zondag 26 juli 2015

Niet langer

De vermoeidheid slaat toe. Ze wil niet meer. Ze kan niet meer. Tot hier en niet verder. Maar ze moet verder. Ze wil niet verder. Ze verlangt naar haar bed. Ze verlangt naar rust. Maar het kan niet. Niet nu.

Er is zoveel te doen. Zoveel te regelen. Zoveel in orde te maken. Zoveel mensen die iets van haar willen. Zoveel plekken waar ze naartoe moet gaan. Zoveel telefoontjes die ze nog moet plegen. Zoveel duidelijkheid dat nog geschept moet worden. Orde in de chaos brengen, maar hoe doe je dat?

Dus ze gaat maar door. En door. En door. Alle gevoelens komen in veelvoud naar boven drijven. Alle gevoelens van afgelopen jaren. De gevoelens die waren weg gestopt. Goed verborgen, voor niemand zichtbaar, zelf niet voor haarzelf. Nu zijn ze er, die gevoelens. In alle hevigheid.

Ze wil zich verstoppen. De computer uit. De telefoons uit. De deurbel uit. De brievenbus gesloten. Geen post. Geen e-mail. Geen telefoon. Geen bezoek. Geen whatsappjes. Geen contact met iemand. Gewoon niets.

Maar het kan niet. Ze heeft dingen te doen. Op te lossen. Eerst duidelijkheid scheppen, dan oplossen. Waar kan ze beginnen? Er is zoveel. Te veel. Te veel te doen. Te veel emoties.

Ze wil niet maar ze moet. Mensen duwen. Mensen trekken. Iedereen wilt wat. En zij probeert op haar benen te blijven staan. Zo goed als ze kan. Ze doet haar best.

Het is niet eenvoudig. De grond wankelt onder haar voeten. En plots is daar de rust. Alles in gang gezet. Niets wat ze nu kan doen, behalve zich overgeven aan alles waar ze geen invloed op heeft. Misschien is dat nog het allermoeilijkst. Alles loslaten en overgeven aan het niets en alles. Het gaat allemaal door. Het jaagt haar op, het achtervolgd haar. De rust is maar schijn.

Het beklemmende gevoel benauwd haar. Het kost haar energie. Te veel energie. Ze weet niet meer waar ze het moet zoeken. Ze wilt dit niet. Ze wil de rust weer voelen, zichzelf weer zijn.


Ze weet dat ze zich eraan moet overgeven. Moet accepteren dat na al die tijd de rek er nu uit is. Dat het nu even genoeg is. Dat ze er gewoon moet zijn. Bestaan. Niets meer niets minder. En dan zal het beter worden. Dat hoopt ze. Nee, dat wilt ze. Het moet en het zal. Maar hoe?

zaterdag 25 juli 2015

Damn it

Te lang gewacht. Ik heb te lang gewacht. Eindelijk de knoop doorgehakt. Te laat.

Het is niet anders, maar balen is het wel. Eindelijk had ik besloten te solliciteren. Iets heel anders. Andere functie, andere werkgever. Voor minder uren en een jaarcontract. Eindelijk besloten de gok te wagen, de kans te pakken. Te laat besloten. De vacature is gesloten vanwege de hoeveelheid aan reacties. Balen. Echt balen.

Het besluit blijft. Ik ben klaar op mijn huidige werkplek. Ik kan meer dan wat ik doe. Ik sta stil in mijn ontwikkeling. Ik doe mijn werk maar haal er geen plezier meer uit. Sterker nog, het gaat me steeds meer tegenstaan. Kleine irritaties worden groter. Het werk wordt een verplichting.

Nu heb ik besloten. Te laat besloten. Eigen schuld, dikke bult. Ik zou eens minder beren op de weg moeten zien. Niet alle mitsen en maren zien en laten overrulen. Gewoon doen. Waarschijnlijk was ik niet eens uitgenodigd, ik heb de juiste papieren (nog) niet. Maar dan had ik het tenminste geprobeerd. Nu heb ik niets gedaan en is de kans aan mijn neus voorbij gegaan. Een unieke vacature. Eigen schuld.

Damn.


Volgende keer beter.

zaterdag 18 juli 2015

Holiday

Vakantie, vakantie.

Het lijkt wel het gesprek van de dag. Ineens is het vakantietijd. Iedereen gaat weg of komt lekker bruin gekleurd en uitgerust weer terug. Vakantieverhalen en de vragen ‘wanneer heb jij vakantie’ en ‘waar ga je heen’?

Die laatste vraag wordt altijd met een zekere vanzelfsprekendheid uitgesproken. Alsof je in de vakantie weg moet gaan. Terwijl je vakantie ook prima thuis kan houden. Vakantie is niets moeten, niet werken, even ontspannen, even niets. Dat is waar vakantie om gaat. En natuurlijk, weg gaan, even weg van huis is heerlijk. Het weg zijn van de sleur en de gewoonte van alledag, het verblijven in een andere omgeving; niets is fijner dan dat. Maar het is niet zomaar voor iedereen weg gelegd.

Niet veel mensen staan daarbij stil. Dat ‘op vakantie gaan’ niet vanzelfsprekend is. Op vakantie gaan, weg gaan van huis, verblijven op een andere locatie, is niet een vanzelfsprekendheid. De financiële middelen zijn niet toereikend of privé omstandigheden laten het niet toe. En die vragen over waar je dan naartoe op vakantie gaat, maakt dat je bijna gaat verontschuldigen waarom je niet weg gaat, maar de vakantie doorbrengt in eigen huis. Waar overigens helemaal, maar dan ook helemaal, niets mis mee is. Tot slot is het niets moeten al heerlijk. Maar toch blijft stiekem het gevoel het te moeten verantwoorden, het moeten uitleggen dat je niet op vakantie gaat maar gewoon thuis blijft. Omdat het niet voldoet aan de standaard en andere mensen dat (lijken?) te verwachten.


Vanaf nu kan ik ook zeggen ‘ja, ik ga ook op vakantie’. Weg van huis en haard. Geen vakantie op ‘balkonia’ dit jaar. Maar lekker een paar dagen weg. Even naar een andere omgeving en hopelijk genieten van de rust en het even niets moeten. Hopen op mooi weer, dat wel. Maar als het minder mooi weer is, vermaken we ons vast ook wel. Ik blijf wel in Nederland. Zal ik dat ook moeten gaan uitleggen? Waarom ik in Nederland blijf en niet het vertier ga opzoeken in een of ander zonnig prachtig klinkend land? We zullen zien. Het maakt mij niet uit. Ik heb binnenkort vakantie en ik ga weg. Jeej.

zondag 12 juli 2015

Een heerlijke dag

De zon schijnt. Niet te fel. Het voelt heerlijk aan buiten, zacht met een lekker klein briesje af en toe. Ik zit in een tuin en kijk om mij heen. Mensen die mij het meest dierbaar zijn. Plantjes en bloemetjes. De vogeltjes die fluiten. De vlinders die fladderen in de lucht. De blauwe lucht. De kleine witte wolken die af en toe in de lucht hangen. De geluiden op de achtergrond; geklets en gelach. Het lekkere eten en het lekkere drinken.

Wat kan het leven, soms even, zo ontzettend heerlijk zijn. Even zijn er geen zorgen. Even is er helemaal niets, behalve dit moment. Dit moment van rust en genieten. Een moment van zijn en leven.


Ik kijk om mij heen en slaak een zucht. Wat een heerlijke dag.

zondag 5 juli 2015

Alles of niets?

Stel dat alles zou mogen en kunnen in het leven. Niets is een probleem. Wat zou ik dan willen?

Ik zou willen studeren, 2 dagen per week besteden aan studie. En als ik de ene studie klaar heb, begin ik aan de volgende. Ik zou huiswerk maken en af en toe naar de universiteit gaan. Heerlijk lijkt me dat.

De andere 3 dagen zou ik willen werken. Ik zou boeken willen recenseren. Ik zou boeken willen vertalen. Ik zou boeken willen inspreken als luisterboeken. Ik hou van boeken. Lekker vanuit huis werken, zelf je tijd bepalen. Nooit meer in de file staan. Nooit meer druk en moeten. Gewoon doen omdat ik het wil en er lol in heb.

In de weekenden zal ik doen waar ik op dat moment zin in heb.
Lekker erop uit, leuke dingen doen met manlief, familie bezoek, vrienden bezoek, series kijken op de bank, boeken lezen voor mijn plezier, lekker niksen, kleuren. Ja kleuren voor volwassenen. Deze rage (is het nog wel een rage?) heeft ook mij in zijn (haar?) greep. Lekker kleuren, verstand op nul en lekker doen. Luisterboek of muziek op de achtergrond.
Ik zou een huishoudster hebben en een tuinier. Ik zou genieten van het schone huis en de mooie en verzorgde tuin. Ik woon in een fijne woning. Hoeft niets bijzonders te zijn. Gewoon een woning, een eengezinswoning. Geen appartement meer, maar lekker de tuin in kunnen lopen als je dat wil. Beneden leven, boven slapen. Heerlijk lijkt me dat.

Ik zou willen dat in dat leven iedereen die mij dierbaar is gezond en gelukkig is. Net zo veel plezier heeft in het leven dat ik dan heb. Ik zou genieten van de kleine dingen. Van de vogels die fluiten, de bloemen die bloeien, of de bladeren die vallen als het herfst is. Ik zou gezond leven, regelmaat hebben in mijn leven. Misschien wel een paar kinderen. Ik zou regelmatig sporten en ga dagelijks naar buiten. Een stukje fietsen of een stukje lopen, en genieten van de wereld om mij heen.

Maar de werkelijkheid is anders.
Er moet geld verdiend worden. De studie moet ergens van betaald worden. Echt taalgevoel heb ik niet, ook al heb ik nog een extra cursus spelling gedaan. Ik spreek geen andere taal vloeiend, dus dat boeken vertalen wordt lastig. Vanuit huis werken kan niet in de zorg. Een eengezinswoning heb ik niet. Een huishoudster en een tuinder kan ik mij nu niet veroorloven. Gezond leven doe ik niet, hoewel ik wel stappen heb gemaakt (kom ik later op terug). In het leven is niet altijd iedereen gezond en gelukkig, zo werkt het leven niet.


Maar toch. Ook al is de werkelijkheid anders, het is prima. Het is goed. Het is niet het ideaal, maar dat zegt niet dat het nooit komen gaat. Wie weet wat de toekomst brengt. Wie weet hoe het leven loopt. Het is goed dat het niet te voorspellen is, het zou anders maar een saaie boel worden.

zaterdag 4 juli 2015

Hitte

Zweetdruppel

Glanzend naar beneden

Gezucht

Gesteun

Kreun

Warm

Heter

Heetst

Hittegolf