Wie ben ik?

Ik weet het niet meer.

Ik weet niet meer wie ik ben, wat ik ben. Ik trek facades op. Ik doe nep. Ik speel een rol. Een rol thuis. Een rol bij familie. Een rol bij vrienden. Een rol op werk. Een rol op alle andere momenten. En waar ben ik zelf gebleven? Waar is ik gebleven? Ben ik echt zo nep geworden?

Ik draai eromheen. Ik konkel, kronkel. Om maar naar andermans pijpen te dansen. In plaats van opkomen voor mezelf ben ik alleen maar aan het draaien, draaien en draaien. Ik weet niet eens meer wat mijn eigen belangen zijn, wat mijn eigen behoeftes zijn, wat mijn eigen gevoelens zijn. Als ik iets voel stop ik het weg, negeer ik het. Net alsof het gevoel niet bestaat. En maar goed praten, rechtvaardigen. Zonder eerlijk en oprecht naar mij zelf te kijken.

Ergens onderweg ben ik mijzelf kwijt geraakt, mijzelf verloren. Ik ben niet altijd zo geweest, en de grote vraag is hoe kom ik er vanaf? Hoe voel ik weer mijzelf? Hoe zorg ik ervoor dat ik echt oprecht ben naar mijzelf als ik al lange tijd alles weg aan het duwen ben? Zodanig dat ik het niet eens opmerk dat ik een gevoel wegduw. Hoe vind ik die rust en bewustzijn van mijzelf?

Ik ben er wel bang voor. Bang om mezelf te vinden. Bang dat ik daar dingen vind die heel veel pijn en verdriet doen. Ik denk dat dat mijn blokkade is. Dat ik het daarom uit de weg ga. Dat ik daarom zeg en roep dat ik ga veranderen, maar dat vervolgens niet doe. Omdat ik te schijterig ben om mezelf onder ogen te zien.

Het klinkt belachelijk en het lijkt allemaal zo simpel. Maar het is het niet. Hoe kom ik in contact met mezelf? Hoe hef ik die blokkade op en geef ik mijzelf de ruimte? Hoe ga ik die confrontatie met mijzelf aan? Hoe doorbreek ik patronen?

Door gewoon te doen, zal je denken. En dat is het waarschijnlijk ook. Gewoon doen. Tegelijkertijd merk ik dat ik meteen al smoesjes zit te bedenken ‘nee, dat kan niet want..’. Maar nee. No more. Ik moet mezelf onder ogen komen als ik meer uit mijn leven wil halen. De enige weg is door het te doen en niets meer uit de weg te gaan. Ook al maakt het mij zo bang, het is de enige weg. Ook al heb ik de moed er niet voor, ik zal er doorheen moeten. Door al die pijn. Door al dat verdriet. Gewoon doen.

Studeren als je geen 18 meer bent

Studeren op volwassen leeftijd, hoe is dat?

Ik ben iemand die graag leert, die zichzelf graag verder ontwikkelt, die nieuwsgierig is en het leuk vindt om huiswerk te maken. Ja, dat laatste staat er echt. Die mensen bestaan. Echt. Mensen als ik. Ik vind dat nu eenmaal echt gewoon heel erg leuk.

Tegelijkertijd ben ik de 18 al gepasseerd. Sterker ik ben de 30 al gepasseerd. Een studie al lang achter de rug. Werkend. Cursussen en kortdurende opleidingen op of via het werk gevolgd. Allemaal werk gerelateerd. Maar het bleef kriebelen, echt kriebelen. Ik wil verder, ik wil meer, ik kan meer. En dus besloot ik mij eens te gaan verdiepen in deeltijd- en afstandsonderwijs.

Mogelijkheden zijn er genoeg. Kosten helaas ook. Het volgen van een studie is duur. Het volgen van een tweede studie is extra duur. Je behoort dan instellingsgeld te betalen, in plaats van het collegegeld. Dit kan dubbel tot triple zoveel duurder zijn dan het collegegeld. En je moet het qua tijd ook nog eens redden. Ook al is het allemaal hartstikke leuk om te doen, het gaat helaas niet vanzelf.

Dus na een onderzoek over welke vervolgopleiding ik eventueel zou willen doen, een financieel plan en een zekere naïviteit (tijd?, ach dat komt wel goed) besloot ik het maar te doen. Gewoon te doen. Ik ging weer studeren.

Ik heb bewust gekozen voor een opleiding wat niet per se direct met mijn werk te maken heeft, ik wilde mijn horizon verbreden. Een opleiding met een studiebelasting van ongeveer 16 uur per week, makkelijk te redden met fulltime werk, allerlei nevenactiviteiten en sociaal leven (ha ha ha ha, ik naïef? Welnee.). Een uitdaging, zou ik het universitaire niveau redden?

Ik heb nog geen moment spijt gehad. Hoewel het zwaar is. Echt zwaar. Van een sociaal leven is bijna geen sprake meer. Alles moet strak gepland, ruimte voor impulsiviteit is er nauwelijks of voel ik mij direct schuldig over. Tijdsinvestering is fors. En toch is het mij waard. Omdat dit proces het waard is. Omdat ik het kan. Omdat ik het leuk vind. Omdat ik superveel nieuwe dingen leer. Theorie. Maar ook over mijzelf. Eigenlijk ben ik stiekem best een beetje trots op mijzelf. Ondanks dat het niet makkelijk is, en met veel steun van mij naasten (zonder die steun zou het echt lastig worden) lukt het. Het lukt. Het gaat. Het is af en toe bikkelen. Absoluut. Soms denk ik er even aan om te stoppen en ben ik het helemaal zat. Maar het is zo leuk en zo goed voor mijzelf. Dus voor iedereen die twijfelt; als je de financiële middelen hebt, als je partner/naasten erachter staan; doe het. Voor jezelf. Omdat het ook gewoon ontzettend stoer is.

Vang me

Ik ga maar door

En door en door

Niet te stoppen

Kan niet stoppen

Te veel

Er is nog te veel

Wat ik kan doen

Wat ik wil doen

Wat ik moet doen

Nog dit

En nog dat

En dit

En dat ook nog

Om dit maar niet te vergeten

En dat al helemaal niet

Door en door

Het gaat maar door

Te veel

Te veel te doen

Te weinig tijd

Hoe nog langer

Door en door

En door en door

Te veel

Hoe lang

Ik val

Bijna

Bijna

Val ik

Vang me.