En verder niets

Tijd tikt door.

Het gaat voorbij.

Uur na uur.

Dag na dag.

Week na week.

Het gaat snel
en tegelijkertijd ook weer niet.

Zoeken

Kwijt

Waar heen?

Waar naar toe?

Wat is?

Wat zal zijn?

Het jaagt en jaagt

Het duurt en duurt

We wachten

We strijden

We geven niet op

En de tijd tikt door

Uur na uur

Dag na dag

En verder.

Long time no see

Nog steeds alive and kicking.

Druk. Druk in mijn hoofd, druk in mijn hart, druk in werk, druk thuis, druk in de cursus die ik volg. Druk is het woord in mijn leven op dit moment. Maar niet onoverkomelijk druk. Het is ook een soort onrust druk. Onrust om alles wat komen gaat en daar waar ik op zit te wachten. Spannende tijden. Spannende uitspraken. Dingen die te lang op zich laten wachten en dingen waar je zelf geen invloed op hebt.

Het is lastig als je jezelf maar moet overgeven aan de tijd en alles wat om je heen gebeurd. Om het niet in eigen hand te hebben. Om alles te doen wat je kan doen, om vervolgens maar verder ‘rustig’ af te wachten. ‘Maak je geen zorgen’, ‘maak je niet druk’. Lekker makkelijk gezegd. Maar ik hou vol. Want ik geloof in de goede afloop. Maar ondertussen, stiekem, jaagt het en jaagt het. Suist het door. Onrustig, zenuwachtig, gespannen. Maar de goede afloop gaat komen, dat weet ik zeker. Kan niet anders. Het moet en het zal.

Heel af en toe gaan mijn gedachten naar de ‘wat-als’ modus. Ik roep het snel een halt toe. Wat-als bestaat niet. Het is en zal zijn.

Drukte overheerst. Maar het komt, het komt. Alles komt zoals het komt. En het komt goed. Allemaal.

©2014, JaneOnira

Geniet van wat je hebt

Het is lekker weer. De zon schijnt en de mensen zijn vrolijk. Ik zit in een restaurantje aan het strand. Heerlijk buiten, genieten van de warme zonnestralen op mijn huid. Ik hoor het ruisen van de zee. Ik sluit mijn ogen en voel een loomheid over me heen komen.

Dan een paar kinderstemmen. Een gezinnetje. Een man, vrouw en 3 jongens. Ze bestellen wat te drinken en gaan zitten. ‘Mogen we met de bal spelen mam?’, wordt er gevraagd. Ik hoor de vrouw iets mompelen en voel dat een paar kinderen me voorbij rennen. Ik open mijn ogen, neem een slok van het drankje dat voor me staat.

Ik kijk naar de kinderen, ze spelen met het zand en met de bal. ‘Jeroen, Jeroen’, roepen ze. De man staat op en loopt naar ze toe om mee te doen. Ik vraag me af hoe de gezinsverhoudingen liggen. De 2 oudste kinderen noemen hem ‘Jeroen’ en de vrouw gewoon ‘mam’. Hij zal dus waarschijnlijk niet hun vader zijn. De jongste weet ik niet. Hij scheelt denk ik nog wat in leeftijd met zijn oudere broers. Zou de jongste een kind zijn van de man en vrouw samen? Of zijn de man en vrouw geen stel? Ik denk van wel. Ik heb geen argument, het is meer een gevoel. Of vrouwelijke intuïtie. Of hoe je het ook noemen wilt.

De jongens en ‘Jeroen’ spelen lekker met de bal. Van hoopjes zand wordt een doel gemaakt. Ze hebben ontzettend schrik met elkaar en ik heb de neiging om hard met ze mee te lachen. Ik kijk naar de vrouw die daar nog aan het tafeltje zit. Ze merkt niets van de schrik die haar kinderen en ‘Jeroen’ hebben. Ze is verdiept in haar mobiele telefoon. De jongste moet geloof ik wel vier keer roepen voor ze doorheeft dat hij naar de wc moet, of ze daarmee wil helpen.

Ze komt terug. De jongste gaat weer meespelen. Het is nog steeds een gezellige bedoening daar op het strand. Maar de vrouw, de vrouw loopt naar haar tafeltje en is weer verdiept in haar telefoon. Ik heb de neiging om die telefoon uit haar handen te grissen en te schreeuwen ‘kijk eens naar wat er om je heen gebeurd, hoeveel lol je gezin heeft, ga lekker meedoen ofzo in plaats van op dat stomme ding te spelen!’. Maar ik doe het niet.

Ik geniet van het tafereeltje dat daar op het strand afspeelt. Ik zou willen voor de kinderen dat hun moeder dat ook eens zou doen.

©2014, JaneOnira

Keukenprinses

Ik was er helemaal klaar voor. Alles tot in de puntjes voorbereid. Het recept goed bestudeerd. De juiste ingrediënten gekocht. En tadaa..!

Zou je denken.

Hoe moeilijk is het om een recept te volgen? Niet heel moeilijk, zolang het recept duidelijk geschreven is maar daar zoek ik ze op uit.

Ik ben geen keuken held. Ik heb daar gewoon echt geen talent in. Och ja, ik kan een eitje bakken. Ik kan een beetje aanklooien en toch iets redelijk eetbaar op tafel zetten. Maar echt goed in de keuken ben ik niet. Zou willen dat het anders was en ik de meest heerlijke uitgebreide gerechten op tafel kon zetten, maar helaas. De waarheid is anders.

Af en toe vind ik het leuk om een recept te proberen. Aangezien ik zelf niet bepaald origineel ben, volg ik graag ideeën van anderen op. Zo moeilijk is het vaak ook niet. Gewoon lezen wat er staat en alles netjes volgen.

Toch mislukken het merendeel van de mijn zorgvuldig uitgekozen recepten. Nee, het is niet aangebrand (gelukkig). Nou ja, goed eerlijk; meestal is het niet aangebrand (gelukkig). De ingrediënten zijn (meestal) in de juiste hoeveelheden afgemeten. Daar ligt het niet aan.
Als ik een recept kies en me al zit te verlekkeren bij de overheerlijke foto die bij het recept staat, kan ik niet wachten om het te proeven. Het moet gewoon lekker zijn. Lekkere ingrediënten, de foto maakt dat het water me in de mond loopt. En toch. En toch. Toch is het vaak niet echt lekker.

De teleurstelling is groot als ik de eerste hap aan het wegkauwen ben. Hmm. Twijfel. Nog een hap. Mwah. Nog een paar happen. Nee. Heb ik iets fout gedaan? Ik check het recept, maar nee; alles zit erin wat erin moet zitten in de juiste hoeveelheid. Hoe kan het dan dat mijn maaltijd niet helemaal lijkt op de foto die erbij staat? Hoe komt het dat mijn maaltijd niet zo lekker smaakt als het zou moeten smaken?

Ik eet netjes de maaltijd op, want ja, weggooien is ook zo zonde. Maar ik bedenk me voor de zoveelste keer; geen recepten meer. Nee. Geen recepten meer.

Ik wacht gewoon op mijn keukenprins.

©2014, JaneOnira

DE Zondagavond

Het fijne van de zondagavond is dat het vaak toch wel een relaxte avond is. Geen verplichtingen, gewoon lekker niets. Het nare van de zondagavond is dat het weekend voorbij is en het ‘schoolziekgevoel’ zich aandient..

De zondagavond.
Vroeger vond ik hem al vreselijk. Je voelt dat het weekend voorbij is. Het weekend dat natuurlijk veels te snel voorbij is gegaan. Je weet dat de maandag eraan komt. Je weet dat je de volgende dag weer op tijd op moet. Je weet dat er alle verplichtingen op je wachten. Je voelt een soort van gespannen zenuwachtigheid. Een knoop in je buik, het ‘zo geen zin’ gevoel. Schoolziek noemden mijn ouders dat gekscherend als ik weer eens mokkend op de zondagavond voor de buis zat. Jammer alleen dat het in het werkende leven het schoolziekgevoel niet is verdwenen.

Toen ik onregelmatig werkte had ik daar in andere mate last van, uiteraard niet standaar op zondagavond. Het was anders, juist door de onregelmatigheid en het soms weten dat je de volgende dag pas ’s middags of ’s avonds hoefde te beginnen.
Nu ik weer een regelmatig bestaan heb, is op die zondagavond het welbekende ‘schoolziekgevoel’ in alle hevigheid weer de kop op gestoken. Vrijwel elke zondagavond weer. Ik voel het ongemak, de onrust. Alles alweer klaar moeten zetten voor de volgende dag. Ik wil het gevoel niet, maar wegduwen lukt niet echt. Ik negeer het, maar het verdwijnt nooit helemaal. Ik weet dat morgenochtend vroeg die wekker weer gaat. Ik weet dat ik morgen weer van alles moet doen. Het weekend is te snel voorbij gegaan. Zo geen zin om te gaan werken.

Hoewel ik wel verlang naar meer uitdaging is het niet zo dat ik mijn werk vreselijk vind. Maar die zondagavond, die zondagavond. Het blijft een avond waarop ik denk ‘zo geen zin’. Zonde eigenlijk want daardoor blijft die zondagavond altijd een beetje wrang.

©2014, JaneOnira

Het witte scherm en de getypte letters

De laatste tijd heb ik op altijd de meest verkeerde momenten zin om te schrijven. Ik kan dan niet schrijven want tja, het is het verkeerde moment. Soms maak ik een aantekening en hoop ik dat ik het verhaal wat in mijn hoofd zat later alsnog op papier dan wel het scherm krijg. Ik ga tot slot niet schrijven tijdens mijn werk of wanneer ik aan het autorijden ben. Zouden er trouwens waterbestendige tablets bestaan? Onder de douche krijg ik ook vaak fantastische ideeën, waarbij ik mezelf inprent dat ik het ‘meteen op moet schrijven’. En dan hang ik al druppend boven dat kladblokje en denk ik ‘wat had ik nou ook alweer bedacht?’.

Meestal maak ik wel even tijd om te schrijven. Omdat schrijven helpt. Het helpt om even op een andere wereld te zijn. Om even alles om je heen te vergeten of juist om al je gevoel en emotie in het schrijven te leggen. Dus dan zit ik achter dat scherm naar een leeg document te staren. En komt er niks uit mijn handen. Ik staar en staar, maar er gebeurt niks. Mijn vingers willen niet over het toetsenbord bewegen. Er gebeurt helemaal niks. Dan ga ik nadenken of terugkijken waar ik ongeveer over had willen schrijven en dan maak ik er wat van. Maar het is niet echt, niet echt ik. Want als ik als mezelf aan het schrijven bent, dan gaat alles vanzelf. Dan denk ik niet na en gebeurt het gewoon. Dan bewegen mijn vingers automatisch over het toetsenbord en laat ik het gewoon gaan.

De laatste tijd heb ik veel last gehad van die ‘writersblock’. Toch lukt het me nu om dit op te schrijven, als ware bijna vanzelf, bijna als vanouds. En dat voelt goed, dat voelt vertrouwd. Even de andere wereld waar het soms zo heerlijk is om in te begeven. Het witte scherm en de getypte letters. Komt het gevoel weer terug?

©2014, JaneOnira

I love...

Urenlang. Elke dag weer. En maar staren. Kijken naar de foto’s. Dromen. Lachen. Verbazen.

Ik heb het over Funda. Je weet vast wel, die site waar je huizen kan zien die te koop staan. Heerlijk vind ik dat. Lekker erdoorheen struinen. Kijken welk huis je zou willen kopen als je al het geld van de wereld had en geen enkele wijk verkeerd zou zijn. Kijken hoe mensen hun huis hebben ingericht, en hoe jij dat gedaan zou hebben. Een inschatting maken van de mensen die er wonen, gebaseerd op hun interieur. Oudere mensen herken je zo. Yuppen ook.

Urenlang vermaak is dat. Al die huizen bekijken. Lachen ook om sommige inrichtingen zoals je het zelf natuurlijk nooit zou doen. Verbazen over hoe mensen hun huis ook kunnen verwaarlozen of waarom er zulke slecht genomen foto’s op de site staan. Verbazen over de prijzen. Dromen over de toekomst en welk huis je zou willen wonen.

Ik zou het wel weten. Ik leer mijn smaak kennen. Mijn huis is al mooi ingericht, strakke keuken en badkamer. Het huis moet al ‘af’ zijn, ik ben geen klusser dus zodra de keuken en badkamer mij niet aanstaan ben ik niet meer geïnteresseerd. Nieuwbouwhuizen zijn vaak wel interessant.
Vrijstaande huizen, 2-onder-1-kap, hoekwoningen spreken mij het meeste aan. Een vijftal kamers want ja in de toekomst hoort ook een gezin. Ik heb een dure smaak. Maar ook niet te duur. Zodra huizen boven de, zeg 750k komen, dan zijn ze vaak niet meer zo interessant. Dan is het huis te groot, te leeg, te kil. Gezelligheid, warmte moet een huis uitstralen. Niet zozeer hoe het nu is ingericht maar ook hoe het is gebouwd. Teveel kamers is niet gezellig. Een leuke, rustige, woonwijk. Een leuke woonplaats, niet te groot niet te klein. Een inrichting met warme kleuren en mooie meubels. Een tuin, ook niet onbelangrijk. Hoeft niet groot te zijn, maar wel enigszins vrij.

Soms zie ik mezelf al helemaal zitten in zo’n huis. Dan bedenk ik hoe ik de kamers zou inrichten, welke kleur er op de muren komt. Welke kamer waarvoor bestemd zou zijn. Of ik de vloer zou veranderen en welke vloer het dan zou moeten worden. Heerlijk tijdverdrijf.

Mijn smaak is alleen een beetje duur, daar ben ik wel achter. Misschien zal ik nooit in zo’n huis wonen. En dat is eigenlijk ook helemaal niet erg. Want geluk en gezondheid staat ten alle tijd voorop, of je nou 3 hoog achter woont of in een 2-onder-1-kap woning in een Vinex-wijk. Maar dromen. Dromen mag. Heerlijk.

©2014, JaneOnira 

Daar zit je dan

En daar zit je dan. Naar een leeg scherm te turen. Handen die op het toetsenbord rusten. Handen die van alles zouden moeten doen, maar dienst weigeren. Je hoofd tolt en tolt. Het gaat maar door. Geen rust. Zoeken, malen, maar je vind het niet.

Dus zit je daar. Te turen. En te denken dat je nog zoveel moet doen. Dat er nog zoveel op je ligt te wachten. En tegelijkertijd verwonder jezelf; waar ben je eigenlijk mee bezig? Wat wil je eigenlijk, wat is nu belangrijk? Waar is het leven gebleven? Waarom alles moeten? Wat wil je nu?

Zoveel gedachten. Zoveel onzekerheden. Zoveel moeilijkheden. Je wil zoveel maar tegelijkertijd weet je ook niet wat je wilt. Je droomt en droomt. Maar wat is realiteit? En wat is realiteit te maken?

Dus staar je maar naar dat lege scherm. Je zit in je stoel. Niets gebeurd. Je wil maar tegelijkertijd ook niet. En dan maak je een keuze. Toch even niet vandaag. Je staat op en loopt weg.

Maar de keuze komt terug, steeds weer. En je kan niet blijven opstaan en weglopen. Keuzes moeten onderzocht worden. Geanalyseerd, afgewogen. Positieve punten, negatieve punten. Met niets doen schiet je niets op.

De motivatie is weg. Energie is ver te zoeken. En dus staar je alweer dagenlang naar datzelfde lege scherm. Je weet dat je iets moet doen, maar hoe weet je wat je moet doen?

Dus daar zit je dan. Daar zit ik dan. Wat zal ik doen?

©2014, JaneOnira