Verwarring ten top

Soms weet ik het gewoon even niet meer. De stress jaagt door mijn lichaam. Continue spanning en vervelende kriebels in de buik. Niet goed kunnen eten wegens die stresskriebels. En deze spanning verborgen houden, want stel je voor dat ik een ander zou moeten uitleggen waar deze stress vandaan komt; ze zouden versteld staan. Het niet begrijpen.

Wellicht denken jullie meteen; het zal toch juist opluchten? En mensen die je liefhebben zullen er toch altijd voor je zijn? Maar zo eenvoudig is het niet. Omdat je niet kan overzien wat de gevolgen zullen zijn als je de beerput opentrekt. En soms is het fijner het te verbergen, te vluchten voor de werkelijkheid en realiteit, en te leven in een fantasiewereld die optimaal gelukkig is.

Iedereen maakt het mee; die hoge bergen en diepe dalen. Niet iedereen hoeft het achterste van je tong te zien. Niet iedereen hoeft te weten wat er daadwerkelijk in je omgaat of in je leven allemaal gebeurd. Eenzaam? Misschien.

Het is lastig soms, maar je bent toch uiteindelijk zelf degene die het moet doen. Die zich er doorheen moet slepen. Het hoofd moet rechten en doorgaat. Er is geen andere keus. Het is zoals het is. En daar heb je mee te dealen. Eigen keuzes die maakt wat je wel of niet deelt met een ander. En hoe waardevol anderen ook kunnen zijn, sommige dingen kan ik niet delen met een ander. Ik draag het zelf, tezamen met het scherm waarop alle letters staan die ik eigenlijk wil zeggen. En dat is prima. Dat is mijn manier. Niemand hoeft het te begrijpen. Want niemand kan voelen wat ik voel. En ik gun het ook niemand.

Het enige wat ik hoop is dat alles goed komt. Dat het op zijn pootjes terechtkomt. Dat het mee zal vallen, en dat de stress helemaal niet nodig was geweest. Ik hoop en bid voor het beste.
Mijn geest wilt mezelf laten geloven dat alles écht goed komt. En ik kan alleen maar hopen dat het daadwerkelijk zo is. Omdat ik niet weet waar ik het anders zou moeten zoeken. Ik voel dat het goed gaat komen op de manier zoals ik dat wil. Maar is dat de realiteit of iets wat ik mezelf wil doen laten geloven?

©JaneOnira

Die prins op het witte paard, we willen hem allemaal

Wij vrouwen willen hem; die prins op het witte paard. (En voor de vrouwen onder ons die op vrouwen vallen geldt hetzelfde al betreft het dan een prinses in plaats van een prins. Voor het gemak echter dus ‘hij’ en ‘prins’) We willen het allemaal. Die ene man. Die prins. Dé man. De man van ons leven.

Daar is hij. Met zijn haren wapperend in de wind komt hij aangereden. Een woeste aanblik van een stoere man op een paard. In ons dromen zien we het al voor ons. Hij komt aangereden, pakt je bij de middel en trekt je voor hem op het paard. Hij redt je van een stel enge bandieten. Hij slaat zijn armen beschermend om je heen en jij leunt rustig tegen hem aan, wetend dat je in veilige handen bent. Snel galoppeert hij weg en neemt je mee naar onbekende bestemmingen en wilde avonturen. En jullie leven nog lang en heel gelukkig.

Het ultieme verhaal. En wie hard roept dat ze niet zo’n prins wilt, wilt dat nog het meest. We willen namelijk allemaal die ene, perfecte, man. De man die alles voor je doet. De man die je op handen draagt. De man die je in vuur en vlam zet. De man die je beschermt. De man die je aanbidt. De man die je altijd en eeuwig lief heeft. De man die altijd aandacht voor je heeft en je het meest goddelijke op aarde vindt. En uiteraard is die man ook een zeer smakelijk hapje en draait elke andere vrouw haar hoofd om als hij langsloopt. Maar hij is van jou, helemaal van jou. Zo trouw als een hond. Vol met humor, verstand en liefde. Zwijmel de zwijmel. We willen het allemaal.

Hoe anders is de werkelijkheid? Die man die languit op de bank onderuit gezakt zit. Zijn bierbuik puilend over zijn broek. Zijn hand in een zak chips. Zijn andere hand een console van een spelcomputer. Boeren en scheten latend. Owee als je hem stoort terwijl hij net zo ver was in het spel. Owee als je hem iets wilt vertellen. Hij doet alsof hij je hoort, maar je weet dat het niet zo is. De hoop dat als je thuiskomt van werk, dat het eten klaar staat, boodschappen zijn gedaan, de was is gedaan, de ramen zijn gelapt, de badkamer schoon is gemaakt en het vuilnis opgeruimd zonder het hem ooit gevraagd te hebben. Hoe anders is het als je thuiskomt en iets ontwaart wat ooit de man was voor wie je gevallen was, maar nu niks uit zichzelf doet. Aan wie je iets 100x moet vragen om iets gedaan te krijgen. Voor wie de spelcomputer, vrienden of die ene gadget belangrijker zijn geworden dan jij. Ja - zucht.

Wij vrouwen willen geliefd worden. We willen voelen dat we belangrijk zijn. We willen speciaal zijn, degene voor wie hij zoveel voelt en zijn leven met je wilt delen. We willen interessante gesprekken en leuke uitjes. We willen het dopje op de tandpasta en een lekkere maaltijd als we thuiskomen. We willen niets vragen, maar dat hij alles uit zichzelf doet omdat hij het ziet. Hij ziet het als je naar de kapper bent geweest. En hoe vreselijk je het zelf vindt zitten, vindt hij je nieuwe kapsel geweldig en maakt het je mooier dan mooi.

De werkelijkheid is echter dat het dan maar saai is. Wij willen stiekem allemaal die ene perfecte man, maar het is de imperfectie van die man die hem perfect maakt.

©JaneOnira

Joep vindt goud

Een kinderverhaaltje.

Joep komt uit school.
Het was een leuke dag vandaag.
Joep zegt: ‘mama, weet jij hoeveel 2+3 is?’
Mama moet even nadenken.
‘Nee he, je weet het niet! Ik lekker wel!’ roept Joep uit.
“Hoeveel is het dan?”, vraagt de moeder van Joep.
‘5!’
“Wat goed van jou!”
‘Ja he’ knikt Joep.
“Kom, dan lopen we naar huis.”
‘Oké!’

Aan de hand van zijn moeder lopen ze samen naar huis.
Thuis geeft mama Joep wat te drinken.
“En omdat je zo je best hebt gedaan, mag je een lekker koekje uitkiezen”, zegt mama.
Joep is helemaal blij en kiest een heel lekker koekje uit.
Een koekje in de vorm van Bob de Bouwer.
Daar keek hij vroeger graag naar.
Nu niet meer, want Joep vindt zichzelf daarvoor te groot.
Maar als zijn broertje Luuk het kijkt, kijkt Joep stiekem ook mee.
Want Bob de Bouwer is eigenlijk best wel leuk!

Als Joep zijn drinken op heeft wilt hij boven op zijn kamer spelen.
Dat mag van mama. Luuk mag ook mee.

Samen zitten ze op het bed van Joep.
‘Wat zullen we eens gaan spelen Luuk?’ vraagt Joep.
Luuk zegt niets. Luuk is nog klein en kan nog niet zo goed praten.
‘Ik weet het!’ roept Joep.
‘We gaan een schat zoeken!’
Maar dan moet Joep er natuurlijk wel uitzien als een echte schatzoeker.
Hij kijkt zijn kamer rond.
Hij pakt een pet, zijn zwarte batman-cape, een zwaard en een donkerblauw petje.
Voor Luuk heeft hij een emmertje.
Een schat zit altijd verstopt in zand, en dan moet het zand in het emmertje van Luuk.
Joep heeft overal over nagedacht!

‘Waar zal de schat verborgen zijn?’
Joep denkt hard na.
‘Ha, ik weet het al! Kom Luuk!’
Joep doet de deur van zijn slaapkamer open.
Voorzichtig kijkt hij om zich heen.
Je moet altijd goed opletten of er geen dieven in de buurt zijn!
Zachtjes loopt hij op zijn tenen naar de volgende deur.
Luuk kruipt achter hem aan.
‘Sssst’, zegt Joep.
‘Geen geluid maken hoor!’

Joep doet de deur open.
Daar! Hij ziet het al!
Daar, onder die grote stapel moet een schat verstopt zitten!

Voorzichtig sluipt Joep naar de grote stapel.
‘Kom Luuk!’, fluistert hij.
‘Je moet goed helpen, dan vinden we de schat.’

Luuk gaat zitten en zet het emmertje neer.
Hij kijkt naar Joep.
Joep gaat voorzichtig door de stapel heen met zijn schepje.
Hij kijkt en voelt overal.
De stapel wordt steeds kleiner.
Zal hij nog wel een schat kunnen vinden?

‘JA! Ik heb het!’ roept Joep ineens uit.
‘Kijk Luuk!’
Joep houdt zijn hand voor Luuk zijn ogen.
Joep doet zijn hand open, en zie daar...
Een echte schat!
Twee muntjes, het lijkt wel goud!

“Wat doen jullie nu?!”
Joep schrikt en Luuk begint te huilen.
“Joep, kijk nou eens wat je gedaan hebt”, zegt mama.
Joep kijkt om zich heen.
Door de hele kamer ligt overal was.
Shirts, broeken, ondergoed, handdoeken, alles ligt er!
Helemaal overhoop.

‘Kijk mama’, zegt Joep.
‘Ik heb wel een echte schat gevonden.’
“Laat eens zien”, zegt mama.
En Joep laat zien wat in zijn hand zit.
“Waar heb je die gevonden?” vraagt mama.
‘Gewoon, hier!’
En Joep laat een broek zien.
Mama moet lachen en schudt haar hoofd.
“Die vader van jullie laat ook alles in zijn broek zitten.”

“Nou hup jullie twee, opruimen! Dan gaan we zo eten.”
‘Oké!’, zegt Joep.
‘Mag ik dan wel de schat houden?’
“Natuurlijk”, zegt mama. “Je hebt het toch zelf gevonden?”
‘Joepie!’ zegt Joep en steekt zijn vuist in de lucht.

Dit was echt een leuke dag!

©JaneOnira