je zelf onderdeel bent van iemands leed, van de pijn die iemand voelt. De mes die je door een hart steekt, maar niet wil steken. Waarvan kwaad geschied, en het dan weer terug te moeten draaien. Van niet alleen maar samen.

Wat een rare wereld. Hoe kunnen dingen soms zo snel gaan. En hoe zorg je dat het beter wordt? Dat het leed heelt. Dat de diepe wonden iets minder diep worden. Dat je er kan zijn, onvoorwaardelijk, zonder jezelf te verliezen. Er voor de ander zijn maar ook jezelf niet vergeten. Hoe vind je zo’n balans?

De zorgen. Steeds weer en elke dag. Bang zijn voor het heden, het verleden en de toekomst. Hoe jaag je de spoken weg? Hoe leef je weer een leven? Zonder al dat leed? Om het verleden eindelijk eens los te laten en te leven in het nu. En het vertrouwen in het nu. Zonder achterdocht, zonder angst en zonder zorgen.

Bestaat een leven zonder zorgen? Of zullen er altijd zorgen zijn? Omdat je om iemand geeft? Dat de woorden het meest pijn doen van degene van wie je het meeste houd. Dat het soms moeilijk is om te gaan met alles. Een weg te vinden. Ingewikkeld is het.

Hoe het verder gaat weet ik niet. Het moet goed. Het moet. Maar hoe bespreek je dingen als je bang bent het verkeerde te zeggen? Dat de ander daar leed van onder vindt? Hoe vind je die balans? De balans tussen het uitspreken van je eigen zorgen, maar zonder dat het de ander pijn doet? Als ik het uitspreek zal het in mijn eigen belang zijn en niet die van de ander. Maar betekent dat ik daarom niets meer kan zeggen wat mij dwars zit? Wat mij wakker houdt? Wat mij zorgen baart? Wat mij verdrietig maakt? Hoe vind ik de juiste weg?

Ik moet hem vinden, die weg. Het juiste pad. Links, rechts, rechtdoor of terug. Op het pad blijven of stiekem er naast lopen. Ik weet het niet. Nog niet.

Leef het leven

Dagen vliegen voorbij. Zoveel te doen in zo weinig tijd. Ik zal prioriteiten moeten stellen en dingen moeten loslaten. Ik wil graag alles doen maar dat lukt me niet. Kan ik niet. Het is te veel. Veels te veel.

Ik kijk uit naar dagen met rust. Weer even ontspannen en tot mezelf komen. Even geen verplichtingen. Heerlijk lijkt me dat.

Feit is dat ik het allemaal mezelf aan doe. Het mezelf opleg. De eisen aan mezelf stel. Zelf bedenk wat ik allemaal wil doen, zonder te bedenken dat het ook een beetje veel is. Verkeerde prioriteiten. Laten liggen wat ik niet mag laten liggen. Te veel en daardoor te weinig focus.

Door te weinig focus glipt het tussen mijn vingers door. Nergens volledig aan toe komen, alles een beetje doen. Dat is niet goed. Niet meer.

Beter is van minder meer doen. Meer focussen. Op minder dingen, maar daardoor wel betere kwaliteit. Kwaliteit en genieten. Want ik zou moeten genieten. Niet vergeten te genieten. Want het leven schiet voorbij. De tijd gaat snel. Leef het leven. Ik vergeet het soms.

Nieuw jaar, nieuwe plannen

Het nieuwe jaar is begonnen. 2016 alweer. Time flies.

De jaarwisseling was gezellig, lekker knus thuis. Genietend van elkaar, het vuurwerk en de gezelligheid overal. Terugkijkend naar het afgelopen jaar, wat sentimenteel worden over mensen die gemist worden. Maar ook vooruit kijken op het nieuwe jaar. Een nieuw jaar vol nieuwe kansen.

Ik wil mijn energie terug. Ik wil mij energiek en fit kunnen voelen. Niet altijd maar zo moe en futloos zijn. Nee, aanpakken die hap. Niet afwachten. Niet achterover leunen. Niet denken dat het allemaal vanzelf komt aanwaaien. Dat gebeurt namelijk allemaal niet. Ik heb controle over mijn eigen leven. Genieten van het leven, energiek en niet veel aantrekken van wat andere mensen zouden kunnen denken of vinden. Mijn eigen plan trekken.

Gezonder leven is daarbij belangrijk. Minder snoepen, meer bewegen. Meer stil staan bij het moment. Meer durven en voor mezelf opkomen. Het wordt mijn jaar dit jaar. Ik wil een nieuwe baan. Ik wil verder met mijn leven. Ik wil verder gaan met leren en mezelf ontwikkelen.

Maar ik wil ook tijd genoeg nemen voor ontspanning. Elke week even tijd voor mezelf. Een boek lezen, met een tijdschrift hangen op de bank, naar de film of series kijken, kleuren, leren haken, misschien ooit eens een boek schrijven, en lekker uitgebreid douchen met de meest heerlijk ruikende producten. Ik verheug me er al op!

Zo’n jaarwisseling is een mooie tijd voor bezinning. Om weer even stil te staan bij het leven en wat je met en van het leven wil. Weer even op scherp. Plannen zijn er. 

Nu nog uitvoeren…