zaterdag 14 december 2013

It's Christmas time...


December. Een maand dat staat vol gezelligheid, warmte en geluk. De Sint die met zijn, al dan niet zwarte, Pieten kinderhartjes sneller laat kloppen. De Kerst met de kerstboom, lichtjes en heel veel lekker (vr)eten. Oud- en nieuw, vol terugblikken en vooruitzichten.
Ik hield altijd van december. Ik heb goede herinneringen aan Sinterklaasvieringen, aan de Kerst bij ons thuis, en oud- en nieuw gezellig met de familie. Maar als je iemand moet missen, die je juist zo graag bij deze dagen erbij zou willen hebben, dan zijn die dagen ineens niet meer zo mooi. Dan zijn ze meer beladen. Omdat je gezellig tussen de mensen zit. Of ‘gezellig’ de kerstboom hebt opgetuigd en naar de kaarsjes zit te staren. Maar je iemand mist. Iemand die naast je had moeten zitten. Wiens naam je ook op de kerstkaarten wil zetten. Je put uit herinneringen maar soms is dat niet genoeg. Je bent eenzaam in gezelschap. The most wonderful time of the year...
Het zijn mooie dagen. Ik kan genieten van de lichtjes, van de gezelligheid, van de sfeer. Maar het kan me ook ineens aanvliegen. De leegte, de eenzaamheid, het willen dat het anders was. Het besef dat degene die je zo veel lief hebt, die je zo graag erbij zou willen hebben, dit allemaal moet missen.
Het is een tijd van bezinning. Terugkijken op afgelopen jaar. De vooruitzichten die komen gaan. Straks weer een nieuw jaar. Nieuwe kansen, een nieuwe start.

©2013, JaneOnira

woensdag 4 december 2013

Het is weer december


December, oh december.
Je bent er blij mee. Of juist helemaal niet.
De maand kan je niet lang genoeg duren. Of mag heel snel voorbij gaan.
Sinterklaas, Kerst, Oud en Nieuw.
Voor de één een feest, voor de ander een hel.
Donkere dagen
Koude nachten
waar mensen in eenzaamheid
naar gezelschap smachten
Een maand vol gezelligheid
een maand vol drukte
Voor de één een uitje, voor de ander een verplichting.
Een maand van afsluiting van het afgelopen jaar.
Een maand vol verwachtingen voor het nieuwe jaar.
Bezinning
stilte
en rust.
©2013, JaneOnira

donderdag 21 november 2013

Moe


Oh ik ben toch zo moe
mag ik alsjeblieft naar bed toe?
Nee zei de boze man
dat was je toch niet werkelijk van plan?
Jawel, jawel, laat me slapen, toe!
Ik ben echt, werkelijk waar, zo ontzettend moe.
Ach jij, stel je niet zo aan
je dacht toch niet echt dat je mocht slapen gaan?
Alsjeblieft, alsjeblieft, ik ben zo moe
ik wil gewoon graag even naar bed toe
Nee, niks ervan, dat gaat niet gebeuren
stop nou eens met zeuren!
Ja maar als ik niet ga slapen
dan kan je me van de grond af rapen
Nou, ophouden nu, klaar ermee
je hebt het gehoord het antwoord is nee.
Jij stomme boze man, toe!
Ik ben echt zo enorm moeee...
Zzzzzzzzzzzzzzzzzzz

©2013, JaneOnira

zondag 17 november 2013

Vlaag van onzekerheid


Niets menselijks is ons vreemd.
Onzekerheid kennen we allemaal. Zelfs die irritante blaaskaak die denkt dat hij heel wat is, is zo onzeker als de pest. Zelfs die zelfverzekerde rustige vrouw kent haar onzekerheden. Ik dus ook. Maar waarom kan het me dan af en toe nog steeds zo ontzettend overvallen?
Ik heb een hele lange tijd erg veel last gehad van onzekerheid. Mede dankzij lieve mensen die me stimuleren om het beste in mezelf naar boven te halen en bevestigen dat ik mag zijn wie ik ben, ben ik zoveel meer zelfverzekerd geraakt. Ik weet wie ik ben. Ik weet wat ik kan. Ik wil graag leren. Ik wil mezelf verder ontplooien. Ik weet waar ik goed in ben en waar ik beter in zou kunnen worden. Over het algemeen denk ik ‘ja, ik doe het goed’.
Op lichamelijk gebied ken ik meer mijn onzekerheden. Noem het vrouw zijn? Niets is perfect, alles moet beter en mooier. Maar gezegd door de juiste persoon, voel ik me de mooiste vrouw op aarde.
Op mijn werk ben ik zeker van mezelf, ik weet dat ik mijn werk goed doe. Maar sommige mensen kunnen ineens de grond onder mijn voeten vandaan halen en mezelf weer even heel klein laten voelen. Een gesproken woord, een blik. De ander heeft het niet door, maar van binnen klinkt er ‘au’ en word ik weer een beetje kleiner. Ik haat dat gevoel. Dat gevoel minderwaardig te zijn. Er niet toe doen. En soms kan ik het niet loslaten. Bij het minste of geringste word ik bevangen door dat gevoel. Om niks! Ik vind het verschrikkelijk. Ik wil het loslaten en spreek mezelf streng toe, maar feit is dat het niet uit mijn gedachten gaat. Het is stom en het is irreëel. Ik weet het. Het gesproken woord of die ene blik stelde helemaal niet zoveel voor. En wie zegt dat ze bedoelden wat ik ervan maak? Wat maakt nou dat het mij zo raakt? En waarom kom ik er niet vanaf?

©2013, JaneOnira

woensdag 6 november 2013

Alles komt goed


Onrust
ga weg
laat me alleen

donder
bliksem
storm
Het jaagt en jaagt
kruipt en kruipt
Onrust
ongemak
lusteloos
naar
Ga weg
laat me
alleen
tot rust
Alles is goed
alles komt goed
zoals alles
altijd goed gekomen is.

©2013, JaneOnira

zaterdag 2 november 2013

Hij is zo lief


Een klein gebaar
even een kort contact
het hart klopt
en maakt een sprongetje
Of ik oké ben
ja, gelukkig wel
kan ook niet veel anders
met alle geluk
Tegenslagen zijn er
tegenslagen waren er
tegenslagen blijven er
tegenslagen komen er
Maar het maakt niet uit
want hij is zo lief
Dat kleine gebaar
dat telefoontje
even aandacht
en weten dat hij aan je denkt
Ik ben gelukkig.

©2013, JaneOnira

zaterdag 26 oktober 2013

God is hip


Waar gebeurd
In de supermarkt liepen 2 jonge meiden:

“Oh my God, deed hij dat echt?”
“Ja serieus!”
“Oh my God.”
“Kijk die zak chips dan, Oh My God!”
“Oh My God, zo groot.”
“Oh my God, die moeten we meenemen.”
“Oh my God, lust X die smaak wel, my God.”
“Oh my God, je hebt een goed punt.”
“Die smaak dan maar?”
“Oh my God!”

....
“Oh my God.”
“Wat?”
“Die appels!”
“Oh my God!”
“Ja echt he!”
“My God!”
“Oh my God, laten we die meenemen!”
“Oh my God, wat wil je ermee doen dan?”
“Tja weet ik het, gewoon, oh my God.”
“Wat?”
“Oh my God.”
“Wat?!”
“My God, ik neem ze mee.”

....
“Zullen we die cola ook meenemen?”
“Oh my God, hoeveel zullen we er nemen?”
“Een stuk of 4 flessen, oh my God, dat moet toch genoeg zijn?”
“Oh My God, ja doe maar.”

......
“Oh my God.”
“Oh my God. 25 Euro?! Oh My God.”
“Oh my God waarom zo veel?”
“Oh my God.”
“Heb jij genoeg bij je?”
“Oh my God, ik moet even kijken hoor.”
“Oh my God, je gaat me toch niet vertellen dat je niet genoeg hebt.”
“Oh my God.”
“Jawel.”
“Oh my God.”
“Oh my god; wacht!”
“Oh my God, heb je toch wat geld bij je?”
“Ja oh my God, in mn jaszak, hier.”
“My God, is dit genoeg?”
“Oh my God, het is genoeg!”
“Jij bent de beste, echt, oh my God”
“Oh my God, het wordt echt leuk vanavond”
“Echt wel.”
Daag (caissière)
“Oh my God”
...

Zucht.

©2013, JaneOnira

zondag 13 oktober 2013

Vlucht


Ren
ren
weg
van hier.
Over
onder
ren
snel.
Wind
suist
in mijn
oor.
Ren
rennen
harder
sneller
Drup
drup
het
regent
Ik
moet
door
rennen
Hap
adem
pijn
in mijn zij
Ren
ren
sneller
snelst
Ik spring
heel hoog
en hoger
en ik kom neer
En ben wakker.

©2013, JaneOnira

zondag 22 september 2013

Hoe blij kan je zijn


De zon schijnt. De vogels fluiten. De vlinders vliegen in je buik. Je hart klopt, sterk en krachtig. Je lacht. Je kan de hele wereld aan.
Ook al is het buiten grijs, nat, donker en koud, bij jou schijnt de zon. Het is warm en vrolijk. Je lach klinkt luid.
Goed nieuws verwarmd je. Maakt je blij. Geeft je weer iets om naar uit te kijken, om naar toe te leven.
Hoe blij kan je zijn?
De donkere wolken verdwijnen. Het stopt met regenen. Scheurtjes worden geheeld en het komt allemaal goed.
Het leven is weer daar.
Nog even.
©2013, JaneOnira

zondag 15 september 2013

Persoonlijke Ontwikkeling


Het klinkt misschien wat vaag en onduidelijk ‘persoonlijke ontwikkeling’. Dat is het wellicht ook, tot slot gaat het om een persoonlijke ontwikkeling. Persoonlijk dus en voor iedereen anders.
Ik ben veel bezig met mijn eigen ontwikkeling. Wie ben ik, waar sta ik voor, waar wil ik heen, waar krijg ik energie van, wat heb ik in mijn mars, wat kan ik voor anderen betekenen. Het is allemaal niet pasklaar. Er is geen echt antwoord te geven op ‘wie ben ik nou eigenlijk’. Je antwoord vandaag zal anders zijn dan die van gister of van morgen.
Het werken aan je zelf, je kwaliteiten, je inzichten is iets van onschatbare waarde. Het is essentieel om te groeien. Nieuwe inzichten, nieuwe ideeën, nieuwe drijfveren veranderen je leven. Je staat er anders in, denkt anders over dingen na, wordt zelfverzekerder, luistert beter naar een ander.
Persoonlijke ontwikkeling is moeilijk te omvangen en te omschrijven omdat het voor iedereen zo anders is. Hoewel iedereen wel worstelt met vergelijkbare zaken. Je eigen onzekerheid, de vraag hoe je dingen anders aan kan pakken of bespreekbaar kan maken, hoe je een ander kan overtuigen, wat de reden is van je bestaan. Het zijn vragen die vrijwel iedereen heeft, maar waar de een meer of minder van bewust of mee bezig is.
Zo heb ik een collega die erg leeft met het idee ‘het is zoals het is’. Aan de ene kant bewonder ik dat enorm, omdat je dan sneller accepteert dat dingen soms nou eenmaal zijn zoals ze zijn. Wat ze dan weer mist, is hetgeen wat je met het gegeven doet. Het is zoals het is en ze gaat verder.
Bij mij werkt dat anders. Soms zijn dingen inderdaad zoals ze zijn. Op sommige dingen heb je geen invloed. Waar je wel invloed op hebt is wat je ermee doet, en in hoeverre je het je leven laat beheersen, of je het de volgende keer ook zo zou aanpakken of het toch heel anders zal doen. En daarin zit de groei. De persoonlijke ontwikkeling. De effectiviteit. Je kan iets ter kennisgeving aannemen, maar je hebt altijd nog een keus om er wel of niet iets mee te doen.
Mijn collega zal er weinig mee doen, en gaat onverstoord verder. Ik denk erover na, ga na wat het met me doet en waarom het dat met me doet. Ik denk erover waarom zij onverstoord verder kan gaan en realiseer me dat ook dat een keus is.
Je hebt je leven zelf in de hand. Er gebeuren in je leven altijd dingen waar je geen invloed op hebt, of niet meer op kan hebben. Maar het is uiteindelijk je eigen keus wat je ermee doet. Blijf je in je verdriet? Of geef je jezelf de ruimte voor het verdriet? Het is een verschil. Ieder mens is daarin weer anders. Mensen zijn niet te vergelijken. Iedereen ziet de wereld anders. Mijn wereld is niet de jouwe. Mijn blauwe lucht is niet jouw blauwe lucht, omdat je toch iets anders ziet dan ik - al kijken we vanaf dezelfde plek op hetzelfde moment naar diezelfde blauwe lucht. De mate waarin je op zoek bent naar jezelf en je eigen ontwikkeling zal voor een ieder anders zijn, en ook van moment tot moment verschillen. En zelfs die collega maakt een persoonlijke ontwikkeling door ook al lijkt het op het eerste oog van niet.

©2013, JaneOnira

woensdag 11 september 2013

Fileleed


Ik hou niet van file. Wie wel kan je jezelf natuurlijk afvragen. Ik denk dat er weinig mensen zullen zijn die zeggen ‘jeej, ik sta in de file’.
Vroeger vond ik het wel leuk ‘file’ spelen. Met de autootjes van mijn broer maakten we een ellenlange file. Leuk was dat. Van de week zat ik zelf door de voorruit te turen en moest ik daaraan denken. Toen riep ik nog; ‘Ja, leuk! Laten we file spelen!’ Nu zat ik zuchtend en mopperend achter het stuur.
Het geklets op de radio leidde wat af. De liedjes zong ik hard mee, al kende ik de tekst niet eens. Lang leve de smartphone waar ik wat op speelde nu ik toch geen kant op kon.
Maar dan.
Dan komt het moment dat je je twee dingen realiseert.
Ten eerste; je hebt trek. En niet zo’n beetje ook. Je voelt je wat slapjes, handen trillen. Je wilt eten maar hebt niks in de auto liggen. Je tas eenmaal uitgepluist volgt ook daarin de teleurstelling; geen eten. Geen drinken. Hoe lang zal de file nog duren?
Ten tweede; je moet plassen. En niet zo’n beetje ook. Maar echt plassen. Je voelt de druk op je blaas en kijkt om je heen. Wat te doen? Geen boom. Geen struiken. Geen benzinestation voorlopig. Hoe lang zal de file nog duren?
Bijna twee uur later kwam ik thuis. Over een stukje waar ik normaal 25 minuten over doe. Maar goed, thuis is thuis. Toen ik eenmaal die benzinestation had bereikt, reed het overal weer door. Niets plast lekkerder dan zittend op je eigen toilet. En niets is zo goedkoper dan het eten en drinken wat je al in huis hebt, dus ik heb de gok gewaagd en ben zonder te stoppen doorgereden naar huis.
Eenmaal thuis gooide ik mijn spullen op de grond en vluchtte ik naar het toilet. Wat een opluchting! Daarna wist ik niet hoe snel ik wat eten in de magnetron moest gooien en een glas water op moest drinken.
De file.
Wat een leed.
Ze zouden het moeten verbieden.
Of op z’n minst wat dragelijker maken met plasmogelijkheden en het uitdelen van eten en drinken.

©2013, JaneOnira

zondag 8 september 2013

Vreemd huis


Wie woont daar toch,
in dat huis tegenover de mijne?
Wie zit daar altijd op dat balkon
waarom dagenlang wel en
dan weer dagenlang niet?
Met hoeveel wonen jullie daar?
2 mannen eerst dacht
maar nu zie ik
steeds vaker een vrouw met een jong kind
Op het balkon staat hij en hij regelmatig
bellen en roken.
Het huis lijkt vrij kaal aan de buitenkant
de gordijnen altijd naar beneden
Bij elkaar geraapte, niet goed passende gordijnen
Met die 2 stoeltjes op het balkon
die eerst rood waren
maar nu verschoten zijn
Het wasrekje dat er regelmatig staat
met was, ook kinderkleding,
dat daar hangt te drogen
dagenlang, ook als het inmiddels is gaan regenen
Wie wonen daar toch in dat huis
wat doen ze in het dagelijks leven?
Hoe hebben ze de woonkamer ingericht
en wie slaapt bij wie?
Ik zal het vast nooit weten.

©2013, JaneOnira

zaterdag 7 september 2013

Zo slim


Wie in jouw ogen kijkt
echt goed in de ogen kijkt
kan het niet missen
Wie luistert naar wat jij zegt
echt luistert naar wat jij zegt
kan het niet missen
Je intelligentie
is niet te verbergen
en dat hoeft ook niet
Het is goed wie je bent
Je ziet je intelligentie als je kracht
maar ook als een last?
Omdat men zoveel van je verwacht
waar je niet aan wil voldoen
Je ziet zo veel
Je weet zo veel
Je kunt zo veel
Je moet zo veel...
Waar mensen duwden,
verwachtten en pushten
zette jij je af
Wees wie je bent
het is goed wie je bent
Jij bent jij
en jij...
Bent gewoon
Jij.
En dat is goed.

©2013, JaneOnira

donderdag 5 september 2013

Kon ik maar


Je even vasthouden
zachtjes in je oor fluisteren
het komt allemaal goed
je zal het zien
Wees niet bang
wees niet bezorgd
je bent veilig
veilig bij mij
Klaag maar tegen me aan
zeur maar wat je wilt
laat mij je
tot steun zijn
Want waar dagen
soms jaren lijken
en goede momenten
omvliegen
Toch zijn wij
altijd bij elkaar
in gedachten
verbonden.

©2013, JaneOnira

woensdag 28 augustus 2013

Hieperdepiep Hoera!


Verjaardagen. Ik ben er niet zo van. Gezellig met z’n allen zitten en zogenaamd sociaal gezellig doen met mensen die je amper kent, die je niet zou willen zien of er niet eens een echt gesprek te voeren valt omdat er altijd iemand het hoogste woord moet hebben. Ik ben dan dus ook niet echt van de verjaardagen. Naar de verjaardagen van mijn naasten (als ze het vieren) ga ik – als ik kan. Naar verjaardagen van kleine kinderen ga ik ook. Bij kinderverjaardagen heb je zelf nog enigszins plezier omdat die kleintjes nog vol enthousiasme het cadeau uit je handen rukken en het papier open scheuren op zoek naar wat er toch onder verstopt zit. Ook al ga je na een uurtje weg met bonkende koppijn – het was vermakelijk en kind is blij want die kreeg een cadeautje (en snoep en taart). Maar volwassen verjaardagen? Nee. Oké, je ziet weer eens mensen die je anders niet zou zien en dat is waarom het vaak toch altijd wel meegevallen is als je van een verjaardag afkomt. Maar dat ik sta te springen om leuk en ‘gezellig’ naar een verjaardag te gaan? Nee.
Het  mag dan ook geen verassing zijn dat ik mijn verjaardag niet vier. Mijn directe naasten daar kom ik niet onder uit, die staan gewoon op de stoep en kan ik natuurlijk niet de toegang weigeren. Verder laat ik het zoals het is en schenk ik er vooral geen aandacht aan. Behalve het trakteren op werk, dat is zo’n verplichte cultuurding op mijn werk. Hoewel ik het wel leuk vind en het waardeer als mensen aan mijn verjaardag denken en een kaartje of berichtje sturen – en ik toch teleurgesteld ben als ze dat niet doen.
Het lastige van jarige mensen vind ik ook cadeaus. Leuk om te krijgen zeker, leuk om te geven ook. Een echt cadeau is leuker geven dan enkel wat geld. Het probleem is alleen dat ik vaak niet weet wat te geven. Zeker als iemand geen wensen heeft (en anders dat koopt wat de persoon hebben wilt, dat is ook saai) kom je toch al snel op de standaard dingen uit. Originaliteit is leuk, maar wat is nog origineel en heeft de ander ook echt iets aan? Originele flutcadeaus die bovenop de kast belanden vind ik ook niet leuk om te geven. Je komt al zo snel uit op de standaard dingen; een luchtje, boeken, bloemen, een cadeaubon. Een uitje cadeau doen (of iemand ergens mee naartoe nemen) is altijd leuk, maar ook daarin is het soms best lastig, te duur of heb je dat vorig jaar al gedaan. Soms is een envelop met inhoud toch het beste, er is in ieder geval niemand die daarvan zegt: ‘euh, bedankt, maar...’
Tja; het zijn van die belangrijke levensvragen he? Wel of niet een cadeau? Wel of niet gaan? Maar de (volwassen) persoon die zijn/haar verjaardag viert is het waarschijnlijk niet (meer) te doen om de cadeaus of de hoeveelheid geld die het oplevert; meer om samen te zijn met mensen om wie je het meeste geeft. Deze mensen maak je ook blijer met je aanwezigheid dan met een geweldig al dan niet origineel cadeau of envelop met geld. Tenzij het een kind is natuurlijk. Die interesseert het niet dat jij er bent, als hij/zij maar een cadeau (of geld) krijgt en taart en snoep mag eten...

©2013, JaneOnira

donderdag 22 augustus 2013

Een moeder en haar kind


Ogen vol onmacht
ogen vol angst
bang dat ze haar
ook verliezen zal
Zoveel leed in het verleden
achtervolgd haar in het heden
niet weer
Helaas er is niets
wat we nog kunnen doen

Gesnik
Pijn
Het leed geleden
het vechten hoeft niet meer
Eenzaam
alleen
staat ze daar
kist gesloten
“lag ik maar daar”
 ©2013,JaneOnira

zaterdag 17 augustus 2013

Op zoek naar


Verlangen
kronkels
buitelingen
onder en over elkaar heen
Aantrekken
afstoten
ik vind je lief
ik vind je stom
Dagen samen
dagen alleen
hoe verder
spannend
Vermoeid
verwacht
blij en
energiek
Wel
of
toch
niet
Struikelen
vallen
opstaan
doorlopen
Stap terug
en weer vooruit
Lawaai
stilte.
©2013, JaneOnira

woensdag 14 augustus 2013

Als ik het toch eens voor het zeggen had


Dan veranderde ik eigenhandig de wereld. Dan is er vrede op aard.
Ach, wat een mooie gedachte. Maar ook een gedachte die nooit waarheid zou worden. Ik heb tot slot enkel invloed op mijn eigen leven – niet die van anderen. Ik kan hoogstens anderen bewegen of aan het denken zetten, maar ik kan ze nergens toe verplichten iets te doen.
Soms vraag ik me af waarom ik zo lui ben. Dan heb ik zoveel te doen. Begin ik ergens aan met zoveel enthousiasme, maar op een gegeven moment overvalt de vermoeidheid en kom ik tot weinig. Zonde van mijn tijd. Hoewel die vermoeidheid waarschijnlijk ook ergens vandaan komt en het ook goed is naar je lichaam te luisteren. Maar als ik het toch voor het zeggen had dan heb ik alle energie die nodig is. En ben ik in vakanties lui. En slaap ik ’s nachts altijd goed.
Als ik het toch voor het zeggen had dan volgde men mijn ideeën. Dan veranderde ik de wereld misschien wel een klein beetje voor de mensen met wie ik zo begaan ben.
Als ik het voor het zeggen had dan werkte ik lekker vanuit huis, huismus als ik ben. Deed ik ontzettend leuk werk waar ik veel energie uit haal, maar ook veel energie in kan stoppen. Dan verdien ik genoeg om een leuk huis en gezin te onderhouden, twee keer per jaar op vakantie te gaan en mooie kleding te kopen.
Als ik het voor het zeggen had dan wil ik nog meer dan al het bovenstaande gelukkig zijn. Ellende in de wereld neem je niet weg. Je naasten hou je niet voor eeuwig bij je. Maar de momenten van geluk die zouden er zijn. En ik zou ze voelen en proeven, elke dag weer. Ik zou me bewust zijn van mijn eigen geluk. Want soms leef je teveel naar je eigen leven zonder stil te staan bij het geluk dat je hebt.

©2013, JaneOnira

zaterdag 10 augustus 2013

De dag na morgen


Ik moet dit
ik moet dat.
Ga toch weg
ik moet helemaal niks!
Alles voor de goede sfeer
de vredelievende vrede
Tot hoever?
Wanneer wordt heden verleden?
Laat me
Geen getouwtrek
ik heb geen zin
laat me gewoon
Mijn hart bonst in mijn keel
ik wil het niet
keuzes allang gemaakt
nu nog uit te voeren
Met lood in de schoenen
op gaan staan
Morgen zal het zijn
hoe zal het gaan?
Geen zin, totaal geen zin
maar misschien valt alles mee
Het laten gebeuren
en we zien wel.
Het wordt vanzelf
de dag na morgen.

©2013, JaneOnira

woensdag 7 augustus 2013

De zinvolle zinloosheid


Ik ben lui. Ja, ik durf dat best hardop uit te spreken; ik ben een lui persoon. Ik ben echt liever lui dan moe. Als ik een naaste kan bewegen om iets voor mij te doen, dan zal ik dat ook zeker niet laten. Zolang ik maar lui op de bank kan hangen.
Net zoals nu. Eigenlijk zou ik nu driftig in een Excel bestand leuke grafiekjes enzo moeten maken. Tja, dat zou ik eigenlijk wel moeten doen. Tijd begint te dringen en er is nog veel te doen. Maar. En daar komt ie, de eeuwig en altijd bestaande ‘maar’. Maar; ik heb er geen zin in. Gewoon niet. Echt totaal niet. In plaats daarvan heb ik net 4 afleveringen Once Upon a Time gekeken (ja, nu kan ik echt niet meer verder kijken) en vreet ik me vol aan chocolade.
Eigenlijk voel ik mij schuldig; want ik ‘moet’ nog zoveel. Dat Excel bestand blijft maar trekken. Gelukkig is het net als een klein kind niet sterk genoeg en heb ik de volle macht over mijn luiheid.
Het goede eraan is dat luiheid goed is. Het ontspant. Ook al weet je dat je wat anders zou moeten doen; waarom die druk op jezelf leggen? Ik werk de hele week al hard genoeg, als ik nu even niets wil doen prima. En ach, dat Excel bestand? Dat komt vanzelf wel eens af.
Zo werkt het natuurlijk niet; maar toch heeft het wel enige nut. Je moet jezelf tot slot wel altijd iets van ontspanning blijven gunnen. Des te harder en beter kun je werken en presteren. Maar presteren hoeft niet altijd. Niet 24 uur per dag.
Aan het begin van een relatie wilde ik alles heel graag goed doen. Ik was ook wel wat lui, dat kan je nooit helemaal verbergen, maar ik deed ook erg mijn best. Zo stond ik wel op om als een bezetene het huis schoon te gaan maken en boodschappen te doen want dat “moest” nu eenmaal. Van wie? Van mezelf. Terwijl ik er geen zin in had; ik deed dat.
En op het moment dat ik weer alleen woonde dacht ik f*ckit. Het is mijn huis, en als ik geen zin heb om de vuile vaat in de vaatwasser te stoppen doe ik het lekker niet. Er is toch niemand die het ziet. Totdat een week later de keuken echt een ontplofte bende was en ik niet helemaal meer lui kon en mocht zijn.
Dat brengt mij weer terug op waarom ik dit schrijf; soms is het gewoon goed om lui te zijn. Om je even over te geven. Om lekker even niks te doen. Om even lekker recalcitrant uit je neus te eten terwijl er nog van alles te doen op je wacht en de tijd doortikt. Soms leg ik de lat voor mezelf hoog. Soms te hoog. Maar de boog kan niet altijd strak gespannen blijven staan. En daarom is de zinloosheid van een dag of een paar uur helemaal niks doen, in werkelijkheid heel zinvol. Het geeft weer nieuwe energie, nieuwe kracht om weer iets zinvols te doen. Zinloos staat aan de basis van zinvolheid.

©2013, JaneOnira

zondag 4 augustus 2013

Het weer


Deze dagen raken we er maar niet over uitgepraat – het weer.
“Pfoe, wat is het warm!”
“Lekker dat zuchtje wind.”
“Eindelijk eens wat regen, goed voor de plantjes.”
“Wat ben jij nog wit.”
“Hoe warm is het in jou huis?”
“Blij dat ik mag werken, fijn hoor die airco.”
“Veels te heet buiten.”
“Ik slaap zo slecht door die hitte.”
Enzovoort.
Enzovoort.
Het maffe is – ik doe er net zo hard aan mee. Ik klaag alsof het mij een lieve lust is. Ik klaag over hoe warm mijn flatje is waar ik bovenin woon en de hele dag de zon op heb staan. Ik klaag als ik het gebouw waar ik werk uitloop en de warmte als een hele warme deken over me heen valt. Ik klaag over het slechte slapen en je na het douchen meteen weer vies voelen gezien warme en klamme flatje.
Er valt heel wat af te klagen. Zo veel dat we bijna vergeten te genieten. Lekker veel buiten zijn, mensen die blij zijn en je glimlachend groeten, het vakantiegevoel die de zon oproept, tot ’s avonds laat buiten kunnen zitten... Het is zo slecht allemaal nog niet! Waarom klagen we eigenlijk? Is het eens mooi weer is het nog niet goed!
Tja, niets in het leven is perfect helaas. Niets loopt zoals je wilt. Zo ook het weer.

©2013, Jane Onira

zondag 14 juli 2013

Hopa Hola Vacantione!


Start
Yo yo. Ik heb lekker vakantie. Yo yo. Jeej!
Wat kan een mens blijer maken dan vakantie? Een lange tijd van hard werken en dan even totale rust. Geen werk. Geen mail. Geen post om te openen. Niks moeten. Alles mogen.
Ik ga niks uitvoeren dit weekje vakantie maar het niets moeten is al heerlijk. En ja, ik heb ontzettend geluk dat het (als het goed is) mooi weer is en blijft.
Vandaag heb ik mijn vakantie-inkopen gedaan. De supermarkt geplunderd met lekkere dingetjes en de voorraad leesvoer is aangevuld. Nog even wat aanrommelen en dan lekker niksen.... Heeeeeeeeerrrrrrrlliiijjjjkkk!
Dus. Dat wilde ik even gezegd hebben. Omdat ik er gewoon even heel erg aan toe was. Dus ik ga er van genieten ook.
Adios.

Eind
En zo is het weekje weer voorbij. Het ultieme niksen. Het was heerlijk. Genieten van een week rust en stilte. Van een week lang niets moeten maar alles mogen. Gewoon van een weekje lekker zijn. Doen en laten waar je zin in hebt. En nog mooi weer ook, zeker aan het begin van de week. Fijn.
Zo een week vliegt wel snel voorbij. Veel te snel. Alsof de tijd dan nog sneller gaat dan ‘normaal’. Cliché wellicht, maar o zo waar. Ik heb ervan genoten maar zit met lood in mijn schoenen te kijken naar de komende week waarin werk weer werk is en er weer van alles moet. Geen zin. Totaal geen zin. Maar goed, werken doe je om te leven. Dus dat doe ik. Met tegenzin maar ach, so be it.
Vandaag nog even niet. Gedachten uitzetten en nog even naar de laatste paar uurtjes niets.

©2013, JaneOnira

zondag 30 juni 2013

Als ik maar bij jou ben


Als ik maar bij jou ben
dan mag de wereld vergaan
naast jou blijf ik staan
als ik maar bij jou ben
Geen verdriet
geen zorgen
geen stress over de dag van morgen
Het hier en nu
is hetgeen wat telt
door vlinders geveld
Kloppend hart
liefde binnenin
ik kan alles aan
ik win
Geen wat als
of ja maar dan
als ik maar bij jou zijn kan
Samen zweven we
over de wolken heen
niemand om eens heen
samen zweven we
Zolang ik maar bij jou ben.
Dan is het goed.

©2013, Jane Onira

zondag 16 juni 2013

Zo veel te doen


Zo veel te doen
zo veel te wachten
Te weinig tijd
en geen zin
Ontwijkend gedrag
bladiebla hier
bladiebla daar
Excuus hier
gemopper daar
Tijd tikt door
tik tak
To do lijstje staat vol
te beginnen
ergens
maar waar?
Zo veel te doen
zo veel te wachten
Te weinig tijd
en geen zin.

©JaneOnira

zaterdag 8 juni 2013

Hoe?


Hoe leef je door
hoe ga je door
hoe vergeet je
en laat je het los
Hoe zorg je ervoor
dat je niet meer wakker ligt
uren, nachtenlang
over al wat gebeurd is
Hoe krijg je vrede
met jezelf
met de ander
met het leven
Hoe krijg je vertrouwen
hoe verdwijnt de angst
hoe verdwijnt verdriet
de boosheid en pijn
Hoe kan je ongedaan maken
wat is geweest?

Hoe kan je leven
en het vergeten?
En vergeven
En vol vertrouwen verder gaan?
Hoe laat je los
en hoe hou je vast
zonder te verstikken
verstrikken
Hoe verder?
Ik wou dat ik het wist
dat ik het vergeten kon
weg, uitgewist
Dat de nachten niet meer zo lang zijn
en mijn hart geheeld
vol vertrouwen de toekomst in.

© 2013, Jane Onira

zondag 2 juni 2013

Ik draai mij nog even om


Ik weet het. Ik zou moeten opstaan maar ik heb geen zin. Ik duw mijn hoofd in mijn kussen. Ik moet opstaan, anders is het te warm om te sporten. Ik moet nog zoveel doen; een verslagje hier, een presentatie voorbereiden daar, de was moet nog gedaan worden. Ik weet het allemaal en ik wil ook wel opstaan maar het lukt me niet. Mijn hoofd is te zwaar. Te moe. Ik doe mijn best echt wakker te worden, maar het lukt niet. Ik voel mezelf wegzakken en heb niet meer de energie er tegen te vechten.
Het is middag. Ik wil slapen. Mijn hoofd roept alleen maar ‘liggen, liggen’, ik moet echt even liggen. Maar dat kan niet. Mijn ogen dicht doen kan wel, voor heel even. Heel even maar. Gewoon even dicht. Ik voel mijn hoofd naar voren zakken. Ik leg mijn hoofd op mijn handen. Even maar. Heel even.
Ik schrik als de telefoon gaat en kijk om mee heen. Mijn collega’s zijn druk aan het werk. Ik moet even nadenken voor ik mij realiseer waar ik ook alweer mee bezig was. Ik was verzonken in een staar sessie, denkend over een project dat gaande is. Ik neem de telefoon op. ‘Wat klink jij slaperig’, hoor ik aan de andere kant van de lijn.
Het is 18uur. Ik zou eten moeten maken maar ik heb geen zin. Ik wil gewoon heel even liggen. Heel even maar. Nu ik mij zo voel lukt het toch niet om eten te maken. Dus even liggen mag best. Ik installeer me op de bank en trek een fleecedekentje over mij heen. Lekker.
Het is avond. De dag zit er weer op. Heerlijk lig ik in mijn bed. Ik lees mijn boek uit, en doe daarna het licht uit en sluit mijn ogen. Lekker slapen. Ik ben echt moe en voel mezelf wegzakken.
Ik word wakker. Ik moet plassen. Maar ik heb geen zin om op te staan. Ik probeer nog even verder te slapen. Het lukt niet, ik moet echt plassen. Voorzichtig draai ik mij om. Een oog open. Andere oog open. Ik staar naar de wekker. 10.30uur. 10.30uur?! Het is al half 11! Ik ben meteen klaarwakker. Hoe lang is het geleden dat ik tot zo laat heb uitgeslapen?
©JaneOnira

zondag 26 mei 2013

Ik Shred, Wie Shred er mee?


Au, au, au. Na een tijdlang weinig sportiefs te hebben gedaan een intensieve workout doen geeft spierpijn. En niet zo’n beetje ook.
Ik ben te zwaar. Ik hou teveel van lekker eten en ben liever lui dan moe. Naar de sportschool gaan vind ik saai en het mezelf ertoe zetten om erheen te gaan is al teveel moeite. Dus zit ik thuis te zitten en prop ik mezelf vol met allerlei lekkers. Tot voor kort althans.
Nu heb ik het ‘shredden’ ontdekt. 30 days shred is een work-out programma bedacht door Personal Trainer Jillian Michaels. Het programma bestaat uit 3 opbouwende levels die je elk 10 dagen moet doen. Na de 30 dagen is het natuurlijk wel de bedoeling te blijven bewegen en als afvallen het doel is, is bewegen alleen niet genoeg en moet je ook eetpatronen aanpassen. De filmpjes zijn te vinden op YouTube en duren maar 20 minuten. Het is Engelstalig, maar de oefeningen spreken voor zich en zijn duidelijk en makkelijk te volgen. Dat de trainster een beginneling mee heeft die een lijf heeft waar ik u tegen zeg, valt te negeren.
Op het internet zijn vele fantastische voor en na foto’s te vinden. In hoeverre deze echt zijn weet ik niet. Ik ga het beleven. Ik doe het programma echter aangepast en doe het niet 30 dagen achter elkaar. Wegens andere gezondheidsklachten zou dat teveel gevraagd zijn.
Ik verwacht ook geen wonderen. Ik doe het om fitter te worden. En natuurlijk hoop ik er iets strakker door te worden en wat af te vallen. Maar ik ben en blijf realistisch; voor echt groots afvallen is natuurlijk meer nodig.
Neemt niet weg dat het een lekkere workout is. Zoals gezegd is het een tijd geleden dat ik echt intensief heb bewogen en dat is dan ook te voelen; overal spierpijn. Maar; pijn is fijn en maakt dat je ook weet dat je echt wat gedaan hebt. Of ik het allemaal netjes vol ga houden met het 2x in de week dit programma volgen zal blijken.
Het positieve nu is dat ik mij fit voel ondanks, of misschien wel juist dankzij, de spierpijn. Ik heb wel zoals altijd lekkere trek, maar ook weer niet. Ik voel me nu gezond en zal dat gevoel teniet doen als ik een reep chocolade naar binnen zou werken.
We gaan zien waar dit toe gaat leiden, of het werkt dit aangepaste schema door het maar 2 keer in de week te doen in plaats van dagelijks, en welk programma daarna te doen. Feit is dat ik het leuk vind. Tot nu toe althans. Lekker in je eigen huis, lekker goedkoop. Een filmpje van YouTube afspelen. Een handdoek, matje (ik heb geen matje dus lig op een kussen van een tuinstoel), gewichtjes (of flesjes gevuld met water of zand) en meer is er niet nodig. Water en een douche achteraf. En hopelijk vriendelijke benedenburen die het je niet kwalijk nemen als je even 20 minuten op de vloer staat te springen.
Ik voel me fit. Hoera. Ik shred, wie shred er mee?
©JaneOnira

zaterdag 18 mei 2013

Ik ben goed


Hoe vaak zeggen wij dit nou tegen ons zelf? “Ik ben goed.” “Ik ben lekker.” “Ik ben de beste.”
Er zijn mensen die dat meerdere keren per dag tegen zichzelf zeggen. Of dat enkel is om zichzelf moed in te praten of dat ze het daadwerkelijk geloven weet ik niet. Het merendeel zal dit echter niet snel zeggen, niet hardop althans. Want; ‘men mag niet arrogant zijn’.
En toch is het zo lekker om dit eens hardop tegen jezelf te zeggen. “Ik heb dit echt zo ontzettend goed gedaan vandaag, daar kan echt niemand tegen op.” Je voelt je zelfverzekerder en wanneer je in jezelf gelooft, geloven andere mensen je ook sneller.
Het is toch een algemeen gegeven dat we het heel vervelend vinden als mensen te koop lopen met hun eigen superioriteit. We vinden deze mensen arrogant. Vaak zijn deze mensen dat juist helemaal niet. Het is dan een manier om onzekerheid te verbergen. Want hoe vaker tegen jezelf zegt dat je echt goed kan zingen, des te sneller neem je de stap om te gaan auditeren bij een of andere wannabe-talent-show. Om vervolgens hevig teleurgesteld en boos weg te gaan; want hoe durven ze het te zeggen dat je niet kan zingen; die juryleden hebben er blijkbaar echt geen verstand van.
Wij mensen zijn er goed in om onszelf voor de gek te houden. Je beter voordoen dan je eigenlijk bent is normaal. We lopen niet te koop met ons verdriet en onze zorgen. Nee, die bewaar je voor thuis of bij je naasten. Op de vraag hoe het met je gaat zeggen we 9 van de 10 keer ‘goed’, ook al is dat helemaal niet zo. Hoe meer je echter tegen je zelf zegt ‘het gaat goed’ hoe beter je jezelf voelt. Mits je de pijnlijke punten niet onderdrukt en ook zeker toelaat om latere problemen te voorkomen.
Ik ben goed in wat ik doe, en dat weet ik. Maar ik loop er niet mee te koop. Dat ik dit überhaupt durf op te schrijven had ik een paar jaar geleden nooit gedacht. Maar tijden veranderen, je leert en je groeit. Ik groeide in mijn zelfverzekerdheid. Hoewel dat uiteraard nog wel eens kan fluctueren; ik blijf tot slot een vrouw. Bevestiging blijf ik nodig hebben. Wie niet?
Zelfs de persoon die zo hard roept dat hij/zij toch o zo goed is, zelfs die heeft bevestiging nodig. Die persoon hoort eigenlijk het liefst ‘ja inderdaad, je bent echt goed’. Maar als er niemand is die het tegen je zegt, dan zeg je het toch lekker tegen jezelf? Geloven in jezelf is niet verkeerd. Blij zijn met jezelf is een heel mooi iets. Wanneer slaat zelfverzekerdheid echter om in arrogantie?
©JaneOnira

zondag 12 mei 2013

Moederdag


Deze door de commercie opgeblazen dag is toch een ‘bijzondere’ dag. Ik vind namelijk dat moeders best even in het zonnetje mogen staan. En natuurlijk kan dat het hele jaar door, maar het is toch goed om daar eens per jaar even bewust bij stil te staan?
Ik mag mezelf gelukkig prijzen met een hele lieve, betrokken moeder. Die betrokkenheid heb ik vaak uitgelegd als bemoeizucht en honderden malen boos naar haar toegeschreeuwd: “dat zoek ik zelf wel uit!” of een “bemoei je er niet mee!”. Maar ik begrijp het wel. Ze heeft gewoon het beste met me voor, en wil me helpen in de weg dat leven heet.
Ze heeft het niet altijd makkelijk gehad met mij en ik heb haar ook vaak genoeg gekwetst; maar toch is ze daar altijd. Als ik haar nodig heb is ze er, als ik haar niet nodig heb is ze er ook. We hebben een gezond contact, bellen elkaar regelmatig maar niet teveel. Zien elkaar regelmatig, maar niet teveel. Gaan samen een dagje er op uit. Ja, ik ben heel blij met mijn moeder. Niets is haar teveel. Ze helpt me altijd en doet nog meer dan waar ik om vraag.
Ik ben heel dankbaar voor alles wat ze voor me gedaan heeft en nog steeds voor me doet. Ook al is ze niet altijd eens met mijn keuzes en maakt ze zich zorgen om mij; ze respecteert mijn keuzes en beslissingen wel. Ze heeft me (samen met mijn vader natuurlijk) veel bij gebracht; attent zijn voor een ander, wat goed en wat fout is, verstandig omgaan met geld, hoe je de was kan doen zonder dat alles krimpt, sterk zijn en doorzetten ook al zie je het even niet meer zitten.
En hoewel ik ook dingen van haar zie waar ik in verschil, ik realiseer me dat ik steeds meer op haar lijk. Ook al vind ik dat helemaal niet zo leuk, ik zou er trots op moeten zijn. Want ook al is mijn moeder niet volmaakt, voor mij is ze perfect.
De commercie buit deze dag uit. De winkeliers maken er graag gebruik van. Bloemenzaken en parfumeries maken een van de beste omzetten van het jaar. Maar daar maak ik mijn moeder niet blij mee. Wat zegt een cadeautje? Wat zegt een bloemetje? Wat zegt enkel het samenzijn? Een tekst uit het hart geschreven zegt zo veel meer. Deze Moederdag realiseert mijn moeder hoeveel ze voor me betekent en hoe ik waardeer wat ze allemaal voor mij doet. Daar kan geen bloemetje tegen op.
Helaas is niet iedereen gezegend met zo’n moeder als ik. Of hebben niet meer de mogelijkheid om met hun moeder samen te zijn. Ik prijs mezelf gelukkig.
©JaneOnira

zondag 28 april 2013

Serie-Addict


Ik ben tegenwoordig serieverslaafd. Hoe leuk is het; lekker voor de tv je laten meeslepen in een andere wereld? Wegdromen naar een ver en vreemd land. Meeleven met personen die je in het echte leven eigenlijk niet zou willen tegenkomen. Het niet kunnen laten om toch maar weer een aflevering te kijken. Heerlijk wat mij betreft!

Lang leve het internet waar je series door middel van een stream kan blijven volgen. De net uitgezonden aflevering meteen via het internet te kunnen zien zonder een jaar te moeten wachten vooraleer het hier op televisie wordt uitgezonden. Zonder ondertiteling dan, dat wel. Ach, is het ook nog eens goed voor je taal-ontwikkeling, wat wil je nog meer? Elke dag wel een aflevering, of twee, of drie, of ...
Vooral op regenachtige dagen een leuke bezigheid. Of op dagen dat je niet lekker bent. En als het echt een goede serie is wil je ook niets liever dan de volgende aflevering bekijken. Dan moét je echt weten hoe het verder gaat. Dat maakt een serie goed; je moet verder willen blijven kijken. Lost, 24, NCIS, Glee, Criminal Minds, Dexter, Once Upon a Time... Zeg het maar; en ik kijk het.
De ultieme ontspanning en ik vlieg dan ook door de seizoenen en afleveringen heen. Zo ver dat ik nu denk; hmm.. wat zal ik vanavond eens gaan kijken.

Iemand tips? Wat zijn jouw favoriete series?

©JaneOnira

zondag 21 april 2013

Die eenzaamheid


Omringt door vele lieve mensen
zit ik daar
mijzelf niet zo alleen te wensen
Omringt door liefde en geluk
zit ik daar
van binnen stuk.
Dagen die komen en die gaan
en ik zit daar maar
in mijn ooghoek welt een traan
Een traan van verdriet
van wat niet is
Een traan van verlangen
naar wat komen zal
Op een dag zal het anders zijn
zit ik daar
en voel ik mij geweldig en fijn
Dan hoor ik erbij
en zit ik daar
en is ik weer wij
Een lach en geluk
zit ik daar
en kunnen mijn dagen niet meer stuk
Die dag die komen gaat
die nog even op zich laat wachten
maar daar in volledigheid zal zijn
maakt dat die eenzaamheid
zal verdwijnen.

©JaneOnira

zaterdag 13 april 2013

De wondere wereld der communicatie


Alles zeggen wat je wilt, alles wat je dan ook maar dwarszit. Je gevoel kunnen opmerken en benoemen. Je bewust zijn van je houding en wat het doel is van wat je zeggen wilt. Bewust in het hier en nu zijn zonder je boodschap tekort te doen of af te zwakken. Duidelijk hebben wat je zeggen wilt, en het dus ook gewoon zeggen. Omdat jij ergens last van hebt.
Het klinkt best eenvoudig en dat zou het ook moeten zijn. Echter neem je altijd jezelf mee, en daarmee je eigen valkuil. Iets maar niet zeggen omdat je iemand niet wil kwetsen. Je boodschap afzwakken omdat je bang bent dat de ander je anders ‘stom’ gaat vinden. Doen alsof het wel meevalt, terwijl je het eigenlijk toch dwarszit maar het best spannend is om dat te zeggen om wat voor een reden dan ook.
Wat is echter het ergste wat er kan gebeuren als je zegt wat je zeggen wilt? Dat iemand boos op je wordt? Dan wat? Dan heb je wel gezegd wat je wilde zeggen namelijk; iets wat je dwars zat. De manier waarop je het zegt doet ook veel. De boodschap bij jezelf houden, bedenken wat je ermee wil zeggen en wat je van een ander verwacht. Dat helpt om iets duidelijk te kunnen overdragen. Communiceren is een spel. Best een leuke als je er op gaat letten.
Zit met een paar mensen bij elkaar en zie hoe de een op de ander reageert. Zie waar iemand begint te wiebelen of uit het raam gaat staren. Kijk en leer. Doe en probeer.
Ik heb bewondering voor mensen die met hun gevoel en verstand op een lijn zitten. Die zichzelf van een afstand kunnen bekijken, en daarmee zichzelf niet verliezen. Dat laatste is heel essentieel, anders wordt het ‘nep’. Iedereen kent wel iemand met wie je praat maar waarbij je het gevoel hebt dat het niet aankomt, de ander trekt een ‘masker’ op. Je voelt je niet gehoord of begrepen, en dat is jammer.
Communiceren; weten wat je hoe wilt zeggen. Dat is de essentie. Jezelf daarin niet verliezen is van belang. En ook niet jezelf daarin tegenhouden om wat voor reden dan ook. Zelfbewustzijn en zelfverzekerdheid is belangrijk. Je bent een persoon, en als je ergens iets van vindt mag je dat best zeggen.
Uiteraard moet je wel letten op hoe je iets zegt. Pratende vanuit jezelf, zonder beschuldigen, zonder dingen in te vullen. Hou het open. Luisteren is daarbij natuurlijk ook van essentieel belang. Luisteren naar wat de ander te vertellen heeft, die iets misschien wel of niet herkend. Die het wel of niet met je eens is. Een persoon, een individu en dus ook waard is om naar geluisterd te worden. Essentieel ook als je iets met je gesprek wil bereiken. Maar weet dan wel wát je wil bereiken.
Toch nog best lastig allemaal. Maar wie doet die leert. Wie oefent maakt eigen. Wie kijkt leert. En wordt zo vanzelf een communicatiewonder. Ooit.

©JaneOnira

zondag 7 april 2013

Van weinig naar alles


Pats, boem, au. Waarom laat ik mij zo kennen? Waarom laat ik mij meeslepen? Waarom kan ik niet een stap terug doen en het gewoon rustig van een afstand bekijken zonder mij direct aangesproken te voelen? Hoe kan ik ervoor zorgen dat ik dit niet meer doe? Waarom laat ik het mij überhaupt raken?
Het ging over niets bijzonders. En toch voel ik mij boos. Waarom? Ik begrijp het zelf niet goed. Waarom raakt het mij zoals het mij deed? Omdat het mijn idee was wat daar wordt geopperd? Omdat er conclusies worden getrokken die helemaal niet kloppen? Ik denk dat het dat is.
Collega’s. Ja, ik heb het over collega’s. Waar de één mij irriteert omdat ze de deur altijd te hard open of dicht doet en vervelend hard zucht, irriteert de ander omdat ze vreselijk snel overal conclusies maakt die vaak helemaal niet kloppen. Of die ander, die altijd maar twijfelt en ongemakkelijk doet. Of die zweverige, die altijd en eeuwig praat over de wandelingen, musea, tentoonstellingen, en allerlei spirituele poeha. Ik kan spirituele poeha best waarderen, maar niet zoals deze het brengt. Of wat dacht je van die ander, waarbij ik mij soms meer volwassen voel dan haar ook al is zij 20 jaar ouder. Of die collega’s die zo hard door de telefoon praten dat ik mezelf niet meer kan horen denken.
Het nadeel van fulltime werken in een wat kleiner team; je gaat je sneller irriteren. Aan allerlei kleine dingen. Zit ik dan wel op de goede plek? Ik vind het werk leuk, maar ik kan meer. Ik weet het en ik voel het. Ik moet meer opkomen voor mezelf, meer staan voor wat ik denk en voel zodat ik mij niet zo snel zal irriteren aan de collega’s die dingen hardop roepen die ik zelf allang had bedacht. Alsof het hun idee is. Alsof het überhaupt klopt wat ze zeggen. Waar bemoeien ze zich eigenlijk mee?
Net als mijn privéleven. Wat gaat het mijn collega’s aan waarom ik niet op vakantie ga of waarom ik nog geen kinderen heb? Wat gaat hen aan of dat de financiën zijn of anderszins? Ik zal je zeggen; helemaal niets. Maar het irriteert me. Alles enorm.
Dat had ik niet van mezelf ooit gedacht. Wie had gedacht dat ik; die altijd iedereen lief en aardig vond en vooral ook zelf aardig gevonden wilde worden, helemaal niet iedereen even lief en aardig vind of zou willen vinden. Ik; het brave, lieve, kleine meisje wat luisterde naar anderen en gehoorzaam volgde. Die is er niet meer. Die is aan het veranderen. Op zoek naar wie ze nog meer is. Naar wie ik nog meer ben.
Ik leer veel nu. Ik denk over mezelf na. Mijn rol, mijn houding. Mijn irritaties. Mijn drive. Mijn ambities. Ambitie? Ja; ambitie. Deze altijd ambitieloze tuthola denkt ineens ‘ik wil groeien’. Die denkt bij een leidinggevende ‘ik kan zoveel beter’. Ik die moeite om doet om niet ineens in een enorme zelfvoldane lach te schieten als iemand stellig zegt ‘ik zie jou echt nog wel verder groeien’. Ik zie het ook. En het gekke is; ik wil het ook.
Weg irritaties. Dit wordt mijn weg. Mijn kans. Mijn drive. Ik ga doen wat ik leuk vind en waar ik goed in ben. Ik ga daar beter in worden. Zodat niemand meer om mij heen kan. Gek om een verhaal wat ik met een ander idee begon, omvormt tot iets wat ik nu pas echt realiseer. Ik wil groeien op die ladder. Ik kan het ook. En ik weet het.

©JaneOnira

maandag 1 april 2013

Ben ik een vrek?


Wikipedia noemt een vrek: een zuinig persoon die zich voornamelijk op financieel gebied opstelt als weigerachtig in uitgeven van geld. Tevens getuigt hij meestal van een overdreven spaarzaamheid, vaak zelfs ten koste van basiscomfort en basisbehoeften. Ook zal dit vaak gepaard gaan met enerzijds onwil bezit te delen en anderzijds een drang tot hebzucht.
Wellicht niet een geheel positieve benaming, maar toch vind ik mezelf wel onder de ‘vrekken’ vallen.
Zuinig; dat ben ik zeker. Weigerachtig in uitgeven van geld; absoluut. Overdreven spaarzaamheid; spaarzaam wel, overdreven? Ik vind van niet. Ten koste van basiscomfort en basisbehoeften? Nee, dat dan weer niet. Gelukkig staat er het woordjes ‘vaak’ bij dus niet altijd. Klopt het toch. Onwil bezit te delen, ja en nee. Drang tot hebzucht; in zekere zin wel ja. Maar...
Ik vind het leuk. Ik heb er lol in. Uit noodzaak gedwongen mijn financiën eens onder de loep te nemen en goed op de uitgaven te letten, is het vrekken ontstaan. Ik hou van zekerheid, dus ook de financiële zekerheid. Dat is iets wat ik altijd al heb gehad, wat ik uit mijn opvoeding al heb meegekregen. Zonder een kleine spaarbuffer voel ik mij ongemakkelijk. Wanneer ik een maand meer heb uitgeven dan er binnen gekomen is, word ik zenuwachtig. Kasboekjes en budgetteren, plannen maken vind ik leuk. Blij word ik als ik geld overhoud. Blij word ik als ik iets op mijn spaarrekening kan zetten, al is het maar €2,-. Ik wil zoveel en ik ben soms ook bang. Bang om terug te vallen in inkomsten, bang niet meer in mijn woning te kunnen blijven wonen, bang om eventuele kinderen later niet te kunnen laten studeren. En daarom vind ik het zo belangrijk om op te letten. Om goed doorgedacht met geld om te gaan.
Het gaat niet ten koste van mijn basiscomfort en basisbehoeften. Folders gebruiken als toiletpapier. Het toilet niet doortrekken. Zonder licht aan douchen (ik heb geen raam in de badkamer); dat zijn voorbeelden die voor mij te ver gaan. Veels te ver. Ik ben wat dat betreft geen ‘echte’ vrek zoals de definitie van Wikipedia, een ‘lichte’ vrek zou ik mezelf liever willen noemen. Ik let op wat ik uitgeef, ik bespaar waar ik kan maar ik leef wel.
Het is leuk; het is een sport om van zo min mogelijk geld rond te komen. Om aanbiedingen te bekijken en te bedenken waar en hoe je het budget van deze maand zal uitgeven. Maar daarnaast ben ik wel gesteld op mijn luxe. Verstandig omgaan met geld, dat is wat ik doe. Soms misschien iets te voorzichtig. Ik laat ook veel dingen omdat ik denk/vind dat het niet kan, terwijl dat wellicht wat te overdreven is. Maar des te meer blij ben ik als ik eens uit eten ga of naar de film. Omdat ik dat maar zelden doe, kan ik er extra van genieten. Want hoe leuk is het om geld uit te geven wat je ook hebt, en gewoon bedoeld is om jezelf eens lekker te verwennen? Zo af en toe dan.
©JaneOnira