zondag 25 september 2016

Ben ik wie ik wil zijn of wil ik zijn wie ik ben?

Soms weet ik niet wat ik met mezelf aan moet. Alsof ik mijzelf volledig kwijt ben geraakt. “Luisteren naar jezelf” is het advies. Maar hoe doe je dat als je probeert te luisteren maar niets hoort? Dat je niet meer weet wat je eigenlijk wil of wat je eigenlijk voelt? Dat je jezelf in de loop der tijd bent verloren. Kwijt geraakt, verdwenen. Last van onzekerheden, ongemakkelijkheden, ontevredenheid, en niet bij machte om het op te lossen. Ik verzand in zelfmedelijden en excuses, ben hard voor mezelf.

Hoe ga ik mezelf weer vinden? Hoe ga ik mijzelf weer waarderen? Hoe ga ik weer van mijzelf houden? Hoe ga ik voor mij zelf opkomen? Hoe weet ik waar mijn grenzen liggen? Hoe geef ik die grenzen aan? Hoe zorg ik ervoor dat ik niet bij iedereen om bevestiging jengel? Hoe zorg ik ervoor dat ik kan staan voor wat ik denk, vind en voel zonder mij iets van anderen aan te trekken? Hoe stop ik met zorgen voor anderen en zorg ik voor mezelf? Hoe zorg ik ervoor dat ik niet op anderen afreageer? Hoe zie ik wat mij daadwerkelijk dwars zit? Hoe stop ik met alles wegstoppen of weglopen? Hoe zorg ik ervoor dat ik lekkerder in mijn vel zit? Hoe zorg ik ervoor dat ik weer weet wie ik ben? En wat ik wil zijn – en niet wat ik denk dat anderen willen dat ik ben of wil zijn?

Het is ingewikkeld. Echt ingewikkeld. Het is moeilijk uit te leggen. Het is als het zoeken naar het spreekwoordelijke speld in de hooiberg. Ergens in die hooiberg zit mijn ware ik verstopt. Ik moet deze vinden. En niet alleen vinden, maar ook accepteren. Ook al voldoet het niet aan mijn eigen verwachtingen of aan verwachtingen van alle anderen.

Het kan niet zo langer doorgaan. Het is niet goed voor mezelf en zeker niet voor de mensen dicht om mij heen. Waar te beginnen?


Ik verzand in excuses, ik hoor het mezelf al doen. Ik ben veels te druk om mij bezig te houden met mijzelf. Andere dingen zijn belangrijk, ja. Maar dit is ook belangrijk. Misschien nog wel belangrijker dan alle andere dingen. Want als ik beter in mijn vel zit, gaan de andere dingen ook makkelijker. Of neem ik minder hooi op mijn vork. Verander de wereld en begin bij jezelf. Ik weet het. Ik weet het allemaal. Het zou niet moeilijk moeten zijn. Het is feitelijk een keuze. Ik wil dat er iets verandert, dus ik moet daar iets voor doen. Ik weet alleen niet goed hoe dat aan te pakken.

zondag 18 september 2016

Ochtendliefde

Ik houd van de vroege morgen. Ik houd van de stilte die er dan heerst. Geen mens te bekennen, het is net alsof iedereen nog slaapt.

Ik houd van de wolken. Van donker wordt het langzaam licht. Ik zie de wolken in rustig tempo vooruit drijven.

Ik houd van de geluiden in de ochtend. Het praten van de vogels. Wat zullen ze tegen elkaar zeggen?

Ik houd van de geur buiten in de ochtend. Nog puur. Onaangeroerd.

De ochtend is heerlijk, en ik sta dan ook graag bijtijds op om deelgenoot te zijn van het tot leven komen van de mensheid. Toen ik nog nachtdiensten had vond ik de ochtend ook het leukste moment. Het moment dat er rustig aan weer leven komt. Het moment dat je zelf mag gaan slapen terwijl heel veel andere mensen met een chagrijnig gezicht zich naar hun werk haasten.

Stilstaan bij de ochtend is heerlijk. Even naar buiten, de geur, de rust in je opnemen. Even laten betoveren door de ochtend. Kijkend naar de lucht, kijken naar het opkomen van de zon, kijken naar hoe de wolken voorbij drijven.

De ochtend geeft een moment van bezinning. Omdat er even rust is. Totale rust. Het geeft mij een moment van berusting. Berusting dat alles is zoals het is, en het goed is zoals het is. Even een moment voor mijzelf voordat de wereld weer begint. Voordat er weer van alles moet, voordat er weer gehaast moet worden.

De ochtend is mijn ochtend. 

zondag 11 september 2016

Teleurstelling

Soms loopt het leven niet zoals ik dat graag had gezien. De werkelijkheid is anders dan ik mij had bedacht. Mijn dromen, wensen en doelen lopen niet synchroon met de werkelijkheid.

De realiteit is soms hard. Ik ben niet wie ik wil zijn. Ik gedraag mij niet zoals ik wil dat ik mij gedraag, hoe ik dat van mezelf verwacht. Er wordt mij iets niet gegund waar ik dacht zo hard voor gewerkt te hebben. Ik denk ergens te zijn, maar als ik opkijk slaat het in met een mokerslag. Het is niet wat het lijkt. Of wat ik dacht. Nee, de realiteit is soms hard, confronterend.

Het leven is niet altijd maakbaar. Het beste uit jezelf halen, de beste versie van jezelf. Kreten die ons veelvuldig om de oren vliegen, gevoed in social media. Het lijkt soms alsof iedereen weet wat hij/zij waarom doet. Alsof iedereen een doel heeft en het leven toelacht. Social media is zeker niet de realiteit. En soms is dat wat je in je hoofd ervan maakt ook niet de realiteit.

Het is niet erg om in je hoofd de perfecte zelf te zijn. Om in je hoofd je eigen droomwereld te creƫren. Mits de werkelijkheid niet uit het oog verloren wordt. De realiteit is er, altijd. En je hebt niet altijd invloed op de realiteit, de werkelijkheid. Je hebt enkel invloed op jezelf, hoe je ermee om gaat. Maar confrontatie met factoren die buiten of in jezelf liggen, daar ontkom je niet aan.

Soms is daar teleurstelling. Een verwachting die niet uitkomt. Dat doet pijn, soms. Zo’n steek dat door je heen gaat. Een gevoel van pijn en verdriet. Radeloosheid soms. Want hoe nu verder? Maar eerst de pijn van de teleurstelling. De teleurstelling waar je doorheen moet. Daar wordt je hard van of zoiets.

Confrontatie is nooit leuk, maar soms wel nodig. Ik weet het, maar het voelt niet zo. Ik ga de confrontatie graag uit de weg, blijf graag leven in mijn eigen veilige droomwereld. Om het niet te voelen, om blij te zijn. Blij met mezelf. Ontkennen en weglopen, lukt echter niet. Misschien even, maar niet langdurig. Vroeg of laat valt er niets meer te vermijden en is er die confrontatie met bijbehorende teleurstelling. Teleurstelling om een ander of een teleurstelling in jezelf. Het “had ik maar” gevoel. Alsof dat wat had uitgemaakt.

De confrontatie brengt ons, hoe moeilijk ook, levenslessen. Dat is iets wat ik mezelf graag voorhoud. “Het moest blijkbaar niet zo zijn”, ook zo’n leuke. Omgaan met teleurstellingen kan ik niet goed. Ik betrek teleurstellingen graag op mezelf, en loslaten van dat gevoel is soms moeilijk. Ik ben niet perfect (duh), maar wil het wel graag. Een leven vol paradoxen, en druk maken in mijn hoofd.
Ik weet niet of er ooit een dag komt waarop teleurstellingen er niet zijn. Misschien is het wel iets dat er bij hoort. Misschien wordt het daarom ook tijd er beter mee om te leren gaan. Met mijn eigen imperfectie en de niet-maakbaarheid van mijn eigen wereld. Maar wel mijn eigen invloed op het omgaan met.

Geen idee hoe ik dat moet doen of waar te beginnen. De lat niet te hoog leggen, dat is misschien een goede start. Anders wordt het weer zo’n teleurstelling.

zondag 4 september 2016

Geld, geld, geld

Wat betekent geld voor jou?

Of geld gelukkig maakt? Nee, dat denk ik niet. Geld maakt het leven wel gemakkelijker, dat wel. Het is makkelijker boodschappen doen als je niet bij elk product hoeft na te denken of je het je wel kan veroorloven.

Ik vind geld belangrijk. Ik weet wat ik ongeveer op mijn rekening heb staan en wat ik uit te geven heb. Ik ben zuinig, ik ben absoluut niet iemand die zomaar overal geld aan uitgeeft. Elke dag lunchen in het bedrijfsrestaurant bijvoorbeeld, dat kost een fortuin als ik dat elke werkdag zou doen! Ja, er is wel een geweldige keuze aan (gezonde) etenswaar, maar ik neem vaak genoeg net zo lief mijn eigen gesmeerde bammetjes mee. Net als dat ik liever een eigen flesje water meeneem als ik ergens naartoe ga, dan dat ik het onderweg ga kopen. Tenzij het vakantie is, dan ben ik iets makkelijker, dan “mag” het even.

Ik ben ook een spaarder. Hoewel dat niet elke maand lukt, vindt ik het erg fijn als ik iets opzij kan zetten. Al is het maar een klein bedrag. Een spaarpotje voor onverwachte uitgaven is echt heel fijn. Ik weet dat als de koelkast en de wasmachine er tegelijkertijd mee ophouden, ik beide zou kunnen kopen. Dat soort zekerheid is fijn.


Geld maakt niet gelukkig maar wel het leven makkelijker; zoals ik bovenaan al schreef. Stel dat ik de loterij eens zou winnen. Dat ik een mooi, niet al te groot, vrijstaand huis kan kopen en geheel naar mijn eigen smaak zou kunnen inrichten. Met een hulp voor de huishouding en de tuin. Wat zou dat heerlijk zijn! Dat ik een dag of twee per week minder hoef te werken. Heerlijk zou dat zijn! Dan zou ik meer tijd hebben voor de dingen die ik het liefste doe.

Het hoeft allemaal niet over de top. Ik hoef geen multimiljardair te zijn. Want ik geloof echt dat geld niet gelukkig maakt. Stel dat je zoveel geld heb, dat je niet weet waar je het aan zou moeten uitgeven. Je zou dan echt moeten zoeken naar een tijdsbesteding en een goed doel. Misschien kan je dan wel alles doen wat je leuk vindt, maar gaat dat ook niet vervelen? Is het niet ook fijn je nuttig te maken, van betekenis te zijn? Waarmee ik overigens niet wil zeggen dat het niet kan als je miljardair zou zijn. Het zou alleen anders zijn. Denk ik. Of misschien ook niet. Het staat en valt vast ook met je eigen instelling. Alleen maar meer, meer, meer willen hebben, of kijken naar waar je goed mee kan doen. Dat zou wel weer een voordeel zijn van miljardair zijn. Doen en laten wat je wilt, maar ook goed doen. Goed doen aan mensen die het minder hebben, op die manier van betekenis zijn. Hm, dat is misschien toch ook zo slecht nog niet.


Ach, een miljardair zal ik vast nooit worden. Maar dat is niet erg. Zolang ik mijn hoofd boven water kan houden is het goed. Gezond zijn, een dak boven mijn hoofd, een bed om in te slapen, een douche, schone kleding, wat te eten en drinken, en ik ben tevreden.