zaterdag 26 januari 2013

Tussen de bomen


Ik stond daar maar. Als versteend. Ik stond en ik keek. Met een luid bonzend hart. Iedereen moest het vast kunnen horen. Ik keek om me heen. Ik zag niemand. Ik keek weer voor me uit, en staarde. Ik staarde naar het bebloede mes in mijn handen. Ik staarde naar het levenloze lichaam op de grond. Ik kon niet nadenken. Ik kon niet handelen. Ik kon enkel kijken.
Ik heb geen idee hoe lang ik zo heb gestaan eer ik tot bezinning kwam. Of nou ja, bezinning..? Eerder paniek. Want hier stond ik dan; een bebloed mes in mijn handen en een lichaam op de grond. Wat moest ik ermee? Ik had werkelijk waar geen flauw idee. Ik heb eigenlijk nog steeds geen flauw idee. Ik voel de paniek in mij. Ik moét iets! Iets! Zo meteen..dan..en...dan..als..ja..dan...
Ik verman mijzelf tot ademhalen. Rustig in en rustig uit. Niemand ziet mij. Ik ben nog steeds alleen. Alleen met degene die op de grond ligt. Of wat daar nog van over is. Maar dat ik iets moet, dat realiseer ik mij. Ik kan dat niet laten liggen. Ik kan hier niet blijven staan. Maar wat hè?
Verbranden? Begraven? Verstoppen? Laten liggen? Politie bellen? Ambulance bellen? In kleine stukjes snijden? Oplossen? Ik weet het niet. Ik weet het gewoonweg niet. Ik blijf maar staan en terwijl mijn hoofd maalt weet ik niet wat ik moet doen. Mijn benen trillen en ik voel mij slap. Wat te doen? Wat te doen?
Dan hoor ik de stem. “Ik ben trots op je.” Trots... Trots op mij? Dat kan niet. Wat ik heb gedaan is slecht, heel slecht. “Hij viel je aan, ik zag het.” Waarom hielp je mij dan niet? “Ik was er wel maar je wilde niet luisteren.” Ik heb je niet gehoord. “Je was te boos.” Boos? Was ik boos? “Ja, je was boos.” Oh.
Ik kijk naar hem op. Met een mooie glans om hem heen glimlacht hij naar mij. Ik voel de rust over mij heen komen. Alles komt goed. Ik voel het, tot in het diepste van mijn zijn. Ik voel het en ik blijf het voelen terwijl ik gemaand wordt op de grond te gaan liggen. Mijn handen geboeid op mijn rug. Het zit strak, maar het geeft niet. Het is goed. Ik heb mezelf verdedigt. Eindelijk.
©JaneOnira

zaterdag 19 januari 2013

Uiterlijk Vertoon


Jij staat daar
op de foto
met dat shirt
van dat dure merk
Je bent nu heel wat
denk jij
stoer doend
met dat dure merk
Want oh als je dat dragen mag
dan is de wereld van jou
dan ben je rijk
dan heb je het goed
Maar weinig mensen weten
dat achter al dat uiterlijk vertoon
een klein mensje schuilt
dat zich verstopt achter het dure
Iedereen is stom
de wereld mag vergaan
maar achter dat dure shirt
verhul jij je ware bestaan
Dat uiterlijk vertoon
geeft je nog iets van eigenwaarde
maar verstopt erachter
is geen eigenwaarde te bekennen
Want als jij je shirt uitdoet
dan zul je nog jezelf verbergen
omdat je niet de moed kan vinden
jezelf naakt in de ogen te kijken
Verschuilen achter dat uiterlijk vertoon
het is een way-of-life
een overlevingsmanier
want zo voel je jezelf waardevol
Zo’n shirt
van dat dure merk
dat geeft
je echte status
Status is macht
macht is aandacht
aandacht is macht
macht is status
Maar het zal je nooit geven
wat je werkelijk nodig hebt
Maar zolang je dat zelf niet ziet
zal het niet beter worden.
©JaneOnira

zondag 13 januari 2013

Zwangere Vrouwen en Moeders


Babytalk. Wanneer je op een bepaald moment in je leven komt en iedereen om je heen zwanger of net bevallen lijkt te zijn kom je er niet onderuit; babytalk. Toevallig weet je vanuit je achtergrond wel het een en ander over baby’s en opgroeiende kinderen. Maar toch. Waar je zelf geen kinderen hebt en waarvan je weet dat het ook in de nabije toekomst niet zal zijn, en wat je stiekem wel wilt, maakt het toch best lastig. Een stiekeme steek van jaloezie is niet volledig te onderdrukken.
Harde buiken, ontsluiting, inknippen, sex tijdens de zwangerschap, sex na de zwangerschap, schreeuwende peuters in de supermarkt, huilbaby’s, kinderdagverblijven, gastouders, borstvoeding, niet willen drinkende peuters. Noem het maar op en ga vooral nog even door. Bladbladiebla.
Op zich is het niet gek, tot slot is het krijgen van een kind een bijzondere gebeurtenis in het leven. Iets waar natuurlijk over gesproken moet worden, dat is heel normaal en gezond lijkt me. Echter; als je daar dus als enige kinderloze tussenzit is dat wat minder. Of eigenlijk gewoon niet leuk.
Zijn er nog andere dingen om over te praten? Hoe je het ook wendt of keert de gesprekken blijven er weer op terugkomen. Op een gegeven moment rest je niets anders meer dan opgeven. Opgeven en erbij neerleggen; hun leven is nu eenmaal anders dan die van jou. Ze zitten in een andere levensfase dan jijzelf. Je probeert wel mee te praten maar echt lukt het niet. Tenslotte heb je zelf geen enkele ervaring. Dus luister je maar met een half oor en probeer je de tijd iets sneller door te laten tikken opdat daar het moment komt dat je kan zeggen ‘ik ga er weer vandoor’.
©JaneOnira

zondag 6 januari 2013

Je bent mooi


“Mooi zoals je bent
Mooi zoals je kijkt
Mooi is je lichaam
Mooi is je hart
Je bent geweldig
Je bent fantastisch
Ik kan mezelf niets beter wensen
dan bij jou zijn.”
Ook al vind ik mezelf lelijk
baal ik van die rimpels die komen
Klaag ik over die vethobbels bij mijn buik en heupen
ben ik niet tevreden als ik in de spiegel kijk.
Door jouw woorden voel ik
mij beter dan ooit.
Ik voel me geliefd
en ik voel me mooi.
Ik kijk je aan en ik lach
ik smelt door de blik in je ogen
kriebels in de buik
Laat ze daar voor altijd blijven
Een moment om te koesteren
een moment om nooit te vergeten
een moment dat doet verlangen naar meer
voor eeuwig en altijd verbonden.
Je bent mooi zoals je bent
mooi zoals je kijkt
mooi is je lichaam
mooi is je hart.
Je bent geweldig
je bent fantastisch
Ik kan mezelf niets beter wensen
dan bij jou zijn.
©JaneOnira