Ik weet het niet meer.
Ik weet niet meer wie ik ben, wat ik ben. Ik trek facades
op. Ik doe nep. Ik speel een rol. Een rol thuis. Een rol bij familie. Een rol
bij vrienden. Een rol op werk. Een rol op alle andere momenten. En waar ben ik
zelf gebleven? Waar is ik gebleven? Ben ik echt zo nep geworden?
Ik draai eromheen. Ik konkel, kronkel. Om maar naar
andermans pijpen te dansen. In plaats van opkomen voor mezelf ben ik alleen
maar aan het draaien, draaien en draaien. Ik weet niet eens meer wat mijn eigen
belangen zijn, wat mijn eigen behoeftes zijn, wat mijn eigen gevoelens zijn.
Als ik iets voel stop ik het weg, negeer ik het. Net alsof het gevoel niet
bestaat. En maar goed praten, rechtvaardigen. Zonder eerlijk en oprecht naar
mij zelf te kijken.
Ergens onderweg ben ik mijzelf kwijt geraakt, mijzelf
verloren. Ik ben niet altijd zo geweest, en de grote vraag is hoe kom ik er
vanaf? Hoe voel ik weer mijzelf? Hoe zorg ik ervoor dat ik echt oprecht ben
naar mijzelf als ik al lange tijd alles weg aan het duwen ben? Zodanig dat ik
het niet eens opmerk dat ik een gevoel wegduw. Hoe vind ik die rust en
bewustzijn van mijzelf?
Ik ben er wel bang voor. Bang om mezelf te vinden. Bang dat
ik daar dingen vind die heel veel pijn en verdriet doen. Ik denk dat dat mijn
blokkade is. Dat ik het daarom uit de weg ga. Dat ik daarom zeg en roep dat ik
ga veranderen, maar dat vervolgens niet doe. Omdat ik te schijterig ben om
mezelf onder ogen te zien.
Het klinkt belachelijk en het lijkt allemaal zo simpel. Maar
het is het niet. Hoe kom ik in contact met mezelf? Hoe hef ik die blokkade op
en geef ik mijzelf de ruimte? Hoe ga ik die confrontatie met mijzelf aan? Hoe
doorbreek ik patronen?
Door gewoon te doen, zal je denken. En dat is het
waarschijnlijk ook. Gewoon doen. Tegelijkertijd merk ik dat ik meteen al
smoesjes zit te bedenken ‘nee, dat kan niet want..’. Maar nee. No more. Ik moet
mezelf onder ogen komen als ik meer uit mijn leven wil halen. De enige weg is
door het te doen en niets meer uit de weg te gaan. Ook al maakt het mij zo
bang, het is de enige weg. Ook al heb ik de moed er niet voor, ik zal er
doorheen moeten. Door al die pijn. Door al dat verdriet. Gewoon doen.