Twee maanden geleden schreef ik mijn laatste blog hier. Voor
ik erg in had zijn er alweer twee maanden verstreken. Zonder dat er iets
bijzonders in mijn leven heeft plaatsgevonden vond ik niet de tijd, noch
prioriteit, om iets te schrijven. (Of te typen, wat jij wilt) Niet dat ik geen
zin had, maar omdat ik andere prioriteiten had. Thuis, werk, studie. Het vergde
allemaal even veel. Of eigenlijk nog steeds. Maar vandaag heb ik heel even een
klein beetje tijd om mijn gedachten aan het wereldwijde web toe te vertrouwen.
Want dat is wat het is, het bloggen.
Er zijn niet veel mensen die mijn stukjes lezen, en dat is
prima. Ik schrijf omdat ik wil schrijven. Omdat ik moet schrijven. Omdat alles
wat in mijn hoofd opgekropt zit er soms even uit moet. Omdat mijn handen als
vanzelf over het toetsenbord glijden. De woorden komen vanzelf op het scherm,
soms nog sneller dan dat ik heb bedacht waarover ik het nu ga hebben. Daarom
gaat het meestal ook nergens over. Of wel ergens, maar zonder doel. Mijn
stukjes hebben geen doel. Ik wil niemand iets duidelijk maken, iets meegeven of
wat dan ook. Ik wil gewoon mijn verhaal even kwijt. Dat is het; niet meer en
niet minder.
Waarom dan toch op het internet en niet thuis in een
dagboekje? Tja. Omdat ik hier 100 jaar geleden (of nou ja oke, iets minder dan
100 jaar, zo oud ben ik nu ook weer niet) mee begonnen ben? Omdat ik de
reacties die ik af en toe krijg wel leuk vind. Omdat het makkelijk terug te
vinden is. Omdat ik het gewoon fijn vind om te typen.
Soms schrijf ik ook op papier hoor, zeker. Af en toe word ik
bevangen door schrijfkriebels en als ik het mezelf toelaat kan ik van alles op
het papier kalken. Heerlijk vind ik dat. Dat is en zal zo blijven. De droom van
ooit een boek schrijven blijft bestaan. Het idee dat ik ervoor heb ook.
Ach; op een dag zal het zover zijn. Dan neem ik de tijd
ervoor. Misschien over 1,5 jaar. Als de studie klaar is en ik een jaar lang
mijzelf geen verplichtingen op ga leggen (behalve het ‘moeten’ werken, er moet
toch geld binnenkomen). Of ik zal heel hard kunnen gaan sparen, om dan een jaar
lang van spaargeld te leven, maar dat lijkt mij een utopie.
In ieder geval. Ik ben er weer. Voor nu. Voor even. Geen
idee wanneer weer. Volgende week? De week erna? Over een maand of weer over
twee maanden? Ik heb geen idee. We zien wel.